Een uurtje nadat we waren opgestaan kwam de zon op! En hoe! Er was letterlijk en figuurlijk geen wolkje aan de lucht, waardoor de zon volledig de vrije hand had. Wat mooi om te zien, zoals die vroege zonnestralen door de bomen schenen. Nee, ik kon niet binnen blijven zitten en moest naar buiten. Niet alleen om foto´s te maken, maar ook om dit moment daadwerkelijk te voelen. Die zonnestralen op je gezicht… Even vergeten wat er zich verder in je leven en in de wereld afspeelt… Een bijzonder momentje!
Bij het beekje bleef ik even heel verwonderd staan kijken. Zwom daar nu een slang in het water? Meteen natuurlijk op de gevoelige plaat vastgelegd. Nog eens beter kijken, nee. Ik was bij de neus genomen: het was een takje. “Het” bleef namelijk steeds op dezelfde plek drijven, waardoor het geen slangetje kon zijn. Toch kon het stokje ervoor doorgaan. Helemaal toen ik inzoomde en het begin (of het eind) eens goed bekeek. Het stokje had warempel ook nog eens “twee oogjes”. Nee, het was geen slang! Nadat ik mezelf bijna hoofdpijn had bezorgd door het turen, ben ik maar weggelopen. Het was géén slang! Of wel?
Tijdens de koffie hadden we al een onuitgesproken afspraak gemaakt: we gingen erop uit! Met het zonnetje erbij lijkt de besneeuwde omgeving immers veel anders. En dat wilden we heel graag met eigen ogen zien. We besloten om wederom eerst even een eindje te gaan rijden, om vervolgens ergens uit te stappen en een wandeling te maken. We gingen vandaag richting Mada, dat op de route richting Tranås ligt, in noordelijke richting. Voor de afslag naar dat dorpje sloegen we een andere weg in naar rechts, omdat we dachten, dat we via die route misschien ook in Mada zouden kunnen komen. Helaas, het bleek uiteindelijk een doodlopende weg te zijn. Die weg was wel schoon geschoven en helemaal aan het einde van de weg stond een huis waar ook een auto bij geparkeerd stond.
Daar woonden mensen. Permanent zo te zien. Tjonge jonge die wonen geïsoleerd. We keerden op dat punt en reden een klein stukje terug, naar een kruising. We kwamen we in een “winters sprookje” terecht. Midden in dat gebied hebben we de auto geparkeerd, een kleine wandeling gemaakt en daarna koffie gedronken. Er werd niet veel gesproken: we waren onder de indruk… De zon scheen op de boomtoppen en liet ijspegels glimmen. Om ons heen was het overal maagdelijk wit en tezamen met de serene stilte maakte dat het werkelijk sprookjesomgeving leek.
[slideshow_deploy id=’48257’]
Door naar Mada. Dit plaatsje ligt halverwege de route naar Tranås en is nogal heuvelachtig. Hoe zou dat eruitzien op dit moment? Ach… kon minder (zoals wij rasechte Groningers zeggen). Hierna reden we door naar een parkeerplaats in de buurt van natuurreservaat Illern, een paar kilometer voor Tranås. Daar maakten we een iets langere wandeling. Van ongeveer een uurtje. Toen we aan de route begonnen wilden we die van vijf kilometer doen, maar door de hoeveelheid sneeuw en heuvelachtig gebied werd dat heel erg ingekort! Wat we zagen was echter de moeite waard. En we hebben meteen een nieuwe wandelroute erbij voor het voorjaar en/ of zomer! Wát? Eén? Nee zeven! Er stond een informatiebord bij de parkeerplaats en daarop werden zeven verschillende wandelroutes aangegeven. Goed om te weten. Daar kunnen we nog een keer vaker naar toe gaan.
Terwijl wij onderweg waren vandaag, kreeg Heiko een mailtje binnen van de Zweedse post, PostNord. Er was een pakket uit Nederland aangekomen en dat kon bij de Preem in Tranås gehaald worden. Goh, is het pakje van Jan Koops uit Assen er nu al? Dat is binnen twee weken. Jan heeft het de 5e of de 6e januari bij de post in Nederland aangeboden en vandaag, op de 12e januari is het er al. Dat zijn 7 of 8 dagen en als je het weekend niet meerekent is het pakketje slechts 5 dagen onderweg geweest. Dát is snel! Na onze wandeling reden we daarom even door naar Tranås. Het bleek een hele grote doos te zijn en daarmee wisten we het zeker: het was de rand, die om het dartbord geklemd kan worden. Met verlichting!
Eenmaal thuis werd de doos uiteraard meteen uitgepakt. De ring zat goed verpakt in een kartonnen doos, met daaromheen extra dik papier én veel brede grijze plakband. De ring is van schuim, foam, gemaakt en klemt precies om het dartbord. Heel eenvoudig te monteren. Daarna kon de stekker in het stopcontact, dat dankzij de informatie van Jan op de juiste afstand was gemonteerd. Oei, wát een licht op het bord. Omdat er in de ring, aan de binnenkant, rondom een streng ledverlichting zit, heb je op het bord overal licht en geen last van schaduwen. Het licht is heel dichtbij en heel helder. Dat maakt dat het even wennen is. Het geheel moest uiteraard wel meteen getest worden. Na afloop van opnieuw een virtuele partij tegen Jan kwam Heiko weer uit de kelder en vertelde hij dat het prima werkt. De scores waren goed en de triple 20 wordt vaker gevonden. Heiko is er erg blij mee en krijgt steeds meer plezier in het darten. Elke dag is hij minstens een uur tot anderhalf uur in de kelder aan het gooien.
Na het darten moest er natuurlijk ook nog wel even iets gedaan worden. Dat lummelen houdt natuurlijk een keer op. Het straatje naar de voordeur moest even weer geveegd worden. Deze keer ging dat iets moeilijker omdat het gisteravond of vannacht geijzeld heeft en daardoor zat de sneeuw goed vast aan de stenen. Ondanks dat het maar een kort stukje is, zag ik Heiko tijdens het klusje even uitrusten. Op de steel van de bezem. Juist op dat moment keek ik natuurlijk naar buiten… Toeval?
Al rond de tijd, dat wij terugreden van ons uitje werd het meer en meer bewolkt. Dat had men voorspeld en daarom waren we vanochtend ook al weggereden. Tegen drie uur zat de lucht weer potdicht, waarmee de zon weer was verdwenen. Waarschijnlijk beviel het schijnen hem wel, want een uurtje later kwamen er toch weer gaten in de bewolking. Het blauwe van de lucht was weer te zien. We kregen zelfs nog een bonus in de zin van het zonlicht, dat op de wolken scheen. Een mooie afsluiting van een mooie dag!
