Vanaf begin deze week ben ik ´s morgens na het ontbijt een klein uurtje in de kelder te vinden. De tvättstuga, annex sauna ruimte, annex hobbyruimte heeft er een nieuwe bestemming bijgekregen: fitnessruimte! Volgens een aantal beschrijvingen doe ik enkele spierstrek oefeningen voor verschillende spiergroepen. De armen komen aan de beurt, evenals de benen en de buik- en rugspieren. Met name dat laatste is voor mijn gevoel het belangrijkste, omdat ik om het zwakke gedeelte van mijn rug de spieren wil versterken. Tijdens het bewegen heb ik leuke muziek op de achtergrond. Met een ritme waarop ik de oefeningen mooi kan doen. Nadien even douchen en vervolgens de hele dag (of in ieder geval een deel van de dag) topfit! Het geeft me in ieder geval een lekker gevoel.
Gisteren had ik nog deeg gemaakt voor de “zandgebak-koekjes” die Heiko zo lekker vindt. Dat moest een nacht in de koelkast staan. Vanmorgen zei Heiko, dat hij die wel wilde maken. Nou, daar was ik ook vanuit gegaan… Ik gaf hem de nodige instructies (!) en bleef veiligheidshalve maar in de buurt voor eventuele vragen. Het was voor hem namelijk de allereerste keer dat hij koekjes ging bakken. De eerste keer dat hij een deegroller in handen had. De eerste keer dat hij met behulp van vormpjes deeg stanste en op een bakplaat legde.
Dat moest uiteraard wel even op de foto vastgelegd worden. “Joke, wat plakt dat deeg aan de roller vast!” Heiko had geen meel op de deegroller gedaan. Tja en dan gaat het plakkerige deeg eraan vast zitten. Ook bleef het aan het aanrecht vastzitten. We hebben lekker gelachen samen en ondanks alles kwam de bakplaat wel vol met modelletjes. Heiko had gekozen voor kerstboompjes, hartjes en “cookies”. De bakplaat ging zes minuten in de oven, waarna de volgende bakplaat vol modelletjes er weer in kon. Drie platen koekjes werden er uit het deeg gestempeld. Uiteraard werden ze, nadat ze waren gebakken en afgekoeld, meteen geproefd. Niet slecht voor de eerste keer, Heiko. Dat mag je vaker doen!
Toen we vorige week een rondje door Ödarp liepen, kwamen we langs het huis, dat in een bocht van de zandweg, midden in het bos en aan een klein meertje staat. Een mooi, traditioneel faluröd huis met een paar bijgebouwen. We waren er al veel vaker langsgelopen, maar meestal stond er geen auto en konden we alleen maar tegen elkaar zeggen “Wat een mooi plekje is dit!” Ongeveer een jaar geleden had Heiko dat rondje ook al eens gelopen. Toen met Sietse. Heiko had op dat moment de app Strava op zijn mobiele telefoon ingeschakeld en zodoende weten we nu, dat het een rondje is van 4,81 kilometer. Vorige week zagen we bij het huis aan het meertje wél een auto staan en toevallig kwamen er mensen uit het huis lopen.
We groetten elkaar en kwamen nader in gesprek. Ze bleken in Huskvarna te wonen en over de zomermaanden hier af en toe in Ödarp te verblijven. Het was nu een van hun laatste dagen. Nog een wandeling en daarna het water afsluiten en terug naar Huskvarna. In april of mei zouden ze terug komen, afhankelijk van hoelang de winter duurt. Ze vertelden, dat ze Mikael en Margareta heten en dat ze nu een wandeling gingen maken naar de Pukaberg. Daar hadden wij nog nooit van gehoord en we vroegen hen waar dat was. Ze legden het uit en wij hadden “ongeveer” door waar het moest zijn. Op de weg naar Hestra en nog net vóór Nääs, waar de bierbrouwerij is, moest je een weggetje naar rechts inslaan. Oké, daar gaan we keer kijken.
De volgende dag kregen we een mailtje van Mikael en Margareta binnen, via onze website. We hadden verteld hoe onze namen waren, waar we vandaan kwamen en waar we woonden. Ook vertelden we, dat we een eigen website hadden. Dat hadden ze onthouden en de website blijkbaar opgezocht. In de mail hadden ze een kaartje bijgevoegd met de locatie van de Pukaberg en een foto van het fantastische uitzicht vanaf die berg. We bedankten hen hiervoor en besloten om vandaag die Pukaberg eens met eigen ogen te gaan bekijken. Omdat we ´s morgens nog een beetje aan het bakken waren geweest, werd het niet vroeg. We reden om kwart voor twee van huis, in de wetenschap dat het over ruim een uur al zou gaan schemeren.
