Spektakel op de weg!

Mijn opa zei vroeger, dat als het roze in de lucht was, dat die vol zat met sneeuw. Dat zou betekenen, dat we vandaag weer met dit weersverschijnsel te maken zouden krijgen. De deskundigen zeggen echter, dat het droog blijft deze dag. Wie zal gelijk krijgen? Mijn opa of de deskundigen? Maakt ons niet zoveel uit, want de zonsopkomst was weer eens ontzettend kleurrijk!

Vanochtend bleek echter, dat er vannacht opnieuw sneeuw was gevallen. En niet te weinig! Gisteren had Heiko nog een paadje geschoven vanaf huis naar de carport, zodat ik veilig bij de auto kon komen. Van dat paadje was niets meer te zien. En ook het pad, dat hij over het gras naar de houtstek had geschoven was volledig verdwenen. Dat betekende, dat hij na het ontbijt de sneeuwschuiver weer ter hand nam om de paadjes te schuiven. Hij begon met de grote, een meter brede schuiver, maar koos al snel eieren voor zijn geld. Het aan de kant gooien van een volle schuiver kostte te veel kracht. De klus werd voortgezet met de “normale” schuiver, de kleinere uitvoering zeg maar.

Nadat de twee genoemde paadjes weer gebaand waren ging hij verder richting de keukentrap. Ook daarop lag erg veel, alsmede voor de buitendeur bij de keuken. Die deur kon ik vanuit de keuken moeilijk openen. Eigenlijk niet. Ik wilde een paar vetbollen voor de mezen ophangen, echter ver kwam ik niet. Nadat Heiko de trap en het bordes schoongemaakt had vulden we alle lekkernijen voor de vogeltjes weer aan: een nieuwe streng pinda´s, gedroogd brood, zonnebloempitten, havermout en natuurlijk de vetbollen. Heiko vervolgde zijn sneeuw-schuifwerk bij de voordeur. Daar lag eveneens opnieuw minstens tien centimeters. Hij schepte de sneeuw op een hoop en dat was inmiddels een mooi bergje geworden.

Tenslotte maakte hij ruimte voor de auto van PostNord en daarmee was het eerst klaar. Later op de dag was hij nog even weer buiten en maakte hij de oprit schoon. Daarbij twijfelde hij of hij de grasmaaier moest pakken en het schuifblad er voor moest monteren. De sneeuw was echter nog niet aangereden. Als je er dan met een schuifblad overheen gaat, schep je niet alleen de sneeuw op, maar ook het grind dat eronder ligt. Om die reden reed hij eerst een paar keer met de Hyundai heen en weer. Vanaf de carport naar de weg en via een ander spoor terug naar de carport. Zo werd de sneeuw op de oprit aangereden. De restantjes sneeuw schoof hij aan de kant. Als het achtergebleven laagje sneeuw nu bevriest kan er vervolgens, in het geval er nog meer sneeuw komt, met de grasmaaier en schuifblad geschoven worden. Alhoewel het handwerk ook niet geschuwd wordt. Heiko vindt het een mooie bezigheid en noemt het zijn “fitness oefeningen”.

Nadat de paadjes weer toegankelijk waren wilde hij de kruiwagen pakken om een beetje hout uit de houtstek te halen. “Hmmm… Waar staat de kruiwagen?” Bij de achterdeur, achter de camper. Ohhh… Daar was natuurlijk nog geen sneeuw geruimd! Opnieuw werd de schuiver gepakt en een paadje gemaakt naar de achterdeur, de deur naar de werkplaats. Daar kon hij vervolgens de eenwielige handkar pakken, om uiteindelijk een drietal kruiwagens vol met droog stookhout naar binnen te rijden. Al met al hebben we nu een flink aantal paadjes in de sneeuw. De ultieme winter! Heerlijk is dit. Veel sneeuw, mooi wit overal, beetje vorst gedurende de nacht en overdag net ietsjes boven nul, zonnetje erbij en een nagenoeg strakblauwe lucht. Alle ingrediënten voor een perfecte winterdag. Geweldig!

Gisteren hadden we bij Ikea onder andere de balanskruk gekocht. Toen we die uit het magazijn haalden, verbaasden we ons over de grootte van de doos. Het was namelijk een platte doos. “Daar past toch niet zo´n kruk in?” Op een etiket aan de zijkant van de doos stond echter wel de naam van het artikel, dus tja… Het zal ze toch wel gelukt zijn om die kruk daarin te krijgen. Enigszins sceptisch namen we de doos toch maar mee. Vanochtend pakte ik de doos uit en warempel: de kruk zat er in vier onderdelen in. Toch wel! Het in elkaar zetten liet ik aan Heiko over, maar was eigenlijk erg simpel. De stang met de veer drukte hij in de onderste poot, daarna liet hij het plastic omhulsel er overheen zakken en tenslotte werd de zitting op de stang gedrukt. Klaar voor gebruik!

