Na een goede nachtrust kwam Heiko vanmorgen tegen half acht naar beneden voor het ontbijt. Daar was hij, maar ook zeker ikzelf wel aan toe. Ik had slecht geslapen en was reeds om vier uur uit bed gestapt. Was het omdat ik een aantal uren op de boot had geslapen? De vroege vogel uithangen was van het begin af aan heel positief! Want nog geen tien minuten na het opstaan zag ik op de oprit tegenover ons een reetje staan. Heel rustig liep ze om zich heen te kijken en nam af en toe een hap lekkere gras of blaadjes. Wat toch super om dat zo dicht bij te kunnen zien. Een goed begin van de dag!
Ook het ontwaken van een dag is prachtig om te beleven. Eerst was het tegenover ons huis nog behoorlijk in nevel gehuld. Op zich een heel mooi beeld. Een beetje mysterieus. Nadat de zon langzaam opkwam verdween die nevel en werden de bomen schitterend opgelicht door de zonnestralen. De moeite waard om daarvoor even de weg over te steken. Samen met Jikke en Ebba. Ondanks het feit, dat ik zo vroeg was opgestaan, was dat nog geen reden om ze al zo vroeg naar buiten te laten gaan. Dat gebeurde omstreeks zes uur denk ik, toen het al lekker licht was. Met z´n drietjes stapten we de keukendeur uit. Oh, wat vonden de dametjes dat geweldig! Eerst toch nog een poosje bij mij in de buurt blijven, maar daarna gingen ze elk hun weg. “Goed oppassen!”
Nadat ik na het opstaan mijn kopje koffie had gehad, ging ik maar aan de slag met het opruimen van de ruimten waar Ebba en Jikke tijdens onze afwezigheid hadden vertoefd. De kattenbak moest verschoond worden en op meerdere plekken was er rommel gekomen. Begrijpelijk. Alle deuren beneden lekker tegen elkaar opengezet, zodat het kon doorwaaien en luchten. Je kon uiteraard ruiken, dat de dametjes een week in de kelder waren geweest. Toen dat naar mijn zin was begon ik stilletjes, om Heiko niet wakker te maken, met het leeghalen van de auto. Op de achterbank lag van alles en nog wat. Zelfs onder de stoelen. Daar moest dit keer gewoon wel iets neergelegd worden. Via Geert en Froukje hadden we namelijk een hele grote bloempot met jonge kastanjebomen gekregen en een emmer met jonge eikenbomen. Doe daar de grote bolchrysant van Thomas en Tineke nog bij en de kofferbak is vol.
Toen Heiko beneden kwam was de achterbank leeg. Op de grote, zware koffer na. Die had ik voor hem laten liggen. Uiteraard mocht hij later eveneens de pot met kastanjes eruit halen. Ondertussen draaide de wasmachine alweer en hing het eerste wasgoed reeds aan de waslijn te drogen in een opstartend zonnetje. Het werd vandaag 29 graden, met een klein zuchtje wind. Perfecte omstandigheden voor het drogen van de was. Het duurde dan ook niet lang voordat het wasgoed droog was en het een en ander op het stapeltje strijkgoed gelegd kon worden. Dat stapeltje groeide in de loop van de dag gestaag. Maar dat kreeg geen prioriteit vandaag. Dat zien we morgen wel weer.
Na ons broodje begaven we ons naar buiten met een kop koffie op het terras. Daarbij moest de parasol meteen opengedraaid worden, want de zon klom hogerop en het nam snel in warmte toe. Ebba en Jikke waren de grote buitenwereld inmiddels weer aan het verkennen. Na een weekje “gevangenis” genoten ze nu weer van hun vrijheid. Ebba had binnen een uur alweer haar eerste muis te pakken. Oh, Heiko trouwens ook. Die was even op zolder gaan kijken voordat hij naar beneden kwam. Net voordat we naar Nederland afreisden, had hij muizen op zolder gehoord en daarom vier muizenvallen neergezet. Met een beetje pindakaas erin. Twee van de vier vallen waren bezet. Maar goed dat hij dat even controleerde, want door de warmte gaat dat natuurlijk snel stinken.
