Als allerlaatste kerstdecoratie hebben we vandaag een tomte gemaakt. Een zogenaamde grantomte. Vrij vertaald een kerstman van dennentakken. Deze keer een iets grotere dan andere jaren. Heiko stapelde namelijk dit keer twee houtblokken op elkaar. Een blok met een grote doorsnede onder en een iets kleinere daar bovenop. Vervolgens spijkerde hij aan de zijkanten rondom een aantal grote, lange dennentakken. Toen werden de beide houtblokken goed verstopt achter het groen van de taken. Op het moment, dat het model ook een beetje naar de zin was, kon de kerstmuts erop. Tevens kreeg de grantomte een rode kerstbal als neus. Oh ja: een tomte is eigenlijk een kerstman, maar in deze betekenis eigenlijk iets meer een trol, dus een kerstman trol. Het kunstwerkje werd links van de oprit neergezet en kan zodoende alle gasten begroeten. Dat zullen er niet veel worden, vanwege corona en het advies om zo weinig mogelijk contacten te hebben. Het gaat om het idee nietwaar?
De takken voor de tomte knipte Heiko van een hele grote dennenboom, die achter ons huis staat. Niet in onze tuin, maar daar weer achter. Daarvoor is hij even over het bruggetje over het beekje gelopen en het heuveltje op. Dáár stond in een stuk niemandsland een hele grote den. Onderweg merkte Heiko een spoor in het gras op. Een soort wandelpaadje voor dieren. Het was heel duidelijk zichtbaar aan het platgetrapte gras, dat daar vaak (misschien wel dagelijks) dieren langslopen. Maar ja, welke dieren? Wilde zwijnen? Reeën? Hazen? Of misschien zelfs elanden? Het leek Heiko daarom een goed idee, om de wildcamera langs die route, aan een boom te hangen. Over een paar dagen maar eens kijken of er iets op de camera te zien is. Wordt vervolgd.
Nadat ik vanochtend de bovenverdieping stofvrij had gemaakt ging ik even achter mijn bureau. Ik trok de lade open om een pen te pakken, toen het me opviel, dat de lade eigenlijk wel één grote chaos was. Het is een hele diepe lade en daar kan dus ook héél veel in. Voor een vakverdeling had ik ooit eens plastic schotjes gekocht. Die kun je in elkaar kunt schuiven om zo vakjes te krijgen. Alleen waren die niet alleen al behoorlijk op leeftijd, ze waren niet meer zo stevig. Ze gleden alle kanten op en daarom was het feitelijk een bende in die la. Uiteraard was het niet de eerste keer, dat mijn oog daarop viel. Je moet echter even zin hebben en ervoor gaan zitten: opruimen en reorganiseren!
Vanmiddag haalde ik de lade eruit en liep ermee naar de kelder. Daar heb ik nog een bureau met (knutsel)spullen. Ook daar lagen pennen, potloden, plakband, nietapparaten, memoblokjes, scharen, enzovoort… Ik combineerde het een en ander en ruimde, zowel de lade van beneden, als die van bovenop. In mijn voorraadkast vond ik nog een aantal handige kleine bakjes, die na een beetje puzzelen precies in de lade pasten. Mooi! Nu ligt het allemaal weer geordend en zo voor het grijpen in de la. Kleine moeite, groot plezier. Elke dag weer. Waarom had ik ook alweer zo lang gewacht om dit te doen?
Heiko had vandaag als doelstelling, om het laatste deel van het heuveltje weg te graven. Die van achter het trollenhuisje. Eerder kwam hij daarin de hele grote steen tegen. Die lag nu helemaal vrij, maar is helaas niet te tillen. Net voordat het donker werd, om half vier, was hij klaar met het graven en verplaatsen van de grond uit de heuvel. De stapel met keien was ondertussen flink gegroeid. Hij vertelde mij later, dat hij de keien zal gaan sorteren in heel groot, gemiddeld en heel klein. De keien van de categorie gemiddeld wil hij gaan gebruiken voor het metselen van een put. Voor het trollenhuisje gaan we een (wens)put maken. Dat idee hadden we al veel eerder, maar is tot op heden nog niet uitgevoerd.
Mijn moeder had namelijk een van keien opgemetselde put in haar tuin staan. Met een afdakje erboven en daarop dakpannen. Het was even zoeken, maar ik heb er nog een foto van gevonden. Nadat mijn moeder overleden was, hebben we die put afgebroken en in onze tuin in Blijham weer opgebouwd. Toen we gingen emigreren bleef die put in Blijham achter. We hadden elkaar echter wel beloofd, dat er een vergelijkbare put gemaakt zou worden bij het huis waar we zouden komen te wonen. In Ödarp dus. Intussen hebben we vanuit onze eigen tuin voldoende keien opgegraven die we daarvoor kunnen gebruiken. Dit projectje staat nog niet bovenaan de “to-do-lijst”, maar dat is slechts een kwestie van tijd. Het vlak maken van grond was prioriteit, met name omdat er elk moment sneeuw kan vallen. Voor nu is dát wel eerst klaar en is het bouwen van de houtstek nu de eerste prioriteit.
´s Middags belde Heiko zijn baas nog even kort. Vanaf januari is het de bedoeling, dat Heiko samen met Håkan weer honderden fruitbomen gaat snoeien. Gemiddeld staan ze twee uur te knippen aan één boom. Begin 2020 knipten ze zo´n 400 fruitbomen. Dag in dag uit snoeiden ze, drie maanden lang, vele takjes uit de bomen. Dat resulteerde erin, dat Heiko een tenniselleboog kreeg en zich vanaf april ziek moest melden. Uiteindelijk is hij pas in september weer begonnen met werken. Om te voorkomen dat hij opnieuw last van zijn elleboog krijgt, wilde Heiko graag een snoeischaar met een motortje erin. Dat motortje werkt op batterijen en vergemakkelijkt het knippen. Er hoeft veel minder kracht gezet te worden. Hopelijk houdt zijn elleboog het dan langer vol. Via het internet had Heiko een dergelijke snoeischaar gevonden. Die kostte ongeveer 1.000 kronen, oftewel ongeveer honderd euro.
Over die aanschaf overlegde Heiko met zijn baas. Die antwoorde dat “only the best” gekocht moest worden. Voor hem is het merk Felco het allerbeste tuingereedschap dat er bestaat. Hij zou zelf wel even kijken. Dat was gisteravond. Vanmiddag belde hij met de mededeling, dat Felco inderdaad zo´n elektrisch aangedreven snoeischaar heeft. Echter met een accu die je aan de riem draagt. Daarop sluit je een snoeischaar met een kabel aan. Die had Heiko ook wel gezien, maar dat leek hem niet handig. Een kabel komt immers vast te zitten in de boom. Soms moet je hele vreemde manoevers uithalen om een takje te kunnen knippen en als je snoeischaar dan aan een kabel zit… Nee, heel onhandig. Örtengren vertelde hem echter, dat het de bedoeling is, dat je die kabel door de mouw van je jas laat lopen. Tja, dat zou kunnen werken inderdaad. Maar… De snoeischaar die Felco aanbiedt kost 15.000 kronen (1.500 euro)! Hmmm, “only the best” werd toen toch aan de kant geschoven. Heiko vond een iets goedkoper alternatief van Makita, maar ook die koste nog steeds 13.000 kronen. Geen optie. Hij moest dié schaar maar kopen waarvan hij dacht dat die goed was. Dat werd degene op de foto hieronder. Eentje op oplaadbare batterijen van het merk Bosch.
