Geen widgets gevonden in de zijbalk


Woensdag 18 augustus
: de dag na ons verblijf in Nederland en onze terugreis. We waren beiden helemaal “gaar”, “op” en “kapot”. Kort en slecht geslapen, pijn in de rug, hoofdpijn, keelpijn, geen energie, moe… Kortom: bah! We hebben het dan ook heel rustig aan gedaan en feitelijk alleen de auto leeggehaald, de spullen opgeborgen en al het wasgoed gewassen. Dat nam overigens nog de nodige uurtjes in beslag. Want zoals gezegd zat de kofferruimte van de XC70 goed vol. Van de gekochte boodschappen ging het meeste overigens meteen in de diepvries. Dat waren met name de metworsten, de paardenworsten, kleine leverworsten en kleine stukjes grillworst. Of we van vlees en worst houden? Eigenlijk wel, ja…


Het bier wat we van Peter en Daniëlle hadden gekregen en twee doosjes bier van Sietse gingen meteen in de voorraadkast. De picknickmand werd weer leeg – en schoongemaakt en klaargezet voor een volgende keer. De koffer met kleding werd uitgepakt en gesorteerd op “wassen” of “terug in de kast”. De wasmachine werd vervolgens meteen aan het werk gezet. Ondertussen was Ebba niet bij ons weg te slaan. Die was zó blij dat we er weer waren. Heel erg fijn om dat te merken. Op enig moment kwam ze bij me op schoot zitten. Dat deed ze anders nooit! Wij hebben haar op onze beurt verwend! Met aandacht en lekkernijen. Gewoon niet normaal. Hopelijk verwacht ze dit niet elke dag…


De cadeautjes die ook achterin de auto lagen, kregen allemaal een plekje in huis. Zo kregen we van Geert en Froukje niet alleen de picknickmand. Die was ook immers voor mijn verjaardag. Samen met de mooie eland. Ik was helemaal vergeten, dat ik die (via de gulle geefster) in februari had uitgepakt! Die kwam in de kamer te staan, op de radiatorkast bij de deur naar de veranda. Omdat we in die hoek vaak ´s avonds zitten hebben we er mooi zicht op. Een etagère staat nu op de keukentafel. Froukje had er geen ruimte meer voor en vroeg mij of ik hem wilde hebben. Nou, graag! Hiervoor werd het dienblad van de keukentafel gehaald, die stond er denk ik ook zo langzamerhand vier jaar. Dit lijkt weer lekker fris.

Een toen? Toen maakten we de doos open van Heiko zijn ouders. De doos met de tekst “Voorzichtig! Niet breekbaar, wel houdbaar.” Wat kon daar nu inzitten? Met uiterste voorzichtigheid maakten we de kartonnen doos open. Eerst kwam er een lieve brief tevoorschijn. Hierin bedankten Heiko zijn ouders ons voor de gezelligheid, hulp met de laptops en uitstapje. Zo lief! En toen? Toen vond Heiko een zwarte multomap. In papier, ter bescherming. Op de voorkant stond in grote letters en in kleur “Mijn Herinneringen”. Het bleken de verhalen van Heiko zijn vader te zijn! Zijn “levensverhaal”, het meeste van de periode dat hij zelf een kind was. Wát mooi! Daar hadden we nu in het geheel niet op gerekend. We wisten dat hij er mee bezig was, maar dat wij het nu mee zouden krijgen? Nee, daar hadden we geen minuut aan gedacht.

 
´s Avonds begon Heiko er meteen in te lezen en het verhaal boeide hem direct. De jeugdperiode van je ouders heb je uiteraard niet meegemaakt. Soms hoor je wel eens flarden van verhalen, maar dat onthoud je niet. Nu staat het er zwart op wit, geschreven door degene die het zelf heeft beleefd. Met dit cadeau zijn we erg blij en vooral Heiko uiteraard. Hij las er onder andere in, hoe het er in de oorlogsjaren in Sappemeer aan toe ging. Zijn vader is geboren in 1930 en was tijdens de tweede wereldoorlog 10 tot 15 jaar jong en maakte het allemaal bewust mee. Het is een zeer indrukwekkend verhaal geworden. Goud waard! Ontzettend fijn dit in ons bezit te hebben…


Intussen hadden wij, en familie en vrienden, gemerkt, dat we geen WiFi signaal hadden. We kregen steeds een berichtje op onze mobiele telefoons, dat we niet verbonden waren en dat we via ZMarket wel een verbinding konden kopen. Huh? Zou er weer een muis in ons huis hebben gelopen, die de glasvezelkabel heeft doorgebeten? Net als in december 2018? Gelukkig bleek dat de hele buurt zonder internet zat en het probleem dus niet alleen bij ons zat. We zijn voor onze glasvezelkabel aangesloten bij een vereniging, die onze belangen behartigd en van het bestuur van die vereniging kregen we die woensdag in de loop van de middag een sms´je. Daarin stond, dat er een storing was bij Tele2. Dat is onze nieuwe provider. Helaas konden we zodoende niet het internet op en ook niet beeldbellen. De communicatie met Nederland verliep via de normale, mobiele telefoonlijn en via sms.

