Donderdag: de feestdag! Eindelijk de dag waarvoor we feitelijk naar Nederland waren gereden. De verjaardag van Heiko zijn vader! Hij is in 1930 geboren en vierde zodoende zijn 90ste verjaardag. Toen we bij hen binnenliepen zagen we blauwe vlaggetjes, met daarop het getal 90 geschreven, al in de kamer hangen. Daniëlle had die speciaal voor opa gemaakt. Ze kon ze namelijk nergens kopen. Blijkbaar worden er niet zoveel mensen 90 jaar oud en worden die vlaggetjes niet gemaakt. In een envelop had ze de vlaggetjes al eerder deze week toegestuurd met daarop de boodschap “Te openen op 13 augustus”. Er zat mooie verjaardagskaart bij en een briefje dat Heiko ze wel zou ophangen. Maar daar hadden ze niet op gewacht. Hartstikke leuk!
We werden getrakteerd op koffie met gebak, maar vernamen al vrij snel dat de jarige onrustig was. Hij had nog steeds pijn. Hij lachte voor de camera, maar zodra die uitgeschakeld werd, was hij soms afwezig. Zodoende bleven we niet te lang. Door zijn gesteldheid kwam er geen verdere familie op bezoek, gingen we niet weg, vond er geen fotoshoot plaats. Er gebeurde eigenlijk helemaal niets. Gelukkig kreeg hij wel een heleboel kaartjes met felicitaties, echter de gezelligheid van bezoek was er deze keer niet bij. Erg jammer, zeker gezien de hoge leeftijd. Niet iedereen is het gegund om 90 jaar oud te worden. Echter als de gezondheid het niet toelaat om drukte om je heen te hebben, dan moet de visite later komen. Eventueel verspreid over de volgende week. Heiko zijn ouders gingen beiden rusten toen wij wegreden en we beloofden om ´s avonds nog weer terug te komen. Het was immers alweer de laatste dag van ons bezoek aan Nederland.
´s Middags reden we nog even naar Winschoten voor een paar kleine boodschapjes. Onder andere keken we bij de Praxis naar een stoelkussen-opbergkist voor Heiko´s ouders. Ze wilden graag eentje waar ook de tuinstoelen in passen, maar hij mocht niet breder zijn dan 1,35 meter. Het balkon is namelijk niet breder. Helaas was die kussenkist er niet en vertrokken we met lege handen richting Oude Pekela. Opnieuw naar restaurant “De Pekelahof”. Daar kwamen ook Peter en Daniëlle. Én ons jongste kleinkind Noud! Nu de fotoshoot niet doorging, zouden we kleinzoon Noud helemaal niet meer treffen en dat kon natuurlijk niet. Zodoende werd dit bezoekje ingelast. Op het grote buitenterras konden we in de schaduw van een paar grote eikenbomen genieten van onze 11 maanden oude kleinzoon. Die groeit snel en kon al bijna op eigen benen staan. Volgende maand wordt hij 1 jaar en die verjaardag moeten wij helaas missen. Daarom hadden we nu al een klein cadeautje voor hem bij ons. Daniëlle had aangegeven, dat ze het leuk zou vinden als Noud een kinderboekje kreeg met een paar basiswoorden Zweeds. Hij moet later als hij groot is natuurlijk wel met “opa en oma Zweden” kunnen praten. Leuk toch? Ook aan deze ontmoeting kwam (te snel) een einde. Zij moesten nog richting Rotterdam en wij weer richting Hoogezand.
Daar aten we gezamenlijk en dronken we nog een “laatste” kop koffie. Wij konden het niet te laat maken, want de auto moest nog ingepakt worden. Plus het eten en drinken voor de volgende ochtend en onderweg zouden we nog regelen. De volgende ochtend zouden we om vier uur uit Kolham vertrekken, richting de boot in Travemünde. Heiko zijn ouders liepen nog even mee naar beneden en we namen bij de auto emotioneel afscheid voor vier maanden. Volgens planning komen we in december weer naar Nederland. Dan voor de verjaardag van Heiko zijn moeder. In Kolham pakten we de auto alvast in en bedankten we onze gastheer en -vrouw voor hun geweldige ontvangst en de goede zorgen. Heel erg bedankt, lieve Geert en Froukje: een beter adres kunnen we ons niet wensen!
