Telefoon gewassen…

Vanochtend heb ik de worteltjes verwerkt. Gezien de hoeveelheid loof had ik gedacht, dat het een mooie voorraad worteltjes zou opleveren. Dat viel me echter behoorlijk smerig tegen. Ze waren niet zo heel groot. Sommigen waren echt héél klein gebleven. We hebben namelijk verzuimd, om de jonge worteltjes meer ruimte te geven om te groeien, door er hier en daar een paar uit te halen en elders weer te poten. We hadden het te druk met andere dingen…

Maar goed: “Wie het kleine niet eert is het grote niet weert”. De grote stapel loof (met eveneens de mini-worteltjes) verdween op de kompostbak en de grotere worteltjes waren mee gegaan naar de keuken. Daar haalde ik de kop en de staart eraf en deed ze in de schrapmachine. De laatste stap was het blancheren, laten afkoelen en tenslotte kwamen ze in de diepvries. Toch nog een resultaat van twee zakjes!

Bij de klant waar Heiko dinsdag een heleboel had gesnoeid, stond een mooie grote “silverparon träd”, een sierpeer. De boom heeft hele lichte, bijna witte blaadjes en er komen mini peertjes in. Van die boom was een grote tak afgeknapt, waardoor die volledig uit balans was. Het was een kwestie van tijd, voordat die om zou gaan en over het trottoir en de weg zou vallen. Dat zou een gevaarlijke situatie opleveren. De boom moest om die reden weggehaald worden. Samen met collega Anton werd de boom met behulp van de kettingzaag omgezaagd en werd alles afgevoerd naar de stort. Uiteraard op de dikkere stammen na, die worden te zijner tijd als haardhout gebruikt. De klant wilde op dezelfde plaats graag eenzelfde boom terug hebben, zodat de wortels er eigenlijk ook uitgegraven moesten worden.

Toen ze die wortels echter een beetje blootgelegd hadden, bleek het om behoorlijk omvangrijke exemplaren te gaan. Met de hand opgraven was daarmee geen optie. Er werd besloten, om de nieuwe boom een halve meter naast die stam te plaatsen. Twee palen erbij, juteband eraan en klaar. Volgende klus! Die volgende klus bestond uit meerdere kleinere flutklusje en zijn het vermelden verder niet waard. De eerste volledige werkweek van september zit er daarmee alweer op. Volgende week staan een paar forse klussen op Heiko te wachten: tegels leggen op een dakterras bij een appartementencomplex, eveneens ergens bij een oudere mevrouw net buiten het dorp én de grote coniferenhaag in Sommen. Voorlopig is er nog werk genoeg te doen bij Örtengren. Er zijn wel foto´s gemaakt, maar die kunnen we momenteel niet van Heiko zijn mobiel halen. Want…

Toen Heiko tegen vijf uur thuis kwam deed hij zijn werkkleding meteen in de wasmachine. Het was weer tijd om ze te wassen. Dat doen we niet elke dag of elke week, omdat dat ten eerste zinloos is en ten tweede niet goed is voor de kleding. Er zitten namelijk reflecterende stroken op en die verdwijnen langzamerhand na elke wasbeurt. Alles wat Heiko aan had verdween in de wasmachine. Zeeppoeder en wasverzachter in de bakjes en starten maar! Wij gingen naar boven en namen samen een kopje koffie en namen elkaars dag door. Elke keer heel onderhoudend (al zeg ik het zelf…). Totdat Heiko ineens overeind vloog en riep “Mijn telefoon!” “Oh nee hè?” Snel liepen we naar de kelder om de wasmachine meteen stop te zetten, maar dat was al niet meer nodig. Het programma was al klaar. Heiko opende het deurtje en pakte zijn werkbroek. In de zak waarin hij altijd zijn telefoon heeft, zat nu geen telefoon. “Oef! Wat een geluk!”

