Veilig aan de “overkant”

Om drie uur ging het alarm af van de mobiele telefoon. Opstaan! Over een uurtje gaan we rijden! Vroeg hoor, maar daar hadden we uiteraard zelf voor gekozen. Het is precies vier uur rijden vanaf ons huis naar de haven in Malmö, echter met een paar stops tussentijds rekenen we met vijf uur. De boot gaat om tien uur, alleen moet je je een uur van tevoren melden in het havenkantoor. Daarmee om negen uur aanwezig zijn en zodoende vertrokken we om vier. Het was uiteraard erg donker en slechts 2 graden boven nul. Tegen zes uur was het pas licht en reden we al ongeveer halverwege. De reis verliep voorspoedig en mooi op tijd stapten we het havenkantoor binnen. Daar kregen we onze pasjes voor de hut en een papier voor aan de spiegel van de auto. Vervolgens mochten we doorrijden en in de rij voor de slagboom wachten tot we de boot op konden rijden. Dat kon om half tien en tot die tijd hadden we steeds contact met neef Sietse over de situatie van zijn moeder.

Ze lag ondertussen in coma en werd vanaf dat moment ook kunstmatig in coma gehouden. Toen we uit Malmö vertrokken waren we niet meer telefonisch bereikbaar en pas bij aankomst in Travemünde, rond zeven uur, kon de telefoon weer aan. Heiko is dat een keer vergeten en toen kregen we een nota van de provider van €.130. Dat overkomt ons geen tweede keer. Van de overtocht hebben we niet veel vernomen. We zochten onze hut op, kamer 514, en gingen slapen. Slechts twee keer hebben we onze hut, tijdens de negen uur durende overtocht, verlaten. Even een kop koffie gekocht en een kort wandelingetje over het dek. De boot was afgeladen met trucks en trailers, maar aan boord zag je geen mens. Bijna iedereen bleef in zijn of haar hut. Onderweg kregen we nog een flinke regenbui met veel wind en voelden we de boot behoorlijk heen en weer gaan. Echter niet zo dramatisch, dat we ons zorgen hoefden te maken.

In Travemünde konden we als een van de eersten de boot verlaten en reden we richting Hamburg. Zonder problemen en files konden we doorrijden via Bremen, Oldenburg, NieuweSchans naar Kolham. Daar kwamen we om 23:15 uur aan en troffen we onze vrienden, tevens gastheer en -vrouw, nog in de kamer aan. Onderweg hadden we contact gehouden en hadden ze reeds aangegeven op ons te zullen wachten. Uiteraard hadden we in Duistland ook weer contact gehouden met neef Sietse en zodoende wisten we, dat de situatie van zijn moeder en mijn tante, onveranderd was. Bij onze gastheer Geert en gastvrouw Froukje werden we opnieuw bijzonder gastvrij ontvangen. Zo stond er bij binnenkomst reeds een kop koffie voor mij klaar en voor Heiko een flesje bier. We spraken gezellig bij, totdat we in de gaten kregen dat de klok half twee aangaf. Oei! De hoogste tijd om naar bed te gaan.

Zaterdagochtend reden we na het ontbijt naar Annen, naar het huis van tante Heiltje. Onzeker over hetgeen we daar zouden aantreffen. Sietse was daar al en had zijn broer Hink afgelost, die de hele nacht bij zijn moeder was gebleven. We konden gelukkig nog bij mijn tante zijn terwijl ze in leven was. Helaas in een hele diepe slaap, of coma, maar nog wel in leven. We waren nog op tijd! Er vanuit gaande, dat iemand die in coma ligt nog wel van alles kan horen, spraken we met haar. Haalden we enkele mooie herinneringen op van vroeger en van die vijf keer dat ze bij ons in Zweden was. Soms dachten we een kleine glimlach of een oogknippering te zien tijdens ons verhaal. Zou ze ons echt gehoord hebben en weten dat we nu bij haar waren? Wij denken van wel. In de loop van de ochtend kwam neef Hink en zijn vrouw ook weer binnen. Net als hun twee kinderen. We spraken samen, haalden herinneringen op en bleven ondertussen om de beurt waken bij tante Heiltje. Op een gegeven moment zijn wij met neef Sietse even naar buiten gegaan. Hij en wij hadden behoefte om even een frisse neus te halen. We reden samen naar Anloo, waar we bij een herberg een uitsmijter aten. Daarna reden we naar het urnenveld, waar de urn met as van zoon Bas van Hink en Janke ligt begraven. Een indrukwekkend bezoek, temeer omdat daar ook reeds een plekje aangekocht was voor tante Heiltje…

