Terug in Ödarp

Toen we zondagavond weer bij onze gastheer en -vrouw kwamen (we noemden in een eerder bericht Hoogezand, maar dat is Kolham), benaderde Froukje ons met een serieus gezicht. We hadden gezegd, dat we de volgende dag naar Rotterdam zouden gaan, om jongste dochter Daniëlle, haar man Peter en kleinzoon Noud te bezoeken. Echter… Rotterdam was ondertussen code rood geworden vanwege het hoge aantal nieuwe coronabesmettingen. Overigens niet alleen de stad Rotterdam, maar meerdere plaatsen en regio´s, waaronder ook de gemeente Groningen. Onze vriendin valt in deze coronacrisis onder de zogenaamde risicogroep. Ze vertelde ons, dat ze er enorm tegenaan zag, dat wij naar Rotterdam gingen en dan vervolgens ´s avonds weer bij haar in huis en bij haar op de bank zouden komen zitten. Haar ogen weerspiegelden de angst voor het coronavirus. We hadden meteen door, dat we haar signaal niet in de wind konden slaan. Het zou onbeschoft zijn geweest, als we dat wel hadden gedaan. Zonder er verder een seconde over hoeven na te denken, belde Heiko zijn ouders en Daniëlle op, dat het geplande bezoek niet door zou gaan. Die waren uiteraard erg teleurgesteld, maar hadden er tegelijkertijd alle begrip voor.



En zo kwam het dat we maandag in het noorden bleven. Nu hadden we de maandag voor het halen van boodschappen en konden we een keer extra naar Heiko zijn ouders. Die gaven aan dat ze graag het plafondje van de douche schoon wilden hebben. In hun doucheruimte zit geen mechanische ventilatie, maar slechts een buis die naar het dak gaat. De ruimte moet zodoende geventileerd worden door een natuurlijke trek in die buis. Dat blijkt onvoldoende te zijn en zodoende ontstaat er schimmel aan het plafond. ´s Morgens hadden we daarvoor al een spuitbus HG Schimmelreiniger meegenomen. Een deel van de inhoud daarvan spoot Heiko op het plafond en dat wreef hij een beetje in. Een half uurtje later was alles weg. Het middel bleek vooral chloor te bevatten, getuige zijn overhemd…

Er kwam een klodder schuim vanaf het plafond naar beneden vallen en dat viel langs zijn shirt. Dat leverde een witte, gebleekte plek op. Erg jammer, maar het leed was alweer geleden. Later in de week zette Heiko dat klusje voort door het plafond nog even opnieuw te witten. Daarvoor was hij met zijn vader naar de Gamma gegaan voor een emmer witte saus. Speciaal voor natte ruimtes. Hopelijk blijft de schimmel nu een tijdje weg, al verwachten we het niet. De ruimte is onvoldoende te ventileren, echter ziet het er in ieder geval wel weer een stuk netter uit. De halfvolle spuitbus van HG lieten we achter, zodat we het te zijner tijd nog een keer kunnen reinigen. Als “beloning” konden we ´s middags wederom lekker bij Heiko zijn ouders eten!
 
Verder zijn we deze week nog in Onstwedde geweest. Bij de oudste dochter Elise en haar man Gert. En natuurlijk de drie kleinkinderen Merle, Daan en Jelte. We hadden aan het eind van die middag afgesproken, zodat we die laatste drie ook nog konden zien. Wat groeien ze toch! We hadden afgesproken, dat we samen een patatje zouden eten. Daar heeft iedereen van genoten. Die kleintjes wel het meest! Tijdens het eten hebben we genoten van de verhalen van de kleinkinderen. Ik mocht daarna de jongste, Jelte, voorlezen voordat die ging slapen. Heiko las de oudste, Merle, voor. Erg leuk om te doen! Daarna spraken we met Gert en Elise verder. Als volwassenen onder elkaar. Ze vertelden van hun verbouwingsplannen, over hun werk, over het sporten en uiteraard ging het over corona. Schoonzoon Gert werd weer verplicht om thuis te werken en dochter Elise moest in de klas coronamaatregelen in acht nemen en ook bij het sporten. Dat laatste is vanaf nu weer zonder publiek trouwens. We hebben een paar hele gezellige uren gehad!

Uiteraard stond de woensdag in het teken van de crematie. Om half vier verzamelden we ons in het huis van tante Heiltje en om vier uur reden we gezamenlijk naar het crematorium in Assen. Daar vond om vijf uur de crematieplechtigheid plaats. Het was een mooie bijeenkomst met verschillende sprekers. Tijdens de muziekstukken werden er foto´s getoond op een scherm. Uiteraard ook foto´s van haar bezoek met neef Sietse aan ons in Zweden. Mooie herinneringen! Na de plechtigheid was er gelegenheid voor het condoleren en waren er broodjes met lekkere soep. Eten was erg belangrijk voor mijn tante. Ze hield van eten koken én van het opeten.

