Vanochtend ging het met Ebba stukken beter. Ze had lekker gegeten en nadat ze een poosje op haar krabpaal had gelegen wilde ze wel naar buiten. En dat hebben we toegelaten. Zo af en toe kwam ze weer even binnen om te kijken of wij er nog waren en voor een paar brokjes. Of was het haar alleen om het laatste te doen? Het zag ernaar uit, dat ze nog wel hinder ondervond. En nog steeds aan haar achterlijfje. Uiteraard heb ik geprobeerd om te kijken of ik iets kon zien, maar daarvoor moet haar vacht aan de kant gestreken worden. Daar hield het voor mij al op: dan keek ze me behoorlijk boos aan en begon ze alsnog weer te blazen: “Afblijven!” Toch zal ze er binnenkort aan moeten geloven: we willen weten wat het is. Het gaat in ieder geval stukken beter en daarmee laten we haar eerst goed bijkomen. Samen met zusje Jikke, op de stoelen op de veranda. Wat er gebeurd is, is een raadsel. Zal het ook wel altijd blijven…
Alhoewel de zomer op zijn retour is en de boeren overal al weer aan het combinen zijn, was het vandaag een uitzonderlijk mooie nazomerse dag. Een dag die je gewoon moet plukken! Daarom stelde ik voor, om vanmiddag een wandeling te maken. Even naar buiten, want de ochtend was simpelweg voorbijgegleden, zonder noemenswaardige activiteiten en als we niets hadden ondernomen, was het een saaie dag geworden. Dat zou erg jammer geweest zijn. Voor morgen wordt er regen voorspeld en ook de dagen erna worden niet meer zo mooi zomers als vandaag. Heiko vond het meteen een goed idee en had binnen een paar tellen de picknickmand al uit de kelder gehaald. Tegelijkertijd stond de koffie reeds te pruttelen.
Nog even afstemmen welke richting we op zouden gaan, maar vanuit het niets stelde Heiko voor om richting Asby te rijden. Daar waren we in de zomer van 2019 een keer met neef Sietse en tante Heiltje langsgereden. Ergens in die buurt hebben we toen gepicknickt en bij toeval stonden we bij een informatiebord. Daarop lazen we, dat er een mooi natuurgebied achter lag. Een wandeling met mooie uitzichten ook. Die route hebben we op dat moment niet gelopen, omdat mijn tante niet meer zo heel goed ter been is. Het was echter wel een plekje, waar we nog een keer terug wilden keren, om zelf te ontdekken hoe het er daar uitziet. Dat had Heiko onthouden en zodoende stelde hij voor om die kant op te rijden. Het is ongeveer een half uur rijden vanaf ons huis. Gelukkig heeft hij een heel goed richting gevoel en onthoudt hij veel weggetjes. We reden er dan ook zonder problemen, rechtstreeks naar toe. Inderdaad: na ongeveer dertig minuten stonden we bij hetzelfde informatiebord en zaten we aan de picknickbank die daarbij stond een kop koffie te drinken. Net als ruim een jaar geleden met de familie.
Na de koffie begonnen we aan de wandeling. Meteen na de start viel het ons al op, dat er nog héél veel blåbär, bosbesjes, aan de struikjes zaten. Te veel om ongemoeid te laten, echter tevens te veel om op te eten. Goh, hadden we maar een emmer meegenomen en onze besjes-schepjes. Ook zagen we hier en daar al rijpe lingon besjes in de kleine struikjes hangen. De route werd trouwens perfect aangegeven met oranje markeringen. Op paaltjes en op bomen. Complimenten voor de organisatie. Verkeerd lopen hoefde niet en deden we dan ook niet. Het pad liep heel langzaam omhoog en we liepen bijna continue op rotsbodem. Het bleek, dat we de wandeling begonnen in een oude steengroeve, die inmiddels helemaal overgenomen was door de natuur. En wát voor natuur!
