WoW! Stond de thermometer vanochtend ineens weer op minus tien graden! Een duidelijk gevalletje van “Maart roert zijn staart”! Eerlijkheidshalve moet ik zeggen, dat ik er al een klein beetje aan gewend was, dat ik met een redelijke temperatuur weer buiten kon zijn. Het was wel frisjes, maar wanneer er geen wind bij was, was het soms zelfs aangenaam. Voor mezelf had ik al een paar dingetjes in mijn hoofd, die ik binnenkort zou oppakken. Zoals bijvoorbeeld het goed schoonmaken van de trap van spoorbielzen. Dat is dat kleintje, die naar de keukentrap leidt. Door de weersinvloeden is die namelijk behoorlijk glad geworden. En ook door de restanten van de mezenbollen. Laten we dat vooral niet vergeten. Het is momenteel gewoon niet vertrouwd, die paar treden te nemen.
Dat klusje kan eerst zogenaamd in de koelkast gezet worden. Vannacht was er nog een dun laagje sneeuw gevallen en daarmee waren de spoorbielzen wederom niet meer zichtbaar. Het waaide vandaag flink en doordat er droge sneeuw lag, werd dat weggeblazen. Op kleine duintjes. Dat gaf een bijzonder aanblik. De hele tuin was bezaaid met die kleine duintjes. Het had wel iets van een mini Sahara. Voor de komende dagen wordt er meer sneeuw verwacht en eveneens veel wind. Morgen zou het windkracht negen worden en is er al een waarschuwing door de Zweedse KNMI uitgegaan: code oranje. Men verwacht namelijk vijf tot tien centimeter sneeuw en later op de middag regen. Een gevaarlijke situatie bij een paar graden onder nul. Oppassen geblazen!
Eentje die zich van het weer totaal niets aantrekt is de kerstroos. Die liet weer een aantal verse jonge knoppen zien. Het bevalt hem boven schijnbaar prima. Hij stond echter steeds op de grond, terwijl een lidcactus het ook wel leuk zou vinden, wanneer hij in de lucht kan hangen. Voor het raam van het balkonnetje hangt al een aantal jaren een nepplantje. Waarom dan niet dit plantje in die hanger? Dat was binnen een paar tellen geregeld en een dag daarna ging de eerste knop van de kerstroos open! Het blijft een prachtige bloem, waar ik iedere keer weer van kan genieten. En zo te zien volgen er nog zeker een stuk of vijf. Misschien wel zes!
Vanochtend had ik daadwerkelijk voor de eerste keer de crosstrainer gebruikt en dat viel me eerlijk gezegd een beetje tegen. Niet het apparaat. Beslist niet. Wel mijn conditie. Jaren geleden kon ik met gemak een half uurtje “fietsen”. Nou, dan moet ik zeer zeker nog even blijven oefenen. Na tien minuten (met kleine pauzes zelfs) gaf ik het eerst maar op. Op plaatsen waar ik niet wist dat er spieren liepen, kreeg ik al spierpijn. Men zegt, dat je in zo´n geval naar je lichaam moet luisteren en dat heb ik gedaan. Uiteindelijk had ik het half uurtje oefeningen doen er ook al opzitten en doorgaan zou wellicht net iets te veel van het goede zijn geweest. Morgen maar weer tien minuten en dan langzaamaan opbouwen. Na dat half uurtje en dan graag zonder (veel) pauzes.
Tja en wat deed Heiko op zijn vrije woensdag? Zagen en kloven natuurlijk. Het laatste van de kersenboom uit Blå Grindar en een beetje hout, dat meegenomen was via het werk bij Örtengren. Hij wilde het graag aan de kant maken vandaag, zodat alles weer schoon geharkt kon worden. En dat is hem gelukt. Aan het einde van de dag waren alle stammen en brokken weggewerkt. Dat kan ook weer drogen in het houthok. Volgens Heiko zijn grove berekening hebben we nu ongeveer 40 kuub hout dat ligt te drogen. Nog 20 kuub erbij en we hebben genoeg voor twee jaar. Hoe lang zou het duren, voordat hij weer moet zagen en kloven?
Maandag had ik keitjes verzameld voor het grafje van Jikke. Een kei was zo mooi van model, dat ik die apart had gelegd. Die zou ik willen gebruiken als een soort grafsteentje. Het heeft namelijk een vlakke ondergrond en loopt van onder naar boven van breed naar iets smaller. Vandaag had ik de steen maar eens goed schoongemaakt. Er zat veel zand en groen op, wat gelukkig na veel borstelen verdween. Ik weet, dat als hij straks bij Jikke komt te liggen, de weersinvloeden er niet aan voorbij zullen gaan en hem weer laten verkleuren. Dat is dan een kwestie van bijhouden. Nu ligt hij in de kelder te drogen. Doordat de steen poreus is, kan er niet meteen op geverfd worden. Nog maar even nadenken over hoe haar naam erop moet komen.
