Vanmorgen werden we wakker en zagen we meteen, dat het buiten in de natuur weer een beetje wit was geworden. Het had wederom een beetje gesneeuwd vannacht. Tjonge jonge zeg: het is april! Een 1-april-grap van Moeder Natuur? In ieder geval blijkt maar weer: “Maart roert zijn staart” en “April doet wat ie wil”. Het had de afgelopen nacht ook weer licht gevroren en toen ik op de weer-app keek zag ik, dat de komende week de temperaturen elke nacht onder nul zullen zijn. Nou, dat hoeft voor ons eigenlijk niet meer. Aan de andere kant moet ik wel zeggen, dat ik enorm geniet van het zonnetje, dat we in de loop van de dag na de nachtvorst voorgeschoteld kregen. De koude nachten worden nu gevolgd door mooie zonnige dagen en dat is dan wel weer erg fijn. De temperatuur komt overdag echter niet boven de tien graden. Tenzij je uit de wind en in de zon zit. Dan is het een paar graden warmer. In de loop van de dag zag ik, dat de thermometer bij het keukenraam (op het oosten) zelfs 19 graden aangaf. Kijk, dat is lekker! Maar helaas kon je er niet zitten vanwege de frisse wind.
Vanochtend was ik ook al op tijd onderweg. Heiko was met de Volvo naar Tranås en ik met de Hyundai naar Aneby. Daar had ik een afspraak staan bij de tandarts om 08:00 uur. Die tandartsenpraktijk zit in hetzelfde gebouw als de dokterspost. Bij het binnenrijden van de plaats Aneby viel mij de vrolijke paashaas op. Naast hem een paar eieren op de grond en een kleurrijk bord met de tekst “Glad Påsk”. Kijk, dáár word je vrolijk van. Toch? Het is een vergelijkbare actie als we in Tranås hebben gezien. Leuk! Ik heb het idee, dat men hier meer van dit soort dingen doet, dan dat we in Nederland zagen. Althans in onze buurt. Klopt dat een beetje?
Bij de tandarts zat ik om een paar minuten voor acht vanochtend in de wachtkamer te wachten en was ik een paar minuten later aan de beurt. Om klokslag acht uur! Volgens mij heb ik het al eens eerder genoemd, maar het is hier gebruikelijk om eerst “gezien” te worden door een mondhygiëniste. Die controleert op gaatjes en controleert de conditie van het tandvlees en haalt eventueel tandsteen weg. Mochten er gaatjes zijn, dan volgt er een afspraak met de “echte” tandarts. Dat was in mijn geval niet nodig. Het zag er allemaal keurig uit! Ik had zelfs nagenoeg geen tandsteen om te laten weghalen. Binnen een half uurtje stond ik weer in dezelfde wachtkamer aan de balie. Om af te rekenen bij de dame achter het glazen schuifwandje. Tandartszorg is hier niet verzekerd en die nota betaal je zodoende zelf. Wel is er een kleine algemene bijdrage. De nota was deze keer, voor de controle en het weghalen van tandsteen 1.055 kronen en ik moest 755 kronen betalen. Ruim 75 euro. Nou, tot volgend jaar maar weer!
Onderweg naar en van de tandarts kwam ik langs Stalpet, de grote waterval. Het viel me op, dat het een bescheiden watervalletje was vandaag. Er kwam niet eens zo heel veel water omlaag. Een klein stukje verderop was wél veel water. Het zeer bescheiden beekje, dat in het dal tussen Aneby en onze bergen stroomt, was minstens drie keer zo breed als normaal. Aan weerszijden van zijn normale loop was het beekje buiten zijn oevers getreden. Ook het bouwland ernaast was enorm nat. Wat kan het water dan toch vreemd lopen. Als dit beekje zo verschrikkelijk veel water moet verwerken, waarom is de waterval op dit moment dan juist zo bescheiden? Het kan haast niet anders of er moet ergens verderop in een beekje splitsing en/of een sluisje zijn, die het water een bepaalde kant opstuurt.