We besloten om er vandaag verder een rustdagje van te maken. De vermoeidheid van de reis zit nog in ons lichaam, alsmede de drukte van de week. Drukte in de zin van de bezoekjes, veel praten en feitelijk geen tijd voor jezelf. Heiko zette dan ook de tuinstoelen op het gras en in de zon klaar, alsook de ligstoelen. Eveneens zocht hij het zwembadje op, die we eind vorig jaar nog hadden gekocht. Een beetje verkoeling zou in de loop van de dag wel lekker zijn. Het zwembadje bleek groter dan we beiden dachten. We konden er namelijk beide tegelijk languit in liggen en dat betekent dat die toch zeker twee meter lang is. Gelukkig hebben we in de kelder een kraan met, zowel warm, als koud water waar de slang oppast. Zodoende kwam er niet alleen maar koud water in het zwembadje. Het duurt uiteraard een paar uur, voordat de zon het water op een iets hogere, en voor ons acceptabele, temperatuur heeft gebracht. Daar hoefden we nu niet op te wachten. Dankzij het toevoegen van warm water. En zo lieten we deze dag rustig aan ons voorbijgaan en namen we de tijd om vitamine D te absorberen. Hopelijk slaat ons lichaam dat voldoende op en komen we daarmee de winter door, zonder noemenswaardige vermoeidheidsklachten.
Tegen drie uur waren we er wel een beetje “helemaal” klaar mee. Toen hadden we lang genoeg stilgezeten en gelegen. Ik ging naar binnen om alle foto´s te verzamelen vanaf de grote Nikon camera, de kleine Canon, van Heiko´s mobieltje en vanaf mijn eigen mobiele telefoon. Alles in een map op de pc gezet en vervolgens alles gesorteerd op dag en/ of onderwerp. Meteen maar een (groot) aantal verwijderd, die niet voldoende kwaliteit hadden en daarna alles ook maar meteen naar een harde schijf gekopieerd. Heiko ging ondertussen met de zitmaaier het grasmaaien. In deze tijd van het jaar moet dit wekelijks bijgehouden worden. Hij had het net voor ons vertrek gemaaid en kon nu zeker weer! De twee opvangbakken achter de zitmaaier moesten een paar keer leeggegooid worden, oftewel: het gras was goed gegroeid. Ondanks dat er geen regenwater op was gevalleen, maar slechts warmte van de zon als voeding had gekregen. De regenmeter die we in de tuin hebben staan was namelijk helemaal leeg. Blijkbaar is er in onze afwezigheid in Ödarp geen drup water gevallen. Het viel me meteen op, dat het gras nu netter gemaaid werd. Het slijpen van de messen gaf duidelijk een beter resultaat. Dat slijpen had Heiko immers in de week voor Nederland gedaan, alleen hadden we nog niet zo goed naar het resultaat gekeken, door de drukte rondom het vertrek.
Opvallend was overigens, dat onze beide dametjes Ebba en Jikke de gehele dag door, nagenoeg elk half uur even langkwamen. Even kijken of we er nog wel waren. Althans zo leggen wij dat uit. En toen wij in de tuin lagen te relaxen kwamen ze ook zeer regelmatig even bij ons liggen. Gewoon om aandacht te vragen. Meer dan anders. Ook had ik hele “gesprekken” met ze. Als zij miauwden, gaf ik een reactie en dan kwam er vanaf hun kant ook weer een geluidje. Niet één keer of twee keer. Nee, we voerden hele gesprekken. Al weten we van beide kanten absoluut niet waar het over ging… Voor ons een teken dat ze ons hebben gemist. Nou, dat is dan wederzijds, dames! Na een mooie zonsondergang te hebben gezien, zaten we nog even op de veranda, te babbelen over de afgelopen week. Herinneringen ophalen. En daarna werden de oogleden heel zwaar…