Wellicht had hij die er toch uitgehaald en ergens anders neergelegd. Hmmm, maar waar dan? Hij keek als eerste in de auto. Onderweg naar huis had hij zijn mobieltje nog gebruikt, zo vertelde hij mij. Maar nee, daar lag hij niet. Zijn nummer maar bellen en luisteren waar de telefoon over gaat. De wasmachine werd daarop leeggehaald, zodat het wasgoed aan de lijn kon om te drogen. Tussen het wasgoed vonden we alsnog de telefoon! Die was uit de broekzak gegaan. Die deed het natuurlijk niet meer… We legden de telefoon vervolgens in een bak met rijst om te laten drogen. Daar hebben we (helaas) goede ervaringen mee. Volgens ons is het nu de derde keer dat dit gebeurt. Familie werd via mijn telefoon op de hoogte gebracht en eveneens werd er een berichtje op Facebook gezet. Morgen maar even weer kijken of die het nog doet óf dat er een nieuwe gekocht moet worden.

Vanuit Hoogezand kregen we een WhatsApp berichtje met een paar foto´s! Heiko zijn ouders waren samen naar Ikea in Groningen geweest!
Daar hebben ze zich in het restaurant lekker verwend met een warme maaltijd en een ijsje na. Kijk nou, heerlijk toch!
Ook zijn ze nog naar de Mediamarkt geweest, want er moest een nieuw scheerapparaat komen voor Heiko zijn vader en een nieuw koffiezetapparaat voor hun beide. Beide winkels zitten naast elkaar in Groningen.
Helaas zijn ze qua inkopen niet geslaagd.
Toch hebben ze een heel gezellig uitje gehad!

Op het menu stonden vanavond de rode aardappelen! Nee, de aardappelen waren van binnen niet rood. Dat bleek al snel toen ik aan het schillen was. Naast deze aardappelen kregen we gefrituurde karbonades! Het bereiden op deze manier heb ik van mijn moeder geleerd. Die wist, dat ik die “eilandjes” van de schouderkarbonade lekker vond, maar de zenuwen die ze bij elkaar hielen niet! Door het vlees door ei met zout en peper én door meel te halen, zag ik die al niet meer. Een paar minuten in de frituur en ik smulde ervan! Zo ook vanavond. We deden er de rode aardappelen uit eigen tuin bij, een lekkere jus en als groente broccoli met een hollandaisesaus. De rode piepers hadden een goede smaak en waren ook bloemig. Net als de “gewone” exemplaren. Ik kan je verzekeren, dat er lekker van gepeuzeld werd!

Men is hier een beetje klaar met het renoveren van huis en schuur, stukken bij het huis aanbouwen, vlonders maken en meer van die bouwprojecten. Dat werd immers tijdens de pandemie, waarbij je zoveel mogelijk thuis moest blijven, heel veel gedaan. Maar dat is nu over. En dit kan meteen een verklaring zijn voor het feit, dat de prijzen van hout nu sterk zijn gedaald. Aan het begin van de zomer van 2021 waren in Zweden de houtprijzen met 50 procent gestegen. Prijsontwikkeling werd aangedreven door huisrenovaties, toen thuis meer tijd werd doorgebracht en een verhoogde e-commerce die verpakking nodig had. Bovendien verhoogde de groene overgang de vraag naar houtproducten. Maar nu is de trend veranderd. De zagerijen zien nu prijsverlagingen van 20-40 procent. Afgelopen herfst had men een prijzendaling tot Kerstmis. Nadat de wending van het jaar een beetje herstel kwam, kwam de oorlog: de prijzen stegen weer. Ongeveer tien procent van de Europese houtconsumptie komt meestal uit Rusland en Belarus (voorheen Wit-Rusland). Bij het uitbreken van de oorlog vond er een bunkereffect plaats. De houtkopers kochten meer (te veel), omdat grote partijen uit Rusland en Belarus zouden uitblijven. Of de prijs nog meer gaat dalen? De toekomst zal het uitwijzen…