Vrijdag stonden we, na een hele korte en slechte nachtrust als gevolg van de warmte, om drie uur op en reden we om kwart voor vier uit Kolham. Met een paar pauzes en een schitterende zonsopkomst waren we tegen acht uur bij de haven, aan de Skandinavië Kai in Travemünde. Het viel meteen op, dat er opnieuw een behoorlijke rij auto´s stond, die de boot van rederij Finnlines op wilden om naar Zweden (terug) te gaan. Bij het inleveren van ons reserveringsbewijs en ID-kaarten merkte de norse Duitse dame achter het loket op, dat mijn naam niet correct stond op het reserveringsbewijs. Heiko had dat in Zweden via internet geregeld, maar had daarbij “Joke” vermeld als medepassagier en niet “Johanna” zoals het nu op mijn ID-kaart staat. Dát kon niet!
De Duitse dame was zeer verontwaardigd, want nu had zij er veel werk van, om het een en ander aan te passen. We zouden daarvoor €.15,- administratiekosten moeten betalen. Ze was duidelijk geïrriteerd vanwege dit “foutje”. Met hetzelfde papier en dezelfde pasjes waren we overigens vanuit Zweden vertrokken. Daar vonden ze het blijkbaar geen enkel probleem. Hmmm, verschil in cultuur? Het wijzigen koste een kwartier denk ik en met enkele scherpe woorden kregen we alles terug. Gelukkig versta ik niet meer alles van het Duits. Soms wel zo gemakkelijk… Wij konden in ieder geval verder en zelfs zonder het betalen van de kosten! In de rij na de balie konden we vervolgens wachten tot we de boot op mochten rijden.
Eenmaal op de boot zochten we meteen onze hut op. Op de 9e etage (!), aan de buitenzijde en Heiko ging meteen op bed liggen. Nog voor het schip de haven van Travemünde uit was sliep hij al. Hij was bekaf van de slechte nachtrust en de autorit. Ergens halverwege de rit had hij het stuur zelfs al aan mij over gedaan, omdat hij zichzelf niet langer achter het stuur vertrouwde. Zelf had ik niet zoveel moeite met weinig slaap en ging daarom nog maar even aan dek. Uiteraard camera mee voor een paar foto´s. Daarna ben ook ik maar gaan liggen. De bootreis van negen uur duurde nog nooit zo kort! Een uur voor aankomst werden we beide opgeschrikt door een stem vanuit de luidsprekers, dat we over een uur in de haven van Malmö aan zouden leggen. Tjonge jonge, wat hadden wij geslapen in de hut met airco. Alleen voor een beetje eten en drinken (en ik nog voor een langere tijd aan dek) waren we rond half een, een poosje van bed geweest…
Goed uitgerust reden we van de boot af en konden we zonder enige vorm van controle het haventerrein verlaten. In Kolham hadden we nog een grapje gemaakt over de meegekregen grote kastanjeboom. Die stond achter in de auto en het blad drukte tegen het donkergetinte raam aan. Het leek daarmee net op een hennepplant. In gedachten zagen we ons al door de douane uit de rij gehaald worden, in verband met die op hennep lijkende kastanjeboom. Onderweg had ik maar even gekeken wat kastanje in het Duits en Zweeds was. Maar niets van dat alles. Er was geen douane aanwezig op het haventerrein in Malmö.
Na een tweetal stops kwamen we uiteindelijk rond middernacht in Ödarp aan. De reis was voorspoedig verlopen. Geen centje pijn. Thuis ging eigenlijk alleen onze toilettas mee naar boven. We hadden onderweg al besloten, dat we (mede gezien de temperaturen ´s nachts) alles in de auto zouden laten staan. Meteen toen we de keuken binnen kwamen hoorden we Jikke en Ebba miauwen. Uiteraard lieten we die nog binnen vanuit de kelder. Ze waren heel blij dat ze ons konden begroeten. Tjonge, moeten we vaker doen: we werden nog nooit zo geknuffeld! Dankbaarheid zit in een klein hoekje, nietwaar? De ontmoeting met beide dametjes duurde echter niet zo heel lang. Wel net lang genoeg om ze een lekkernij voor te schotelen. Daarna wilden wij, ondanks het rusten aan boord van het schip, wel graag slapen gaan. Het was een geweldige, vermoeiende week. Maar we hadden het voor geen goud willen missen!
