Vanmorgen was ik opnieuw erg vroeg uit de veren. De klok gaf aan dat het kwart over vijf was en ik had al een tijdje liggen woelen. Na de zoveelste blik op de klok, die maar niet vooruit te branden was, besloot ik om uit bed te stappen. Ik begon de dag heerlijk rustig. Buiten was het wel al licht, maar erg stil. Kopje koffie erbij en rustig op gang komen. Daarna besloot ik een emmertje warm water met een sopje te maken, om de benedenverdieping eens even een schoonmaakbeurt te geven. Daar was ik net mee klaar, toen Heiko beneden kwam. Vol ongeloof zag hij wat ik op de vroege ochtend al had gedaan. Hij wreef de slaap nog uit zijn ogen, terwijl ik al voor de volle 100% actief was. Tijd voor het ontbijt!
Hé, er stopt een witte auto bij ons voor het huis en er stappen twee oudere mannen uit. Heiko loopt ernaartoe en hoort dat ze ons een andere groene container komen brengen. Ja, hier zijn jullie op het juiste adres! Men had ons geschreven, dat de container bij de eerstvolgende leeghaalbeurt zou worden omgeruild. Blijkbaar hadden ze iets anders bedacht. De mannen vertelden, dat ze beiden gepensioneerd waren en af en toe dit soort ritjes mochten doen. In opdracht van de gemeente. Daar hadden ze veel afleiding aan en plezier in. De ene man wist dat ons huis een paar jaar geleden te koop had gestaan en was blij dat hij nu eindelijk te weten kwam wie er in Björkhaga woonde. Nee, nee… Niet nieuwsgierig. Onze oude container, met huisvuil, ging achter in de auto en de andere werd keurig achter het huis geplaatst. We hadden al afgesproken, dat we degene die de container zou komen omruilen, een doosje chocolade mee zouden geven. Gelukkig dacht Heiko daar om en zodoende gingen de mannen met een extra brede glimlach op het gezicht weer in de auto, richting Aneby. Kleine moeite, groot gebaar. Nu nog de stickers op de container plakken om het wat op te vrolijken en klaar.
Vandaag stond voor Heiko het projectje “terrasje voor trollenhuisje” op de planning. Tegelijkertijd een test of dat soort klusjes weer gedaan kunnen worden met zijn arm-elleboog. De slijmbeursontsteking lijkt weer afgezakt te zijn en dan kan hij natuurlijk niet langer stilzitten. Van zijn ouders hadden we een aantal Story´s, je weet wel de roddelbladen, meegekregen. Daarin stonden onder andere twee hele grote kruiswoordpuzzels en daarmee heeft Heiko zich de laatste dagen prima vermaakt. Vandaag voelde hij zich goed genoeg, om weer naar buiten te gaan. Hij begon met een beetje graafwerk, om de grond voor het trollenhuisje vlak te maken, een stapel stenen en een boomstronk te verleggen, alvorens een start te maken met het aanleggen van een vlak stukje terras.
Nadat de stenen aan de kant waren gelegd en de grootste oneffenheden waren uitgevlakt, haalde hij twee lange balken uit de garage, om die tijdelijk als zijkanten op te stellen. Het was namelijk de bedoeling om tussen die balken grind te leggen en daarop brokken Ölandsteen. Het grind hadden de wegenbouwers aan de overkant van de weg gedumpt, toen ze blijkbaar te veel hadden voor de reparatie van de weg. Ze mochten het waarschijnlijk niet weer mee naar de werkplaats terugnemen. Op meerdere plaatsen hebben we inmiddels dergelijke restpartijen grind in het bos zien liggen. In dit geval past ons dat precies. De brokken Ölandsteen, die voor het terras gebruikt gingen worden, had Heiko eerder een keer opgegraven toen hij een stukje grond links van het trollenhuisje vlak maakte. Daar zaten onverwachts veel stukken Ölandsteen in de grond. Wellicht is het ooit een paadje geweest, die in de loop der jaren onder het onkruid is verdwenen.