Na een paar klusjes te hebben gedaan, stapte ik om half twaalf weer in de auto. Dit keer ging ik naar Eksjö. En omdat ik vanochtend de route Blå Grindar – Bordsjö al had gereden, koos ik er nu voor, om via het plaatsje Askeryd te rijden. Dan kom je langs een groot meer, genaamd Assjö, waar we in de hete zomer van 2018 een paar keer hebben gezwommen. Zelfs in de winter van 2018 op hebben gestaan. Op het ijs! Aan datzelfde meer ligt ook een conferentiecentrum van de Zweedse kerk. Daar worden met name groepen jeugd ontvangen. Ik stopte even bij dat meer om een paar foto´s te maken. Het zag er zo vredig uit, met het vlakke wateroppervlak en de mooie luchten die in het water weerspiegelden. Dat zijn “de kleine dingen die het doen…”
Waarom ik naar Eksjö ging? Mijn vriendin Froukje had op Facebook een bericht gezien van Erikshjälpen, waar een mooi schilderij werd aangeboden. Om haar daar mee te verrassen, wilde ik die voor haar halen. Ik wilde sowieso wel graag weer een keer mijn gezicht daar laten zien. Omdat ik het werk daar en vooral de contacten met collega´s enorm mis. Reeds langer dan een jaar zit ik vele dagen alleen in huis. Heiko aan het werk, beleeft dingen, ziet dingen en heeft contacten. Mijn contacten waren slechts digitaal. Uiteraard heeft dat alles te maken met corona. De laatste weken twijfelde ik heel erg of ik tóch maar niet weer eens bij Erikshjälpen zou kunnen beginnen. Niet weer in de Fiket, het restaurantje. Dat vele werk (en dan met name in een korte tijd) kan ik voornamelijk door mijn operatie niet meer doen. Maar misschien zou ik bijvoorbeeld achter de kassa kunnen helpen. Daar is een groot plastic scherm opgehangen om coronabesmetting tegen te gaan en daar heb je door de breedte van de balie ook voldoende afstand tot de klanten.
Tegen twaalf uur was ik in Eksjö en liep ik de winkel door, op zoek naar het schilderij voor Froukje. Bij toeval liep ik de vestigingsmanager Jessica tegen het lijf en uiteraard volgde een gesprekje. Ik sprak met haar over mijn gedachten en daar werd meteen heel erg enthousiast op gereageerd. Men heeft weer een tekort aan vrijwilligers. Dit met name, doordat en groot deel daarvan 70+ is en nu thuis moet blijven. Met het schilderij op zak en een goed gevoel, deed ik nog een paar boodschapjes bij de DollarStore en vervolgens reed ik terug naar huis. Ik denk dat ik binnenkort toch weer ga beginnen bij Erikshjälpen… Toen ik thuis was pakte ik het schilderij uit de tas en kon het niet laten, om Froukje op de hoogte te brengen van de aankoop. Die was blij verrast! Ik bracht het daarna naar boven. In een kast hebben we dingen staan, die de eerstvolgende keer mee moeten naar Nederland. Toen ik terugkwam ontdekte ik, dat ik een “kat in de zak had gekocht”. Letterlijk! Ebba was in de lege tas gekropen en kwam er net uit toen ik weer in de keuken kwam. Die grapjas…
Heiko was ondertussen in Tranås begonnen op een adresje aan de Hallonstigen. Daar was hij al vaker geweest. Hij kent de man inmiddels een beetje. Die was vroeger vertegenwoordiger in tafels en stoelen. Hij heeft de oprichter van IKEA, Ingvar Kamprat zelfs gekend. Hallonstigen ligt in een wijkje, waar de straatnamen allemaal fruitnamen hebben. Hallon is bijvoorbeeld framboos. Verder heb je de blåbärstigen, de rönnbärstigen, de lingonstigen, enzovoort. Op het eerste adres was het een kwestie van de tuin zomer-klaar maken. Ze noemen dat een “vårstädning” oftewel een voorjaarsschoonmaak van de tuin. De uitgebloeide planten van vorig jaar moesten allemaal afgeknipt worden. Deze klant had heel veel lavendelplanten en die moesten allemaal een kopje kleiner. Daarnaast nog een paar andere plantjes, een laurierstruikje en een prunusappelboompje. De klant vroeg Heiko ook of hij een forsythia kon knippen. Ja, natuurlijk. Toen dacht Heiko meteen aan zijn baas. De forsythia krijgt immers hele mooie gele bloemen als die bloeit.
