Vandaag is het officieel midsommar! De vrijdag die het dichts bij de zonnewending ligt, formeel op de 21e juni. Tijdens midsommar wordt het begin van de zomer gevierd. De meeste zaken waren tot twee uur open en sloten daarna hun deuren, om pas op maandag weer open te gaan. Behalve de supermarkten, want die zijn zaterdag en zondag wel gewoon weer te bezoeken. Voor de rest zijn de meeste werknemers vrij. Heiko werkte daarom ook alleen vanochtend voor Örtengren, van zeven tot half een. Tot lunchtijd. Daarna kwam hij meteen naar huis, want ondertussen had ik hem een WhatsApp berichtje gestuurd. Mijn dag stond namelijk in het teken van een paar huishoudelijke werkzaamheden. Hier en daar even met een vochtige doek over heen en alles wassen en strijken. En spulletjes bij elkaar zoeken voor het komend weekend. Morgen zouden we namelijk richting Örebro gaan, om een nachtje bij Piet en Jet te verblijven. Dan moet, naar mijn maatstaven, het huis wel netjes achtergelaten worden. Dat is een vast ritueel. Ook als we naar Nederland gaan.
Even over tien, tijdens oppakken van iets ging het echter volledig mis. Het schoot mij in de rug en dat zette een vette streep door mijn verdere acties voor vandaag. Maar ook door ons weekendje bij Piet en Jet… Ik kon met veel pijn en moeite nog morfine pakken en heel voorzichtig naar de bank lopen, om daar rustig op te gaan liggen. En blijven liggen was de enige optie. Meer kon ik niet. Balen! Heb je eindelijk een leuk uitje, kan het niet doorgaan vanwege lichamelijke klachten. Dat is in het verleden uiteraard wel eens vaker gebeurd, echter het blijft frustrerend. Vanaf de bank stuurde ik Jet een berichtje over wat er gebeurd was en dat we niet zouden kunnen komen. Heel jammer. Ook Heiko bracht ik op de hoogte. Omdat ik de hele ochtend niet meer had gegeten of gedronken, maakte hij eerst voor ons een broodje garnalen. Meteen nadat hij thuisgekomen was. Het was en bleef uiteindelijk wel Midsommar.
Na dit heerlijke broodje nam Heiko het stofzuigen en dweilen voor zijn rekening. Alle vier verdiepingen werden gestofzuigd en de verdieping van de slaapkamers en de verdieping van de kamer-keuken werden gedweild. Normaal doet Heiko dat ook hoor, omdat dat voor mij nagenoeg altijd te zwaar is. Alleen doet hij dat in etappes en niet zoals vandaag in een keer. Terwijl hij daarmee bezig was, werd zijn T-shirt natter en natter van het zweet. Op een gegeven moment zei hij, dat hij liever aan het werk ging voor Örtengren, buiten in de tuinen, dan dat hij dit werkje deed. Maar toch, hij deed het wel…
Net zoals hij voor ons rond vier uur iets lekkers maakte voor bij de thee. Gisteren was immers alles in huis gehaald. Met een paar instructies over het hoe te doen, kwam Heiko met een lekker stuk appeltaart met verse aardbeien de kamer binnen. Natuurlijk met aardbeien van zijn baas. Die hadden we van Kenth gekregen. En wat te denken van een toefje slagroom? Ook die zat erop en dat maakte het compleet. Dat alles werd weer op de bank opgegeten. De pijn in de rug was soms wel even minder heftig. Waarschijnlijk door de morfine. Maar tegelijkertijd word ik daar heel duizelig van en “vreemd” op de maag. Ik klaag niet, want Heiko zorgde heel goed voor mij!
Het was al later in de middag dat Heiko toch nog even naar buiten ging. “Even afkoelen” zoals hij dat noemde. Maar op zijn weg naar buiten kwam hij door het stookhok en zag de vieze “witte” muur ter plekke van de rioleringsput. Daar waren, zowel de loodgieter van Rörservice, als de man van JR AB en Heiko zelf bezig geweest, om de verstopping weer los te krijgen. Tijdens die activiteiten waren er spetters met erg vies water op onze wit gesausde muur gekomen. Dat zag er erg smerig uit. Daarom pakte Heiko meteen de emmer met witte muursaus, een kwast en een paar kranten voor het knoeien. Binnen een kwartier was dat stukje muur weer wit. Eergisteren had ik dat al geprobeerd schoon te krijgen, met water en een sopje, maar dat was niet gelukt. Het vuil was al diep in de muur getrokken. Doordat ik dat had gedaan, kon Heiko nu wel meteen sauzen. Heel fijn, nu is er niets meer van de problemen met de riolering te zien!
