Vandaag is het “Frufridag”, een Zweedse themadag. Het is ooit ontstaan via een radioprogramma genaamd “Karusellen”, in 1954. De gedachte was, dat alle huisvrouwen een hele dag vrij zouden moeten zijn. De mannen zouden die dag het huishouden moeten regelen en voor de kinderen zorgen. De eerste “Frufridag”, letterlijk vertaald “vrouw-vrije-dag” was op 24 januari 1954 en was erg omstreden. In 1963 werd het opnieuw benoemd in hetzelfde radioprogramma. Toen werd 24 november tot de vrouw-vrije-dag uitgeroepen. Er volgde toen veel minder discussie en er waren zelfs verenigingen, die activiteiten gingen organiseren voor de vrije huisvrouwen. Het programma Karusellen had er een kleine documentaire over gemaakt, die was opgenomen op 22 november. Helaas is die nooit uitgezonden, omdat op diezelfde dag, 22 november 1963 Kennedy vermoord werd. Dat nieuws bepaalde de uitzendingen en zodoende was er geen zendtijd beschikbaar voor het filmpje over de “Frufridag”. De Zweedse spoorwegen gaf de vrouwen een flinke korting op de treintickets op “Frufridag” en dat bleek een groot succes te zijn. Voetbalverenigingen daarentegen maakten zich zorgen over het effect van deze dag: ze waren bang, dat de mannen nu de hele dag in de keuken zouden moeten staan, moesten schoonmaken én voor de kinderen zorgen, waardoor de wedstrijden niet door zouden kunnen gaan. Ja ja, de emancipatie in Zweden kwam laat op gang.
Het is dooi! Met hoofdletters zelfs. De grote hoeveelheden sneeuw in de tuin en het ijs in de vijver smelten weg en dat leidt uiteraard tot veel smeltwater. Heel veel water! Het water in ons beekje en in de vijver staat dan ook erg hoog en vanuit het zuiden blijft de toevoer van smeltwater via het beekje flink aanhouden. Wij geven nu zelf noodgedwongen code rood af voor de waterstand in onze vijver! Het water stroomt werkelijk over de, twee jaar geleden verhoogde, oevers en over het sluisje, om daarna verder te stromen via het lager gelegen beekje. Achter de sluis. Wát een water. En dit zal nog wel even een tijdje zo aanhouden, want alle sneeuw is nog lang niet gesmolten en volgend weekend komt er weer nieuwe sneeuw.
Gelukkig houden we zelf wel droge voeten en hoeven we niet noodzakelijkerwijs in de buurt te zijn van het hoge water. Alleen als we haardhout halen moeten we even voorzichtig zijn, want dan staan we ter plekke in het soppige gras. Onder het haardhout liggen pellets, dus het hout blijft gelukkig wel droog. Dan te bedenken, dat deze vijver ´s zomers helemaal droog staat! Het is bijna niet te bevatten. We hebben daarmee een verschil in waterhoogte van minstens een meter. Ik denk dat we toch nog een keer goed moeten bedenken, hoe we de waterstand via het sluisje beter kunnen regelen. Er zal een “bypass” moeten komen of een grotere, afsluitbare sluisopening. Misschien een leuk klusje voor de zomer, als de vijver toch droog staat. De foto hierboven vond ik wel grappig, omdat het eilandje met het bruggetje ervoor net een groot, wit sleutelgat lijkt.
Kijk nou eens wat een fantastische dag het vandaag was. Of beter gezegd: leek te worden. De zon scheen deze ochtend weer heel verleidelijk op de bomen op de berg tegenover ons huis. Heel aangenaam zou je kunnen denken, maar het was echt niet warm! De zon zorgde er wel voor, dat de sneeuw en het ijs gingen smelten, maar tegelijkertijd was het erg koud vandaag. Waterkoud. Het weerbeeld trok ons in ieder geval niet naar buiten om een wandeling te maken. Dat zou sowieso een hele zware tocht geweest zijn, vanwege de prut op de paden. Op dit moment is het glibberen en nat in het bos. Vanachter het raam leek het in ieder geval wel leuk en dat bezorgt je dan toch een leuke dag.
