Vele kilootjes gelift…

Aan het einde van de redelijk korte werkdag, met slechts zes uurtjes fysieke arbeid, reed Örtengren gisteren nog even met Heiko door Tranås. Hij stopte op vier verschillende plaatsen en legde uit wat daar moest gebeuren. “Oké, werk voor minstens een week”, dacht Heiko. Bij een van die adresjes begon hij vanmorgen met graven. De klant had een oprit met gravel. Om het gravel gescheiden te houden van het gras, lag er een kantsteen langs de oprit. De oprit was ongeveer vijfentwintig meter lang. De kantsteen bestond uit lage granieten blokken, van gemiddeld zo´n dertig centimeter hoog en vijftien centimeter breed. Lood-, maar dan ook loodzwaar. Niet te tillen! De verschillende blokken graniet waren door de jaren heen verzakt en verschoven. Toen Heiko daar bezig was kwam de opdrachtgever ook even kijken en die vertelde, dat die blokken er al tachtig jaar lagen. De opdracht was, om aan de oprit kant een spade brede sleuf te graven, direct naast de kantstenen, tot aan de onderkant van het blok graniet. Tijdens het graven kwamen er diverse keien én losse brokken graniet tevoorschijn, wat het graven niet vergemakkelijkte.


Na twee uur was het uitgegraven en tijd voor frukost, oftewel fika. Na de koffie gingen Heiko en zijn baas tezamen terug naar dat projectje en begonnen ze met het liften van de zware blokken kantsteen. Met behulp van een lange ijzeren staaf (een spät in het Zweeds) werd het blok graniet omhoog gewrikt en vulde Örtengren de ruimte onder het blok meteen op met zand en stenen. Eerst aan een kant van het blok, daarna de andere kant en opnieuw. Net zo vaak tot het blok op hoogte lag én horizontaal. Vervolgens werd er op gelet, dat het blok ook zoveel mogelijk verticaal stond en in een lijn met de andere blokken. Ruim na de middag waren de meeste meters gereed. Na het broodje was de kracht echter verdwenen en besloot Örtengren dat er genoeg zwaar werk was gedaan voor vandaag. De rest van de middag werd gevuld met het opladen van bomen en plantgoed en het wegbrengen ervan. Morgen is er weer een dag…

En jawel! We hadden gisteren wederom een “feestdag”. Geen Sint-Maarten, maar het was gisteren Chocolade-dag! Ja, heus! Sinds het jaar 2011 is 11 november in Zweden uitgeroepen tot Chocolade-dag. Het lijkt misschien niet helemaal vanzelfsprekend, om bijvoorbeeld de tomatensaus-dag (!) op 9 maart te vieren. Maar er zijn van die dagen, die we wat “natuurlijker” willen vieren, zoals kaneelbroodjes-dag op 4 oktober, (we beginnen zelfs deze datum uit het hoofd te leren), de kladdkaka-dag op 7 november en nu 11 november Chocolade-dag. Jammer eigenlijk, dat het slechts een dag van de chocolade is en niet alle dagen. Om eerlijk te zijn, zou ik meer voor 14 februari gegaan zijn. Valentijnsdag is immers de dag, dat veel mensen chocolade weggeven aan hun dierbaren. Mag ik doen alsof het vandaag gisteren was? Ik doe het gewoon en neem een stukje chocolade!
 
Weken geleden, voor ons gevoel veel eerder dan normaal, kregen we een voorbericht van de schoorsteenveger. Er was een afspraak geplant voor vandaag. Ze zouden de palletkachel schoonmaken en de rookkanalen controleren. Tussen een en drie vanmiddag zou er iemand komen. En daar kun je dan ook zeker van op aan. Rond twee uur kwam een, inmiddels, bekende schoorsteenveger via het stookhok binnen. Je kon wel zien, dat we niet de eersten waren, waar hij zijn kunsten mocht vertonen. Hij was al behoorlijk zwart. Ja, zijn kleding, maar ook zijn gezicht, haren en handen. Als roet! We raakten aan de praat en toen bleek, dat hij nog drie weken moest werken en dan ging hij met pensioen. Hij was dan maar liefst negenenveertig jaar (!) schoorsteenveger geweest. Meteen vanaf de lagere school had hij een cursus gedaan in Stockholm en niet lang daarna kreeg hij zijn eerste baan. Hoeveel kachels hij schoongemaakt had was ontelbaar. Gemiddeld namelijk vijftien klanten per dag! Als we uitgaan van vijf dagen in de week, vier weken per maand, elf maanden per jaar en dat negenenveertig jaar lang, dan zit hij ongeveer op tweeëndertigduizend bezoeken!