Donderdag 19 augustus was voor ons nog niet echt een hele actieve dag. Nog steeds waren we beiden moe, zodat onze activiteiten alleen de meest noodzakelijke waren. Alles verliep in een rustig tempo. Heiko maaide de kantjes van het gras nog eventjes met de loop grasmaaier. Zelf ging ik ging aan de slag met het veiligstellen van de vele foto´s. Die, die we de afgelopen dagen met de verschillende toestellen, en mobieltjes niet te vergeten, hadden gemaakt. In totaal waren dat er ruim 1.500 stuks! Die moesten vervolgens een voor een bekeken worden. Een aantal konden weg, omdat ik ze dubbel had genomen. Alleen de mooiste liet ik staan. Zo ruimde ik ongeveer 400 foto´s op.

Op enig moment kwam Heiko binnen en hij keek niet blij. De motormaaier was volgens hem kapot. Er spoot aan alle kanten olie uit het motorblok. Toen hij dat zag heeft hij de motor meteen gestopt. Mij was het al wel opgevallen, dat de maaier ontzettend veel lawaai maakte. Het is al een oud beestje, maar het lukte Heiko toch om hem steeds weer aan de praat te krijgen. Nu misschien ook wel weer als hij er morgen even naar zal kijken. Het korter maken van de grasmat bleef bij dat, wat Heiko nog met de motormaaier had kunnen doen. Laat nou de accu van de zitmaaier alweer leeg zijn! Omdat het een nieuwe is, gaat Heiko binnenkort maar eens contact opnemen met de verkoper. Het leeglopen van een nieuwe accu zou toch eigenlijk niet mogen. Wordt vervolgd…
[slideshow_deploy id=’57305’]
Omdat het erg mooi weer was, besloten we “de dag te plukken” en een wandeling te maken. Even de zinnen verzetten, lichaam even in beweging te zetten, door in een rustig tempo een stukje door de natuur te lopen. Het werd “een rondje Ödarp”. Volgens de app Strava hadden we een wandeling van 5,18 kilometer gelopen, met daarin een hoogteverschil van in totaal 58 meter. Het hoogste punt dat we bereikt hadden zat 286 meter boven de zeespiegel. Netto hebben we van de 1,25 uur 1,15 uur gelopen. Volgens de app. Slechts 10 minuten stilgestaan voor het maken van foto´s? Dat valt me reuze mee! Ik voel me altijd bezwaard, wanneer ik weer eens het tempo uit de wandeling haal. Maar het is niet eens zoveel! Goh, leuk die analyses van Strava. Onderweg genoten we van de prachtige natuur en de rust. We zijn geen mensen tegengekomen, alleen dieren.


De route kwam uit bij het huis waar de oorsprong van het dorp Ödarp ligt. Dat stukje zandweg loopt dwars door een weiland heen, waar ook koeien lopen. Dat stukje weg is dan ook altijd afgesloten met een hek, zodat de koeien er niet uit kunnen. Dat hek mag je als voetganger gewoon openmaken, mits je het wel meteen weer achter je sluit. De hele tijd dat we overigens aan de wandel waren hadden we redelijk weer. Het was deels zonnig en als het zonnetje erbij was, konden de jassen eigenlijk wel uit. Op het einde van de wandeling zagen we echter hele donkere wolken van achter ons dichterbij komen. Die wolken gingen sneller dan wij en we bereidden ons al geestelijk voor op een nat pak. Had achteraf niet gehoeven, want we hebben geen drup regen gehad. Het ging goed. De lucht werd wel donkergrijs, maar het bleef bij een dreiging! Van deze wandeling kregen we beide weer een beetje gezonde energie.
   
 
Vanochtend had ik een stuk vlees uit de diepvries gehaald om te laten ontdooien: fläskkarré. Een stuk varkenslende, welke is opgerold als een Nederlandse rollade. Dit keer was het een die Heiko had uitgezocht en laat het nu eentje zijn met champignons erin! Ik heb het hem niet meteen verteld, want dan ruikt hij ze ook direct. En dat terwijl dat helemaal niet zo was. Ik braadde de rollade aan in de snelkookpan, liet hem zogenaamd schrikken en bracht de snelkookpan onder druk. Hierna liet ik het stuk vlees nog ongeveer drie kwartier koken. We hebben het gegeten met aardappelpuree en boontjes. Die hebben uiteindelijk een vrij neutrale smaak, waardoor ze niet overheersen. Dat mocht het vlees doen. Nee! Heiko heeft niet één champignon gezien of geproefd en hij vond het heerlijk!
 
