Tumor is weg!

 
Vroeg uit de veren vandaag! De afspraak voor het maagonderzoek was deze ochtend. Ein-de-lijk! In oktober 2019 werd een tumor in mijn maag geconstateerd, toen ik een endoscopie onderzoek had naar de maagwand. Alhoewel men voor 90% zeker was dat het onschadelijk was, zou nader onderzoek toch volgen. Maar even later kwam corona in de wereld, in Europa en ook in Zweden. Nu, zeven maanden later, was het dan toch zover. De gastroscopie was ingepland. Melden om acht uur in het ziekenhuis te Eksjö, op de afdeling endoscopie. Dan volgens planning naar de O.K. voor algehele narcose, waar het onderzoek tegen tien uur zou plaatsvinden. Omdat ik na het onderzoek niet mocht rijden, had Heiko mij heengebracht. De berichten waren, dat ik pas tegen twee uur weer naar huis zou kunnen en daarom bleef hij niet in het ziekenhuis wachten. Hij ging weer terug naar Ödarp om nog een beetje te klussen.

Nét voor de klok van twaalf uur was ik terug op de afdeling het onderzoek had toch nog anderhalf uur geduurd. Na een half uurtje met vele controle momenten (temperatuur, bloeddruk, polsslag) mocht ik weer in de kleren. Alles was prima. Ik kreeg een broodje en koffie en moest wachten op een gesprekje met de arts, die het onderzoek uitgevoerd had. Intussen had ik Heiko gebeld, dat hij weer naar Eksjö kon komen. De arts had uiteraard ook eerst even pauze, maar wel een iets langere pauze dan mij lief was. Je wilt immers zo snel mogelijk weten wat men heeft gevonden. De naweeën van het onderzoek waren overigens een behoorlijk pijnlijke keel én enorme rugpijn van de (voor mij) foute houding. De wond van galblaasoperatie was ook weer duidelijk aanwezig. Heiko was gearriveerd en op dat moment begon voor ons samen het wachten op de arts, maar het was de moeite waard! Ze vertelde: “De tumor is helemaal wég!” Wat een fantastisch goed bericht! Ondanks de melding van oktober vorig jaar, dat het voor 90% zeker was dat het goed was en ondanks het feit, dat ik niet gespannen of zenuwachtig was, kwam er toch een ontlading.

Een last viel van de schouders. Voor het raam, aan het eind van de gang waar wij zaten, stond een bosje oer-Hollandse tulpen, hadden die een positieve uitwerking gehad? De maagwand, waar alles destijds mee was begonnen, zag er ook weer goed uit. Een klein beetje ontstoken nog, vertelde de arts. Verdere controle was daarmee in principe niet langer meer nodig. Wel medicatie blijven gebruiken (Omeprazol). Ze zei verder, dat er nog wel een “knobbeltje” geconstateerd was bij de overgang van de maag naar de twaalfvingerige darm. Dat was volgens haar niets bijzonders. Wel had ze er zekerheidshalve een hapje van genomen en dat zal onderzocht worden. De uitslag daarvan krijgen we over een maand. Mocht dat aanleiding geven voor nader onderzoek, dan horen we dat nog. In ieder geval is de tumor weg!
 
Het broedseizoen voor de vogels loopt tegen het einde, maar de wespen moeten nog beginnen. Onder het dak van onze veranda is het blijkbaar een prima locatie voor het bouwen van een wespennest. Althans, dat denken de wespen. Wij denken daar uiteraard nét iets anders over. Vorig jaar dachten de voorouders van deze wesp ook al, dat onder ons veranda dak de beste plek was om een groot gezinshuis te bouwen. In die tijd hadden we in totaal drie keer een beginnend nest verwijderd. Deze hebben we ook maar even heel snel weggehaald, voordat de arme stumper er zijn hele ziel en zaligheid in heeft gelegd, de koningin heeft uitgenodigd en het hele wespenvolk feest gaat vieren. Nee, zover hebben we het niet laten komen. Op deskundige en verantwoorde wijze is het papier mache huis verwijderd. Sneu voor de wesp, maar wij blij.
 