Vanmiddag was het weer tijd, om me in de keuken nuttig te maken. Dit keer zocht ik naar een recept van brood en dat werd al snel gevonden in de vorm van ciabatta. Ciabatta komt oorspronkelijk uit Italië. Wist je, dat het gemaakt werd met restdeeg? Men deed daar water bij, om het deeg weer soepel te maken. Het is een luchtig brood en hoort een knapperige korst te hebben. Een uitdaging, want dit was de eerste keer, dat ik een dergelijk brood ging bakken. Veel ingrediënten had ik er niet voor nodig: meel, water, gist, zout en olijfolie. Het deeg werd in twee etappes gemaakt. Eerst moest ongeveer de helft van het meel met water en gist worden vermengd en daarna 45 minuten rijzen.
Vervolgens kwam de olijfolie en het zout erbij door en ook dat moest weer 45 minuten rijzen. Wist je, dat gist en zout elkaar “bijten”? Het zijn namelijk echt geen vriendjes. Doe je bij gist meteen ook zout in het mengsel, zal de gist zijn werking verliezen. Na het rijzen moest het deeg in tweeën worden verdeeld, op bakpapier op een bakplaat worden gelegd en… nogmaals 30 minuten rijzen. Als dat geen luchtig broodje wordt? Uiteindelijk konden de broodjes de oven in en na ongeveer een half uurtje bakken werd van een van de twee broodjes een paar plakjes afgesneden. Ze zijn niet zo luchtig als ik had gehoopt, maar de smaak was prima. Snel bracht ik Heiko een warm broodje met kaas. Hij was nog buiten aan het zagen en vond het een lekker tussendoortje!
Tijdens het bakken van de ciabatta broden, had ik mooi de tijd om te bedenken wat we zouden eten. Daar had ik niet eens zoveel tijd voor nodig. Het werd een ovenschotel. Dit keer niet eentje met zuur- of rode kool, maar met bloemkool. Raar, maar ovenschotels met kool erin verwerkt hebben toch wel onze voorkeur. De aardappelen werden geschild en in schijfjes gesneden. Toen werd een blik ham opengetrokken en het vlees in blokjes gesneden. Tegen de klok van half zes werden de aardappelschijfjes en de bloemkool aan de kook gebracht en de blokjes ham even langzaam gebakken. Even later aangevuld met de bloemkool. In een ovenschotel kwam vervolgens een laag aardappelschijfjes, daarbovenop de bloemkool met ham, om het tenslotte af te sluiten met de rest van de aardappeltjes. Vervolgens werd een mix van kookroom, kruiden, een ei en wat water toegevoegd. Als laatste werd er een laagje geraspte kaas overheen gestrooid. Na een half uurtje in de oven te hebben gestaan konden we aan tafel. Het was een smakelijk geheel geworden. Probeer dan maar eens geen tweede keer op te scheppen!
Vandaag was het de dag van de V8-motor. Hoe bedenk je het… 10 Maart 1932 was de dag, dat het eerste exemplaar van Ford zijn revolutionaire automodel “Model 18”, later omgedoopt tot “V8”, van de band rolde. Dit jaar 89 jaar geleden. De achtcilinder V-motor werd al in 1902 gepatenteerd door een Franse ingenieur. Het was een krachtige en compacte vliegtuigmotor, die ook populair werd in de bootraces. De eerste in serie geproduceerde V8-motor kwam uit 1914, toen Cadillac begon met de productie van zijn “L-Head”. De motor was, net als de latere Ford V8, een zogenaamde zijventilator met twee kleppen, parallel aan elke cilinder in het blok gemonteerd, in plaats van aan de bovenkant. Toen Henry Ford later zijn ingenieurs de opdracht gaf een V8 te produceren, was het de bedoeling deze tegen een lage prijs in massa te produceren. Dat lukte. In 1936 had Ford drie miljoen auto’s met V8-motoren verkocht! Sindsdien is het motortype in honderden miljoenen exemplaren geproduceerd en is het een kenmerk van de Amerikaanse auto-industrie geworden. Tegenwoordig is het motortype steeds zeldzamer geworden, vooral in gewone personenauto’s. Dit komt door steeds strengere emissie-eisen, die moeilijk te halen zijn voor auto’s met grote motoren.
