Tien jaar geleden…

Dit was een van de eerste foto´s, waarop mijn moeder en ik samen te zien zijn. Waarom ik een foto van haar plaats? Het was vandaag namelijk tien jaar geleden, dat mijn lieve, zorgzame moeder kwam te overlijden. Die dag, alsmede de tijd ervoor en erna, vergeet ik nooit meer. Precies 17 dagen na ons huwelijk, waar ze gelukkig nog bij aanwezig heeft kunnen zijn, blies ze haar laatste adem uit. Tien jaar geleden, wat gaat de tijd snel. En is het werkelijk zo, dat de tijd alle wonden heelt? Nee, vind ik niet. Uiteraard is het verdriet minder heftig. Daarom slijt het wel, maar het heelt niet. Ik blijf mijn moeder altijd missen. Vaak genoeg zou ik willen, dat ik nog even met haar kon praten, haar nog even weer kon zien, haar zou kunnen aanraken…

Dit was een van de laatste foto´s waar we samen op staan. Dat was inderdaad op de huwelijksdag van Heiko en mij. Ze had ervoor gevochten daarbij aanwezig te zijn en dat was haar gelukt! Ze is voor altijd in mijn hart en ik zal haar nooit vergeten. En hoewel ik haar vaker mis en nog dagelijks aan haar denk, was het vandaag net even anders. Dat voelde ik, omdat ik onrustig was, verdrietig en ik had nergens zin in. Mede door de pijn van de laatste dagen en doordat ik daardoor heel weinig slaap had gehad, ging ik vanmiddag voor een paar uurtjes naar bed en dat heeft me goed gedaan…
 
Vanochtend was het nog een poosje zonnig en droog en dat moment greep Heiko weer met beide handen aan. Weet je nog, dat we een hele partij takken achter ons stenen muurtje hadden gelegd? Dat waren onder andere takken, die van bomen waren gevallen, takken die we zelf van bomen hadden gezaagd, dunne omgewaaide boompjes en takjes van de kersenboom, die Heiko onlangs in Blå Grindar had gekregen. Vanochtend ging daar de kettingzaag in. We wilden alles eerst door de versnipperaar halen, maar daarvoor lag een groot gedeelte er al te lang. Nu het in kleine stukken is gezaagd en het is verdeeld, lijkt het niet alleen beter, het verrottingsproces zal ook sneller gaan. Daarmee ruimt de natuur zichzelf op!
 
Doordat het zich even bewoog, zag ik ineens een klein hagedisje lopen. En dit keer eentje die helemaal héél was. Vaak zie ik ze met een heel kort staartje, doordat onze Ebba ermee aan het spelen is geweest. Dit beestje was ongeveer een centimeter of 15 lang, had een bruingrijze rug en een lichtgekleurde buik met zwarte vlekken. Meer herkenningspunten zijn natuurlijk de platte, smalle kop en de lange tenen en staart. En wat zijn ze snel! Op een onbewaakt moment was het “zoef” en ik had het nakijken. Maar waarom lukt het Ebba dan, om ze te pakken te krijgen? Is een kat nog sneller?
   
Gisteren had ik nog gebruik gemaakt van de nieuwe oppottafel. Wat handig! Precies op de juiste hoogte, veel ruimte voor materialen en gelukkig ook genoeg ruimte om potten te vullen! We hadden een paar viooltjes onlangs in de bloembak gepoot en onder het keukenraam gehangen, maar daarvoor kwamen geraniums in de plaats. De viooltjes gingen namelijk naar boven: die kwamen aan het hek van het balkon te hangen. Omdat het daar regelmatig waait, denken wij, dat deze het daar beter doen, dan de hoge geraniums. Die hebben immers meer kans op knikken. Ook kwamen een paar in een nieuwe pot om de zwarte slee.
   
  
Heiko was vanmorgen ook nog weer twee keer naar Frinnaryd gereden. Hij wilde heel graag een paar, in dit geval dus twee, aanhangertjes met zand ophalen. Begrijpelijk, want dat heen en weer rijden en het laden en lossen van het zand, kost al snel anderhalf uur per keer. En omdat er nog zeker een paar volle aanhangers gehaald moeten worden: het liefst zo snel mogelijk! Onderweg kreeg hij een paar bomen in zijn vizier, die wel heel mooi bloeiden. Echt mooi! Is dit nou de bloei van de prunus, de sierkers of van andere fruitbomen? We weten inmiddels, dat onze pruimenboompje ook witte bloesem geeft!
 