 
Vrijdag 20 augustus was het grijs en grauw toen we opstonden. Het zonnetje kwam er af en toe bij en gaf een donkere tint aan de wolken. Niet een leuk begin van de dag. Alhoewel we erop voorbereid waren. Toch won de zon boven verwachting meer en meer terrein en kregen we een blauwe lucht te zien met witte wolken. Dat was beter. Rond elf uur reden we naar Tranås voor een paar boodschappen. Onderweg kwamen we achter een hele oude, kleine tractor te rijden. Eentje met daarachter een kar. Op de kar lagen drie boomstammen. Dat plaatje riep beelden op van vele jaren geleden. Toen er nog niet zulke grote moderne tractoren met giga karren waren.


We dachten aan een klein, oud keuterboertje. Iemand die een paar boompjes uit zijn eigen bos had gehaald, om ze thuis in kleinere stukken te zagen, te kloven en te gebruiken voor de verwarming van het huis. Eenmaal dichterbij zagen we, dat het een jonge man was die de tractor bestuurde. De verhoudingen konden we beter zien en het bleek, dat het toch behoorlijke boomstammen waren. Daarmee zou de boer nog wel even bezig zijn… Is dit niet een plaatje van heerlijke eenvoud?

´s Middags dook Heiko de garage in om te kijken wat er met de loop grasmaaier aan de hand was. Al snel kwam hij tot de ontdekking dat er een schroefje was losgetrild en eruit was gevallen. Ook een andere bevestiging was losgeraakt, waardoor de kop van het motorblok los zat en er olie uit kon komen. In zijn werkplaats werd een passende schroef gevonden en daarmee was het probleem alweer opgelost. Een beetje nieuwe olie erbij en klaar. Of toch niet… Toen Heiko aan de uitlaat voelde, bleek dat die helemaal los zat! Ter bescherming tegen de hete uitlaat zit er een ijzeren rooster voor. Zo voorkom je, dat je per ongeluk met je handen tegen de gloeiendhete uitlaat komt. Dat rooster heeft ook voorkomen, dat de uitlaat er helemaal af zou vallen. Na demontage van het rooster viel de uitlaat er dan ook daadwerkelijk meteen uit. Op dat moment bleek, dat ook dáár twee lange bouten uit getrild waren. Opnieuw werd er bij de voorraad schroeven en bouten gezocht en twee bouten met de juiste lengte en diameter gevonden. De uitlaat werd weer vast gezet, rooster ervoor en klaar! Mooi, die kan nog weer een aantal maaibeurten mee. Handig zo´n techneutje!


We hadden al gezien, dat de groentetuin schreeuwde om aandacht. Het loof van de aardappels was voor een groot deel al gaan liggen en dat is een teken dat ze “klaar” zijn. Tegelijkertijd waren wij natuurlijk erg nieuwsgierig naar hetgeen er aan de andere kant van het loof zat. Inderdaad: onder de grond. Met een hooivork en een mand gingen we aan de slag. We trokken er ongeveer tien stammen uit. De stammen “schudden” goed. Dat wil zeggen, dat er per stam ongeveer tien aardappelen aanzaten, die elk een mooi formaat hadden. Toen er een derde deel gerooid was vonden we het eerst wel voldoende. Deze kunnen nu eerst drogen. Als deze op zijn halen we de rest er wel uit. Heiko verdeelde de oogst over drie kartonnen dozen, zodat ze allemaal voldoende ruimte kregen om droog te worden. Aan het einde van de middag haalde ik een paar kleintjes op, om die met de schrapmachine van hun schil te ontdoen. Ze roken tijdens het koken heel lekker. Bloemkool erbij gekookt en een paar plakken casselerrib gebakken en we konden proeven. De aardappel is goedgekeurd, al zat er niet zo heel veel smaak aan. Volgende week proberen we een nieuwe portie.

2 gedachten over “Vermoeidheid slaat toe”
  1. Wat mooi wat er in die doos zat. Zo’n mooie herinnering van zijn vader! Daar heeft hij, denk ik, lang over gedaan om het helemaal klaar te maken. Fantastisch idee van je vader, Heiko!
    Daar zal je vast nog vaak in kijken en lezen.

    Kan me voorstellen dat jullie helemaal aan de lat waren.
    Niet fijn om steeds met regen te moeten rijden.
    Maar nog belangrijker is dat jullie weer veilig thuis zijn.
    En dan komen de verhalen weer hier te staan en kunnen wij weer meegenieten.

    Het was weer een waardevolle vakantie voor jullie en de familie.
    Op naar de laatste maand van dit jaar…….

    1. Ja, dat boek met “Mijn Herinneringen” van Heiko zijn vader is werkelijk goud waard. Het heeft hem zeer zeker de nodige tijd gekost. Gelukkig hebben ze beiden die tijd om dit te doen. Inmiddels zijn we alweer een week terug! Wat gaan de dagen snel voorbij zeg. De verhalen komen nu inderdaad in een snel tempo op de website. Veel leesplezier Wilma!

Laat een antwoord achter aan Wilma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.