Geen widgets gevonden in de zijbalk

Wat was de laptop de laatste dagen traaaaag… Zo is het werken daarmee niet meer leuk! Wanneer bijvoorbeeld een foto verplaatst of verwijderd moest worden duurde dat zeker een paar minuten. Het openen van een mapje in Verkenner duurde vele minuten. Op enig moment deed Verkenner helemaal niets meer. Ik keek onder taakbeheer en zag niets bijzonders. Toen keek ik naar de grootte van de mappen en schrok ik van de grootte van de map waar ik dagelijks vanuit werk. Oei! Dat mapje was ondertussen 18,5 GB geworden! Omdat Verkenner op de laptop niet werkte moest ik het op een andere manier bekijken en opschonen. Dat lukte me met behulp van een externe harde schijf. Daar zette ik het mapje neer. Vervolgens kon ik het op de externe schijf sorteren en opruimen. Uiteindelijk bleef er minder dan 1 GB over.

Daarna zette ik de map weer terug naar de laptop en testte ik Verkenner daar. Oh kee… Beter, maar nog niet goed. Op een gegeven moment zag ik, dat er iets niet goed liep met een bepaald programma, die we niet of nauwelijks gebruiken. Toen ik die verwijderd had was het weer bijna als vanouds en had ik weer een redelijk snelle laptop. Maar hij bleef toch nog langzamer. Met behulp van “schijfopruiming” van alle “stations” werden er weer een paar MB´s weggegooid. Meer opties ken ik niet, om de laptop weer sneller te maken. Het kan natuurlijk ook de leeftijd van het apparaat zijn. Binnenkort maar eens de nota opzoeken en kijken hoe oud hij is…

“Hoe kom je boven Heiko, als je de code van de toegangsdeur niet hebt?” Heiko zijn eerste opdracht was bij een klant, die op het dak van de grote ICA in Tranås woont. Boven die grote winkel zijn twee woonlagen en de bovenste woonlaag heeft een grote open ruimte en alle bewoners aldaar hebben een klein tuintje. Bij de mevrouw, waar hij dat tuintje moest onderhouden, was hij al vaker geweest. Opnieuw werd de hulp ingeroepen van Örtengren en vanochtend om zeven uur stond Heiko in de startblokken. Om boven te kunnen komen via het trappenhuis of via de lift, moet je via een buitendeur met een viercijferige code naar binnen. Gisteren had Heiko de klant gebeld en gevraagd naar die code. Die kreeg hij en daarmee was hij van alle benodigde info voorzien. Helaas kreeg hij een verkeerde code! De deur ging in ieder geval niet open. “Hoe kom je nu binnen?” De klant was blijkbaar nog niet wakker, want de telefoon werd niet opgenomen.

Op het moment dat Heiko begon

Na drie pogingen werd die optie weggestreept. Kenth stelde voor dat Heiko iemand van de ICA supermarkt zou vragen. Dat was een zeer kleine kans, omdat dat helemaal losstaat van de woningen, maar alla. Nee dus, onbekend. Toen bedacht Heiko, dat hij nog een andere klant daar boven had. Daarvan zocht hij het telefoonnummer op via Google, belde en kreeg een computerstem aan de lijn, die vertelde dat het nummer onjuist was. Het geduld begon al een beetje op te raken… Vervolgens bedacht hij zich, dat er meer mensen daarboven wonen en dat hij kon zoeken op het adres. Alle woningen op het dak van de ICA hebben hetzelfde adres met aanvullend een eigen woningnummer. Hij vond andere namen en belde er een aantal. Van drie personen bleken de telefoonnummers, die via een site gevonden werden, onjuist te zijn. Dat schoot niet echt op. De volgende die hij probeerde was raak: een mevrouw nam op.

Nadat Heiko klaar was

Heiko legde de situatie uit en kreeg de toegangscode. Vier totaal verschillende cijfers in vergelijking met de code die hij gistermiddag doorkreeg van de klant. Drie kwartier later (!) was hij binnen en kon hij via de trappen naar boven. Hij liep naar de juiste woning en begon het tuintje schoon te maken. Al het onkruid er uit en de uitgebloeide vaste planten werden tot op de grond weggeknipt. Op enig moment kwam de bewoonster naar buiten. Er werd uiteraard over die code gepraat en toen bleek dat ze hem de code van een andere toegangsdeur had gegeven! Er was blijkbaar nog een tweede toegangsdeur. Ook met een code. Tja… Weet dat maar. Het is nu in ieder geval duidelijk. De beide codes staan nu in Heiko zijn telefoon en een volgende keer kan hij in een keer doorlopen. Moeten ze de codes natuurlijk niet aanpassen….

