Vanmorgen zag het weer er vrij redelijk uit, toen we naar buiten keken. Volgens onze inschatting wel goed voor dit klusje. Ik trok daarom een paar oude kleren aan, om in de tuin bezig te gaan. Niet mét de tuin, maar ín de tuin. De laatste loodjes. Of beter gezegd: de laatste spijkers! Hoewel het niet het mooiste werk is en zeker niet altijd eenvoudig gaat, ging ik vandaag “vrolijk” verder met het verwijderen van alle metalen nagels. Het stapeltje met de iets kortere planken lag er nog. De eerste stapel, lange(re) planken en balken was gisteren en eergisteren spijkervrij gemaakt en gestapeld. Hetzelfde ritueel herhaalde zich en rond het middaguur waren ook de planken van deze tweede stapel spijkervrij! Resultaat van drie dagen spijkertrekken: een emmer met 4 kilo oud ijzer en twee stapels met smalle en brede planken. De container was op traditionele wijze bekleed met brede planken, die op ongeveer een centimeter uit elkaar waren vastgespijkerd. De naad werd daarna afgedekt met een smallere plank. Zo willen wij het straks ook weer maken.
Bericht van 5 augustus 2017: “Voor Heiko is een account aangemaakt bij Kivra”. Wat is Kivra? In feite te vergelijken met een digitale brievenbus. Het idee van dit bedrijf was, om digitale post gemakkelijker te maken voor, zowel degenen die post verzenden, als ontvangen. En tegelijkertijd bijdragen aan een duurzamere wereld. De afgelopen acht jaar zijn ze meer gaan aanbieden dan een digitale brievenbus. Bijvoorbeeld digitale ondertekening, vereenvoudigde boekhouding en digitale ontvangstbewijzen. Tegenwoordig gebruiken meer dan drie miljoen Zweden dit en tienduizenden bedrijven en instanties sturen post via dit digitaal bedrijf. Kivra was dus voor Heiko in augustus 2017 ingevoerd.
Ik noemde in mijn bericht destijds: “Het aanmelden viel eigenlijk best mee”. Ja, ja… Maar op het moment, dat ik het voor mezelf ook wilde invoeren, al tijden geleden, stuitte ik steeds op problemen! Nu bewaren we onze inlogcodes in een beveiligd document en daar stond Kivra voor mij niet tussen. Alleen wanneer ik met mijn e-mailadres wilde inloggen ging dat niet. Het aanmaken van een nieuw account met mijn e-mailadres ging ook niet. Het systeem “zei” dan steeds, dat dit adres al in gebruik was. Donkere wolken hingen boven mij en Kivra, want reacties van hen op mijn mailtjes bleven ook uit. Vanochtend brak echter ineens de hemel open en zag ik het licht! Onder Heiko zijn account had ik míjn e-mailadres ingevoerd, zodat ik alle meldingen kreeg! Tja, toen ik die verwijderde en zijn eigen invoerde kon ik wél mijn eigen account aanmaken! Dat dit moment nou niet maanden eerder kwam. Dan waren vele frustraties mij bespaard gebleven.
Na dit moment van euforie, ging ik me omkleden. Alleen was het met tegenzin. Ik zag er ontzettend tegenaan. Vaak kan ik genieten van klusjes in de tuin, maar vanochtend leek het me maar niets. Voor mijn gevoel nog niet eens zo lang geleden, had ik alle onkruid uit de tuin gehaald en nu? Wildgroei onder de seringen! Sinds we vorig jaar het gras onder de seringen weggehaald hebben en zo een border maakten, zien we de jonge scheuten telkens weer opkomen. Toen er nog gras stond werden die scheuten met de grasmaaier mee weggemaaid. Nu moet het handmatig weggeknipt worden. Op het moment dat ik ermee begon kwam eigenlijk meteen ook het goede gevoel, want wat was het een dankbaar werkje! Na een tweetal uurtjes zag het er namelijk weer heel anders uit. Tevreden!
