“Snökäppar” weggehaald!

 
Alsof het duveltje ermee speelde! We hadden vanochtend tegen elkaar gezegd, dat het nu ook wel tijd zou worden, dat de sneeuwstokken opgehaald mochten worden. En wat wil het geval? Nog geen twee uurtjes later gebeurde het! Een auto met een persoon erin, haalde ze op. Eerst aan de oostkant van de weg (aan de kant van het huis). Machinaal worden de stokken, snökäppar genoemd, uit de grond getrokken en keurig in de auto gelegd. Hoe makkelijk wil je het hebben? De bestuurder wordt in ieder geval niet moe van het opbergen van de sneeuwstokken. Vanmiddag zag ik hem weer voorbij rijden, toen hij de stokken aan de westkant van de weg kwam ophalen.

We zijn uiteraard ontzettend blij, dat de stokken rond november elk jaar worden geplaatst. Ze bieden ons een zorgvuldige markering van het weggedeelte en weg- en brugleuningen. In het donker en tijdens of na sneeuwval kan het bijna onmogelijk zijn, om te zien waar de weg naartoe gaat als deze niet goed is gemarkeerd. Er is hier in onze omgeving geen straatverlichting en dan wordt het wel heel erg moeilijk om de weg te vinden. De stokken bieden een welkome uitkomst. Ze zijn ongeveer 2 meter lang en voorzien van reflectoren. Het is daarmee heel eenvoudig om het stuk weg te volgen als de stokken zijn opgesteld. Vaak worden ze in paren geplaatst: één aan elke kant van de weg meteen tegenover elkaar en met een maximale afstand van 50 meter. Ja, we zijn er erg blij mee. Maar ook dat ze nu werden weggehaald…

“Wie boomstammen krijgt moet zagen en kloven!” Heiko zijn vrije dag werd dan ook maar weer eens ingevuld met die activiteiten. Gisteren had hij namelijk nog weer een aanhangertje half vol met stammen van de veel te grote seringenbomen gekregen, waardoor de stapel stammen nog steeds behoorlijk hoog was. Wanneer hij “straks” verder wil met het bouwen van de carport moet dat wel verdwenen zijn. Daarom haalde hij als eerste de kloofmachine uit de schuur en begon met het kloven van de dikke boomstammen. Dat was me het boompje wel! Doorsnee van een stam? Al snel een veertig centimeter!
 
Terwijl Heiko daarmee bezig was begon ik met het opruimen van dat gekloofde hout. De eerste stapel kon meteen in de bak in ons stookhok. Het hout was oud en droog en hoefde daarom niet eerst nog in de houtstek gelegd te worden. Daar komt immers alleen hout in dat door de wind en de zon gedroogd moet worden. Nee, dit kon zó de kachel in! Twee kruiwagens vol blokken konden in de bak, waarmee die weer tot de rand gevuld is. De deksel paste er nog net op! Mocht het nodig zijn, in verband met een storing van de pelletskachel bijvoorbeeld, dan is hout voorradig en hoeven we niet eerst naar een van de houtstekken.
 
De andere stapel gekloofd hout had Heiko nou niet echt strategisch neergelegd: achter de stammen en kloofmachine… Óf ik moest wachten tot Heiko klaar was met kloven óf Heiko ging iets anders doen. Gelukkig koos hij voor het laatste! Hij ging aan het zagen. Er lagen immers ook nog heel veel takken. Ik vervolgde mijn ding met het wegbrengen van de blokken. In het begin ging het vrij vlotjes. Blokken in de kruiwagen, een paar tientallen meters lopen naar de houtstek en ze daar weer uitpakken en stapelen. Echter, na vijf kruiwagens was het daar vol! En daarmee is het wachten nu op een aanbouw. Het is de bedoeling, dat die houtstek verdubbeld wordt. Er komt nog net zo´n stuk voor. Ik stelde voor, om de rest van het gezaagde en gekloofde hout alvast die kant op te brengen, maar die zouden Heiko alleen maar in de weg liggen, als hij daar gaat bouwen. Mijn klusje was daarmee geklaard en kon ik de kruiwagen weer opbergen. Toch nog even een uurtje buiten gespeeld.
 
Voor zijn verjaardag had Heiko een kettingslijp-apparaat gekregen. Het gele gevaar zeg maar. Via een advertentie op Facebook had ik dat voorbij zien komen en dat leek me erg handig. Heiko zaagt immers zo veel en verslijt zo veel kettingen. Een nieuwe ketting kost rond de €.25,- en als je een stompe ketting nu kunt slijpen, kun je die aankoop van een nieuwe een keer of twee uitstellen. Volgens het reclamefilmpje was het een geweldig ding en kon je na een keer slijpen, de dikste bomen weer zagen. Hmmm… Dat bleek een tegenvaller te zijn. Onderin, bij de punt van dat gele ding, zit een slijpsteentje. Daar druk je de ketting tegenaan en vervolgens geef je gas, zodat de ketting ronddraait en alle schakels langs het slijpsteentje gaan. De vonken vliegen eraf, maar het slijpen had (voor zover we konden merken) geen enkel effect. Jammer, leuk geprobeerd. Morgen toch maar weer naar de winkel om een nieuwe ketting te kopen.

