Vanmorgen, op Tweede Kerstdag, waren we wel rond onze normale tijd van bed af. Het was trouwens al heel licht. Feitelijk was het de hele nacht licht gebleven. Heiko was tegen half vier nog naar het toilet geweest en kon toen via het raampje de oprit duidelijk zien en bomen die eraan staan ook. Waar het de afgelopen dagen pas tegen negen uur ´s morgens volledig licht was, was dat vandaag reeds om acht uur het geval. We dekten samen de tafel en namen er deze keer een lekker warm afbakbroodje bij. Die vinden wij erg lekker en het geurt ook meteen heerlijk in de keuken. Je moet dan oppassen dat je er niet te veel van eet. Een glaasje jus erbij, kopje thee… Eenvoudig, maar gezellig.
We hadden ons niet super vol gegeten tijdens het ontbijt, want voor vandaag stond die andere taart op het menu. Gisteren was het de zelfgebakken appel-yoghurt taart. Vandaag hadden we de zelfgemaakte “vit kladdkaka”, oftewel een witte chocoladecake bij de koffie. Deze deed ons denken aan de bekende Nederlandse boterkoek, met als extra de smaak van witte chocolade. Deze taart is een broertje (of zusje) van de chocolade kladdkaka, die we ook al menig keer hebben gegeten. Dat is gemaakt met bruine chocolade. Ook erg machtig, net als deze met witte chocolade. We hadden er nog een toefje (ik), respectievelijk een toef (Heiko) slagroom op, maar feitelijk was dat niet nodig geweest. Het voegde namelijk niets toe. De taart was op zich zoet genoeg. Aan zo´n klein puntje hadden we overigens beiden genoeg. Echt lekker bij een kopje koffie. Gelukkig is er nog een helft van beide taarten in de diepvries…
Vannacht had het licht gevroren, waardoor het gras wit uitgeslagen was en er een héél dun laagje ijs op onze vijver lag. Met name in de bocht van de vijver, waar het water stilstaat. Aan de andere kant van het eilandje stroomde het water door en lag dan ook geen ijs. Een witte kerst is het niet geworden dit jaar. Een paar dagen geleden nog, gaven de weersvoorspellingen sneeuw aan voor deze kerstdagen. Alleen waar die gebleven zijn is ons een raadsel. Sneeuw is er in ieder geval niet gevallen. Dit plaatje, samen met de lagere temperaturen, doet gelukkig toch wel een beetje winters aan. Meer dan de afgelopen weken.
De opening in de dam onder het bruggetje, wat wij het sluisje noemen, staat al enkele weken volledig open. Er is zoveel aanbod van water! Het blijft maar op volle kracht stromen. Duizenden liter water per dag stromen er zeker door. Aan de achterkant van het sluisje sputtert het water en de nevel alle kanten op. Onder andere op een grote kei, die daar in het verloop van het watertje ligt. Alsmede op het gras en takjes langs de oever. Door de vorst hadden zich er ijspegeltjes gevormd. Als je naar de laatste foto hierboven kijkt: bijzonder toch? Net alsof het allemaal kleine bolletjes zijn, die daarna aan elkaar zijn geplakt. Wij genieten daarvan. Wat is de natuur toch mooi!
[slideshow_deploy id=’47490’]
Het was vandaag frisjes buiten. Wel een heel klein beetje zonnig en tenminste droog. Om naar buiten te gaan lokte ons dan ook enorm. We wilden wel graag weer even een frisse neus halen en een aantal kerst-calorieën verbranden. De warme winterjassen weer aan, alsook de stevige wandelschoenen. Een warme sjaal, een muts en handschoenen waren geen overbodige luxe. We kozen voor een wandeling in de bossen, net voorbij Bordsjö. Daar waar we in de zomer van 2019 ook gewandeld hadden en toen een elandskelet hadden gevonden. Slechts 10 minuten met de auto en dan ongeveer 1,5 uur wandelen. Uiteraard in een heel rustig tempo, want we willen zoveel mogelijk van de omgeving in ons opnemen en er moeten natuurlijk wel de nodige foto´s gemaakt worden. Als je goed en rustig om je heen kijkt zie je heel veel. Mooie plaatjes van hetgeen de natuur ons biedt. Een mooie rotswand of een mooie grote kei, die begroeid is met allerlei soorten mos, een klein meertje of een beekje met kleine watervalletjes. Zó mooi…
Vanzelfsprekend keken we ook nog even weer op de plek waar we bijna anderhalf jaar geleden het elandskelet vonden. De natuur had de verschillende botten inmiddels geadopteerd, waardoor we een beetje moesten zoeken. De botten waren ook, waarschijnlijk, door andere dieren versleept. We vonden een aantal grote botten, die in de vier poten gezeten moeten hebben, een heup en een groot aantal ruggenwervels. Vorig jaar hadden we de schedel en de onderkaken meegenomen. Nu namen we twee ruggenwervels mee. Een klein eindje verderop zagen we ietsje van de weg af, een meertje. Daar liepen we even naar toe. Daar werden we verrast door een klein beekje, waar het water vanuit het meertje doorheen stroomde en waar op verschillende plaatsen mooie ijspegels aan takjes zaten. Dat leverde mooie foto´s op.
