De dag begon met een nieuwsgierige grote bonte specht! Op het moment dat ik hem zag, keek hij mij eveneens recht in de ogen. Nee, hij vloog niet meteen weg. Hij had van mij immers niets te vrezen. Of hij dat door had? Waarschijnlijk zat hij zo hoog, dat hij wist, dat ik daar gewoon niet bij kon komen… Ook vandaag waren de temperaturen zeer aangenaam. Gisteren 29 graden, vandaag 28 graden. Geweldig! Net even ietsje koeler dan de vorige week in Nederland. Daar hadden we immers temperaturen van boven de 30 graden. Een paar dagen rond de 33 graden en dat breekt een mens op. Zeker als je overal op visite bent en net niet dat kunt doen wat je thuis zou doen. Deze dagen waren voor ons! Hoe egoïstisch dat ook klinkt…Toch begon ik de dag met strijken. Alle was was gewassen en gedroogd, zodat nu het strijken aan de beurt was. De stapel was in de loop van de dag flink gegroeid en met een gezonde dosis tegenzin begon ik aan de klus. Zoals inmiddels wel bekend is, is het nooit mijn hobby geweest en dat zal het ook niet meer worden, vrees ik. Gelukkig strijk ik in de kelder waar het altijd koel is. Dat is dan ook meteen het enige voordeel. Na een uurtje vond ik het eerst wel voldoende. Dat gaf mijn rug ook aan. Het stapeltje dat klaar was bracht ik meteen maar naar boven en deed alles in de kasten. Heiko verzorgde intussen de koffie. Tijd voor een lekker bakje troost.
Heiko was inmiddels met de website bezig geweest. Hij had een begin gemaakt met het verslag van het weekje Nederland. We hadden besloten, om die week niet per dag te beschrijven, maar als 1 week. Later bleek, dat het verslag wel héél erg lang werd, om het als een item te plaatsen. Het werden alsnog drie items. Heiko schrijft dan de teksten zover mogelijk, waarna ik de foto´s later toevoeg en hier en daar nog wat extra tekst. Maar zoals gezegd eerst koffie. Alleen koffie? Niets erbij? Nee! De afgelopen week hadden we veel stil gezeten en veel gegeten. De weegschaal was onverbiddelijk. Beiden willen we graag weer een paar kilootjes kwijt en dus startten we met koffie zónder. Zonder al het lekkers wat nog in de diepvries op ons ligt te wachten… Zonder al het lekkers wat nog in de kelderkast op ons ligt te wachten… Zonder bijvoorbeeld het lekkers wat we bij Heiko zijn ouders kregen… Hmmm, hoe lang houden we dit vol?
Na de koffie ging Heiko verder met het schrijven van het verslag van ons weekje Nederland en pakte ik de strijkbout weer ter hand, om de kledingstukken van deel twee van de stapel glad te strijken. Pfft… Tegen het middaguur waren we beiden klaar en namen we een broodje. Een “gezond” broodje: een bolletje met sla en knakworstjes. Nee, niet twee, maar elk eentje hoor! Daarna was het de hoogste tijd om ons op de bekende ligstoelen te laten trakteren op zonnestralen. Dat ging ons goed af. Met af en toe een afkoeling in het frisse water van het zwembadje, was het prima vol te houden. Héérlijk! Dit voelt als vakantie. We waren het er beiden over eens, dat dit meer vakantiegevoel voor ons is, dan op een camping. Hier is het stil en hoef je in je doen en laten geen rekening te houden met anderen. Maximale privacy en maximale bewegingsruimte. Nee, voorlopig blijven we lekker thuis. Als de temperaturen weer iets gaan dalen, kunnen we misschien nog wel een keer een paar dagen met de caravan op pad gaan. Maar nu even niet!
Na een poosje wil het lichaam iets anders dan zitten en liggen, waardoor we weer elk een kant op gingen. Heiko bleef buiten. Die had gezien, dat de velgen van de Hyundai wel heel erg smerig waren. Een beetje spelen met water was nog niet zo gek. Daarom vulde hij een emmertje met water en een flinke scheut schoonmaakmiddel. Met een borstel en het sopje ging hij het vuil te lijf. Nou, dat ze vies waren bleek wel toen hij klaar was. Een verschil van dagen nacht. Zelf had ik het bed nog even verschoond. De nachten zijn immers ook behoorlijk warm en het was gewoon niet lekker fris meer. Vond ik zelf.
Nadat we ons hadden gedoucht sloten we de dag tegen vijf uur af met een barbecue. Die konden we niet op de overdekte veranda aanslingeren, omdat het daar op dat moment nog 36 graden was. Té warm. Zodoende verplaatsen we de barbecue naar het terras waar de zon inmiddels onder was en we een acceptabele temperatuur hadden van 23 graden. Op zich wilden we liever grillen, maar vanwege de aanhoudende droogte was het op dat moment niet verstandig, om met open vuur aan de gang te gaan. We willen uiteraard beslist geen bosbrand veroorzaken. De barbecue is dan veel veiliger en ook daarop worden de worstjes immers gaar. Grillen doen we later wel weer als het brandgevaar als gevolg van de droogte is geweken. Na de barbecue belden we nog eventjes met Hoogezand, zoals te doen gebruikelijk op zondagavond. Daar was het gelukkig allemaal oké, al was er wel sprake van een grote vermoeidheid. Veroorzaakt door de warmte, ons bezoek en de lichamelijke klachten? We spraken af, dat ze in ieder geval even contact zouden zoeken met de huisarts, om het bloed te laten onderzoeken. Althans voor Heiko zijn vader.
Oh ja! Terwijl we aan het eten waren kijkt Heiko richting het noorden en blijft, voor zover ik het kon zien, naar een bepaald punt kijken. Hij kneep zijn ogen een beetje dicht en begon te wijzen. Hij fluisterde mij toe: “Daar staat een reetje!” Ja, warempel. Ik zag ook iets bruins lopen. Meteen maar even de grote camera opgehaald, omdat daar nu eenmaal beter mee ingezoomd kan worden. Toen ik dat deed begon ik spontaan te lachen en kon niet meer ophouden. Ik kreeg de slappe lach! Dat ik niet meer kon stoppen, kwam mede doordat Heiko me aankeek met een paar vragende ogen. Op het moment, dat ik weer kon praten zonder te lachen vertelde ik hem, dat dit reetje binnenkort naar de stal moest om gemolken te worden: het was een koe! Toen konden we er beide nog even smakelijk om lachen.