Omdat we gisteren weggeweest waren was ik nog niet weer helemaal de oude. Het winkelen in Jönköping hakte er behoorlijk in. In de slechte zin van het woord: alles deed me zeer. “Eigen schuld, dikke bult”? Natuurlijk. Je bent immers alleen zelf verantwoordelijk voor de dingen die je doet. Het uitstapje op zich heeft me echter erg goedgedaan. Vandaag accepteerde ik daarmee, dat ik op de “bekende” blaren moest zitten. Dat ging overigens alleen met vele tussenpozen. Wel kon ik achter de laptop plaatsnemen en met de website aan de slag gaan. We liepen zomaar twee dagen achter! Dat moest bijgewerkt worden. Gelukkig hadden we weer voldoende beleefd om over te schrijven en waren er voldoende foto´s om het verhaal te illustreren. Terwijl ik daar mee bezig was, zag ik na de middag ineens een hele grote vrachtauto langsrijden. Een vrachtwagen met een gigantische trailer. Dezelfde die vorige week de bosbouwmachine, de harvester, kwam halen. Wat bleek…

Hij kwam nu de andere bosbouwmachine, de forwarder, ophalen. Die was gisteravond nog tot half elf bezig geweest in de bossen tegenover ons en vanaf vanochtend half zes was hij opnieuw aan de slag. Nu was de klus blijkbaar afgerond en werd de grote machine weer opgehaald. De vrachtauto met de gigantische lange oplegger stopte bij ons voor het huis. Gewoon midden op de weg. Ja, alles kan hier. De forwarder kwam daarna de weg oprijden en reed op de lange oplegger. De aanhanger van de forwarder werd vervolgens nog weer eens achter de oplegger van de vrachtauto gehangen.

Daarna reed het hele lange gevaarte weer weg richting Bordsjö. Wat een lengte! Respect voor de chauffeur hoor! Ondertussen was er een heuse file ontstaan in Ödarp. Nadat de vrachtauto wegreed volgde meteen daarachter een vol beladen vrachtauto met boomstammen, een personenauto en een vrachtauto van zuivelverwerkingsbedrijf Arla, die had bij een boer hier in de buurt de melk opgehaald. Poeh hé! Wat een drukte in onze straat zeg.

De vol beladen vrachtauto´s met bomen rijden werkelijk af en aan. Op heel veel plaatsen in de bossen zijn immers honderden, zo niet duizenden bomen gezaagd. Als gevolg van de stormen van dit jaar of gewoon voor de opbrengst. Naar schatting is iets meer dan twee miljoen kubieke meter bos door de beide stormen omgewaaid. Dat blijkt uit een recente inventarisatie, die is uitgevoerd door Södra Skog. Dit is een bosbouwcoöperatie, opgericht in 1938 en de grootste vereniging van Zweden met bijna 53.000 boseigenaren als leden. In januari hadden we op de 17^e te maken met storm Gyda en daarna op de 29^ste met storm Malik. Beide stormen richtten grote schade aan de bossen aan. Vooral in het traject Tranås, Aneby, Nässjö tot aan Vimmerby, Oskarshamn en de oostkust. Södra Skog dringt er bij alle boseigenaren op aan, om beschadigde bomen onmiddellijk te inventariseren en te vellen om sparrenschorskevers te vermijden. Over dit (onaangenaam) beestje schreven we op 12 oktober jongstleden nog: https://heiko-joke.com/voorbereiden-knutselen-klaar/. En al die bomen moeten nou eenmaal naar een houtzagerij vervoerd worden…

Net na de middag belde Heiko met Ikea. Gisteren hadden we een nieuwe kraan opgehaald en bij thuiskomst meteen gemonteerd. Er was ons echter verteld, dat we voor de vergoeding van de nota van de loodgieter, contact op moesten nemen met de telefonische helpdesk. Er was ons op 28 januari verteld, dat er een monteur naar moest kijken. Die moest bevestigen, dat het probleem in de kraan zat en niet in een eventueel verkeerde montage. Als die dat inderdaad kon bevestigen konden we de kraan omruilen en kregen we de factuur van de loodgieter vergoed. De dame, die Heiko nu aan de telefoon kreeg, was het daar echter niet mee eens. Gelukkig kon Heiko op zijn telefoon nazien, dat hij op de 28e januari om 12:47 uur precies 3 minuten en 42 seconden met Ikea klantenservice had gebeld. De dame kon dat telefoongesprek echter niet terugvinden in haar computersysteem.

Dat is heel vreemd, want ze nemen alle gesprekken namelijk op. Het zag er somber voor ons uit, zei de dame. Daar was Heiko het echter niet mee eens. Als je het nummer van de klantenservice belt, zeggen ze in een automatische tekst, dat ze de gesprekken opnemen voor studiedoeleinden. Heiko kan aantonen dat hij op die dag 3 minuten en 42 seconden met hen heeft gebeld. “Dat jullie het telefoongesprek nu niet terug kunnen vinden mag niet ons probleem zijn” zo stelde hij. Op het bel-overzicht van zijn telefoon op die dag, welke Heiko ook naar de dame heeft gestuurd, is eveneens zichtbaar, dat Heiko meteen na het gesprekje met Ikea met een loodgieter had gebeld. Dat zou hij anders nooit spontaan gedaan hebben. De dame was gevoelig voor de argumenten en beloofde er opnieuw naar te kijken. Het gaat trouwens om een nota van €.90,-. Bijna net zo duur als de kraan zelf en daarmee wel de moeite waard. Ze zou in de loop van de dag terugbellen. Helaas is dat niet meer gelukt. Wordt vervolgd.

Oh… Ebba is aan het spelen! Dat is inderdaad een vermelding waard, want dat doet ze zelden of nooit. Ons dametje is erg op zichzelf en dat respecteren we vanzelfsprekend. De laatste tijd kreeg ik het idee, dat ze zich “verveelde”. Daarom had ik haar al een speeltje gemaakt van garen. Mwoahhh… Niet echt haar ding. Gisteren haalde ik een speeltje uit de voorraadkast. Die was daar beland, nadat de, toen nog, beide dametjes de grote wereld gingen ontdekken: ze mochten naar buiten en lieten hun speelgoed volledig links liggen. Eerst was ze niet enthousiast te krijgen, maar uiteindelijk gaf ze eraan toe! Prachtig om onze Ebba te zien spelen!