Nadat de aanhanger voor de tweede keer geleegd was, haalde Heiko de voorste stapel hout onder het dekkleed vandaan. Zo langzamerhand moet daar namelijk ruimte komen, want op die plek moet het uiteraard ook met zand opgehoogd worden. De planken die daaronder lagen zijn bewaard, om te kunnen gebruiken voor de zijwanden van het schuurgedeelte, achter in de carport. Of ze daar daadwerkelijk voor gebruikt kunnen gaan worden is nog maar zeer de vraag. Toen de eerste planken overgepakt werden, kreeg Heiko namelijk bijna tranen in zijn ogen: de planken zaten onder de schimmel! Ze zaten zo ongeveer aan elkaar vast door de laag witte schimmel…
 
Het is duidelijk te zien hoe wit de rode planken zijn geworden. Hoe kan dat nu weer? De planken zijn er droog onder gelegd en kregen daarna meteen een waterdicht dekkleed over zich heen. We vragen ons nu dan ook (een beetje bezorgd af) waar die schimmel vandaan is gekomen. Misschien verdwijnt de schimmel nog weer, als de planken wederom in de open lucht liggen. Dan kunnen de zon en de wind hun werk tenslotte doen. Misschien dat zelfs regenwater goed is, zodat de schimmel wegspoelt? We wachten het nog even af, maar we houden er zeker rekening mee, dat de planken allemaal naar de vuilstort kunnen. Of in kleinere stukjes in de kachel. Dat zou wel erg jammer zijn, want het zijn verder kwalitatief nog wel goede planken.
 
Na de middag veranderde het weer. Drastisch! Van een mooie blauwe lucht ging het over naar donkere wolken. Van zonneschijn naar fikse regenbuien. Het rijden met de aanhanger was over en uit! De aanhanger volscheppen in een bui regen is niet fijn om te doen. Daarbij komt, dat het zand ook nat en zwaarder wordt. Er kan dan per rit ook nog eens minder meegenomen worden. Aangezien het ook geen aangenomen werk is, liet Heiko het bij de twee ritjes. Morgen is er weer een dag en kan hij na het werk weer langsrijden. Wat ik nog in de gaten kreeg, net toen we naar binnen renden, waren de knoppen in de perenboom! En nu al meer dan dat hij vorig jaar had. Krijgen we na drie jaar weer een paar heerlijke peren?
  
Als je goed hebt opgelet, was vrijdag op een foto te zien, dat Heiko de onderkant van het wandje van de veranda al had geverfd. Woensdag volgens mij. Wat ik me zeker wel goed herinner was, dat ik Heiko op dat moment net op de verandavloer zag liggen. Het leek erop, alsof hij daar in slaap gevallen was! Ik hield hem eventjes in de gaten en had al snel door, dat dat natuurlijk niet het geval was. Hij was aan het verven! Het wandje dat ik maandag wit had geverfd, maar waarvan ik de onderkant niet kon doen. Daarvoor moest je echt op de grond gaan liggen en met veel geduld en precisie de kwast ter hand nemen. Dat lukt mij niet meer. Vandaar dat Heiko dat laatste stukje voor zijn rekening nam. Geconcentreerd was hij met de kwast aan het strijken en hij had niet eens door dat ik hem toen op de foto zette! Mooi dat de rand ook wit is geverfd!

De vraag naar duurzame textielvezels groeit. “TreeToTextile” is een nieuw Zweeds bedrijf en is gezamenlijk eigendom van H&M Group, Inter IKEA Group, Stora Enso en LSCS Invest. Men heeft een manier gevonden, om van bomen textiel te maken! Ze regenereren de cellulose in textielvezels door de ontbindende pulp te draaien. Vraag me niet hoe dat werkt hoor… Men gebruikt minder chemicaliën dan gebruikelijke textielproductie, waardoor een duurzamer en kostenefficiënter proces mogelijk is. Er is geen zwaveluitstoot in de productie en het water en chemicaliën worden gerecycled en hergebruikt. Het uiteindelijke doel is, om duurzame textielvezels voor iedereen beschikbaar te maken. TreeToTextile is gebouwd op een gemeenschappelijke visie: “beter textiel in harmonie met de natuur, voor iedereen”. Door de ondernemersgeest van Lars Stigsson, de cellulose-expertise van Stora Enso en de klant- en textielkennis van de H&M Group en de Inter IKEA-groep te combineren, heeft het nieuwe bedrijf de mogelijkheid gecreëerd, om een ​​nieuwe duurzame textielvezel op de markt te brengen. Lopen wij binnenkort in kleding gemaakt van bomen?