Zoals reeds gemeld was er een begin gemaakt met de trapopgang naar de zolder, door daar schrootjes aan de wanden te timmeren. Het werk wordt enigszins verdeeld. We hebben er immers beide profijt van en moeten het dan ook maar beide aan werken. Heiko had het timmerwerk gedaan en nu is het mijn beurt om de boel te verven. Vandaag werd dat projectje dan ook voortgezet. De wanden van de trapopgang werden door Heiko geschuurd, met behulp van een schuurmachine. Ja, dat was nog even zijn klusje. Daarna kon ik met de verfkwast aan de slag. Vanwege het feit, dat het een smalle en donkere trapopgang is, zonder veel daglicht, hebben we besloten om de wanden wit te maken. Hoe verrassend… Ook het behang, dat later op de zolderkamer komt, is nagenoeg wit. Licht maakt het ruimer en frisser.
Helaas was de inhoud van de emmer witte verf niet toereikend, om alles meteen twee keer te verven. De verf trok snel in de geschuurde schrootjes: ze moeten zeker nog een keer geverfd worden. Dat betekent meteen, dat we morgenvroeg eerst even naar Tranås moeten voor een nieuwe emmer witte verf. Die is over het algemeen vrij snel weer leeg, omdat we veel wit verven in ons huis én buiten…
Met het laatste bodempje verf heb ik de radiatorkasten opnieuw geverfd. Dat wil zeggen de bovenkanten. Toen ze gemaakt werden, dachten we, dat die koppen precies onder de vensterbanken zouden verdwijnen. Dat bleek niet het geval te zijn. En elke keer als de planten water kregen of de ramen werden gelapt, zag ik die houtkleurige koppen weer. De foto laat er eentje van zien, alhoewel de foto verre van duidelijk is. Nu had ik de kans, om er voor eens en altijd een eind aan te maken: ik ging ze verven!
Omdat ik boven was, begon ik met de radiatorkasten aldaar. Die van de logeerkamer en onze slaapkamer en van de achterste overloop. Ik moest, in tegenstelling tot de trapopgang, voorzichtig te werk gaan. Er mocht immers niet geknoeid worden met de verf. Nou is het wel op waterbasis, maar voorkomen is toch beter dan genezen. Schoonmaken in dit geval. Nadat deze vier klaar waren, ging ik toch ook meteen die van de keuken en kamer doen. Onder het motto: “Geen half werk leveren”. Met een tevreden gevoel en nog een klein beetje verf in de emmer, sloot ik het klusje voor vandaag af. Morgen, wanneer er weer verf is gaan we verder. En daar heb ik veel zin in, omdat dan het eindresultaat zichtbaar wordt.
Heiko was na het schuren van de schrootjes bij de zolderopgang hélemaal naar beneden afgedaald en in de kelder begonnen te knutselen aan een kastje. Nadat de muis in december 2018 onze glasvezelkabel had doorgeknaagd, lieten we de router in de keuken afmonteren. Eerder stond die op de bovenverdieping. Door het monteren in de keuken hadden we in het hele huis een beter bereik. In totaal zijn het trouwens drie kastjes die we in de keuken kregen te hangen en dat vonden we niet zo´n mooi gezicht. Dat kon ook wel even afgewerkt worden met (verstopt worden achter) een eenvoudig kastje. Hout was er nog voldoende aanwezig, alsmede gereedschap én vrije tijd. Een klein uurtje later was het kastje klaar en kon ook die in de verf gezet worden. Aan het eind van de middag werd het kastje geplaatst. Is het geen plaatje?
Het klusje, dat hij daarna oppakte was van een heel andere aard. De grote takkenversnipperaar, die we van Riks en Phaedra hadden gekregen, deed het niet. Maar erg veel kon daar niet aan stuk zijn. Heiko zijn motto is “Als het al stuk is, kan ik er niets meer aan vernielen”. “Stukker dan stuk” of ” kapotter dan kapot” kan uiteindelijk niet. Dus ging hij, zonder verstand van zaken, gewoon aan het demonteren. Gelukkig is hij erg analytisch aangelegd en komt hij met logisch nadenken een heel eind.
Op de foto´s is te zien welke onderdelen hij allemaal uit elkaar heeft gehaald. Uiteindelijk bleef de aan-uitschakelaar over als boosdoener. Het bleek namelijk, dat er wel stroom binnenkwam. Én dat de stroom werd onderbroken door de veiligheidspal die op het apparaat zit. Zodra de veiligheidspal ingedrukt werd, werd ook de stroom doorgegeven. Prima! Echter, daarna bleef de stroom weg, die vervolgens richting de motor zou moeten gaan. In het schakelaartje zit een heel klein printplaatje (elektronica) en wellicht is die stuk gegaan bij het transport van de versnipperaar. Nadat het probleem was gevonden kon Heiko twee oplossingen bedenken. Oplossing één was het zoeken op het internet of in winkels, naar een nieuwe schakelaar voor deze specifieke takkenversnipperaar uit Nederland. Welke overigens gemaakt is in Duitsland.
