Vandaag werd het mooi weer. Dat wil zeggen: voor vandaag hadden ze hogere temperaturen voorspeld! Met daarbij af en toe een wolkenloze hemel, zodat de zon erdoor kon komen. Dát maakte het een redelijk aangename dag om naar buiten te gaan. In eerste instantie “half buiten”. Ik wilde namelijk het stukje wand van de veranda, aan de wegkant wit schilderen. Verrassende kleur? Dat wandje had Heiko er eind vorig jaar gemaakt en was aan de buitenkant wel al wit geschilderd. Aan de binnenkant echter nog niet. De buitenkant was ook het belangrijkste, omdat het ijzeren hekwerkje er nog voor staat. Daardoor kun je het aan de buitenkant niet meer schilderen, zonder het hele wandje weg te moeten pakken. Nadat het wandje vorig jaar geplaatst was, werd het weer al snel minder fraai en werd het vochtiger. Te vochtig om nog te kunnen schilderen. En zo bleef het ongeveer een half jaartje ongeverfd. Tot vandaag! Vandaag trok ik de stoute schoenen aan. Ik zocht een emmer met de juiste verf, een kwast, een oude doek en een paar kranten en ging aan de slag.
In eerste instantie had ik een verkeerde emmer met verf te pakken. Die verf was te geel. Gelukkig had ik dat meteen door bij de eerste streek en niet pas na een meter wand te hebben geverfd! De tweede emmer bevatte de juiste kleur wit (RAL9010) en daarmee klaarde ik dit klusje. Het droogde namelijk zo lekker, dat ik meteen twee lagen verf kon aanbrengen! Aan de buitenkant moesten nog een paar schroefgaten weggewerkt worden met plamuur en dat nam ik ook maar meteen even mee. Het onderste gedeelte van het wandje laat ik aan Heiko over. Daar kan ik niet zo gemakkelijk bijkomen, zonder het lichaam in een té ongemakkelijke positie te manoeuvreren. Tot zover is het in ieder geval alweer een heel ander gezicht en het hout is nu ook beter beschermd tegen weersinvloeden. Overigens is het wandje er destijds neergezet om de wind een beetje tegen te houden, zodat we aan die kant van de veranda ook aangenaam “half buiten” kunnen zitten.
Nadat het wandje van de veranda wit was en ik alle spullen weer had opgeruimd, nam ik een kopje koffie. Jawel: op de veranda! Van een afstandje bekeek ik het resultaat en met een tevreden gevoel nam dat momentje voor mezelf. Na deze rustpauze, keek ik richting het zuiden, de tuin in. Naar de nieuwe houtstek. We zijn daar erg tevreden over, ondanks het feit, dat het een bijzonder model geworden is. Geen standaard afdakje, maar een beetje speelser. Het kleine hokje ervoor, met de kleinere stukjes hout voor het aanmaken van een vuurtje, had Heiko afgedekt met een metalen plaat. Die plaat was wit/grijs en te groot. Ik had al besloten, dat die plaat zwart moest worden. Dan valt die minder op. En uiteraard moet er nog een stuk afgezaagd worden. Dat laatste kon ik niet doen, maar het zwart maken wel! Met een bus zwarte ijzerverf en een kwast was een klein half uurtje later ook dit klusje geklaard. Heiko mag de plaat nog even een stukje korter maken. Ondertussen was het al ruim na de middag en tijd voor een broodje.
Na de eenvoudige lunch gunde ik mijn lichaam voldoende rust en zette ik mij achter de laptop. Tijd voor een stukje administratie, foto´s sorteren en archiveren, mail verwerken en meer van dat soort klusjes. Het was denk ik al wel drie uur ´s middags, dat ik toch nog even naar buiten liep. Tijdens het schilderen van het wandje van de veranda had ik namelijk gezien, dat er hier en daar onkruid in de border langs het huis zat. Geen emmers of kruiwagens vol, maar toch. Er zat genoeg in wat er niet hoorde zeg maar. Uit ervaring weten we inmiddels, dat je beginnende stukjes onkruid er maar beter zo snel mogelijk uit kunt halen.
