Binnenkort wordt Heiko zijn vader 90 jaar oud! Wát een leeftijd en dan ook nog eens in redelijk goede gezondheid. Daar moeten we natuurlijk bij zijn. En niet in de laatste plaats, omdat we elkaar na de emigratie beloofd hebben, dat we met de verjaardagen van Heiko en zijn ouders in Nederland zullen zijn. Dit is wel zo´n mijlpaal, dat we die dag niet willen missen. Zodoende hebben we maar alvast de bootreis geboekt. Die van Malmö naar Travemünde. Een boot van de maatschappij FinnLines. ´s Morgens om tien uur vertrekt de boot, waarop we een plekje voor ons en voor de auto hebben gereserveerd. Om ons even rustig en veilig terug te kunnen trekken hebben we ook wederom een hut besproken. De overtocht duurt negen uur en dan is het fijn om een hut te hebben, waar je even lekker kunt rusten of zelfs kunt slapen. We vinden de reis beiden best wel “spannend”, want we gaan van een land waar het rustig en veilig is met corona, naar een land waar het iets minder goed gaat. Waar het aantal besmettingen in de grote steden Amsterdam en Rotterdam juist heel snel weer toeneemt.
Met het gebruik van voldoende desinfectiemiddel en wellicht met mondkapjes, hopen we op een veilig verblijf en een veilige thuiskomst. We blijven dan ook niet zo lang. Hier in Ödarp voelen we ons, wat corona betreft, veel veiliger. Vanaf ons plekje bezien kunnen we ons niets voorstellen bij de code oranje die Zweden vanuit Europa heeft gekregen. We vragen ons ook af, hoeveel politiek hier achter zit. Zweden wilde lange tijd niet meebetalen aan een grote centrale Europese pot met geld, voor toekomstige pandemieën en waarschijnlijk zijn ze daarvoor “gestraft” met een code oranje. Ondertussen heeft Zweden ook een aantal miljoen kronen toegezegd. Zal de code oranje binnenkort opgeheven worden? We verwachten het wel. Extra zuur is die codekleur, omdat het in Spanje, Italië, Engeland en België véél erger is gesteld. Dan kan er toch alleen maar sprake zijn van politieke voorkeur?
In Nederland gaan we uiteraard onze familie opzoeken en voor de kleinkinderen hebben we dan altijd een paar cadeautjes bij ons. Die zien hun “opa en oma Zweden” niet zo vaak. Eveneens missen we de verjaardagen altijd. Daarom alsnog een paar presentjes wanneer we (normaal drie keer per jaar) naar Nederland komen. Maar wat geef je ze nou hé? Het is al lastig om een leuk cadeautje te vinden voor “ouderen”, omdat die meestal alles al hebben. Én tegelijkertijd nergens meer behoefte aan hebben. Voor de jeugd geldt immers al nagenoeg hetzelfde. Die hebben ook “alles” al. Wat zijn we toch verwend in Europa… Toch is het me weer gelukt, om iets origineels te vinden. Althans, dat hopen we. Omdat we ze kleinkinderen niet zo vaak zien, weten we niet precies wat ze allemaal al hebben. Niet alleen voor de kleinkinderen hebben we een presentje, ook voor een paar vrienden nemen we iets mee. We houden er niet van om met lege handen te komen. Vanochtend heb ik al die presentjes ingepakt én voorzien van een stickertje met naam. Als het namelijk voor je op de tafel ligt weet je precies voor wie iets is. Nadat het is ingepakt dénk je, dat je het nog wel weet aan de hand van het model. Alleen is dat na een week wel anders. Dan denk je: “Ehhh… Wat zit hierin en voor wie was dit?” Geloof me, ik spreek uit ervaring. Dan haalde ik het papier weer los, om erachter te komen. Nu is alles van een naamsticker voorzien!
