Na een slechte nachtrust, vanwege de hoge temperaturen, gingen we maandagochtend weer naar Heiko´s ouders. Daar zouden we ook warm eten krijgen. Vooraf hadden we dat al overlegd en mijn schoonmoeder had dan ook alles al klaargemaakt en in de vriezer gedaan. Uiteraard kregen we dit keer bij de stamppot andijvie wederom gehaktballen, want daar kan Heiko niet zonder. Zijn moeder vertelde nog dat ze per ongeluk iets kleinere gehaktballen had gedraaid, maar dat gaf uiteraard helemaal niets: Heiko nam er nu gewoon twee… We praatten weer veel en vernamen bij beide ouders de vermoeidheid. Na de afwas gingen wij daarom weg en konden zij even slapen. Wij reden naar Veendam voor een paar boodschapjes én om een paar dingen af te geven bij vrienden in Borgercompagnie. Tevens gingen we in het Borgerspark te Veendam om zoek naar een mooie locatie voor een fotoshoot. Donderdag, op de verjaardag van Heiko´s vader, wilden we namelijk een familiefoto maken. Daarvoor had ik mijn statief meegenomen en vooraf een aantal poses op het internet opgezocht en gedeeld met de rest van de familie (behalve Heiko´s ouders). Die maandagmiddag zochten we de juiste locatie erbij en zodoende waren alle voorbereidingen gereed. De familie was geïnformeerd en het weer zou ook goed worden. Top, top, top!
Aan het eind van de dag reden we naar Blijham, waar onze vrienden Riks en Phaedra op ons wachtten. Zij zijn in juni geremigreerd naar Nederland en voorlopig in onze oude woonplaats Blijham neergestreken. We waren onder de indruk van hun stekje daar. Als je van Zweden terug gaat naar Nederland is Blijham, en dan zeker de plek waar ze nu wonen, met een grote diepe tuin, een hele mooie en rustige woonplek. We konden ook daar weer lekker buiten zitten, in de schaduw naast de grote vijver met goudvissen en koi karpers. Leuk om weer bij te praten, onder andere over gedeelde ervaringen in Zweden. We kregen nog een bakje met heerlijke kersen mee voor deze week!
Dinsdagochtend gingen we ieder een kant op. Heiko zette ik af bij zijn ouders en ik ging door naar Siddeburen. Op zondag, toen we bij het gevangenismuseum liepen, kreeg ik een WhatsApp berichtje van iemand uit Siddeburen. Hij informeerde mij over het feit dat zijn vader, met wie ik in het bestuur van SchansPop had gezeten, ernstig ziek was. Ze hadden op Facebook gezien, dat wij in Nederland waren en toen had zijn vader aangegeven nog graag met mij af te spreken. Dat was wederzijds. Toch reed ik met gemengde gevoelens naar Siddeburen. Gemengd, omdat het erg leuk zou zijn om weer met hem en zijn vrouw bij te praten. Tegelijkertijd weet je, dat hij terminaal ziek is. De ontmoeting verliep echter heel “prettig”. Met een lach en een traan en met het ophalen van vele herinneringen van SchansPop. Het was een bezoekje, die niet snel vergeten zal worden…
Tegen 12:00 uur was ik weer in Hoogezand waar we gezamenlijk warm gingen eten. Heiko had “verzocht” om spinazie en dat kreeg hij ook. Wat toch ontzettend lief! En we kregen niet alleen spinazie, maar er was ook een frisse salade gemaakt en zelfs nog rode kool. Hoezo een feestje? En dat alles was klaargemaakt ondanks de tropische temperaturen van rond de dertig graden… Heel erg bedankt, want we hebben ervan gesmuld hoor! ´s Middags zaten we alweer in Slochteren bij onze lieve vriendin Sia. Zij en haar man waren in 2018 bij ons in Zweden geweest. Met hun caravan en dat waren hele gezellige dagen, waar we mooie herinneringen aan over hebben gehouden. Helaas werd haar man Jan ernstig ziek en is hij op oudejaarsdag 2019 overleden. Bij Sia zaten we in de tuin, op een schaduwrijk plekje, want in de zon was het niet vol te houden. We werden niet alleen enthousiast begroet door Sia, maar ook door haar twee honden Booike en Keet. Uiteraard spraken we over de grote verandering in haar leven. Het is niet niets, om je man te verliezen in het zicht van de pensionering. Het was evenzogoed gezellig om weer bij te praten. Alhoewel je toch vanwege de veiligheidsmaatregelen rondom corona, het persoonlijke, de omhelzing, mist. Het is tóch net alsof er daardoor een afstand ontstaat. Dat geldt uiteraard niet alleen voor dit bezoekje, maar voor alle bezoekjes. Er is afstand en dat voelde niet goed…
Na Sia reden we naar Zuidbroek voor een ontmoeting met neef Sietse. Hij was drie weken geleden nog bij ons in Zweden, samen met zijn moeder en had nu zijn eerste twee werkdagen er alweer opzitten. We werden getrakteerd op koffie met mokkagebak! Oh, dat vind ik zó lekkerrrr… Omdat we nog niets hadden gegeten die avond, serveerde hij even later een bolletje met kroket. Ja, hij weet precies wat wij in Zweden “missen”. Geweldig! Het weerzien was erg leuk en de eerste globale plannen voor opnieuw een bezoekje van hem aan Ödarp werden alweer voorzichtig gesmeed. En hoe was het ook? “Time flies when you´re having fun”? De tijd gaat inderdaad snel als het gezellig is. En zodoende reden we zelfs na half elf naar ons slaapadres in Kolham. Geert en Froukje, onze gastheer en -dame lagen dan ook al te slapen. Met onze eigen sleutel hoefden we ze niet wakker te maken en konden ze lekker doorslapen.