Het terras is overigens niet bedoeld om te gaan gebruiken. Het idee om het te maken is gewoon ontstaan, nadat de stapel Ölandsteen werd opgegraven en er aan de overkant van de weg een bergje grind werd gedumpt. Een en een werd toen twee. Daarnaast vonden we de grond voor het trollenhuisje wel erg ongelijk en daarmee was het huisje niet zo toegankelijk. Derhalve was het wel de moeite waard, om er een paar uurtjes aan te spenderen. Nadat er een vijftal kruiwagens met grind waren gelegd begon Heiko met het leggen van de brokken steen, om vervolgens de naden tussen de brokken steen eveneens aan te vullen met hetzelfde grind. Als laatste werd nog een heuveltje, precies voor het nieuwe terrasje, weggegraven. Daarin bleken grote keien te zitten en die konden heel mooi aan de voorzijde van het terrasje ter afsluiting gelegd worden. Een natuurlijke blokkade. Stoeltjes erop en klaar. Gewoon een aardigheidje en het lijkt ook nog leuk. En wat Heiko zijn schouder betreft: de test is geslaagd. Geen extra lasten.
In de loop van de ochtend belde Heiko zijn baas, Örtengren. Hij vroeg of Heiko nog naar Tranås moest vandaag, want er moesten weer bomen en struiken besteld worden, bij de firma Spaargaren in Boskoop. Nou ja, het was inderdaad de planning om naar Tranås te rijden in verband met medicijnen voor mij. Een soort was op en daarvoor moest er even een bezoekje aan een apotheek gebracht worden. Dat paste precies! Zodoende ging Heiko eerst even langs Örtengren, want zo´n bestellijstje via de telefoon aannemen en opschrijven is op zich geen zware of lange klus. Echter, de bomen en planten hebben allemaal Latijnse namen en een schrijffoutje is snel gemaakt. Stel je voor: er moet een eikenboom komen en er wordt een appelboom geleverd, omdat hij Örtengren niet goed heeft verstaan. Nee, “isch niet goed nie”.
Op de binnenplaats stond het nog steeds vól met kamer- en tuinplanten. Wat een aanbod heeft hij het hele jaar door gehad. En nog steeds. Mooi om te zien hoe hij dat heeft uitgebouwd in twee jaar tijd. Uiteraard vroeg hij meteen hoe het met de gezondheid was en hij vond het fijn om te horen dat het weer de goede kant op gaat. Misschien dat Heiko volgende week maandag weer kan beginnen? Binnen kreeg Heiko de bestellijst onder ogen gedrukt, die hij op eenvoudige wijze via een foto en een WhatsApp berichtje naar de leverancier in Boskoop stuurde. Inmiddels kennen ze daar deze bestelmethode en gaat dat lekker vlot. Eind oktober kan Heiko eindelijk eens kennismaken met de man in Boskoop, want dan komt die naar Zweden toe. Na Örtengren reed Heiko langs de apotheek waar wij altijd onze medicijnen halen. Helaas kon hij daar niets krijgen, omdat er een computerstoring was. Zodoende konden ze de recepten niet verifiëren en kon er niets betaald worden. Alles gaat immers digitaal. Daarop reed Heiko naar een andere apotheek, er zijn er volgens mij drie in Tranås. Bij de apotheek in de ICA supermarkt kon hij ze uiteindelijk wel krijgen en met die op zak reed hij terug naar Ödarp.
Kenth Örtengren dronk overigens samen met Heiko nog even een kop koffie en toen zag Heiko een boekje met loten op de tafel liggen. Daar kwam het gesprek op en toen bleek het een verlotingsactie te zijn van de ijshockeyclub TAIF, uit Tranås. De club waarvan wij vorig jaar een wedstrijd hebben mogen bijwonen, op uitnodiging van Kenth. Daar hebben we echt van genoten en daar gaan we ook zeker nog een keer naar toe. Kenth vertelde, dat alle collega´s een lot hadden gekocht en vroeg of Heiko er ook een wilde. Tja, dan kun je natuurlijk niet weigeren. Het is tenslotte ook voor een goed doel. Overigens is Kenth zijn zoon ook lid geworden van die club en speelt die inmiddels ook ijshockey. De hoofdprijs is trouwens een mooie Volvo XC40! Wanneer de trekking is weten we niet, maar Heiko´s lot kwam naast de loten van de overige collega´s aan de wand te hangen in de koffieruimte, dus dat komt wel goed. We wachten het af.
“Uche uche uche… Ben je misschien op hout aan het stoken Heiko?” “Ja, dat klopt! Hoezo?” klinkt het vanuit de kelder. Nou, de beelden spreken boekdelen lijkt me. Wat een rookontwikkeling. Dat is meestal het geval als de kachel een paar dagen niet is gestookt en de schoorsteenpijp door de weersomstandigheden van binnen iets vochtig is geworden. Tevens kan het hout een beetje vochtig geworden zijn en dat tezamen veroorzaakt een behoorlijke rookontwikkeling. Gelukkig was het niet gevaarlijk en hoefde de brandweer niet gebeld te worden.