De afgeknipte takken nam Heiko zodoende mee achter in de auto, om die later aan Örtengren te geven. Die nam ze dankbaar in ontvangst en even later stonden ze al in een grote emmer met water. Te koop voor 45 kronen per stuk. €.4,50 per takje! Naar onze begrippen toch véél te duur? Heiko´s eerste klusje van vandaag was in totaal drie uur werk geweest. Daarna kon hij naar een ander adres, in hetzelfde wijkje. Deze keer bij een oud vrouwtje. Daar werden een viertal fruitbomen gesnoeid, een rozenperkje, een klimop en nog enkele andere struikjes. Deze oude, krasse tante was erg tevreden en gaf Heiko na afloop een doosje chocolaatjes mee. De klus op dat adres nam in totaal vijf uur in beslag en daarmee was deze werkdag voorbij. Nog snel even met de, inmiddels volle, aanhanger naar de stort en daarna terug naar kantoor. Overigens was Heiko vanmiddag als enige werknemer bezig: Anton was voor een lang paasweekend vertrokken naar het noorden, in de buurt van Östersund; Håkan was naar het zuidwesten gereden, om op het eiland Öland een bijeenkomst met oldtimers en muziek bij te wonen; Palle had zich ziek gemeld en Henrik had ´s middags vrij genomen.
De grote paastak, die we in de kamer hebben is een afgezaagde jonge berkenboom. Na het afzagen is die tak echter allesbehalve dood. We hebben hem in een vaas gezet, verzwaard met stenen en daarin veel water. En elke dag krijgt hij vers water. Een paar dagen geleden zag ik de eerste jonge blaadjes. Hierdoor wordt de paastak, of eigenlijk de paasboom, steeds groener en steeds voller. Leuk hoor, dat frisse groen. Kleuren van de lente! Straks kunnen we dat rondom ons huis in de natuur ook weer zien, al die frisgroene blaadjes. Nog een maandje schat ik zo in. Dan barst de natuur echt los.
Nu moet ik eerst even iets rechtzetten. In een van de vorige verhalen in onze blog had ik geschreven, dat we een toppereend in onze vijver hadden. Een oplettende lezeres, Marijke, reageerde daarop. Ze schreef, dat het geen toppereend was, maar een brileend. Toen ik via Google ging zoeken, ik ben zomaar niet overtuigd, keek naar de afbeeldingen van die brileend. Ik zag echter in eerste instantie het mannetje en die heeft een grote witte vlek op zijn kop. Dat had de eend in onze vijver niet. Nee, het was toch geen brileend. Toen ik echter het vrouwtje van de brileend zag begreep ik, dat Marijke wél gelijk had! Die heeft die stip namelijk niet! Dus bij deze: we hebben een vrouwelijke brileend in onze vijver. Dankjewel, Marijke!
Maandag hadden we snert gegeten en ik had uiteraard weer veel te veel. Vandaag aten we daarom wederom erwtensoep. Nieuwsgierig als Ebba is, kwam ze even bij ons kijken, op het moment dat wij aan het eten waren. Ze stak haar neus omhoog en begon te ruiken. Zou ze de erwtensoep ruiken? Toen zette ik haar een klein schaaltje met snert voor, maar blijkbaar was ze nog vol van iets anders. Of het rook toch niet zo lekker. Ze liet het staan. Even later kwam ze toch terug! Voorzichtig proefde ze er even een beetje van en daarna at ze alles in een keer op. Dusss… Ze lust mijn snert wel! Het is altijd fijn als iemands kookkunsten gewaardeerd worden.
