Geen widgets gevonden in de zijbalk

Zondag de 14e augustus leek het er even op, dat de temperaturen gedaald waren. Het was namelijk deze ochtend minder helder in de lucht, waardoor de zon geen kans kreeg ons meteen te verwarmen. Maar nog geen half uurtje later moesten wij ons opvattingen bijstellen, want het werd benauwd. En de zon kwam er wel weer bij. “Op naar de 35 graden!”

Later deze ochtend kregen we bezoek van dochter Daniëlle, man Peter en kleinzoons Noud en Mason. Ze waren zaterdagochtend uit Rotterdam vertrokken en hadden ´s middags de jarige opa met een bezoekje vereerd. Daarna hadden ze overnacht hij Peters zijn ouders, om vervolgens bij ons op de camping langs te komen. Heel erg fijn, omdat wij zodoende de rit naar Rotterdam niet hoefden te maken. Nu konden we elkaar toch zien en bijpraten, hetgeen anders via de telefoon gaat. Het was weer heerlijk om onze kleinkinderen in levenden lijve te zien. Te knuffelen, te horen, te ruiken, te voelen: top! Dochter Elise, schoonzoon Gert en drie kleinkinderen Merle, Daan en Jelte konden we deze keer niet ontmoeten. De “Bende van Vijf” was zelf op vakantie in België.

Omdat de campinggasten met de tent op het plekje naast ons gisteren waren vertrokken, konden we al vrij vroeg daar de tafel en stoelen neerzetten, zodat we in de schaduw zaten. Erg fijn bij temperaturen boven de 33 graden… Op enig moment pakte Heiko zijn gitaar en speelde iets voor de kleinkinderen. Noud begon spontaan mee te zingen “Op een grote paddenstoel, rood met witte stippen…” en te dansen. Leuk! De jongste, Mason die net een jaar oud is, keek vol verbazing en verwondering naar die gitaar, naar Heiko zijn handen en naar Heiko zijn mond. Heel erg vertederend om te zien.

Ruim twee uur duurde het bezoek, waarna ze helaas alweer in de auto stapten om naar Rotterdam terug te gaan. Peter en Daniëlle moesten beiden de volgende dag weer aan het werk en ze zouden nog zeker 2,5 uur in de auto moeten rijden. Iets wat met name de oudste zoon van hen niet zo heel fijn vindt. Het werd volgens Peter een beetje beter, doordat hij zo’n rubberen stripje aan de auto had gemonteerd. Het verbindt het chassis met het wegdek, waarmee de elektrische lading naar de aarde weg kan vloeien. Dankzij het directe contact met de weg, zouden mensen minder gauw misselijk worden. Wagenziekte wordt echter vooral veroorzaakt, doordat de hersenen complexe informatie (gevoel van beweging, snel wijzigend beeld) niet kunnen verwerken. Ook het evenwichtsorgaan kan daarbij een rol spelen. Dat interesseert Noud allemaal niets, want hij voelt zich beter bij dat rubberen stripje en daar gaat het tenslotte om! Ook het schermpje met tekenfilmpjes, dat achter op de hoofdsteun van een voorstoel is gemonteerd, helpt om de autorit te kunnen volbrengen.

Na het bezoek uit Rotterdam was het de bedoeling, om Heiko zijn ouders weer op te halen tegen de klok van vier uur, maar er werd afgebeld. Ze waren té moe na het verjaardagbezoek van gisteren van ons en de klein- en achterkleinkinderen. Zodoende hadden we een “vrije namiddag”. Aan het eind van de middag maakten we daarom een korte wandeling. Dat hadden we al een poosje niet gedaan en bepaalde spieren begonnen inmiddels flink te protesteren vanwege het gebrek aan beweging. We zaten uiteindelijk behoorlijk veel. Tegenover de camping is een natuurgebied, langs de oevers van het Zuidlaardermeer, waar een schelpenpaadje doorheen loopt.

Dat (fiets-) pad liepen we een stukje in en gelukkig zorgde de wind op de open vlakte voor een beetje verkoeling. In het stukje natuurgebied zagen we een kudde schapen lopen en heel veel watervogels. Eenden, ganzen en reigers. Die hadden echter niet zo verschrikkelijk veel water meer op een bepaalde plek. Het was verdampt door de warmte. Een probleem, dat in heel Europa van toepassing is. De waterstanden in vele grote rivieren is de laatste weken behoorlijk gedaald.

