Bij het zien van deze beelden, zou je kunnen denken, dat we vanochtend meteen aan de soep zijn gegaan. Dat is beslist niet het geval hoor! We hebben dit namelijk gisteren gegeten: Groninger mosterdsoep. Soms vergeet je wel eens iets te vermelden en dat was hier het geval. Toch wilde ik het nog noemen, omdat het al een hele poos geleden was, dat we het aten. We hadden er al wel vaker over gesproken, dat het weer eens een traktatie zou zijn, maar ik heb nou eenmaal niet altijd verse prei in huis. En dat is er juist zo lekker bij. Nadat we begin deze week gekookte prei hadden gegeten en er een prei over was…
Ja, zodoende kwam er gisteren écht Groninger Mosterdsoep op tafel! Tijdens het eten van deze maaltijdsoep besloten wij, da we er vandaag op uit zouden gaan. Eens een keertje weer richting Vetlanda. Maar eerst moest er vanochtend nog even iets anders geregeld worden. Eigenlijk meteen na ons ontbijt pakte Heiko zijn tondeuse en ik de rest van de kappersspullen, welke we nodig hadden, om Heiko zijn haar nog te knippen. Daar is vast ook kunstmest bij gekomen, want het groeit bijna net zo snel als ons gras! Na alle keren dat ik hem nu geknipt heb, lijkt het steeds beter te gaan, om het juiste model in zijn haar te krijgen. Een half uurtje later waren we klaar!
Daarna maakten we koffie en vulden we de picknickmand met lekkers: koeken, frisdrinken en kaas en worst. Rond tien uur zaten we in de auto en reden we via landelijke weggetjes richting Eksjö. We keken beide vreemd op, toen we zagen, dat daar waar onze containers hadden gestaan, alles volledig leeg was! Alle containers waren verdwenen! Er was totaal niets meer over van datgene wat er het vorig jaar stond, namelijk een grote loppis. Zou de pandemie hier (mede) schuld aan hebben gehad of zijn ze gewoon verhuisd? Maar helaas kon ook Google niets vinden wat er op leek. Waarschijnlijk zijn ze dus toch opgehouden te bestaan. We hadden er nog eens heen gewild, maar dat kunnen we van ons lijstje schrappen.
Koetjes en kalfjes: ja, daar hou ik van. Heiko weet al precies, dat als we deze dieren langs de kant van de weg zien lopen, dat hij eigenlijk even moet stoppen. Vandaag werd ik dan ook weer rijkelijk getrakteerd, want op vele plaatsen stonden de koeien weer buiten en mooi dichtbij de weg. Wanneer je dan ook nog eens ziet, dat er kalfjes bij aanwezig zijn, al dan niet bij moeders, dan moeten we gewoon even (langer) kijken. Het is toch zo fijn voor ze, lijkt ons, dat moeders niet (meteen) bij hun kroost weggehaald wordt! Nee, hier hebben ze in ieder geval een gezamenlijke zomer! Het fijne is, dat vader koe, ofwel “pa de stier”, eveneens met regelmaat erbij in het land staat. Soms met een hele familie, want dan is het ons niet helemaal duidelijk bij welk koetje en kalfje de stier hoort…
We reden over de weg met nummer 32 richting Eksjö, om daarna de weg met nummer 47 te nemen. We wilden een paar winkels bezoeken en die zijn niet al te lang open op zondag en daarom zouden we de terugreis de binnen weggetjes nemen. Voor het winkelen moet je geestelijk goed voorbereid zijn en daarom namen we eerst nog even een koffiepauze. Die hadden we immers thuis niet meer gehad. Met voorbedachten rade uiteraard! We kozen ervoor, om bij “Vetlanda Rastplats”, net voor de stad, te picknicken. De parkeerplaats is namelijk schitterend gelegen. Er bevindt zich een eilandje, met een mooie brug er naar toe, waar ook nog eens bakjes staan. Helemaal tiptop voor de koffie en een paar koekjes. We waren er een keertje eerder geweest, maar toen regende het en was het een hele sombere dag.
