Terwijl Ebba heerlijk op het terras, op de bank ligt te slapen, zat Heiko al in de auto. Onderweg naar Tranås. In eerste instantie om naar zijn baas te gaan. Die verraste ons gistermorgen rond het ontbijt met een bezoekje. Op de vraag of hij mee wilde eten schoof hij meteen aan tafel. Na een leuk gesprek, vroeg hij Heiko of die morgen voor hem met een Nederlandse leverancier wilde bellen. Hij had een paar vragen. Uiteraard geen probleem en dat zou hij vanochtend doen. Maar Örtengren zou Örtengren niet zijn, als hij Heiko vanochtend meenam naar een paar locaties, waar hij een klus gedaan had of binnenkort ging doen. Hij is gewoon erg enthousiast. Ook liet hij Heiko de, door hem aangekocht, koel-vrachtauto zien. Dat is handig voor het vervoer van bijvoorbeeld aardbeien, frambozen, kersen, dille, kreeften en alle andere etenswaren, die hij op verschillende plaatsen haalt en in Tranås verkoopt. Eerder werd dat gewoon achter in de bestelbus gehaald. Zonder koeling. Nu kan alles gekoeld opgehaald worden en bij de zaak ook meteen weer in de koeling geplaatst worden. Dat komt de levensduur van de etenswaren wel ten goede. Probleem is echter, dat Örtengren geen vrachtwagenrijbewijs heeft en zelf dus niet op de nieuwe aankoop mag rijden. Gelukkig heeft hij een “mannetje”, die voor hem deze ritten doet en die heeft wel een juist rijbewijs hiervoor. Bij die man staat de vrachtauto nu ook op de oprit. Heiko was zodoende ietsjes langer onderweg…
Daarna ging hij naar het bedrijf “Tranås Rörservice”. Een rör is Zweeds voor een (water-)leiding en dit is inderdaad een loodgietersbedrijf. Nee, er is geen leiding kapot. We hebben heel erg bruin water uit de warmwaterkraan beneden. Toen Heiko namelijk het zwembad had verplaatst en er schoon water in deed werd het water bruin. Het koude water is zuiver en schoon, alleen zodra de warmwaterkraan aangezet werd (vanuit het tappunt in het stookhok) kleurde het water roestbruin. Dat ziet er niet uit en zal ook vast niet gezond zijn. Daarom even naar de deskundigen. Die hadden jammer genoeg niet zo 1-2-3 een oplossing. Wellicht zou het met warm water doorspoelen van de leidingen en de voorraadtank, in onze ketel, iets kunnen helpen. Binnenkort zal daarvoor iemand langskomen.
Een ander punt was, dat we onlangs in Blijham waren bij onze vrienden Riks en Phaedra en dat we hoorden, dat een uv-lamp, die bacteriën doodt, jaarlijks vervangen moet worden. Zij hebben zo´n lamp voor hun vijver met koi karpers. Onze lamp, eveneens in het stookhok, is in ieder geval al drie jaar oud en wellicht nog ouder. Met een foto van de lamp ging Heiko naar Rörservice, maar daar keken ze een beetje vreemd op. Volgens hen is zo´n systeem voor drinkwater niet zo noodzakelijk en kwam het niet zo vaak voor dat dit geïnstalleerd werd. Er zijn echter wel systemen bekend waarop een metertje zit of een controlelampje, die aangeeft dat de uv-lamp vervangen moet worden. Op het systeem van ons helaas niet. Heiko kwam daar niet verder en ging wat dat betreft onverrichte zake terug naar huis. Thuis ging hij meteen de hulplijn Google inschakelen, om verder uit te zoeken hoe het nu zit met die uv-lamp. Wordt vervolgd.
Vanochtend was ik binnen bezig gegaan. Onder andere mijn mailbox opgeschoond, administratie bijgewerkt en een paar kaartjes verzonden. Daarna ging ik in de keuken aan de slag met een taart. We wilden de buurvrouw daarmee bedanken. Ze had immers de vorige week op Jikke en Ebba gepast. Dat is zo mooi van haar, dat we daar zeker aandacht aan willen schenken. Dit keer in de vorm van een kwarktaart. Niet met aardbeien of zo, maar de basis was naturel, waarin ik mandarijntjes had verwerkt. Een paar snoepjes voor hun hondje en katje, een kaart en toen maar hopen dat ze ´s avonds thuis zouden zijn, zodat we het hen konden brengen. Even een WhatsApp berichtje gestuurd en we kregen binnen een paar minuten antwoord, dat we welkom waren. Ze waren thuis.
Dan zie je ineens iets vreemds in de vijver: rode besjes! Dat verwacht je niet! Ik had ze ook nog nooit eerder gezien en dan nu ineens een leuk struikje? Heiko deed heel kalm en koelbloedig. Hij had dit struikje namelijk begin van het jaar daar even geparkeerd. Destijds had hij geen zin om de stekken meteen te planten en zodoende zette hij ze voorlopig eventjes in het water in de vijver. Daar zouden ze in ieder geval niet verdrogen. Een klant van Örtengren zat er als het ware mee verlegen en bood Heiko het struikje aan. Hij was het overigens wel helemaal vergeten ondertussen. Nu zitten er zelfs een paar trosjes besjes aan en die waren lekker van smaak! De besjes aan de struik geven aan, dat het struikje het overleefd heeft en ergens in de herfst kan worden verpoot. Of was het juist na de winter? Heiko?
Door het bakken van vanavond had ik even weer een “bak- en braad-momentje” en dat zette zich vanavond voort. Geen pasta, geen aardappels, maar een ovenschotel. Geen ingewikkelde trouwens. Wel eentje, die we beide heel graag lusten. Waarom we dit dan al een hele poos niet hadden gegeten is me een raadsel. Waarschijnlijk omdat er zoveel anders uit te proberen valt. Nu stond er dan toch weer eens rode kool op het menu. Allereerst was er kaas geraspt en vervolgens ging ik het gehakt rullen. Met kruiden overigens. Voor het gemak had ik dit keer een zakje aardappelpuree klaargemaakt, waarvan een helft onder in de ovenschaal werd gelegd. Daarop het gehakt en de rode kool, afgedekt met wederom aardappelpuree. Daaroverheen werd paneermeel gestrooid met een aantal blokjes boter. Als laatste kwam de geraspte kaas erop en ging het in de oven. Op 200 graden voor ongeveer een half uurtje. Zodra de kaas mooi van kleur was konden we aan tafel. Het was lekker! Toch maar eens vaker eten?
Na het afwassen (en een paar dingetjes in de vaatwasser gezet te hebben) en het uitbuiken gingen we met de kwarktaart naar onze buren. Die verwelkomden ons enthousiast. Eerst hun hondje Elsa trouwens. Die had ons in de gaten al op het moment, dat we de oprit opreden. Elsa was onlangs aangereden, maar wonder boven wonder had ze daar gelukkig geen nadelige gevolgen van overgehouden. Een klein wondje boven het rechteroog en een sneetje in haar lip eveneens aan de rechter kant van haar kopje. Jörgen en Martina waren thuis op het moment dat het gebeurde en hadden gehoord, dat er een auto afremde en dat even later Elsa “huilde”. De automobilist was doorgereden… Ze waren blij met de taart en we hebben ze meteen uitgenodigd, om binnenkort bij ons te komen barbecuen. Het wordt tijd dat we weer eens bijpraten en dat gaat prima met een braadworstje erbij!