Als het eenmaal groeizaam weer wordt, schiet het onkruid de grond uit. Ehhh… Schiet het onkruid de lucht in. Ehhh… Schiet het onkruid als paddenstoelen omhoog? Hoe dan ook, het was aangenaam buiten en ik besloot, voordat Heiko thuis zou komen, nog eventjes langs die border te kruipen. Met een emmertje, een klein harkje en een matje voor onder de knieën. Eenmaal bezig trof ik meer onkruid aan, dan dat ik had verwacht hoor. Vooral die zevenblad. Wat vervelend spul is dat zeg! Kleine worteltjes hebben een groot netwerk onder de grond en “even” verwijderen zit er dan ook niet in. Als je het maar blijft plukken, geeft het onkruid uiteindelijk op en daar werken we nu naar toe!
Dit klusje hoefde ik trouwens niet alleen te doen. Aan de lange kant van de veranda had ik al een meter of vijf klaar, toen ons dametje Ebba naar me toe kwam lopen. Ze stopte ongeveer een meter van mij af en liet zich prompt vallen. Onder het trapje en in de “schone” grond. Dat deed me meteen aan Jikke denken. Die deed dit namelijk ook vaak. Ebba deed dit eigenlijk nooit. Ze verandert steeds meer en het deed me wel even iets, toen ze bij me kwam en bij mij in de buurt ging liggen. Gezellig hoor! Toen Heiko tegen half vijf thuis kwam, zat ik alweer in de kamer en konden we samen een kopje koffie nemen. Daarbij even de dag doorgenomen. Hij was blij verrast met de door mij gedane klusjes.
Heiko vertelde, dat hij samen met collega Henrik, Palle genoemd, naar het plaatsje Grippenberg was geweest. Daar moest een stapel bomen en takken weggehaald worden en naar de stort in Tranås gebracht worden. Eveneens moesten er een viertal boompjes omgezaagd worden. Helaas stuitten ze meteen al bij de eerste boom op een spijker. Die spijker zat midden in de stam van die boom. Ooit heeft iemand waarschijnlijk de spijker erin geslagen toen het nog een klein boompje was en die boom is verder gaan groeien óm die spijker heen! Het was een vreemd gezicht om, nadat de boom was doorgezaagd, midden in een spijker te zien zitten. Helaas is er geen foto van gemaakt…
Als je er goed over nadenkt, is het eigenlijk een heel bijzonder toeval, dat ze precies op die hoogte de boom wilden omzagen. Een centimeter hoger of lager en ze hadden geen last van die spijker gehad. Nu was meteen de ketting van de kettingzaag stomp en ging het zagen van de andere bomen een stuk meer tijd kosten. Het is wel gelukt, maar met moeite. Inclusief reistijd nam deze klus ongeveer vier uur in beslag. Daarmee was de halve werkdag alweer achter de rug. Tijd voor de lunch, maar eerst werd er meteen een nieuwe ketting gekocht. Die mocht Heiko erom zetten. Hij is zo langzamerhand degene met de meeste kennis en ervaring met kettingzagen. Na de lunch moest de kettingzaag opnieuw ter hand genomen worden. Bij een klant in Tranås moesten twee dikke takken uit een te groot gegroeide boom gezaagd worden. Die hingen zo ver over de tuin heen, dat er feitelijk nergens nog zon kwam. Ook dat klusjes pakten Heiko en Palle samen op.
De dunnere uiteinden van de dikke takken legden ze op de aanhanger en de dikkere stukken hout werden, uiteraard, apart gelegd. Net zoals ze ´s morgens al gedaan hadden. Over de hele dag werd er zodoende weer een mooi stapeltje hout verzameld. Heiko had de kofferbak van de Volvo dan ook weer goed gevuld. En dat, terwijl het andere hout nog niet eens verplaatst is naar de houtstek! Misschien kunnen we dat woensdag doen, als het een paar dagen warm en droog is geweest. Dan is het hout aan de buitenkant in ieder geval mooi droog en kan het gestapeld worden, om vervolgens in de houtstek verder te drogen. En met dit “nooit-eindigende-onderwerp” sluiten we in ieder geval wel deze dag af!