Nadat het tuintje weer mooi opgeruimd was, meldde Heiko zich af bij de klant. Die was erg blij, want het was een grote puinhoop en dat was niet haar gewoonte. Ze was erg blij, dat het er nu weer picobello bij lag. Aanvullende had ze nog iets. Tussen de klinkertjes van haar pleintje zat erg veel mos en onkruid. Dat wilde ze er graag tussenuit hebben. Maar hoe? Dat kon op verschillende manieren. Met een (roest-) borstel, al dan niet elektrisch, met straatzout, met Roundup, met een hogedrukspuit, met een gasbrander of gewoon met een mesje. Omdat het lunchtijd was keerde Heiko eerst terug naar de zaak. Daar overlegde hij met Kenth, die voorstelde om het met een mesje te doen. Het was ook geen gigantische oppervlakte tenslotte. Na de middag keerde Heiko zodoende terug bij deze dankbare dame en maakte haar pleintje weer mooi. Toen ze het resultaat zag kreeg Heiko de indruk, dat ze haar tranen moest bedwingen. Zo blij was met het resultaat. Ze kon er erg slecht tegen, dat het niet in orde was bij haar huis. Zelf kon ze niets meer doen vanwege een “stroke” begin dit jaar. Met een supergoed gevoel verliet Heiko het dak van de ICA en ging hij naar een andere klant.

Elders in Tranås werd een boompje met kleine rode appeltjes gesnoeid. Een zogenaamde “sierappel boom”. Die was té groot gegroeid en hing over de gezamenlijke heg met de buren. Eveneens waren er lange uitlopers naar boven toe van wel twee meter. De boom werd in twee uur tijd weer tot normale proporties teruggebracht en in model geknipt. De afgeknipte takken moesten mee naar de zaak. Een van de vrouwelijke collega´s knipte een fors aantal takken op een lengte van een halve meter af en zette die in het water. Die takken worden verkocht voor de sier. Met die actie zat de werkdag er alweer op. Op het terrein bij de zaak zag Heiko enorm veel coniferen staan.

Wat bleek: Kenth had er 800 stuks (!) in een partij gekocht. “Dan waren ze per stuk goedkoper” was zijn argument. Hij kocht ze dus puur ter speculatie. Maar waar moet dat allemaal staan? En wie geeft ze regelmatig water? Ze werden aan de binnenkant van het grote hekwerk gezet, waardoor het net leek alsof er een haag van coniferen was gepoot. Niets is minder waar: ze staan gewoon in potten en zijn voor de verkoop. Even later hoorde Heiko, dat Kenth ook nog eens 450 planten “Amerikaanse Blåbär” had gekocht. “Ook puur speculatief”, zoals hij later zei. Oké, voorraad is goed, maar zoveel van een soort waar zelden vraag naar is? Soms moet je de vraag ook stimuleren. En daar is Kenth erg goed in. Hij is uitstekend in staat, om juist die dingen te verkopen die hij heeft staan. Ondanks dat de klant met een andere vraag bij hem kwam. Commercieel mannetje!

Nadat ik de laptop weer onder controle had, zo rond het middaguur, ging ik na mijn broodje naar buiten. Het was zo mooi zonnig, dat ik niet langer tussen vier muren wilde zitten. Het was me trouwens gisteren heel goed bevallen, om ´s middags ongeveer anderhalf uur buiten bezig te zijn. Met dat in mijn achterhoofd pakte ik dan ook weer de kruiwagen, de snoeischaar en het handharkje. Gisteren was de linkerkant van de trap naar de voordeur netjes gemaakt en daarmee ging ik nu naar de rechterkant. Logisch toch? Daar knipte ik nu toch maar de bladeren van de vele lelies weg. Die had zich behoorlijk vermenigvuldigd! De gezinsuitbreiding werd een halt toegeroepen, door vele jonge plantjes volledig te verwijderen. Ook vandaag was het een klusje van bijna anderhalf uur, met voor mij een goed resultaat. Ook dit stukje van de tuin is winterklaar gemaakt. Winter?!?

Vanochtend had ik Heiko gevraagd wat hij graag wilde eten vanavond. Het is immers meestal mijn keuze. Spontaan en binnen een seconde (!) kwam hij toen met het voorstel een hartige taart (een paj in het Zweeds) te eten. Gevuld met onder andere spinazie. Dat hebben we een keer eerder gehad en was toen erg lekker. Het heeft blijkbaar indruk gemaakt op Heiko zijn smaakpapillen, waardoor hij het had onthouden. Zelf vind ik het ook lekker, dus werd het een spinazietaart vandaag. Ja, het is best wel veel werk, maar dat maakt het ook weer leuk. De vorige keer was de vulling behoorlijk “nat” gebleven. Dat bleek te komen van het vocht onder de spinazie. Dat liet ik nu tot twee keer toe weglopen en daarmee bleef de vulling van geruwd gehakt, spinazie en tomaatjes stukken droger! Weer wat geleerd. Eet smakelijk!

4 gedachten over “Traagheid computer opgelost”

Laat een antwoord achter aan Joke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.