Het regende vanochtend! Het was al nat toen we wakker werden en de buien hebben zich de hele dag flink gemanifesteerd. Het leek overigens wel, alsof er een emmer groene verf over de bomen gegooid was: de bladeren leken in een nacht te zijn opengevouwen! Was dat door de regen? Hadden ze daar zo´n grote behoefte aan? Deze foto´s zijn vanmiddag gemaakt, want toen was de zon er gelukkig bij!
Tijd voor een binnen activiteit! Zoals bijvoorbeeld behangen. Voor onze slaapkamer hadden we laatst een paar rollen behang meegenomen. Met een kleur die beter bij de ene wand past, die we eerder hadden beplakt met nieuw behangetje. Op die ene wand, achter ons bed, hadden we mooie grote en kleurrijke bloemen geplakt. Dat paste niet echt (meer) bij het oude behang op de andere wanden. Het behang wat we deze keer gekocht hadden was effen van kleur, een beetje grijs met de glans van paars/ donkerrood er doorheen. Heiko nam vandaag die klus op zich.
Toen we dit huis in 2017 kochten heb ik het hele huis behangen en nadien ook alweer meerdere wanden voor een tweede keer. Dit keer, omdat hij vanwege de regen toch niets buiten kon beginnen, ging Heiko ermee aan de slag. Wel gaf hij meteen aan, dat het wellicht eerst een deel zou worden en dat morgen het vervolg zou plaatsvinden. De banen werden een voor een op de lengte afgemeten, de wand werd ingesmeerd en de baan werd er tegenaan geplakt. Wat gaat dat toch lekker makkelijk tegenwoordig! Alleen de hoekjes kosten wat meer tijd en geduld, maar voor de rest vinden we dit beiden een perfecte manier van behangen. Na twee uurtjes (plus de tijd voor het ophalen van de diverse gereedschappen vanuit de kelder en het deels ontruimen van de slaapkamer) was de helft van de wanden klaar! Toen vond Heiko het welletjes. Opruimen, stofzuigen en deur dicht!
Uiteraard ging Heiko vervolgens niet stilzitten achter de geraniums die hij afgelopen weekend in de plantenbak onder het raam in de kamer pootte. Hij ging de kelder in! Tijdens het versnipperen, gebruikte Heiko een schakelaar die op een plankje was gemonteerd, om de versnipperaar snel uit te kunnen zetten als er een tak blokkeerde. Dat was een “uitvinding” van zijn vader. Die had dat ooit gemaakt, om de cirkelzaag of een ander gevaarlijk stuk gereedschap met de schakelaar snel en eenvoudig uit te kunnen zetten met de voet. Heiko heeft dat plankje ook vele malen gebruikt. Nu was die aan het eind van zijn latijn. De schakelaar was door het vele gebruik versleten en kapot. Ook was die op de werkbank al een paar keer gerepareerd. Nu bleek, dat het over en uit was. Tijd voor een nieuwe, want het werkt uitstekend.
Dat werd vandaag gerealiseerd. Een nieuw, iets groter, plankje werd gezaagd, een nieuwe, waterdichte schakelaar werd gepakt en een stuk stroomkabel. Die laatste was volgens Heiko afkomstig van een oud strijkijzer of iets dergelijks. Ja, Heiko bewaart wel eens iets… Alles werd nauwkeurig in elkaar gezet en aangesloten. Even testen nadien en klaar! Het werkte precies zoals de oude versie van zijn vader. Mooi toch? Ja, zo vader, zo zoon!
