De afgelopen week was het stil op deze website. Erg stil. Geen berichtje geplaatst! We waren namelijk een weekje naar Nederland. We hadden een aantal afspraken staan met familie en vrienden. Dat was meteen de reden, dat we geen tijd hadden om de website bij te houden. Nu zijn we er even voor gaan zitten en vertellen we graag (nagenoeg) alles over de afgelopen week. We doen dat even in drie delen, dat leest waarschijnlijk wel zo fijn.
Voor Jikke en Ebba hadden we de kelder, stookhok, werkplaats en kelderhal in gereedheid gebracht en met onze buurvrouw afgesproken, dat zij de dametjes zou verzorgen. Nee, ze mochten een weekje niet naar buiten… Vrijdag de 7e vertrokken we om vier uur uit Ödarp, want we wilden met de boot van tien uur vanuit Malmö naar Travemünde varen. Het is voor ons een autorit van ongeveer vier uur. Alleen moet je in ieder geval voor negen uur (in dit geval) in Malmö zijn, om je in te checken. Daarnaast wilden we minimaal twee keer even pauzeren, om iets te eten en te drinken en om de benen te strekken. Vlak voor Malmö tankten we nog diesel, zodat we vanaf Travemünde in Duitsland niet meer hoefden te tanken. Bij het kantoortje van rederij Finnlines, waar we ons moesten aanmelden, was het druk. Vele toeristen, die Zweden weer verlieten op hun laatste vakantiedag. Er stond een rij voor de balie, waar gelukkig iedereen de 1,5 meter afstand aanhield. De corona pandemie houdt ons erg bezig en het was dan ook lange tijd zeer de vraag of we überhaupt naar Nederland zouden gaan. Uiteindelijk hadden we de knoop doorgehakt en de boot besproken. Onderweg én in Nederland waren we toch uiteraard steeds erg voorzichtig. Zo hebben we geen handen geschud of mensen omhelst, behalve met Heiko´s ouders. En we zaten alleen buiten met vrienden en familie.
De bootreis verliep rustig en na een paar foto´s aan dek toen we onder de Öresundbrug doorvoeren, zochten we onze hut op en gingen we een poosje slapen. Buiten steeg de temperatuur, maar in de hut stond de airco aan en was het heerlijk koel. We sliepen vrij snel, want we waren immers al om drie uur opgestaan. In Travemünde verlieten we de boot en konden we zonder problemen bij de douane doorrijden. Onderweg stopten we nog wederom twee keer en hadden we ondertussen steeds contact met ons logeeradres in Kolham. Volgens onze navigatie zouden we tegen elf uur ´s avonds aankomen. Onze vrienden Geert en Froukje reageerden daarop, dat ze op ons zouden blijven wachten! Het was nog zo warm ´s avonds en ´s nachts, dat ze buiten bleven zitten tot onze komst. Daar hebben we elkaar dan ook begroet en hebben we zelfs nog tot half twee ´s morgens buiten gezeten te praten. Gezellig!
Op de eerste volle dag in Nederland reden we op tijd naar Onstwedde, om oudste dochter Elise, man Gert en de kleinkinderen te bezoeken. Wat een heerlijk weerzien. Voor Heiko was het drie maanden geleden, voor mij acht! In mei was ik immers niet mee geweest vanwege corona en mijn eigen gezondheidsklachten. Dat maakte het weerzien vanzelfsprekend extra emotioneel. Het weer was fantastisch en we zaten uiteraard buiten. Voor de kleinkinderen hadden we een paar cadeautjes meegebracht en dat viel in goede aarde. Er werd meteen mee gespeeld. We hebben, voor zover de kleinkinderen het toelieten, fijn kunnen bijpraten en rond etenstijd reden we naar Hoogezand. Daar zaten Heiko´s ouders met smart op ons te wachten. Dat werd eveneens een emotioneel weerzien na de drie, respectievelijk acht maanden…
Omdat het zo verschrikkelijk warm was in het appartement van Heiko´s ouders, mede door emoties, besloten we na het eten, om ergens de schaduw op te zoeken. We hadden overigens heerlijk gegeten, want Heiko kreeg op zijn verzoek stamppot zoete appels met rookworst én de overheerlijke, zelfgemaakte gehaktballen! Heerlijk. Daar kan niets tegenop. Maar waar zouden we heen kunnen gaan? Aan een bosrand? Bij het water? We vonden verkoeling in Tripscompagnie. Heiko´s vader wist, dat daar een picknickbankje in de schaduw stond. Daar dronken we ´s middags koffie en zetten we de gesprekken voort. Terwijl we daar zaten reed er een auto voorbij, met Duitse kenteken platen. Dacht ik, maar het bleken Zweedse kentekenplaten te zijn. De bestuurder van de auto stopte, reed achteruit en parkeerde de auto naast die van ons. Ze hadden ons kenteken gezien en gedacht “Wat moet een Zweed nou in Tripscompagnie?” Dat was wel heel erg toevallig, dat er twee Zweedse auto´s op die plek naast elkaar stonden. De man en vrouw stapten uit en begonnen in het Zweeds te praten. Aan hun uitspraak vernam ik, dat het geen “echte” Zweden waren: geëmigreerde Nederlanders! Nou ja zeg!
