Het campingseizoen is voorbij. Al heel lang eigenlijk. Voor ons was dat zelfs al in juli voorbij. Slechts drie nachtjes zijn we dit jaar met de caravan op pad geweest. Overigens waren dat er in 2019 net zoveel. De reden voor het weinige gebruik dít jaar was de corona crisis. Tijdens die drie nachtjes op een camping bleek, dat vele Zweden het advies van de regering opvolgden: houd je vakantie in eigen land. Dat betekende dat de camping behoorlijk vol stond. Tegelijkertijd betekent dat, dat er veel bewegingen zijn rond de toiletgebouwen. Vanwege het risico van besmetting, besloten we dit jaar maar in eigen tuin te gaan kamperen. Dat betekende, dat de caravan gewoon achter het huis stilstond en verder niet meer gebruikt is.
Om de caravan tegen winterse invloeden te beschermen trokken we vandaag het grote groene kleed er maar weer over. Met z´n tweeën én met behulp van een trapje kregen we het kleed er daadwerkelijk overheen. Op alle vier hoeken plaatsten we een betonnen pilaar op het dekkleed én we bonden een touw rondom de caravan. Hopelijk is dat voldoende om het kleed op z´n plaats te houden.
En zo ziet een ingepakte caravan er uit. Een groot groen gevaarte. Overigens staat de caravan al een tijdje te koop en is er al heel vaak op de advertentie geklikt. Ik meende iets van ruim twaalfhonderd keer. Tot een reactie heeft het tot nu toe niet geleid. Maar ja, wie koopt er nu een caravan als de winter in aantocht is? Dat men dan tóch kijkt verbaasd ons dan ook behoorlijk. We wachten het maar af. Misschien moet het kleed er in de winter nog weer een keer af, als er serieuze kopers komen. We zien het wel.
Al een tijdje hebben we hoog water in het beekje en in de vijver. De regenval van de laatste weken heeft daar wel voor gezorgd. Het water is overigens kraakhelder! Je kunt de bodem van de vijver zien en alle plantjes die erop de bodem groeien. Was het dan toch goed, om de bodem eens een keertje goed schoon te maken? Om al dat vervelende gras weg te knippen? Het was een vies klusje, want de sokken bleven niet droog of schoon. Als je dit dan ziet is alles zeker de moeite waard geweest. Zonder twijfel.
Jikke verrast ons weer eens met een muisje. Had niet gehoeven trouwens hoor. Maar we krijgen noch Jikke, noch Ebba zover, dat ze hun prooi gewoon ergens in de tuin opeten. Zó dat we het niet zien. Ze komen zelfs nog nagenoeg dagelijks met een muisje de hal binnen. Als we het in de gaten hebben, wijzen we ze meteen weer terug naar de kelder. Daar op slechts één bepaalde tree wordt “het” dan opgegeten. Of een muisje of heel soms een vogeltje. Gemene gedachte waarschijnlijk, maar van die eerste vind ik het niet zo erg, van die tweede des te meer. En het geeft een enorme rommel. Door de hele kelderhal liggen dan veertjes en krijg die maar eens weer weg. Met een doekje gaat niet, want ze waaien steeds voor me aan. Alleen een stofzuiger helpt dan. En natuurlijk een doekje voor de rest…
Nadat Heiko zaterdag het blokje tuin met onkruid direct achter het trollenhuisje had getrimd, volgde vandaag een blokje daarnaast. Duidelijk is op de foto te zien dat dat geen luxe was. Het gaat overigens om het laatste blokje wildernis, die we bij het grasveld aan willen trekken. Na dit stuk is het ruim genoeg. Het trimmen ging weer super, dankzij het apparaat van Örtengren. En net zoals bij het andere blokje moet ook hier nog wel het een en ander gladgestreken worden, alvorens er graszaad ingezaaid kan worden én er volgend jaar met de zitmaaier gemaaid kan worden. Het begin is in ieder geval wel weer gemaakt.
Halverwege de middag was Heiko klaar met het trimmen en het bijeenharken van de rommel. Wát een verschil! En wat krijgen we op deze manier een grote tuin! Je ziet de oneffenheden wel. Dat eerste stuk is al door Heiko glad gemaakt, het stuk wat gisteren en vandaag werd getrimd niet. Dat is een kwestie van de gaten opvullen met het zand van de bulten. Alleen is er eentje een beetje verdacht. Heeft de vorige eigenaar wellicht hier iets onder gelegd? Iets van dakpannen misschien? Zodra er tijd is moeten we ons er maar eens in verdiepen. We vrezen het ergste…
Ongeveer twee weken geleden reed ik naar Aneby, om een mammografie te laten uitvoeren. Je kent (als vrouw) wel. Dat pijnlijke onderzoek. Voor een goed doel, maar wel vervelend. Na de gemaakte foto´s vertelde men mij, dat de uitslag ongeveer twaalf weken op zich zou laten wachten. Nou niet dus. De uitslag was er gisteren al. Heel fijn en extra fijn zelfs, omdat de uitslag negatief was. Oftewel geen bijzonderheden in de vorm van borstkanker gevonden. Poeh, altijd even spannend als je zo´n brief open moet maken. Maar ook dit keer weer goed bericht! De volgende keer dat er een oproep komt ga ik gewoon weer. Het is immer een kwestie van weten of er iets zit: voorkomen is beter dan genezen!
Nu de caravan weer is ingepakt hebben we die ook maar meteen via de website van Transportstyrelse (de Zweedse RDW) afgemeld. De wegenbelasting voor dit voortuig met eigen kenteken wordt zodoende automatisch stopgezet, alsmede de verzekering. Er gaat namelijk meteen een signaaltje naar onze verzekeraar, dat de caravan is afgemeld. Ideaal! Volgend jaar april-mei zullen we de caravan weer online aanmelden, mits die nog niet verkocht is en anders mits we het weer vertrouwd vinden om ermee op pad te gaan en campings te bezoeken. Voor nu blijft hij én wij lekker thuis.
In Nederland is het de derde zondag van juni Vaderdag. Hier is dat vandaag, op 8 november. Waarschijnlijk zijn er nogal wat vaders, die vanochtend wat extra aandacht hebben gekregen. Misschien met een cadeau in de vorm van een stropdas, koffie op bed of een zelfgemaakte felicitatiekaart van de kinderen. In andere gezinnen wordt de dag waarschijnlijk afgedaan als een commerciële stunt. De traditie om vaders te “eren” op Vaderdag komt oorspronkelijk uit de Verenigde Staten en wel uit de jaren rond 1910. Het is wel eens eerder beschreven: een dochter wilde hulde brengen aan haar vader, die in zijn eentje de hele groep kinderen grootbracht nadat de moeder heel jong was overleden. Het initiatief verspreidde zich over het hele land en in 1966 werd Vaderdag ingesteld. Dat kwam in 1931 naar Zweden en was toen op initiatief van de handel. Moederdag bestond al en was een soort commercieel rolmodel. En nee, Heiko heeft geen ontbijt op bed gehad en hij kreeg ook geen tekening van mij. Misschien het volgend jaar? Hij heeft in ieder geval wel een lekker mokka gebakje gehad…