Telkens als we met elkaar belden ging het gesprek zeer zeker ook gedeeltelijk over het eten. Ze lustte alles, of wilde het in ieder geval een keer geprobeerd hebben. Na afloop van de plechtigheid vertrokken we gezamenlijk voor een kop koffie naar het huis van tante Heiltje. Voor ons de laatste keer, dat we daar binnen zouden stappen. Bijzonder… Bijzonder droevig… Over een maand woont daar iemand anders… Vanaf Annen reden we met Sietse mee naar zijn huis in Zuidbroek, terwijl zijn broer en familie naar hun huis vertrok. Nog even napraten en ervoor zorgen dat Sietse niet alleen in een leeg huis kwam…


Donderdagochtend reden we naar Heiko zijn ouders, waar we werden getrakteerd op een heerlijk gebakje. Puur en alleen omdat Heiko zijn ouders zo blij waren ons weer gezien te hebben. Later op de dag namen we immers weer voor ruim twee maanden afscheid. In de tweede week van december komen we (al) terug. De boot daarvoor is inmiddels ook al geboekt. Dan vieren we de verjaardag van Heiko´s moeder: ze hoopt dan 85 jaar te worden. ´s Middags deden we nog een paar boodschapjes en ´s avonds aten we samen met onze vrienden en gastheer en -vrouw Geert en Froukje, een lekkere portie patat met frikandel speciaal, respectievelijk bamischijf, eierbal of hamburger. Lekker! In Zweden eten we alleen ovenfriet en dan is zo´n portie gefrituurde, dikke frieten ook wel eens weer lekker hoor! Na het eten maakten we broodjes en hapjes klaar voor de volgende dag en ging ik nog even naar mijn neef. Rond negen uur gingen we naar bed, omdat we uiteindelijk ´s ochtends, vrijdags, om drie uur wilden opstaan, om tegen vier uur te gaan rijden. We bedankten Geert en Froukje voor hun enorme gastvrijheid. Het verblijf bij hen was wederom super.


De volgende ochtend was het zover. De terugreis naar Zweden! Op de boot van tien uur in de ochtend hadden we een plekje gereserveerd. De auto mee aan boord en wij in een cabine met uitzicht over zee. De reis naar Travemünde verliep voorspoedig en om even over acht stonden we al voor het incheck hokje, waar dezelfde onvriendelijke Duitse vrouw ons hielp. Gelukkig klopte mijn naam op het reserveringsbewijs nu wel met mijn ID-kaart en konden we zonder problemen in de rij aansluiten. Ruim een uur later konden we de boot oprijden en onze hut opzoeken. Deze keer hut met nummer 9014 op de Eurolink van Finnlines. Het ruim en het dek waren bij lange na niet vol. Sterker nog: het was nagenoeg leeg! Blijkbaar gaan er op vrijdagochtend, zo vlak voor het weekend, niet meer zoveel buitenlandse chauffeurs naar Zweden. Men wil thuis zijn in het weekend. Wij zochten meteen onze cabine op. Na een broodje en een beetje drinken gingen we slapen.

Drie uur later werden we wakker en ging de grote veerboot redelijk heen en weer. Het waaide behoorlijk op zee. Na een beetje fruit en een klein bakje met een rundvleessalade gingen we opnieuw slapen. Althans een poging doen. Opnieuw drie uur later werden we wakker en gingen we op het dek kijken naar de golven. De boot ging nóg meer heen en weer en vanaf het dek was het mooi om te zien, hoe de horizon omhoog en omlaag schoot door de bewegingen van de boot. Boven aan dek bleek, dat de bar open was en we koffie konden kopen. Perfect. En zo genoten we van de bewegingen van de boot. Volgens planning liep de boot tegen zeven uur ´s avonds de haven van Malmö binnen. Het aanleggen en afrijden kosten nog de nodige tijd, echter een uur later reden we Malmö uit richting Helsingborg. Daarna de A4 op richting Stockholm. Een paar minuutjes voor middernacht waren we thuis en konden we onze dametjes Jikke en Ebba begroeten, na een dikke week afwezigheid. Die waren erg blij ons weer te zien en te horen. We lieten ze nog even bij ons in de kamer, alleen duurde dat geen half uur meer. We verlangden naar ons eigen bedje. We hadden immers een hele emotionele week achter de rug. We kijken terug op een waardig afscheid van tante Heiltje en het fijne weerzien van familie.