Oplossing twee was het doorverbinden van de draden en de schakelaar er gewoon tussenuit laten. Heiko koos voor dat laatste. Omdat het onhandig is, om de versnipperaar te starten door de stekker erin te steken en het ding te stoppen door de stekker eruit te trekken, bedacht Heiko een externe voetschakelaar. Hij wist dat hij die nog ergens moest hebben liggen. Die gebruikte zijn vader namelijk vroeger in zijn werkplaats, als hij de kolomboormachine gebruikte. Veiligheid boven alles! Vanaf de schakelaar naar de versnipperaar maakte Heiko een kort verlengsnoertje, die altijd in de versnipperaar kan blijven zitten. Dat snoertje komt in het stopcontact bij de schakelaar en daarvan gaat het lange verlengsnoer naar een stopcontact in de garage. Ook weer opgelost! Misschien kunnen we ergens deze week nog wel een berkenboom horizontaal leggen en de takken versnipperen. Dan kunnen we het apparaat in het echt proberen.
Het is raar, maar werk blijft altijd, geloof ik. Aan de ene kant pak je zelf klussen op om iets nieuws te maken, iets wat er nog niet was. Aan de andere kant heb je het noodzakelijke onderhoud uiteraard. Tenslotte heb je het volgende… Deze zomer had Heiko een aantal raampjes voorzien van nieuwe stopverf. Het oude was er uitgevallen (dachten we). Als de stopverf eruit is, kan er water in het hout trekken en zal het kozijnhout gaan verrotten. Tevens komt het glas los te zitten. Dat wilden we graag voorkomen en daarom maakte Heiko nieuw stopverf in die kozijntjes en schilderde dat vervolgens weer. Vandaag ontdekte hij dat de vorige stopverf er waarschijnlijk niet is uitgevállen! Het blijkt een daad van vandalisme te zijn! Hier? Bij ons in Ödarp? Op het platteland? Vandalisme? Ja! Vandalisme! En de daders zijn ook bekend. Koolmeesjes! Die “lieve kleine vogeltjes” pikken in de stopverf en eten het waarschijnlijk op. Ze zijn op heterdaad betrapt en daarmee bestaat over de daders geen twijfel. Voeren we ze niet genoeg mezenbollen, brood, pinda´s of zaden? Geen idee, maar feit is wel, dat er opnieuw stopverf bij de ramen gesmeerd kan worden. En dan? Elk jaar opnieuw? Is er iemand die ons een tip kan geven hoe we deze vorm van vandalisme kunnen voorkomen?
Goed bezig zeg.
Als een van de laatste klussen zijn we nu (eindelijk) bij de zolder aangekomen. Dat had geen haast, maar het is leuk dat de zolder nu ook ónze stempel nu krijgt.
Wordt inderdaad veel lichter nu het 1x geschilderd is. Denk dat als het een 2e keer geschilderd is, het nog lichter is op zolder. En ook het hout wat op de muren zit, is en wordt nog mooier. Belangrijkste is nu dat het daar lichter wordt en denk dat jullie nu sneller de zolder opgaan. Of ga ik me vergissen?
Randen en knoesten nu ook bijgewerkt van de radiatorkastjes. Goed bezig!
En ook het wifikastje weer mooi. Hopelijk blijven de muizen hier weg. Die kan je missen als kiespijn. Hopelijk gaan de vallen helpen. We lezen het hier wel weer.
En dan de takken versnipperaar. Hoop dat deze het weer gaat doen. Is deze ook groter dan die andere? Lijkt er we op.
Die vogeltjes zijn toch lekkerbekken….. tja, wat vinden ze er nu zo lekker aan? Voedingswaarden heeft het niet, lijkt mij. En nu is dus de vraag, hoe kan je er iets bijvoegen om het knabbelen te stoppen. Er zal vast wel iets zijn. Ben erg benieuwd, hoewel we er hier geen last van hebben….
Als jij het zo samenvat Wilma lijkt het net alsof we het héél druk hebben…ha ha. De trapopgang naar de zolder én die van de benedenverdieping naar de eerste verdieping zijn nu beide twee keer geverfd. Heerlijk fris en licht. Het was wel een klus, maar nu is het een kwestie van elke dag genieten van het resultaat. Tja, dat stopverf wegpikken is wel een apart verhaal. Ik ga er binnenkort maar eens iets meer over opzoeken op het internet.