Toen ik hem vroeg of hij zich na zijn pensionering zou vervelen, begon hij te lachen. “Ik heb zoveel te doen, ik krijg tijd te kort!” was zijn antwoord. Maar de eerste twee weken ging hij op de schommelstoel zitten. “Oh, en na die twee weken?” vroeg ik hem verbaasd. “Dan begin ik met schommelen!” Hij lag in een deuk van het lachen… Iemand had hem dat grapje verteld en hij vertelde het nu bijna dagelijks aan klanten, die hem vroegen wat hij over drie weken ging doen. Super! Hij zou in en om het huis aan de slag gaan en zijn kinderen helpen met klussen. Maar eerst nog even vijftien klanten per dag bedienen, waaronder wij. Al met al was hij ruim een half uur aan het werk, toen hij vertelde, dat hij klaar was. Nadat ik hem een hele goede en gezonde toekomst had gewenst, reed hij voor de laatste keer ons erf af…
   
Zijn werk heeft veel te maken met de kleur zwart. En dat was een groot contrast met hetgeen ik aan het doen was: de wanden van de keldertrap wít verven! De aanleiding hiervoor was, dat er meer en meer vlekken zichtbaar werden. Voornamelijk in de hoek, vlak bij de haldeur, was het lelijk. Daar zitten de dametjes veelal met hun prooi te “spelen” en dat maakt de witte wand uiteraard vies. Onder het raam waren ook oneffenheden opgemerkt en die moesten toch maar weg. Die wanden zijn even overgeschilderd en was een klusje van ongeveer anderhalf uur. De trap meteen ook maar even schoongemaakt na die tijd. Binnenkort het houtwerk bijwerken.

In het begin was het ontzettend vreemd en een beetje “bedreigend”, wanneer je iemand zag lopen met een mondkapje. In de loop van de tijd, dat het coronavirus aanwezig is, is het niet meer vreemd. Toch gaat er, voor mij persoonlijk, nog wel een soort dreiging vanuit: “Is dit onze toekomst?”  In Nederland is het dragen van mondkapjes in publieke binnenruimtes inmiddels een dringend advies. En het gaat verder. Vanaf 1 december kun je beboet worden met 95 euro, wanneer je daar geen mondkapje draagt! Dat voorstel van minister Grapperhaus gaat volgende week naar de Tweede Kamer. Door de hoogte van de boete komt het niet dragen van een mondkapje mensen níet op een strafblad te staan. De Tweede Kamer moet trouwens nog wel met het voorstel instemmen. Het was al bekend, dat het kabinet het dragen van een mondkapje wilde gaan verplichten. De juridische onderbouwing ervoor komt in de nieuwe coronawet, die door zowel de Eerste als Tweede Kamer is goedgekeurd. Het bedrag van 95 euro komt overeen met andere coronaboetes.

De boete voor het overtreden van de coronaregels werd onder druk van de Tweede Kamer naar 95 euro bijgesteld. Eerder stond er een boete van 390 euro op het niet houden van afstand of met te veel mensen samen zijn. Partijen in de Tweede Kamer vonden het niet echter terecht, dat mensen daardoor een strafblad konden oplopen. Uitzonderingen op het verplicht dragen van een mondkapje komen er voor personen die vanwege een fysieke, verstandelijke of psychische beperking of chronische ziekte geen mondkapje kunnen dragen. Het mondkapje hoeft ook niet op tijdens het sporten, acteren, of bij het beoefenen van andere podiumkunsten. Ook bij media-optredens mag het kapje even af. Daarnaast wordt het zogenaamde spatscherm per 1 december verboden. Althans: je mag hem nog wel dragen met een mondkapje erónder. Het blijkt namelijk, dat een spatscherm alleen niet voldoende bescherming biedt. Daarom snap ik niet, dat het dragen wel nog mag door het personeel van ziekenhuizen en zorginstellingen, wanneer zij zich in publieke ruimtes bevinden… Blijf vooral gezond!