´s Avonds pakte Heiko opnieuw zijn gitaar erbij en werd er weer een gezellige avond van gemaakt. Onder het afdakje kwam deze keer ook de zanger van de band van afgelopen zaterdag zitten. Hij stelde zich even aan ons voor: Auke Martin, Groninger muzikant in hart en nieren. Hij genoot ook zichtbaar van Heiko zijn muziek en zang en zong af en toe gezellig mee. Toen iemand de tijd noemde schrokken we! Ze zeggen vaak, wanneer het leuk gaat, dat de tijd vliegt. Hier ook. Het was inmiddels half twaalf! Ineens werden we moe en vonden we het wel welletjes. Tijd voor de campingrust en onze nachtrust…

Maandagochtend kregen we al vroeg een berichtje van Jan en Dietske. Daar zouden we deze avond nog naar toe. Dat liep anders, want ze hadden beide gezondheidsklachten en na een zelftest bleken ze beide een positief uitslag te hebben: ze hadden allebei corona! Dat bezoek werd zodoende geannuleerd. Rond tien uur waren we weer bij Heiko zijn ouders. Daar dronken we koffie met een stuk gebak. Samen met Heiko zijn moeder reden we nog eventjes naar het winkelcentrum tegenover hun flat. Wij wilden een paar boodschappen halen en Heiko zijn moeder ook.

Samen met haar liepen we door de supermarkt, waarna de boodschappen in de auto werden gelegd. Daarna liep Heiko zijn moeder met de rollator terug naar huis en gingen wij het grote winkelcentrum door. Die middag aten we met z´n vieren in de flat. Deze keer spinazie met ei, verse aardappelen en een heerlijke gehaktbal. Na de afwas gingen we weer terug naar de camping, om aldaar even te gaan liggen, respectievelijk te gaan puzzelen.

In de namiddag, toen we het idee hadden dat we al lang genoeg hadden gelegen en gezeten, maakten we nogmaals een wandeling door het natuurgebied tegenover de camping. Dit keer pakten we de route vanaf de andere kant. We dachten gisteren namelijk, dat we niet rond konden lopen, maar Heiko zijn vader wist dat dat wel kon. Nadat we een stukje langs een slootje hadden gelopen gingen we het natuurgebied in. Meteen in de eerste bocht stond een prachtige oude windmolen, waarbij we de verleiding niet konden weerstaan om een selfie te maken. Onze eerste deze vakantie!

Ergens halverwege kwamen we twee mensen tegen met een hond. We raakten aan de praat en het werd uiteindelijk een zeer leuk gesprek. Ze vertelden, dat ze net hun huis hadden verkocht en al vele jaren meerdere maanden overwinterden in Portugal. Nu het huis was verkocht wilden ze emigreren. Of naar Portugal of naar Scandinavië. Toen ze dat laatste uitspraken zeiden we beiden tegelijk spontaan: “Nou, dan zien we elkaar wel een keer weer in Zweden!”. Daarop werd ingehaakt en werden er vele vragen gesteld. Het eindigde met het uitwisselen van namen en onze website. ´s Avond kregen we al een mailtje via de website van ze binnen. Wat een leuk spontaan contact! Wie weet “Vi ses”!

Toen we de camping weer op kwamen lopen vroegen Wim en Janny of er deze avond nog weer muziek werd gemaakt. “Nou nee” zei Heiko: “Het is onze laatste avond en wat mij betreft is het wel goed zo.” Ja maar juist omdat het de laatste avond was… “Toch maar niet.” Hmmm… Even later kwam de camping eigenaresse voorbij en vroeg hetzelfde. Toen uiteindelijk zanger Auke Martin het ook nog eens vroeg was Heiko om. Auke Martin zou zijn gitaar er ook bij pakken en dan konden ze even samen spelen. Vooruit dan maar! Eerst pakten we in de camper nog het een en ander in, waarna we rond negen uur naar het zitje, midden op het veldje gingen. Onder het afdakje kwamen we samen en al snel werd de groep groter. Vooral ook, omdat de eigenaar op de andere veldjes had genoemd, dat er live muziek was op veldje 1.

Het aantal stoelen werd al snel te klein en zodoende werd door de eigenaren voorgesteld, om naar het pleintje achter de boerderij te gaan. De hele groep verplaatste zich vervolgens naar de boerderij en buiten begonnen Heiko en Auke Martin te spelen. Het publiek vond het prachtig en deed lekker mee. De teksten zochten de bezoekers trouwens op via Google op hun mobiele telefoons en zo zongen ze mee. Het was een bijzonder leuke, spontane muziekavond, die om half elf abrupt werd afgebroken door een regenbuitje. Op zich was die heel verkoelend, maar er vielen net iets te veel druppels om te kunnen blijven zitten. De aanwezigen pakten hun spullen bij elkaar en vluchtten naar hun tent, caravan of camper. Zo ook wij! Het was ondertussen kwart voor elf, dus nog even kort onder de luifel zitten en dan naar bed.