Heiko had een paar boodschapjes te doen in Aneby. Als eerste ging hij naar de grote groene afvalbakken, om het afval gesorteerd in te leveren. Dat is een wekelijks ritueel: in aparte bakken komt papier, karton, tetrapakken, blik, tijdschriften en gekleurd en gewoon glas. We gaan hiervoor wel eens naar de “kretsloppsgården”, maar dit keer ging Heiko naar de ICA, waar ook een aantal bakken staan. Nadat de afval weg was gebracht ging hij naar de apotheek. Het potje met de vitamine-B12 tabletten was op. Die heeft hij op verzoek van de neuroloog voorgeschreven gekregen, tezamen met foliumzuur tabletten. De gedachte was, dat dit misschien zou helpen tegen de beschadigde zenuwen in zijn voeten. Via het internet lazen we daarover én van trouwe lezers kregen we eveneens die informatie. Zodoende is Heiko daarmee gestart. Helaas tot op heden zonder resultaat. De neuroloog schreef medicatie voor voor een jaar en daarvan is nu een half jaar om. Volgende week, 3 augustus, gaat Heiko weer voor een controle afspraak naar de neuroloog. We zullen zien wat die er nu van denkt.
De klachten blijven overigens onveranderd. De spieren lijken stijf te worden en het gevoel in de voeten is weg. Ze zijn doof en gevoelloos. Heiko voelt bijvoorbeeld het verschil niet meer tussen warme of koude voeten. Maar, zoals hij zelf zegt “Als het zo blijft kan én wil ik er wel 100 jaar oud mee worden”. Na de apotheek reed hij naar een adres in Aneby waar iemand een benzine trimmer aanbood. Voor weinig geld. Onze benzine trimmer is stuk en Heiko denkt die te kunnen repareren voor 400 kronen, alleen of het te bestellen onderdeel werkelijk hét onderdeel is dat nu stuk is, weet hij niet zeker. Het zou daarom zo maar kunnen zijn, dat er daarna nog meer onderdelen besteld moeten worden. De tweedehands trimmer in Aneby deed het in ieder geval wel, dus ging hij daar even op af. Overigens functioneert de elektrische trimmer ook uitstekend.
We hebben echter via het internet een zogenaamd “grasblade” gekocht. Dat is een metalen ronde schijf met rondslingerende mesjes, die kun je op een trimmer kunt monteren. Tenminste op onze benzine trimmer, niet op de elektrische trimmer. Om die grasblade te kunnen gebruiken moet de benzine trimmer dus weer klaar óf moeten we een andere kopen. De grasblade is met name handig voor stukken onkruid met erg lang en taai gras. Daar stikt de elektrische trimmer namelijk in. Helaas was de aangeboden trimmer niet geschikt. De kop met het draad kon er niet afgehaald worden en zodoende kon de grasblade er niet opgezet worden. Jammer. Verder zoeken. Heiko´s laatste boodschapje was bij de doe-het-zelf-zaak Optimera. Een paar steenboren kopen, een slijpschijf voor ijzer voor de flex (haakse slijper) en twee extra betonpoeren voor de te bouwen carport.
Nadat hij terugkwam ging hij de tuin in. Een paar stukjes grond rond het trollenhuisje werden getrimd. Vreemd, dat je niet meer kon zien, dat hij dat een week geleden ook al gedaan had… En hij ging aan de slag met de heg. Die had alweer behoorlijke uitschieters en dat lijkt meteen zó onverzorgd. Daarbij komt, dat we eigenlijk al behoorlijk gewend zijn aan de lage heg. Het is stukken makkelijker met het wegrijden. Wanneer je met de auto vanaf de oprit de weg op wilt, kun je dan immers over de heg heen kijken, om te zien of er verkeer aankomt. Heiko was met het knippen van de heg een paar uurtjes zoet. Die tijd gebruikte ik voor het huishouden en het stríjken…
Beter laat dan nooit: we hebben nu toch echt kikkervisjes in de vijver! De dikkopjes, zoals ze ook wel genoemd worden, laten zich in groten getale zien. Hoe is het mogelijk, dat ze er nu nog inzitten? We hadden uiteindelijk de moed al een hele poos geleden opgegeven, dat er ook maar één kikkertje het had overleefd. Nadat het kikkerdril was “verdwenen” hadden we er niets meer van teruggezien. Wekenlang niet. Tot vandaag, toen er bruine vlekjes in het water te zien waren. Dat moest natuurlijk beter bekeken worden en op dat moment werden ze ontdekt. De meeste hebben een kop en een staart en een enkeling laat al een paar achterpootjes zien. Ja, nu houden we ze weer goed in de gaten!