De ruimte en rust die we ervoeren in het bos van Anloo was indrukwekkend. Een paar uur later reden we terug naar Annen en schoven we weer aan bij de rest van de familie, in het huis van tante Heiltje. We merkten dat haar ademhaling ondertussen moeilijker en oppervlakkiger was geworden. Het ging langzaam richting het einde. Aan het einde van de middag besloten Sietse en wij nog even een pizza te eten bij de pizzeria in Annen. We hadden niets gereserveerd, maar mochten aan een tafeltje zitten mits we vóór zeven uur wegwaren. Dat leek ons geen probleem en om kwart voor zeven reden we weer terug naar tante Heiltje. Daar schoven we meteen aan bij het bed van tante Heiltje, waar de rest van de familie ook zat. Het ging nu écht naar het einde. En inderdaad. We konden nog net de laatste paar ademhalingen beleven. Geen vijf minuten later was het stil… Het leek alsof ze op ons had gewacht… In alle rust verruilde ze het tijdelijke voor het eeuwige, in het bijzijn van haar naaste familie. De klok gaf tien over zeven aan…

´s Avonds reden wij weer naar Kolham, in de wetenschap dat Monuta nog zou komen voor de laatste verzorging en dat de uitvaartverzorger de volgende ochtend zou komen, om de uitvaart door te spreken. Hink en Sietse hadden al veel kunnen voorbereiden, dus dat vergemakkelijkte het werk van de uitvaartverzorger. Deze avond gingen we niet zo laat naar bed als de nacht ervoor. We waren moe. Moe van de reis en moe vanzelfsprekend van alle emoties in Annen. We zijn natuurlijk ontzettend verdrietig dat ze er niet meer is, maar zien het voor haar als een verlossing…

Zondagochtend reden we naar Hoogezand, naar Heiko zijn ouders. Die waren uiteraard erg blij om ons te zien, maar vonden de omstandigheden en de reden waarom we eerder in Nederland waren dan gepland, uiteraard erg droevig. Met Heiko zijn ouders ging het naar omstandigheden goed. Ze zijn beiden ook al op hoge leeftijd en niet meer helemaal klachtenvrij. Het plan was om maandag toch nog met hun naar Rotterdam te gaan, om jongste dochter Daniëlle, man Peter en kleinzoon Noud te bezoeken. Na de koffie zorgde Heiko´s moeder voor het warm eten. Het werd stamppot andijvie met rookworst en gehaktballen. Héérlijk! Na het eten en de afwas reden wij weer weg.

Richting Annen. We voegden ons weer bij de familie en constateerden dat tante Heiltje er mooi bij lag. Heel natuurlijk, alsof ze sliep. Hink liet ons de rouwkaart zien en vertelde ons, dat de crematie woensdag om vijf uur in Assen zou plaatsvinden. Als de pandemie het toelaat, willen we bij haar uitvaart aanwezig zijn. Op de kaart stond een hele mooie foto van tante Heiltje, waar ze breed glimlachend op onze schommelstoel in Ödarp zat. Mooie herinneringen aan dat moment en zoals ze op die foto stond willen we haar allemaal in herinnering houden: vrolijk en blij. We maakten ons bezoek in Annen niet te laat, zodat beide neven nog het een en ander konden regelen. Ook na terugkomst in Hoogezand werd het niet zo laat. Daar praatten we nog een uurtje en toen sloeg de vermoeidheid toe…