En toen was het op. De vier op elkaar gestapelde palletkragen in het stookhok fungeren als voorraadbak voor ons grijpvoorraadje brandhout. Daar kan ongeveer een kuub hout in en daarmee kunnen we nu met de huidige temperaturen wel een weekje op stoken. Echter… aan alles komt een eind en zo ook aan die kuub. Er moesten weer een viertal overvolle kruiwagens vanuit de houtstek naar het stookhok. Geen grote klus, maar het doet een beetje pijn, om die zorgvuldig gevulde houtstek nu alweer leeg te halen. Dat is de houtvoorraad voor de komende winter. Nu kunnen we uiteraard op pellets gaan stoken, maar dat is lood om oud ijzer. Ach, in de wetenschap én het vertrouwen dat er altijd in de loop van het jaar nog wel weer hout bijkomt, doet het ietsje minder pijn. De bak is weer vol en we kunnen weer een weekje vooruit.

Wij houden best wel van een mooi gazonnetje. In Blijham verzorgden we ons grasveldje met veel liefde en ook in Zweden doen we ons best. Helaas lukt het niet, om alles onkruidvrij te maken en te houden, want tussen het gras groeit immers van alles en nog wat aan ander plantjes. Allerlei soorten onkruid. Zolang het maar groen met elkaar is zie je het niet en lijkt het een mooie grasmat. Wekelijks kort maaien en dan zie je evenmin dat er onkruid in het gras zit. Oh wee, die paardenbloemen! Het blad is groen, maar die bloemen… Zó mooi geel! Overal kwamen die fel gele bloemen op. Vreselijk! Gelukkig hebben we daar een middeltje voor. Vorig jaar hebben we de bloemen consequent afgeknipt – geplukt (zelfs nog siroop van gemaakt), alleen dat hielp niets: een dag later twee keer zoveel opvallende gele bloemen terug. Ook hebben we heel veel met wortel en al uit de grond gestoken. Helaas bleek “heel veel” nog niet voldoende. Ze planten zich heel snel voort. Dit jaar opnieuw wederom heel veel gele bloemen in het gras. Dan rest ons slechts een mogelijkheid: de spuit erbij en het, uiteraard natuurlijk, middeltje aanmengen met water. Daarna alle paardenbloemenplantjes een beetje besproeien en duimen dat ze dan snel verdwijnen.

Deze foto herken je vast nog wel: die kikker die me zo liet schrikken. Van lieve vriendin Phaedra kreeg ik dit gericht: “Dit is de gewone pad, de meest algemene tuinbewoner. Hij leeft erg verborgen en je zult hem dan ook niet vaak zien. Een pad heeft, anders dan een kikker, een droge wratachtig huid en het trommelvlies achter het oog is nauwelijks zichtbaar. De gewone pad is 6 tot 11 cm groot met oranje ogen en een horizontale pupil. Het lichaam is variabel van kleur op de rug (van grijsbruin tot geelbruin of roodbruin) en de buik is wittig met een gemarmerde tekening. Mannetjes zijn kleiner dan vrouwtjes en hebben dikkere voorpoten (om zich mee aan vrouwtjes vast te klemmen in de paartijd). De gewone pad is niet kieskeurig, hij komt in verschillende wateren voor, zoals poelen, sloten, meren en vennen. Waterplanten dienen als ei-afzetplek en schuilplaats voor larven en volwassen dieren. Op het land is de aanwezigheid van beplanting, overhoekjes en ruigten van belang. Gewone padden zijn als één van de weinige amfibieën in Nederland goed bestand tegen hoge dichtheden vis. Zowel larven als volwassen dieren scheiden gifstoffen af via de huid, waardoor ze door vijanden vaak gemeden worden. De gewone padden leggen hun eieren in snoeren, deze worden gewikkeld rond takken of water- en oeverplanten.” Heel erg bedankt hiervoor!

Hoe de natuur mij ook boeit, persoonlijk kijk ik liever naar onze dametjes Jikke en Ebba. Dat zijn in mijn ogen “knappies”, helemaal wanneer ik het vergelijk met de gewone pad. Zeg nou zelf! De beide poesjes hebben een nieuw plekje ontdekt en dat is boven op de stapels Leca blokken. Die staan in de buurt van de container, waarachter wij de compostbak hebben staan. Je raadt het wel: daar komen natuurlijk “interessante” dieren op af. Die worden door Jikke en Ebba goed in de gaten gehouden. Ze liggen er trouwens ook, wanneer ze uit de zon willen. Rond de blokken staan bomen en daarvan is er altijd wel een die schaduw levert. En van dat luieren word je moe, hé Ebba? Terwijl ik even naar haar toeloop en haar begroet, krijg ik eerst een paar kopjes, dan een flinke geeuw, waarna ze weer lekker verder gaat met relaxen. Wat een leven!