Dat idee van naar bed gaan werd echter verstoord. Campingeigenaar Derk-Johan kwam eraan en zei dat er nog een groep binnen in de schuur was gaan zitten om verder te feesten. Ook Auke Martin zat daar. Hij vroeg ons dus vriendelijk, doch dringend, om nog een uurtje mee te gaan in de schuur. Daar hoefden we eigenlijk niet eens zo lang over na te denken. Het was immers zó plezant. Zodoende werd het feest om elf uur binnen weer voortgezet. Allerlei liedjes kwamen voorbij en Heiko en Auke Martin speelden en zongen mooi samen. Een spontaan gitaar-duo was geboren. Om twaalf uur was het echt afgelopen. We zaten om iets over twaalf uur net weer onder de luifel, toen de campingeigenaar er opnieuw aan kwam lopen. Hij wilde ons persoonlijk bedanken voor de muzikale bijdrage. Geweldig! Met een zeer voldaan gevoel gingen we uiteindelijk dan toch maar slapen. Het was uiteindelijk half een dat we daadwerkelijk in bed lagen… Maar wát een leuke afsluiting van ons verblijf op camping “De Kleine Heerlijkheid” in Kropswolde!

Dinsdagochtend, de 16e augustus stonden we op tijd op en pakten we de nodige spullen verder in. Uiteraard werd er nog even samen afgewassen. Het vloerkleed onder de luifel werd opgevouwen, de zijkant van de luifel eveneens en de luifel zelf werd ingedraaid. Het stroom ging eraf en de medekampeerders op het veldje kwamen gedag zeggen. Bij de boerderij rekenden we onze kosten voor het kamperen af en zeiden we gedag tegen Derk-Johan. Die is overigens samen met zijn vrouw Hilly (net als Wim en Janny) van plan om ons in Ödarp te bezoeken!

Na een laatste groet zetten we koers zetten naar de flat van Heiko zijn ouders. Daar leverden we hun auto, volgetankt, weer in en dronken we nog een kop koffie samen. De auto werd later samen door Heiko en zijn vader in de garagebox gereden. In de camper reden ze daarna samen terug naar de parkeerplaats bij de flat. Heiko zijn vader was blij, dat hij even in de camper kon meerijden en het rijden daarin even kon proeven. Met nadruk op “even”, want “het was wel kort, Heiko!”

Om twaalf uur volgde het moment van gedag zeggen. Snel werden er nog een paar foto´s gemaakt ter herinnering aan een mooie week samen. Het afscheid is voor drie maanden, want als het goed is komen we in december terug naar Nederland. Dan is Heiko zijn moeder namelijk jarig en wordt ze 87 jaar. Zo´n afscheid is altijd erg vervelend en emotioneel… Ik haat die momenten elke keer weer… Vanaf de parkeerplaats bij de flat zwaaiden ze ons uit en reden wij Hoogezand uit, om via de A28 richting het noorden te gaan. Bij Bad Nieuweschans zouden we Nederland verlaten en via Leer, Oldenburg, Bremen naar Hamburg rijden. Daar ergens, net voorbij Hamburg, wilden we een camperplaats zoeken voor de nacht.

Toen we Hoogezand net uit waren gereden en op de A28 reden, kregen we een WhatsApp berichtje binnen van Sietse. Hij wilde even laten weten dat hij weer wakker was. Die afgelopen nacht was hij namelijk om half twee vanuit Zweden thuisgekomen. Zijn fietstocht naar Västervik was geslaagd, alsmede het bezoek aan zijn penvriendin. Maar eenmaal daar aangekomen zag hij, dat de achteras van zijn fiets olie lekte. Een nieuw onderdeel zou pas de volgende week geleverd kunnen worden. Zodoende had zijn penvriendin hem zondag met de auto teruggebracht naar Aneby. Daar had hij bij een pizzeria iets gegeten en was vervolgens het laatste stukje op de fiets naar Ödarp gereden. In de tuin had hij daarna zijn tent opgezet en had de laatste nacht van zijn vakantie bij ons geslapen. Zo was het allemaal niet gepland, maar helaas liep het nu wel zo. We zouden namelijk ongeveer gelijktijdig weer in Ödarp terug zijn. Hij op de fiets vanuit Västervik en wij met de camper vanuit Nederland. Nu was hij er alleen zou hij nog vijf eenzame dagen bij ons in de tuin zijn en dat idee trok hem niet. Mede omdat het behoorlijk regende en onweerde. Fietstochtjes zaten er uiteindelijk ook niet meer in… Zodoende had hij zijn tent, fiets en andere spullen maandag in de auto gelegd en was hij gaan rijden. Eenmaal aan de rit besloot hij aan een stuk door te rijden naar huis. Jammer dat het voor hem zo verliep, maar hij was tevreden met de tijd die hij met ons in Zweden had doorgebracht. Omdat Sietse op onze route en nagenoeg aan de A28 woont, gingen we voor een bliksembezoek bij hem aan, om gedag zeggen op de “juiste manier”. We waren immers in de veronderstelling, dat we dat in Ödarp nog konden doen. Hierna verlieten we Nederland weer.

2 gedachten over “Tien dagen Nederland – Deel 3”
  1. Ja, afscheid nemen is altijd weer verdrietig. Helemaal omdat jij nu, Joke, zo kwetsbaar bent. Je kunt nu niet maar zo even een afspraakje maken om “even” naar Nederland te rijden. Dat zijn de negatieve nadelen die we vaker lezen en horen…..

Laat een antwoord achter aan Wilma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.