Hierna ging hij toch echt naar buiten. Alle benodigde gereedschappen had hij, de laatste keer dat hij ermee bezig was, in een kruiwagen gedaan. Zodoende hoefde hij het niet allemaal meer bij elkaar te zoeken, maar slechts de kruiwagen uit de werkplaats te rijden en naar de plek te rijden waar het project carport zich afspeelt. De laatste balk, de achtste, moest nog vastgezet worden aan de palen. Het was de achterste, waar het dichte gedeelte van de carport komt. Het meeste werk was het inzagen van de palen. Dat deed hij met een elektrische zaag met een lang blad, omdat het met een gewone handzaag haast niet te doen was. Dat kostte veel te veel moeite en tijd. Nadat er van beide palen ongeveer 30 cm was ingezaagd kon hij een halve dikte van de paal weghalen. De paal is 9 centimeter in het vierkant en hij zaagde 4,5 centimeter weg, de dikte van de ligger. Zodoende komt de ligger op de paal te liggen én op de lange zij-balken. De ligger werd vervolgens met twee dikke bouten vastgeschroefd en daarmee lang ook die laatste op zijn plaats. Mooi, een mijlpaal bereikt. Tijd voor een kopje thee.
Toen hij hierna eens goed naar het een en ander keek, zag hij dat er nog steeds één paal miste van de constructie. Ja, dat was de paal waar geen poer in de grond gegraven kon worden. Daar zat namelijk een grote rots. De oplossing was, om een losse ijzeren pen te kopen en een zak kant en klare beton. Dat had hij eerder al een keer gekocht. De paal werd aan de zij-balk en aan de ligger vastgezet met lijmklemmen, zodat die precies op de goede plaatst “hing”. Daarna groef Heiko een gat ter plekke van de ijzeren pen, tot hij op de rots zat. Die spoelde hij schoon met water, zodat het beton later aan de steen kon hechten. Het beton werd in een oude emmer klaar gemaakt voor gebruik, maar eerst moest hij nog een mal hebben voor de betonklomp. Dat werd een lege plastic emmer waar vogelvoer in had gezeten. Daar haalde hij de bodem uit, zodat er alleen een plastic rand overbleef. Die zette hij onder en rond de ijzeren pen, om er vervolgens het beton bij te doen. Zo! Dat kan vannacht mooi drogen. Daarmee staat het geraamte voor de carport! Althans de eerste laag. Nu moeten er spanten op komen. Daarvoor is al deels hout gehaald, maar voor vandaag was het over en uit. Heiko moest zich ook nog eens met het eten bemoeien, omdat ik nog steeds niets kon…
Het avondeten bestond uit wraps! Het was al een hele tijd geleden dat we die hadden gegeten en laatst hadden we het daar zo over. Vanavond werden het dan eindelijk weer eens wraps! Een pond gehakt werd geruld, de juiste kruiden en voor Heiko zelf een gesneden uitje erbij. Die mengde hij als laatste erdoor, nadat hij de wraps met “mijn” gehakt had gevuld. Eveneens deed hij op zijn eigen nog een beetje sambal. Ik moet er niet aan denken, maar ieder zijn eigen smaak. Voor de buis aten we de wraps op en die vulden goed. Het was trouwens ook alweer bijna acht uur toen we zaten te eten… We keken een paar tellen televisie en daarna zochten we ons bed op. Gelukkig is het in huis weer een beetje afgekoeld en ook op onze slaapkamer. Het slapen gaat zodoende weer iets beter. Nou de rug en elleboog nog even meewerken en we hebben een goede nachtrust.
Ohhh… In deze periode van het jaar krijgen we dergelijke beelden nagenoeg dagelijks voorgeschoteld. Vervelend, maar niet heus! Net toen we naar boven gingen zag Heiko deze beelden en pakte de camera. Voor goede kiekjes ging hij nog naar buiten en voorbij onze oprit, om geen “obstakels” op de foto te krijgen. Over obstakels gesproken. Terwijl hij had ingezoomd en van dat beeld een foto wilde maken, vloog er een vlieg voor de lens langs. Daarop stelde die zich meteen scherp en “klik”! De achtergrond werd daardoor wazig en de vlieg juist niet. Alsof we een vlieg op de foto willen zetten! Dat is juist momenteel zo´n plaag. Alleen is het wel weer bijzonder, dat Heiko dit vliegje nou net op zo´n manier moest vereeuwigen. Ik denk, dat ik die foto nog wel zo leuk vind als die, zoals hij hem in eerste instantie bedoeld had!