Volledig het tegenovergestelde van vandaag. We konden alles in alle rust bekijken en genieten van de schitterende omgeving. Het water lag er nagenoeg als een spiegel bij en daarin werden de wolken dan ook mooi in weerkaatst. We hadden voor ons bezoekje geen betere dag kunnen uitzoeken. De koffie smaakte ons lekkerder dan thuis. Hoe zou dat toch kunnen? Na bijna een half uurtje moesten we toch maar eens verder, hoe mooi het op de Vetlanda Rastplats ook was. Bij het weggooien van het afval viel ons een bord op, waarop werd gewaarschuwd voor wilde zwijnen. Dat bord hadden we nog niet eerder gezien. Hierna stapten we toch echt in de auto.
Het idee was onder andere Karlsson warenhuis even aan te gaan. Echter op het moment, dat we Vetlanda binnenreden bleek, dat het bedrijf was verdwenen! In hun bedrijfsgebouw was nu een tuincentrum gevestigd. Een kleine tegenvallen, vooral omdat ze altijd bijzondere en betaalbare spulletjes verkochten. We gingen daarom meteen naar Rusta en Öob. Rusta heeft weer nét even andere aanbiedingen dan Öob. Die laatste eveneens in Tranås, maar deze is wel vier, misschien wel vijf keer zo groot! Uiteindelijk reden we via het centrum naar de ringweg. Vanzelfsprekend was heel veel gelijk gebleven. We zagen nog wel, dat “onze” pizzeria na de brand van een paar jaar geleden niet meer was opgebouwd. Er was alleen een stuk grond te zien.
Daar tegenover stonden een paar volledig nieuwe gebouwen. Met onderin winkels en daarboven woningen. Veel meer aan veranderingen konden wij zo een-twee-drie niet ontdekken. Als laatste neusden we nog eventjes door DollarStore, waarna we bij de overburen een broodje hamburger aten. Dat was bij Sibylla. Een broertje of zusje van onder andere McDonalds, Burger King en Max. Allemaal hamburger- en fastfoodrestaurants. In 1907 startte de eerste Sibylla in Kumla en in 1932 werd de eerste Sibylla-worst geserveerd. Sindsdien heeft men gewerkt aan de ontwikkeling van hun assortiment en mede daardoor is het merk in de loop der jaren vele malen sterker geworden. Momenteel hebben ze ruim 150 filialen door heel Zweden. Dan kan het eten toch alleen maar goed zijn?
[slideshow_deploy id=’54717’]
Na onze patatjes met een hamburger, voor Heiko natuurlijk eentje met peper en voor mij eentje met bacon, konden we er weer even tegenaan. Na het slenteren door die drie winkels wordt je immers best wel moe: stilstaan, twee stappen lopen, stilstaan… Je kunt beter met een stevige pas vijf kilometer lopen: minder vermoeiend! De terugreis ging via Sjunnen. Daar hadden we linksaf kunnen gaan, om na een paar kilometer bij ons vakantiehuisje langs te rijden. We kozen er echter voor, om de weg te vervolgen, waardoor we in Holsbybrunn kwam. Daar namen we de echte binnenweg, die ons onder andere langs Kleva Gruva. Een oude mijn, waar in het verleden kopererts werd gewonnen. Via Bellö reden we nog langs camping Myclaflon, bij het gelijknamig meer.
We waren rond kwart over vijf weer thuis bij Ebba, nadat we op een landweggetje hadden genoten van het zonnetje en van een beetje drinken. Het was een hele mooie dag, waarbij vele herinneringen boven kwamen, waarover weer veel werd gepraat. Veel praten deden we wederom met Heiko zijn ouders. Die hadden een gigantische verrassing voor ons in petto! Heiko zijn moeder wil heel graag naar ons toe! Helaas is Heiko zijn vader bezorgd over haar gezondheid. Of ze de reis en verblijf lichamelijk wel aankan. Er werd afgesproken, dat ze er een weekje serieus over nadenken en samen bespreken. Begin van de komende week heeft Heiko zijn moeder een afspraak met de huisarts en die wordt eveneens afgewacht. Mochten ze de (juiste) beslissing nemen, is de vreugde voor ons onvoorstelbaar groot! Nog groter dan de vreugde, na de eerste overwinning van het Nederlands elftal van hun eerste wedstrijd van het Europees kampioenschap voetbal!
