Slideshow – Wandeling achter Ödarp

 
Maandag de 23^e augustus waren we beiden opnieuw vroeg uit de veren. Ik om zes uur en Heiko om half zeven. Heiko voelde zich beter dan gisteren en vertelde me, dat hij aan de dam in onze vijver verder wilde gaan werken. Net voor ons vertrek naar Nederland had hij nog zes zakken met kant en klare beton extra gekocht. Daar kon hij nu mee verder werken. Op de bouwplaats legde hij alles klaar: zakken met beton, emmer met water, truffel, een emmer om het beton in te mengen en kleine keien. Die keien haalde hij met de kruiwagen van een bergje, die vooraan bij de weg lag. Achter de verroeste fiets. Daar zijn ze de afgelopen jaren verzameld op een stapel, ter afwachting van een mogelijkheid om ze te hergebruiken. Nou, dat komt nu dus weer goed van pas. Deze kleine keien worden namelijk tussen het beton gelegd, om zo sneller volume te krijgen voor de dam en beton te besparen. Als de dam puur en alleen van beton gemaakt zou worden, zouden we veel en veel meer zakken met beton moeten kopen. Het is namelijk best wel een stukje dat hoger en breder gemaakt moet worden. Het moet natuurlijk wel de kracht van het water kunnen weerstaan. Na een uur waren de eerste drie zakken met kant en klare beton leeg en verwerkt.
 
 
Ook moest er een nieuwe voorraad keien gehaald worden. Dan kun je net zo goed even binnenkomen en samen een kopje koffie nuttigen op de veranda. De zon was er weer heerlijk bij en de temperatuur was zeer aangenaam. Zonder jas zaten we dan ook op de veranda. Terwijl wij van onze koffie genoten en van het rustmomentje, kon het beton een beetje “aantrekken” zoals dat heet. Drogen zeg maar, zodat er daarna weer een volgend laagje beton met keien bovenop gelegd kon worden. Na deze break ging Heiko dan ook verder met het verwerken van de laatste drie zakken beton. Precies om twaalf uur was het beton op en de dam een mooi stuk verhoogd. Het is nog niet klaar, maar het vordert wel gestaag. Er zullen nog zeker een zestal zakken beton bijgehaald moeten worden en meer keien. Nadat de gebruikte gereedschappen schoongemaakt waren kwam Heiko in huis voor een broodje.

Terwijl we daar vanmorgen zaten te koffiedrinken op de veranda, hoorden we vogels “piepen”. Geen geluid van een zangvogel, geen winterkoninkje, maar iets anders. Het was een beetje een irritant piepje eigenlijk. Op een gegeven moment zagen we waar het geluid vandaan kwam. We zagen een vogeltje op de stenen naast de Japanse roos zitten. Ik dacht er een roodborstje in te zien, maar volgens Heiko was de borst niet zo fel gekleurd. Toen ik de camera erbij pakte, bleek dat we beiden gelijk hadden. Het was een vogel met een geeloranje borst, oftewel een roodborstje en een ander vogeltje. Dat andere vogeltje leek me geen roodborstje. Maar wat het dan wel is? We zagen, dat de beide vogeltjes een voor een in het struikje vlogen en daar een tijdje vertoefden, om er even later weer uit te komen. Dan zaten ze weer even op de steen in het rond te kijken en pikten ze iets uit het gras. Niet één keer, maar heel vaak. We kregen de indruk dat ze een nestje aan het maken waren. Een beetje onwaarschijnlijk, gezien de tijd van het jaar. Toch vlogen ze echt in en uit die struik met de vervelende doornen. Is er een vogelkenner onder onze lezers die dit kan verklaren?
 
´s Middags zijn we aan de wandel gegaan. Het was namelijk opnieuw mooi warm weer! Morgen wordt het ook nog mooi weer volgens de weer-app op de telefoon en daarna wordt er regen voorspeld. Van deze laatste twee mooie zomerse dagen in deze week moeten we daarom genieten. Erop uit! Schoenen aan en naar buiten! Meteen naast ons huis staan diverse grote berkenbomen en daarin zagen we de eerste bladeren alweer verkleuren. Van groen naar geel. De berk heeft in het voorjaar als een van de eerste bomen blaadjes, maar laat ze aan het einde van het seizoen ook weer als een van de eersten vallen. Hè bah! De zomer loopt op zijn einde: de herfst komt eraan. We kozen voor een wandeling via Västorp en dan achter ons huis langs, richting Tranås. Een wandeling, die Heiko twee jaar geleden een keer met mijn neef Sietse heeft gelopen en waar ik de foto´s van heb gezien. Prachtige beelden en uitzichten. Dat wilde ik ook wel eens met eigen ogen zien! In Västorp passeerden we het weilandje van Roy en Maria. Daar hebben ze schapen in lopen en die zijn, net als koeien, erg nieuwsgierig. Toen ik ze op een grote afstand toesprak, kwamen ze meteen in draf naar ons toelopen. Heel erg grappig!
[slideshow_deploy id=’57215’]
Toen we even later het zeven huizen tellende dorp Västorp uitliepen, staat aan de rechterkant het huisje dat Erling en Britt erbij hebben gekocht. Daar is al veel werk verricht. Binnen hadden ze al heel veel opgeruimd en naar de stort gebracht. Nu is de voorgevel inmiddels voorzien van nieuwe planken, maar de grootste verandering is toch wel de tuin. De tuin was net als het huis al jarenlang niet meer onderhouden. Een zoon van Erling en Britt is er geweest met een graafmachine en heeft alle onkruid verwijderd en de grond vlak gestreken. Ook een paar kleinere bouwwerkjes zijn meteen met de grond gelijk gemaakt en afgevoerd naar de stort. Wát een verschil! Een hele verbetering. Het komt wel goed met dat huisje. Wij vervolgden de zandlaan en liepen daarna de eerste weg links in. Heiko beloofde mij aan het einde van die laan een prachtig uitzicht.