Buiten was de regen overgegaan in sneeuw! Je gelooft het toch niet? Op 17 mei nog een serieuze sneeuwbui! We waren er beide van onder de indruk en vonden het niet leuk meer. De temperatuur was nog slechts vijf graden boven nul, terwijl we in de vorige week al temperaturen boven de twintig graden hebben gehad. De sneeuw bleef niet liggen, maar het was allemaal wel een beetje bizar. De bui duurde toch zeker een half uur. Van dit bijzondere natuurverschijnsel werd uiteraard een filmpje gemaakt…
In de garage, of “Heiko´s Mancave” werd verder geklust. Boven mijn bureau heb ik nog niets hangen. Daar is opnieuw behangen en die behang is donker. Op die wand willen we nog “iets wits” hebben en dat moet een boekenplank worden! Ik meende werkelijk, dat we er nog eentje in de garage hadden staan, echter bleek dat niet het geval te zijn. Die was ondertussen alweer hergebruikt in de fitnessruimte. Toen we bij Erikshjälpen geen boekenplank vonden, alleen twee houten dragers zei Heiko: “Ik maak zelf wel eentje!”. Oké, prima! De twee eenvoudige plankdragers werden een beetje versierd door er rondingen aan te geven en flink af te schuren. En in de garage vond Heiko tussen zijn voorraad een mooie plank. Die plank was een overblijfsel van de oude keukenkastjes die boven zijn oude werkplaats hingen. Hergebruik: fantastisch! Alles werd zorgvuldig geschuurd en als laatste kreeg het een eerste laag witte verf. Morgen weer een keer schuren en verven en dan maar eens zien of het aan de wand kan. Of dat er nog een laagje verf op moet.
Aan het einde van de middag klaarde het weer helemaal op. Precies zoals het via de apps YR en Klart was aangekondigd. De buien trokken weg, alsook de wolken en de zon kwam er volledig bij. Dat was ongeveer tegen vijf uur. We besloten om de nieuwe stoel in de camper uit te testen. Er was immers ondertussen al veel liefde, bloed, zweet en tranen ingestoken om dat voor elkaar te krijgen. Nu zou de nieuwe bijrijdersstoel met luchtvering eindelijk getest worden. Helpt het om de vele oneffenheden in de weg voor ons huis op te vangen, zodat ik ontspannen en zonder pijn met de camper kan reizen? De weg voor ons huis langs is een prima test, want dat asfalt is super slecht. We reden richting Tranås en ik merkte eigenlijk weinig verschil… De stoel veerde wel iets, maar veel minder dan ik had verwacht en gehoopt. We stelden de stoel daarna lichter in, alsof er iemand met een lichaamsgewicht van 50 kilogram op zat. Daarmee werd het iets beter, maar ik kon niet zeggen dat ik “zweefde”. Nee, absoluut niet. Alle steentjes en kuiltjes werden in de rug vernomen… We concludeerden dat het natuurlijk ook een nieuwe stoel is en dat die waarschijnlijk in het begin nog erg stug is. We hopen dat het door het meervoudig gebruik beter gaat worden. Ergens op ons ritje stapte ik ook nog even achter het stuur, zodat Heiko het ook even kon voelen. Het was de eerste keer, dat ik in deze camper achter het stuur plaatsnam. Wat is dat toch een machtig gevoel om zo hoog te zitten! Geweldig hoor! De teleurstelling over de stoel was op dat moment even vergeten…
Het is inmiddels een paar dagen geleden, dat we werden opgeschrikt door dit bericht: “Een windturbine buiten Ystad (in het zuiden van Zweden) begon in de nacht van donderdag op donderdag te branden. Drie vleugels begonnen zo hevig te branden dat ze op de grond vielen! De hulpdiensten werden ter plaatse geroepen en begonnen met het blussen van de grondbrand onder de windturbine, die de vleugels hadden veroorzaakt. “Je moet zeker niet in de buurt komen, want er kunnen nog stukken uit de windturbine vallen”, zei iemand van de reddingsdienst. Om vijf uur in de ochtend hadden de hulpdiensten de grondbrand geblust en vertrokken richting kazerne. De windturbine brandde toen nog. Het was een moeilijk te beheersen brand. Toch was er geen risico op verspreiding, aangezien er naast de windturbine niets in de buurt staat. De windturbine zal afbranden, omdat het te riskant is om te proberen de brand te blussen.” Hoe de brand is ontstaan is onduidelijk. Maar dat die brandde was zo klaar als een klontje: bijzonder om te zien!
Wij hadden een “brandje” die niet geblust hoefde te worden:
de ondergaande zon was weer eens met de wolken aan het spelen!
We blijven dit mooi vinden…
