Vanmorgen gingen we samen even aan de slag: met het huishouden! Door de weeks doe ik elke dag hier wel iets aan, maar vandaag hielp Heiko me even mee. Hij ging stofzuigen en dweilen, terwijl ik alles wat gisteren was gewassen ging opvouwen en strijken. Daarna gingen we beide iets voor ons zelf doen. Heiko ging darten, terwijl ik me bezighield met de administratie en het eten voor tussen de middag en voor vanavond. Na de middag besloten we om tóch nog even aan de wandel te gaan. Het was uiteindelijk al zeker half drie toen we wegreden. We wisten dat we rijkelijk laat waren, maar desondanks hadden wel zin, om nog even van de sneeuw te genieten. Volgende week zal het warmer worden en zal de thermometer en paar dagen temperaturen boven nul aangeven. Dan zal de sneeuw zachtjesaan verdwijnen. Daarna gaat het wel weer vriezen en sneeuwen hoor.
We reden met de auto naar een kruising van wegen, ergens tussen Bordsjö en Blå Grindar. Daar parkeerden we de auto en begonnen we richting het zuiden te lopen. Via Google Maps hadden we gezien, dat we die weg een heel eind konden volgen, om daarna naar rechts te gaan en via een andere route weer terug te kunnen lopen naar de auto. De route zou in ieder geval anderhalf uur zijn. Alleen met een camera in de hand én koffie in de rugzak, zou het zeker wél twee uur worden. We spraken af, om na een half uur te hebben gelopen, we 180 graden zouden omdraaien om hetzelfde stuk in noordelijke richting te lopen. Om vier uur zou het immers beginnen te schemeren en om half vijf zou het echt helemaal donker zijn. Dat zou heel verstandig zijn. Maar ja… We waren niet verstandig. Het ging zó leuk en het was immers nog zó licht, dat we besloten door te lopen en nog even konden blijven genieten van de mooie natuur: van de sneeuw die op de takken van de dennenbomen hing en de bevroren takken van de berken en… Prachtig!
[slideshow_deploy id=’48414’]
Op het punt waar we rechtsomkeer zouden maken, om aan de terugweg te beginnen, keken we op het horloge en zagen we dat we inmiddels een uur onderweg waren. Toen wisten we 100% zeker, dat we in het donker weer bij de auto zouden zijn. Óf we liepen door óf we gingen terug: het was in beide gevallen nog een uur lopen. Het maakte ons ook eigenlijk niet eens zoveel uit. De weg die we bewandelden was duidelijk zichtbaar, ondanks de sneeuw en verdwalen zou geen optie zijn. Daarbij controleerden we af en toe Google Maps even en dan zagen we, dat de juiste route werd gelopen. Na toch nog ongeveer anderhalf uur wandelen, terwijl de schemering al duidelijk aanwezig was, besloten we nog een korte pauze te houden en een kopje koffie met een koekje te nemen.
Er passeerden ons zelfs nog twee auto´s op het smalle bospaadje en op dat moment waren we blij, dat Heiko zijn reflecterende, gele werkjas aan had getrokken. We waren daardoor heel goed zichtbaar. Het bospad eindigde op de doorgaande weg van Blå Grindar naar Bordsjö, waarna we nog een kilometer naar het oosten moesten lopen. Naar de kruising waar we de Volvo hadden geparkeerd. Terwijl we op die asfaltweg liepen, zei ik, dat we de hele weg voor ons alleen hadden. Op dat tijdstip kwam er immers toch niemand langs. Ik had het laatste woord nog niet uitgesproken of er kwamen een paar grote schijnwerpers vanachter een heuvel op ons afrijden. Even later gevolgd door nog twee auto´s. Opnieuw waren we erg blij met Heiko zijn reflecterende jas. En ik zal in het vervolg dat soort uitspraken inslikken…
Onbezonnen en onbeschadigd kwamen we bij de auto aan. De volgende keer moeten we in ieder geval een pannlampa meenemen! Ja, we hebben er drie thuis liggen, maar dom genoeg geen een meer in de auto of in onze rugzak. De batterij van de pannlampa, een soort mijnwerkerslampje die je op je voorhoofd kunt dragen met een elastiek, laad je op via een usb kabel. Na het opladen is het lampje binnen blijven liggen. Meteen na thuiskomst hebben we er eentje in de auto gelegd. Dit overkomt ons geen tweede keer! Trouwens, we zullen de volgende keer sowieso niet later dan één uur ´s middags weggaan voor een wandeling. Op zich kun je nog prima wandelen in het donker, echter zie je niets meer van de omgeving. En juist daarom ga je aan de wandel, toch? Ach ja, als je met ons op pad gaat beleef je wel eens wat…