Op het informatiebord hadden we gezien, dat het een rondwandeling was en dat we zowel linksom, als rechtsom konden lopen. Wij zijn nogal rechts georiënteerd, dus liepen we rechtsom. Gezien het tijdstip van onze wandeling, het was inmiddels twee uur ´s middags, hadden we mazzel met de stand van de zon. De omgeving waarin we liepen werd prachtig verlicht door de zon. Dat leverde mooie momenten op voor kwalitatief goede foto´s. We keken onze ogen uit. Overal zagen we schitterende stukken natuur en heel veel bemoste rotsen en bemoste bodem. We zagen veel verschillende soorten mos en onderweg werd op informatiebordjes ook vermeld hoe die heetten (daarover later meer). De camera maakte overuren. Net zoals onze zintuigen. Het was adembenemend stil in het bos, wat feitelijk een stuk ongerepte natuur was. Hier en daar moesten we over een omgewaaide boomstam kruipen of er onderdoor. Maar dat deerde niet. Prachtig!
Op het ene moment liepen aan de voet van een berg en even later stonden we zomaar ineens boven op een berg, waar we een fantastisch uitzicht voorgespiegeld kregen. Even later passeerden we een nat gedeelte, waarschijnlijk in een dal, waar we weer een hele andere plantenwereld zagen. Grote rotspartijen met een behoorlijke spleet ertussen en enorme rotsblokken, die boven tegen elkaar aanleunden en waar je tussendoor kon lopen. Wát mooi, wát mooi, wát mooi! Het klinkt misschien wat overdreven, echter van dit stukje natuur waren we onder de indruk. Op ongeveer driekwart van de route kwamen op het allermooiste uitzichtpunt en zagen we in de verte het meer bij het plaatsje Sund liggen.
Uiteraard een punt voor een paar foto´s. Een klein stukje verderop kwamen we bij een grot. Een informatiebord bij de ingang vertelde ons, dat een grote dief, genaamd Selo, daar zijn gestolen waar verstopte. Dat leek ons inderdaad een perfecte verstopplaats en we vroegen ons dan ook af hoe men dat in vredesnaam heeft gevonden. Nu, anno 2020, lopen er paadjes naar toe en heeft de lokale VVV-bewegwijzering neergezet. Daarvoor was het een onherbergzaam stuk terrein, waar je eenvoudig zou kunnen verdwalen. De dief heeft blijkbaar veel indruk gemaakt, want de berg is nu naar hem vernoemd. Het smalle pad liep vanaf daar weer via bochtige trajecten, flauw dalend, richting de parkeerplaats.
Op het informatiebord werd aangegeven, dat de wandeling ongeveer twee kilometer zou zijn. Via Google Maps kon Heiko zijn persoonlijke tijdslijn bekijken en daarop werd aangegeven dat er 1,7 km was gewandeld. En met de nodige rustmomenten hadden we er bijna tweeëneenhalf uur over gedaan. Dat Google dat kan laten zien! Ja, de techniek staat voor niets. Nou, toen we die gegevens hadden, vonden wij, dat we wel weer een kopje koffie met een koek hadden verdiend. Bij dezelfde picknickbank waar we de auto hadden staan. Toen ik later op mijn fotocamera keek, zag ik de teller op 235 stuks staan. Oeps! Natuurlijk vallen er een paar foto´s af, omdat die niet scherp zijn of onvoldoende in beeld brengen wat ik op dat moment door de lens zag, maar er blijven nog genoeg over. Bijvoorbeeld voor een slideshow. Die volgt hierna dan ook, want kies hieruit maar eens een stuk of tien foto´s. Veel kijkplezier en hopen kunnen jullie via deze foto´s ook een beetje mee kunnen genieten van hetgeen wij in levenden lijve hebben gezien. Deze wandeling komt zeker op ons lijstje met leuke uitjes en zullen we zeker aanbevelen bij gasten (uit Nederland). Conclusie van vandaag: “Heel blij dat we deze dag “geplukt” hebben!”
[slideshow_deploy id=’43149′]