Het tweede deel van de laan was erg slecht begaanbaar. Een bosbouwmachine had diepe (rups-)bandensporen achtergelaten en daarin stond veel water. We moesten regelmatig van het pad af en een stukje door het bos, over het mos lopen, om verder te kunnen. Eveneens lagen er veel oude en inmiddels verdroogde takken op het pad. Soms leken het net of er ribben lagen van bijvoorbeeld elanden. Na een uur waren we aan het einde van die zandlaan en stonden we op een hoge rots, volledig begroeid met rendiermos. Het mos kraakte onder onze voeten, zo droog was het. Op exact dezelfde plek stond Heiko twee jaar eerder met Sietse en hadden ze ook foto´s gemaakt. Nu maakte ik mijn eigen foto´s. Fantastisch! Wat kun je daar ver kijken. Prachtig! We zagen aan de overkant de berg met de weg, die we vorige week nog hadden gelopen. Toen keken we vanaf die kant naar de berg waar we op dat moment op stonden. Het mooie uitzicht maakte de slecht begaanbare weg weer goed.

Aan de andere kant van de berg liepen we weer voorzichtig naar beneden. Met de nadruk op voorzichtig. Tijdens de afdaling moesten we over boomstammen heen, proberen grotere stapels takken te vermijden, over keien lopen en gaten ontwijken. Soms dacht je vaste grond te hebben, maar stond je op stukken mos, waar je zomaar 20 centimeter in weg zakte. Die afdaling vergde veel concentratie, energie en tijd. Ook hier lagen veel oude en inmiddels verdroogde takken op het pad. Zoals ik al schreef leken het net ribben van bijvoorbeeld elanden of dinosaurussen te zijn, maar het waren toch maar hele gewone, gedroogde en gebogen takken. Het afval, dat tijdens het rooien van het bosperceel achter is gebleven. Dat rooien is twee jaar geleden gebeurd en inmiddels waren er jonge boompjes weer terug gepoot. Uiteraard keken wij heel goed uit waar we onze voeten plaatsten, om die jonge aanplant niet te beschadigen. Een deel van de berg was opnieuw aangeplant met sparrenbomen (kerstbomen) en een ander deel met lariks.

Eenmaal beneden zag ik plotseling iets zwarts kronkelen in het gras: een slang! Snel trok ik Heiko aan zijn arm, om hem te laten stoppen. Hij had de slang namelijk niet gezien en zou er zomaar met zijn schoenmaat 46 op zijn gaan staan. Of de slang was in de aanval gegaan… Het lukte me van schrik niet om er een duidelijke foto van te maken. Thuis heb ik meteen even gegoogeld en zag ik, dat het een ongevaarlijke ringslang was. Poeh! Op onze hoede liepen we verder richting de weg. Aan de voet van de berg aangekomen hoorden we vlak voor ons ineens geritsel in het struikgewas en ja hoor! Daar schoot een grote ree over het pad. Die had ons horen aankomen, via het gekraak van de takken onder onze voeten waarschijnlijk en vluchtte weg. Mooie dieren, maar oh zo schichtig. Even verderop konden we door een weiland met hoog gras en brandnetels een pad bereiken. Dat pad leidde ons weer naar de weg waaraan wij wonen. Via de asfaltweg liepen we zo weer terug naar huis. Op de weg zagen we een gigantische groene sprinkhaan zitten. In het weiland vlak bij ons huis kwam een kudde koeien naar de afrastering toe om ons te begroeten. Eentje bleef bovenaan de heuvel staan en dat leverde een prachtige foto op. Daarmee hadden we het “wild” voor vandaag gezien. Thuis namen we meteen een kop koffie, want daar waren we wel aan toe. “Moe maar voldaan” zoals dat zo mooi heet. Ebba nog even aanhalen en daarna in de ruststand. Morgen zien we wel weer.