Toch wilden we nog graag even zien hoe mooi of het uitzicht vanaf die berg is. Het was met de auto slechts tien minuten rijden. We reden het, op het kaartje aangegeven, weggetje in en parkeerden de auto aan het einde van dat, met gras begroeide, bospad. Het laatste stuk liepen we door dichte bossen met jonge dennenbomen over een smal paadje. Het pad was op bepaalde plaatsen enorm nat door de regenval van de laatste weken, maar gelukkig hadden we allebei waterdichte wandelschoenen aan. Het smalle paadje ging langzaam omhoog en het uitzicht werd steeds mooier, toen we af en toe even achter om keken. Omdat het de eerste keer voor ons was denk je steeds “Hoe ver is het nog?”. Met name voor mij was het klimmende pad een aanslag voor mijn knieën. Vooral het allerlaatste stukje is stijl. Even later volgde de beloning voor de inspanningen.
Het uitzicht! Heiko controleerde zijn telefoon nog even om naar de tijd te kijken en vertelde dat het feitelijk slechts een kwartier lopen was. Dat valt dus erg mee. Boven op de berg stonden twee picknickbanken waar je plaats kon nemen om van het uitzicht te genieten. Vele kilometers konden we richting het oosten kijken. Doordat de zon achter ons langzaam achter de bomen zakte, scheen die nog net mooi in de richting die wij op konden kijken. Fantastisch! Aan de voet van de berg konden we het grote, langgerekte meer zien liggen en de huizen die daar aan de overkant aan gebouwd waren. Richting het noorden zagen we de plaatst Hestra liggen. Heiko had ook dit keer koffie en (zijn eigen) versgebakken koekjes meegenomen en we trakteerden ons daarboven op een eenvoudige fika.
[slideshow_deploy id=’47366’]
We zagen dat er ook een kleine grilplaats was gemaakt en dat er droog hout onder een grote steen lag. We dronken de koffie overigens staande, want de beide picknickbanken waren bevroren. Het was op dat moment -1 graad Celsius. De banken waren vrij nieuw en zeer stabiel, alleen op dat moment té koud om op te zitten. Uiteraard namen we een paar foto´s… Ondertussen ging de zon onder en werd het voor ons gevoel nog kouder. We waren best wel warm gekleed, echter als de zon weg is, is het licht ook grotendeels weg. We liepen daarom het smalle pad maar weer terug naar de auto. De afdaling ging voor ons gevoel sneller dan de heenreis. Dat is meestal het geval, vooral omdat je dan weet waar je moet zijn en wat je onderweg tegenkomt. Vanaf de voet van de berg reden we nog even een kort rondje met de auto via Hestra, Liden en Bordsjö, om tenslotte om vier uur in het pikkedonker thuis te komen. ´s Avonds stuurden we meteen een berichtje naar Mikael en Margareta, om hun nogmaals te bedanken voor de tip. De mail ging vergezeld van een drietal foto´s ten bewijze van onze beklimming.
Nadat we met een zeer frisse neus waren thuisgekomen, namen we eerst maar eens een beker warme chocolademelk. Uiteraard voor Heiko met slagroom. “Lekker man, zo heerlijk zoet!” Eigenlijk stond de hele dag zo´n beetje in het teken van zoet: zoet gebak, zoete koekjes, zoete chocolademelk. Dan moet je die trend ook maar doorzetten. Omdat ik vanochtend al wist hoe deze dag er uit zou gaan zien, althans voor wat betreft het eten en drinken, had ik besloten om pannenkoeken te bakken. Niet veel werk van en wel heel lekker! Net als met de slagroom in de chocolademelk, hebben we hier ook beide onze eigen smaak. Zo deed Heiko er vandaag jam op. Ik hield het bij boter en bruine suiker. Smullen hoor!
Nog even een update over de situatie van onze vrienden in Apeldoorn. We hebben regelmatig even contact en het gaat gelukkig alweer een stuk beter met Martin. Zo veel beter, dat hij zelfs alweer naar huis mocht. Zodoende kunnen Martin en Marijke gelukkig samen thuis kerst vieren. Martin krijgt weer gevoel in zijn vingertoppen en voetzolen. Ze realiseerden zich nu, dat hij eigenlijk al minstens een jaar last heeft gehad. Wel heel erg sneu, dat het moet blijken, na een infarct. “Geluk bij een ongeluk” is, dat Martin zelf fysiotherapeut is. Hij kent daarom de oefeningen die nu goed voor hem zijn. Een voorspoedig herstel verder, Martin!