Ieuw! Vanzelfsprekend moet achter de afvalcontainer, die voor het muurtje onder de seringen staat, de boel ook netjes. Net toen ik die wegrolde, sprong me een kikker over de voeten! Jig! Het was niet zo´n grappig kleintje, waar we wel honderd van in de tuin hebben lopen. Nee, dit was een grote jongen. Of meid. En zie je die poten? Ieuw! Een goed moment voor een pauze. Even bijkomen én onszelf trakteren op een bordje groentesoep met een broodje. Het gisteren meegenomen Griekse brood ging vandaag op. We zijn er beiden verzot op. Soms eten we het zelf afgesneden plakje met alleen een laagje boter. Met Lätta met zout. Soms wordt ie belegd met kaas of hagelslag of muisjes. Heerlijk!
Na de lunch ging ik verder met het netjes maken van de plek waar de containers hadden gestaan en met het opruimen van het gebruikte gereedschap. Om te voorkomen, dat er planken van de twee stapels af zouden vallen, bond ik ze beiden even bij elkaar met een sjorband. Zekerheid voor alles. Daarna trokken we er samen een groen dekkleed overheen, zodat de planken beschermd worden tegen regenwater en sneeuw. Sneeuw? Ja, want we weten nog niet precies wanneer dit project verder opgepakt kan gaan worden. Wellicht blijft het nog een paar maanden zo liggen. Om het dekkleed op zijn plaats te houden legde ik er een paar stootbanden overheen. Zo kan het wel een paar maanden liggen. De eerder gekochte betonnen funderings stiepen, in het Zweeds plinten, staan inmiddels ongeveer op hun plaats. Die worden later ingegraven, waarna de palen voor de opbouw van de wanden daaraan vastgezet worden. Later…
Nadat de seringen zo mooi waren geworden ging ik verder met de andere borders. Even met een zogenaamde Franse slag. Niet op de knieën, maar met de schoffel erdoor. De rozenstruiken rondom de veranda werden ingekort. Eerder deze week had ik ze nog bespoten met groene zeep, om de luizen te doden, maar ze waren al dood. Overigens kregen we daarover nog een tip van Jet. Bananenschillen aan de voet van de rozen leggen. De luizen schijnen daar gek op te zijn! Nooit geweten. Van de rozen werden de doden verwijderd en de rest weer bijgeknipt, zodat het weer een mooi strak geheel werd.
Het (knikkend) wilgenroosje begint ook met haar bloei. Het wilgenroosje is een overblijvende, kruidachtige plant uit de teunisbloemfamilie. De Nederlandse naam “wilgenroosje” is afgeleid van de gelijkenis van de bladeren met die van wilgen. De stengels, tussen 60 en 150 centimeter hoog, zijn rechtopstaand, dicht bebladerd en niet vertakt. De lange, meestal rechtopstaande bladeren zijn langwerpig en aan de onderzijde blauwgroen. De bloemen van het wilgenroosje zijn als een grote aar langs de stengel gerangschikt. Wat zo grappig is, is dat de bovenste kroonbladen iets groter zijn dan de twee onderste, waardoor de kroonbladen iets weg hebben van de vleugels van een vlinder. Het smalle, onderste kelkblad steekt trouwens opvallend tussen de twee onderste kroonbladen naar beneden. De bloemen lijken daardoor wel op steeltjes te staan! Deze steeltjes vormen echter het vruchtbeginsel. De bloeiperiode loopt van juni tot in augustus. en daarmee houden we nog een poosje kleur in dit bordertje.
De dag was nog niet om en daarmee kreeg ik nog even tijd om te beginnen aan de chaos in de border rechts van de oprit. Die hebben we in mei heel goed schoongemaakt. Dachten wij… Met wortel en tak het onkruid uitgeroeid. Dachten wij… Helaas. Onkruid uitroeien gaat niet. Zodoende nog een paar uurtjes aan die border gewerkt. De lelies, die nu schitterend bloeien, zullen me aan het eind van de rit dankbaar zijn geweest. Ze hebben namelijk van mij een beetje meer ruimte gekregen. Er groeiden diverse planten om hen heen en dat kwam de lelie niet ten goede. Ik ging door tot Joke me riep voor het eten. Die was al eerder gestopt en had zich al gedoucht en nu had ze het eten klaar: pangasius (witvis), aardappelpuree met gestoofde peertjes. Jammie! Daar wil je wel voor stoppen!
