Slideshow – Fornborg bezocht!

[slideshow_deploy id=’41828’]
Je wordt wakker en ziet door het slaapkamerraam dat de zon schijnt en dat het niet te hard waait. Wat doe je dan? Opstaan, aankleden, ontbijten en de picknickmand vullen! Het leek qua weer een mooie dag te worden en dan moet je ervan profiteren toch? We deden wel rustig aan hoor, want ons reisdoel lag op slechts een half uur tot drie kwartier bij ons vandaan. We wilden eindelijk weer eens naar de Fornborg. Een prachtig uitzichtpunt, net buiten het plaatsje Hullaryd. De Fornborg is een oude vesting op een hoge rots, maar daar is niets meer van te zien. Het uitzicht over het meer Noen en het land daarachter is nog steeds geweldig en daarvoor gaan we er heen. Én voor de herinneringen. Op de Fornborg staat namelijk een klein en sober ingericht schuilhutje, gemaakt van grote boomstammen. In dat hutje heeft Heiko mij in 2011 ten huwelijk gevraagd. Volgend jaar alweer 10 jaar geleden. Tegen elf uur reden we van huis met een goed gevulde picknickmand, waarin onder andere twee thermoskannen met koffie, broodjes, frisdrinken, koekjes, kaas en worst.

Het uitzichtpunt wordt met een eenvoudig bordje langs de weg aangegeven. Echter nergens is een parkeerplaats en de weg is te smal om de auto gewoon in de berm te kunnen zetten. Wij parkeerden de auto op een dam, die de boer gebruikt om op zijn weiland te komen. Daar kon de auto nét vrij van de weg staan zonder andere verkeersdeelnemers te hinderen. Toen we uitstapten viel het ons meteen op, dat er aan de voet van de Fornborg veel bomen waren gekapt. Jeetje, wát een kaalslag. Er stond nog wel wat groens en een paar bomen, maar het dichte bos was weg. Gelukkig wisten wij waar we langs moeten lopen om er te komen, want het pad was niet meer heel duidelijk aangegeven, als gevolg van de kaalslag. We liepen door het weilandje richting de berg en daarna omhoog en linksaf door het hoge gras en onkruid, richting de bron. Na de bron rechtsaf, om via een grote, stevige houten trap de bergwand op te lopen. Die trap hebben een aantal vrijwilligers een aantal jaren geleden daar gemaakt. Heiko kon zich nog herinneren, dat die trap er de allereerste keer dat hij deze berg beklom met vrienden, nog niet was. Toen moest je van boom naar boom klimmen en klauteren om boven te kunnen komen. Nu is het een stuk gemakkelijker geworden en voor meer mensen toegankelijk. Na de lange trap volgde een paadje met een stevig touw als leuning, waar je je aan omhoog kon trekken en daarna waren we bijna boven. Het uitzicht werd langzaam duidelijker en toen we tenslotte helemaal bovenop de rotsen stonden was het FAN-TAS-TISCH. Nu begrepen we direkt waarom de bomen aan de voet van de Fornborg gekapt waren. Ze waren inmiddels zo hoog gegroeid, dat het uitzicht werd belemmerd door de toppen. Nu kon je weer alle kanten opkijken. Tegelijkertijd was er overigens voor ons gevoel wel iets van geheimzinnigheid, of zelfs een beetje mysterie verdwenen.

Boven op de berg genoten we van het uitzicht, pakten we de picknickmand uit en schonken we ons een kopje koffie in. Ondertussen was het al na twaalf uur, dus ook tijd voor een broodje. Het is vreemd, maar het lijkt alsof een broodje op zo´n plek met een schitterend uitzicht veel lekkerder smaakt dan aan de keukentafel in Ödarp. De zon stond inmiddels vanuit het zuiden te schijnen, zodat alles wat voor ons lag, richting het oosten, mooi in het zonlicht aan ons gepresenteerd werd. Het was erg helder weer, waardoor we heel ver konden kijken en mooie foto´s konden maken. Na de koffie en het broodje én een paar foto´s van onszelf met de zelfontspanner, liepen we naar het kleine huisje, waar Heiko negen jaar geleden op één knie zat en de magische woorden sprak. Op het tafeltje lag een nieuw dagboekje en ik schreef daarin opnieuw een korte tekst. Dat doen we iedere keer als we daar zijn. Leuk! Vervolgens liepen we nog een klein rondje om de hut en we zagen nog een grote hoop elandkeutels op de grond liggen. Verse! Even later vonden we er nog meer, maar die waren al ouder. Deze eerste hoop met elandkeutels was duidelijk van vanochtend. Geweldig! Er loopt hier dus een eland rond, die net als wij geniet van het uitzicht en de mooie natuur. Na ons tweede kopje koffie verlieten we de Fornborg weer en daalden we af richting de auto. Daar trokken we onze wandelschoenen uit en stapten we in de auto om richting Adelöv te rijden. Dat ligt aan de weg van Tranås naar Gränna en via die route konden we weer terug naar huis. We rijden dan door Linderås, Gripenberg en Sunhulltsbrunn, om tenslotte op weg nummer 1047 te komen waaraan ons huis staat. Toen we thuis waren gaf de klok aan dat het kwart over zes was. Het was een mooi dagje! We hebben trouwens nog een kleine stop gemaakt bij een ruïne, maar daarover later meer.

Toen we thuis nog even door tuin liepen zagen we in het gras “iets” liggen wat er normaal niet ligt. Eerst dachten we nog dat het blad was, maar toen we dichterbij kwamen zagen we, dat het een eekhoorn was. Het was net alsof die lag te slapen, maar de werkelijkheid was, dat het beestje dood was. Ahhh… Uitwendig waren er geen verwondingen te zien: nergens bloed, dus leek het ons niet waarschijnlijk, dat onze katten Jikke of Ebba deze eekhoorn hadden aangevallen. Dat hopen we vanzelfsprekend ook, want dit is wel erg sneu. We houden het er maar op, dat de eekhoorn ziek was of misschien een hartstilstand heeft gehad. Het beestje heeft een laatste rustplaats gekregen, onder een van de grote dennenbomen, aan de overkant van het beekje. De bomen waar ik al zo vaak, vanuit de serre, eekhoorntjes heen en weer zag springen. Erg spijtig van dit eekhoorntje. Het is een mooi beestje om frank en vrij te zien dartelen in de bomen. Niet zo in het gras…