Overigens had Heiko aan het begon van de route de app Strava aangezet en zodoende wisten we achteraf, dat de route 4,89 kilometers was en dat we inderdaad 1 uur en 28 minuten hadden gewandeld. Strava geeft op een kaartje precies aan waar je hebt gewandeld. Als je dat kaartje inzoomt zie je precies waar we gezocht hebben naar de botten en waar we bij het beekje geweest zijn, om dat beter te bekijken. Bij een uitkijktoren of eigenlijk een schiettoren, namen we een kopje koffie, die Heiko weer in de rugzak mee had genomen. Het was wederom een leuke wandeling, met meer dan voldoende fotoshoot momenten. De calorieën van het eten en drinken van de 1e Kerstdag zijn misschien nog niet helemaal verbrand, maar er is zeker een begin gemaakt. Lekker gevoel!
Na onze wandeling speelden we nog weer een paar spelletjes Triominos. Heiko wilde uiteraard revanche. Omdat zijn strategie met het borreltje (met een percentage van 35% alcohol) goed leek te werken, nam hij er vandaag weer eentje bij. Ik hield het bij de alcoholvrije Glögg. Behalve met een borreltje trakteerden we ons ook vandaag op een paar stukjes kaas en worst en uiteraard de toastjes met de zelfgemaakte filet americain en eiersalade. Heiko zijn strategie leek te werken, toen het op een gegeven moment 4-1 stond. In zijn voordeel! Alleen net als gisteren begon de drank toen te werken en won ik opnieuw met 6-4. Of had ik gewoon de betere stenen op dat moment?
Nee, we kozen er vandaag voor om de kerstmaaltijd niet te eten. We waren laat aan de koffie met gebak, laat weer een broodje gegeten, tijdens de wandeling hadden we koffie met koekjes, tijdens de spelletjes namen we een drankje met hapjes… Het was genoeg en “te” is alleen goed, als het in “te-vreden” staat en niet in “te” veel. Later deze avond namen we koffie met een “door Heiko gebakken koekje” en daarna kwamen er slechts een paar hapjes op tafel. Uiteraard hadden we het gezellig gemaakt met een aantal kaarsjes en waxinelichtjes. We keken nog even naar, waarschijnlijk, de laatste kerstfilm van dit jaar. En als ik heel eerlijk ben, ben ik er totaal niet droevig om. Ik heb nu wel genoeg van die zoete films gezien. Geef mij maar een leuke, spannende film of serie.
Jikke kwam vanavond nog even spontaan bij mij op de bank en was ontzettend aanhankelijk. Ze wist niet hoe gek of ze moest doen, om mijn aandacht te krijgen. Wat ze vervolgens ook kreeg uiteraard. Toen ik even genoeg had van het “buikje aaien” en “kopjes geven”, bleef ze echter op de rugleuning van de bank liggen en leek zo in slaap te vallen. Wat zijn die katten toch lenig en wat kunnen die gemakkelijk overal slapen. Overigens kwam Ebba vanavond niet thuis. Dat is tot nu toe een paar keer eerder gebeurd. Toen stond ze de volgende dag luid miauwend aan de keukendeur. Wel waren we toen uiteraard erg ongerust, maar dat bleek achteraf onnodig. Laten we er maar vanuit gaan dat ze morgen weer bij de keukendeur staat.
Wij denken, dat we best wel veel buitenverlichting hebben opgehangen… Nou, dit huis heeft nog véél meer! Dit is een van de meest zichtbare huizen in de provincie Värmland en heeft duizenden en duizenden lichten. Het begon als een hobby, vertelde de eigenaar, die al jarenlang elektricien is. Maar dat liep behoorlijk uit de hand. De elektriciteitsrekening van de eigenaar van dit huis, stijgt wekelijks met ongeveer Sek 2.000, 200 euro! Toch doet hij dit al jaren. Hij durft echter niet te denken aan het totaalbedrag, wat de extra verlichting in al die jaren heeft gekost. Hij beslist de verlichting niet alleen. Soms krijgt zijn vrouw ook een beetje te zeggen over een paar lampjes. Zoals gezegd, werkt deze man als elektricien en hij zorgt er dan ook voor, dat alles veilig is. Hij is eerlijk genoeg om te zeggen, dat het een paar keer is voorgekomen, dat alles donker werd. Meestal was er dan sprake van een beetje vocht wat in de contactpunten kwam. Of er waren net een paar lampjes te veel aangesloten. Oordeel zelf over dit huis met duizenden lichtjes. Mooi of net even tè?