Met behulp van de gerenoveerde en zeer stevige houtbok zaagde Heiko de ene na de andere dikke tak. De stapel onder de houtbok groeide snel en aan het einde van de dag was de houtbok volledig verdwenen onder de stammetjes. Het doel was bereikt: de stapel met stammen en dikkere takken was weggewerkt. In die zin, dat alles gezaagd was. Zaterdag moeten de stammen die te dik zijn om in een keer in de kachel gegooid te worden,  nog gekloofd worden.
 
Ondertussen is er nu 60 m3 hout verzameld voor de komende twee winters. Dat mag nu drogen. Denk nou niet, dat Heiko nu stopt met het verzamelen van brandhout. Welnee, hij gaat gewoon door! Dertig kuub is voor een winter, maar ook ´s zomers moeten we stoken. Niet voor de verwarming, maar voor de warmwatervoorziening. Er mag volgens Heiko nog wel tien kuub per jaar bij. Je kunt rustig stellen dat Heiko helemaal verslaafd is geraakt aan het brandhout. Je kunt gerust spreken van het feit, dat het hout hem bezig houdt…

En hoe ging het met de verkoop van de grasrollen? Boven verwachting! De ene na de andere reactie kwam binnen op Heiko zijn telefoon. Helaas had Örtengren geen prijs afgegeven en moest Heiko zodoende alle reacties doorverwijzen naar Kenth. Die belde na ongeveer 1,5 uur om te vragen of Heiko de advertentie “alsjeblieft” zo snel mogelijk weer wilde verwijderen. Hij werd helemaal gek van alle telefoontjes! Binnen de kortste keren was alles verkocht en niet alleen aan mensen die in Tranås wonen. Ze belden van ver buiten de plaats Tranås, op zelfs 1,5 uur rijden afstand! Er is nu in ieder geval een prijsindicatie en Örtengren denkt erover na, om meer via Facebook te gaan verkopen. Er is blijkbaar een markt voor. Trouwens, de prijs voor een rol gras van een m2 viel me erg mee. Als je 50 m2 of meer koopt kost het slechts €.4,50 per rol. Koop je minder rollen is het een keer €.5,- of €.6,- per rol. Het grote voordeel van de grasrollen is, dat je tuin meteen weer groen is en je niet hoeft af te wachten tot het graszaad opkomt.

We vinden het persoonlijk belangrijk, dat we de vaccinaties krijgen tegen Covid-19. De meningen lopen daarover uiteen, met name omtrent de betrouwbaarheid en de bijwerkingen. Toch kiezen wij voor het inenten. Daarom hadden we het uiteraard goed in de agenda gezet, dat Heiko morgen om half drie zijn eerste vaccinatie kan halen. In Aneby. Dat niet alleen wij het belangrijk vinden blijkt wel uit het feit, dat we op twee manieren eraan herinnerd werden. De eerste was een mailtje van Region Jönköpings Län. De tweede kwam van Aneby vårdcentral. Dus Heiko: niet vergeten, dat je morgen om half drie in Aneby bent!

Nog even weer eens een “themadag”: de laatste woensdag van april is namelijk de Internationale Dag van de Geleidehonden. Het is een kans, om de aandacht te vestigen op het belangrijke werk, dat geleidehonden doen. Eveneens om de discriminatie te benadrukken waaraan hun eigenaars soms worden blootgesteld. Bijvoorbeeld om niet in een restaurant te mogen. De geleidehond is een hulpmiddel van onschatbare waarde voor veel mensen met een visuele beperking. De hoofdtaak van de hond is, om zijn geleider langs obstakels te leiden. Er zijn aanwijzingen, dat geleidehonden al bestaan ​​sinds de middeleeuwen en misschien zelfs nog verder terug.

Pas ongeveer 100 jaar geleden werd een georganiseerde opleiding tot geleidehonden gestart. Het trainen van een geleidehond duurt meestal tussen de zes maanden en een jaar en de training begint wanneer de hond ongeveer een tot twee jaar oud is. De belangrijkste kenmerken van een geleidehond zijn, dat hij stabiel, mentaal sterk, makkelijk iets aan te leren is en dat hij uiteraard moet passen bij zijn geleider. De meeste geleidehonden zijn Labradors of Duitse herders, maar ook poedels en gemengde rassen komen voor. In Zweden zijn er ongeveer 300 geleidehonden.