Yes! Semladag komt er weer aan. Dan mogen we weer van die lekkere “gebakjes” eten. Dat wil zeggen Heiko. Die vindt ze heerlijk. Zowel kant en klaar van de supermarkt, als zelf gemaakt. Op 16 februari vieren we semladag of “Fettisdagen” of “Semmeldagen”. Dan eet heel Zweden (oh ja?) een semla gebakje bij de koffie. Op dit moment worden deze heerlijke bolletjes met slagroom en amandelspijs alvast aangeboden in de winkels. Waarschijnlijk om alvast een beetje in de stemming te komen. Wij hadden vrijdag bij de Hemköp al twee meegenomen. De eerste van de twee is inmiddels in Heiko´s buik verdwenen. Er zullen vast nog vele volgen. Soms zijn die Zweedse tradities helemaal niet zo erg.
Terwijl ik rustig even in de serre zat hoorde ik ineens iets op het dakje, boven mijn hoofd. Dat kon geen sneeuw meer zijn dat van het hoge dak afgleed, want het dak van ons huis is inmiddels sneeuwvrij. Ik hoorde toch duidelijk iets op het dakje springen en lopen! Het dak van de serre is niet doorzichtig, waarmee ik niet kon zien wat het was. Ik volgde de stappen en hoorde dat het verder ging op het dak van de veranda. Dat dak is wel doorzichtig en zodoende zag ik vier pootjes bewegen, gevolgd door een staart. Wat schetste mijn verbazing: Jikke ging op avontuur vandaag en zocht het hogerop! Ze was vanaf het terras bij de keuken op de leuning van het hekwerkje gesprongen. Daarvandaan op het dakje van de serre, om eventjes verderop weer op het hogere dak van de veranda te springen. Nou ja zeg! Ik volgde haar tot de rand van het verandadak aan de wegkant. Daar keek ze omlaag en ontmoetten onze blikken elkaar. Ze had gelukkig door, dat het te hoog was om er af te springen. Ze liep dezelfde weg terug en ondertussen liep ik via de keuken naar het terras, om haar daar weer op te wachten. De laatste sprong vanaf het dak van de serre, terug op de leuning, durfde ze niet te maken. Ze liet het gelukkig toe dat ik haar daar vanaf tilde en haar weer veilig met vier pootjes op de grond kon zetten. Tjonge, wat een avontuurlijk katje toch, die Jikke.
De zon en de oplopende temperatuur deed onze mooie sneeuwpoppen krimpen. Het werd langzaam maar zeker een treurig gezicht en dat bewoog Heiko ertoe, om van twee één te maken. De roze muts en sjaal van mijn sneeuwpop lagen inmiddels op de grond en de ogen en mond waren volledig verdwenen. Van Heiko zijn sneeuwpop waren de ogen en de mond ook al niet meer zichtbaar en zijn haar (de dennentakjes) was uitgevallen. Ohhh… Dat kon echt niet langer zo. Zo´n trieste aanblik. Daarom heeft Heiko de twee smeltende poppen een beetje geholpen en samengesmolten tot een. Eens kijken hoelang die het nog volhoudt.
Nu de ergste sneeuw weg is, pakte Heiko de draad weer op. Of beter gezegd de kettingzaag weer op. Hij ging verder met waar hij vóór de sneeuwbuien gebleven was. De boomstammen, die we van Erling hadden gekregen, waren immers nog niet allemaal in mootjes gezaagd en gekloofd. Dat ging niet met zoveel sneeuw waar de stammen zich onder verstopt hadden. Nu waren ze weer goed zichtbaar en kon er een vervolg aan gegeven worden. De dunnere boomstammen had Heiko voor het grootste deel al gedaan. Nu waren de dikkere stammen aan de beurt. Maar die waren te dik voor onze kettingzaag met een zwaardlengte van 35 centimeter, om ze in één keer door te kunnen zagen. Ze moesten eerst vanaf één zijde ingezaagd worden, dan gedraaid worden, om vervolgens vanaf de andere zijde de zaagsnede te completeren. Met een nieuwe ketting op de zaag ging dat als een speer en anderhalf uur later was er weer voldoende in moten gezaagd. Klaar om te worden gekloofd. Bij het stapeltje dat er nu nog ligt zijn ook een paar dikke boomstammen die Heiko wil sparen. Daar gaat hij “iets leuks” van maken!