Woensdag moesten we vroeg op pad. Opnieuw naar Heiko zijn ouders, om vervolgens met hen naar het ziekenhuis te gaan. Heiko zijn vader moest voor controle naar de specialist en wij hadden beloofd om mee te gaan voor mentale steun. De afspraak stond gepland om half elf, echter moesten ze moesten er een half uur van te voren zijn. Om zich aan te melden. Zodoende waren ze om even voor tien uur in Scheemda. En ze werden uiteindelijk om half twaalf opgeroepen… Dat was een lange zit voor Heiko´s ouders. Heiko had buiten op een bankje in de zon gezeten en een paar spelletjes Sudoku gespeeld. Hij kon en wilde in verband met het coronavirus niet mee naar binnen. Ik was trouwens deze keer niet meegereden, omdat ik even in de benen moest. De hele tijd zaten we lang én op verschillende stoelen en langdurig zitten is funest voor mijn rugklachten. Ik maakte van de gelegenheid gebruik, om even door het winkelcentrum te lopen en daarna meteen ook de meeste boodschappen voor Zweden alvast op te halen. Ook vond ik nog een leuke korte broek en een tweetal blousjes. Tja, op de hittegolf zoals die gaande was in Nederland, konden we ons niet (voldoende) voorbereiden. Dit was wel erg extreem.
Tegen een uur waren we allen weer terug in het appartement van Heiko´s ouders en namen we een kop koffie met een gebakje. “Op de goede afloop”, zoals Heiko´s moeder erbij vertelde. De specialist had wel het een en ander aan ingrepen gedaan en daarvan had mijn schoonvader veel pijn. We bleven zodoende niet te lang zitten, zodat hij snel na ons vertrek kon gaan slapen. We hadden hem nog wel even deelgenoot gemaakt van de “geheime” plannen voor de fotoshoot van donderdag, de dag van zijn verjaardag. Dat zou een verrassing zijn, maar gezien de pijn en het ongemak na het ziekenhuisbezoek leek het ons verstandig om hem toch maar even vooraf te informeren. Hij was erg resoluut: “Doe me dat niet aan…” Duidelijker kon hij niet zijn. Op dat moment liet zijn lichaam het niet toe. Hij had er geen zin in, ondanks dat hij wel heel graag een familiefoto wilde. Wij lieten de rest van de familie daarop weten, dat we helaas alles moesten annuleren voor de volgende ochtend. Alle voorbereidingen waren voor niets geweest. Heel jammer, maar het was niet anders. Het meest sneu was het voor Heiko zijn vader en moeder.
Wij deden de laatste boodschapjes en reden laat in de middag terug naar ons B&G in Kolham. Geert had vanaf vandaag vakantie, terwijl Froukje juist vandaag en morgen moest werken. Deze twee dagen nog en dan hebben ze beide een aantal weken vrij. Dan gaan ze met hun caravan naar het westen van Nederland. Samen babbelden we nog weer een poosje. Daar hebben we nooit moeite mee… Zo rond zeven uur gingen wij naar Oude Pekela. Daar zouden we dochter Daniëlle en haar man Peter ontmoeten. Omdat zij in Rotterdam wonen en in het noorden ook slechts “op bezoek” zijn, spraken we af bij een restaurant. Daar hebben we samen heerlijk gegeten in de buitenlucht, op het terras. Het eten was prima en het gezelschap fantastisch, alsmede de entourage met onder andere een prachtige ondergaande zon. Toen we vertrokken, waren we de laatste gasten en wederom was het weer redelijk laat toen we Kolham in reden.