Ze hadden net een bod uitgebracht op een huis in Tripscompagnie (een streek net buiten Hoogezand-Sappemeer). Na 10 jaar in Zweden te hebben gewoond gingen ze nu terug naar Nederland. Hij werkte voor een Nederlands bedrijf (op zee) en zodoende was het geen probleem geweest om in Zweden te wonen. Het toeval was echter nog niet compleet. Vier dagen later hoorden we van schoonzoon Peter, nadat we dit verhaal vertelden, dat die man op het schip van Van Oord in Rotterdam werkt, waar hij (Peter) technisch inspecteur van is. Hij kende die man wel. Onvoorstelbaar! Dat bedenk je toch niet? Wát een kleine wereld is het soms.
´s Avond zaten we bij vrienden in Wagenborgen. Via de WhatsApp heb ik regelmatig contact met Tineke en nu zaten we dan eindelijk weer eens een keer bij haar en Thomas aan tafel. Ook daar zaten we buiten, onder een partytent. En ook daar konden we met heerlijke avondtemperaturen lang buiten zitten en over en weer onze belevenissen vertellen. Uiteraard hadden we een paar kleine presentjes voor hen meegenomen en die werden in grote dank aanvaard. Zij waren zelf al vaak in Zweden geweest. Met name Thomas, vanwege zijn beroep als internationaal vrachtwagenchauffeur. We hadden het erg gezellig en kregen aan het eind van het bezoek zelfs nog presentjes: een heerlijke kaas met mosterd en een prachtige bolchrysant. We sloten de dag af bij onze gastheer en gastvrouw, Geert en Froukje in Kolham. Daar konden we wederom nog even in de koelte onder de carport zitten, alvorens we gingen slapen.
De zondag hadden we gereserveerd voor onze B&G-houders. De B&G staan trouwens voor Bed & Gezelligheid. Wij werden eerst door Geert en Froukje getrakteerd op een uitgebreid ontbijt, met versgebakken broodjes! Heerlijk! Wat kan een mens daar toch van genieten. Tijdens de koffie was het onze beurt om te trakteren en dat deden wij in de vorm van een aantal cadeautjes. Het is altijd een gok of hetgeen je meeneemt in de smaak zal vallen, echter aan de reacties af te leiden hoefden we ons daar een zorgen over te maken. Na de koffie reden we via Zuidlaren, via Tynaarlo en Norg naar Veenhuizen. Daar staat het gevangenismuseum en dat leek ons wel een leuk uitje. Het was voor ons de eerste keer en voor onze vrienden de tweede keer, dat dit museum bezocht werd. Dat deerde echter niet, omdat er veel was veranderd sinds zij er, ongeveer zes jaar geleden, waren geweest.
Het museum was erg leerzaam en interessant, maar toch ook wel een beetje deprimerend hoor. Althans dat vonden wij. Hoe men vroeger met gevangenen omging was echt mensonterend. Tegelijkertijd is het enorm frustrerend, om te zien hoe men tegenwoordig met gevangenen omgaat. Eigenlijk precies het omgekeerde. Net even iets te veel luxe en in ieder geval veel te veel kosten. We zagen een tekst waarop stond, dat een gevangene die ruim zes jaar in de cel zat, de maatschappij ruim 1,4 miljoen euro koste! Daar gaan de belastingcentjes dus rijkelijk naar toe. Dat is toch verschrikkelijk! Wát een geld! Wie wordt er nu gestraft?
Aan het einde van de tour door het museum was een restaurantje, waar we ons lieten verwennen met koffie en appelgebak. Het toetje in de vorm van een lekkere softijsje, respectievelijk milkshake namen we een half uurtje later bij een kiosk in Norg. We sloten de dag af met een barbecue in Kolham. Het was eigenlijk de bedoeling, dat er door mij een Zweeds gerecht gekookt werd. Alle Zweedse ingrediënten waren meegenomen, de rest gisteren nog gekocht. Alleen was het zó warm binnen, dat we samen besloten een grillfestijn te houden. Daarvoor gingen Froukje en ik inkopen doen. We hadden naast worst, vlees en kipsaté ook salades en fruit meegenomen en we hebben van al dat lekkers genoten. Heerlijk! Raar, dat onze buiken aan het eind van deze dag best wel “gevuld” aanvoelden…
