Toen ik vanochtend achter het huis stond, hoorde ik een vogel tjilpen, fluiten. Ik had ongeveer een idee vanuit welke richting het geluid kwam en ging op zoek naar de “flierefluiter”. Met mijn hand boven mijn ogen tuurde ik de omgeving af en zocht ik in de bomen naar de producent van het geluid. Het duurde even eer ik deze grote bonte specht vond. Die zat helemaal in de top van een grote spar. Zie je hem op de eerste foto helemaal bovenin zitten? Hij fungeerde werkelijk als piek in de spar, die we tijdens de kerstdagen als kerstboom in huis zetten. Hoger dan op dit takje kon hij niet komen. Wat zal hij een fantastisch uitzicht hebben van daaruit. Goh, ben eigenlijk best wel een beetje jaloers.
Soms zou ik willen dat ik een vogeltje was. Dan kon ik de boel ook zo mooi overzien vanaf grote hoogte. Tevens kon ik dan snel grote afstanden overbruggen en even heen en weer vliegen naar Nederland bijvoorbeeld. Familie opzoeken, vrienden opzoeken en daarna in een rechte lijn terugvliegen naar huis. Mijn tante noemde dat ook vaak. Als we met elkaar belden en ik haar vertelde over bijvoorbeeld de tuin, dan zei ze vaak: “Ik wou dat ik nu een vogeltje was. Dan kwam ik even kijken…” Dit vogeltje keek een behoorlijke poos in het rond en “praatte” daarbij even gezellig bij met een koolmeesje.
Ik houd ervan om altijd eten in voorraad te hebben. In de kelder hebben we een proviand- of voorraadkast met allerlei etenswaren. Eveneens ligt er een kleinere voorraad in een van de keukenkastjes. Laatst zocht ik naar een pak kant en klare mix voor een boerencake in een van de keukenkastjes. Die vond ik niet, maar wel twee pakken chocolademousse en citroen pudding. Oei, die was ik toch even helemaal vergeten. Snel naar de houdbaarheidsdatum gekeken en die was verstreken. Nog niet zo heel lang en daarmee vertrouwde ik het nog wel om het op te eten. Meteen zette ik de pakken op het aanrecht en ging ik het klaarmaken. Voor mezelf de chocolademousse, want daar ben ik gek op en voor Heiko de citroen pudding. Na het mixen even in de koelkast en ´s avonds bij de buis opgegeten. Lekkerrrr…
Via Netflix kijken we de laatste tijd wat vaker naar Zweedse krimi series met Nederlandse ondertiteling. Op dit moment bekijken we een aantal afleveringen van Rebecca Martinsson. De avonturen spelen zich af in het hoge Noorden van Zweden, in en rond Kiruna. We hebben de plaats hier wel eens vaker genoemd. Het is namelijk de plaats, waar de grote mijn is en waar ondertussen een complete wijk is verplaatst. Dat wil zeggen: de houten huizen zijn opgetild en op diepladers geplaatst en een aantal kilometers verderop weer neergezet. Op de plek waar de huizen stonden werd het te gevaarlijk, omdat de mijn ondergronds in die richting uitbreidde. De grond werd daardoor onstabiel en daarmee onveilig.
Vanmorgen scheen de zon. En hoe! We zagen geen wolkje in de lucht en die lucht was dan ook strakblauw. Het beloofde een fantastisch mooie dag te worden, waarbij de zon op de besneeuwde takken van de bomen scheen. De zon die de sneeuw op de weilanden deed glinsteren. De kleine ijskristallen leken wel diamantjes en flonkerden overal. Het had stevig gevroren, de thermometer gaf -15 aan vanmorgen en daarom was de sneeuw kurkdroog en kraakte die onder onze voeten. Een dag waarop je absoluut niet binnen kunt blijven zitten. Dan moet je er gewoon op uit! We besloten om een stukje te gaan rijden en een stukje te gaan wandelen. Als de omgeving het zou toelaten. Te veel sneeuw op je pad zou betekenen, dat je niet ziet waar je loopt en dat brengt de nodige risico´s met zich mee.
Eerst moesten we nog “even” via Tranås. Heiko had namelijk opnieuw een sms´je gekregen met de melding dat er een pakketje voor ons lag bij de Preem. Nu wist hij daar meer van, maar voor mij was het een volslagen verrassing. We wilden gaan wandelen bij de Stenbrottet, een oude, verlaten steengroeve, maar dat ligt in zuidelijke richting. Tranås ligt in noordelijke richting. Oftewel, we maakten een omweg van hier tot ginder… Niet goed voor de kilometers, wel voor de fotomomenten. Want ook onderweg naar Tranås waren genoeg mooie plaatjes om met de camera vast te leggen. Bij de Preem haalde Heiko het pakketje af, dat van het bedrijf “Naturkompaniet” bleek te zijn. Het pakketje was besteld vanuit Nederland door Sietse, mijn neef! Heiko glimlachte al breeduit, want hij zat in het complot.
De inhoud kende hij echter niet, maar dat er iets naar ons onderweg was van mijn neef wist hij wel. Bij het online bestellen vanuit Zuidbroek moest er een Zweeds telefoonnummer ingegeven worden. Daarvoor had Sietse Heiko om toestemming gevraag en hij had gevraagd naar de maat van mijn voeten. Huh? We legden het pakketje achter in de auto en reden eerst onze route richting Stenbrottet. Een prachtige route, waarbij we een paar keer noemden, dat het leek alsof we op een andere planeet beland waren. Alles lag onder een dikke laag sneeuw, dat glinsterde in de zon en vele plekken waren onbetreden. Hier en daar zagen we in de bermen wel sporen van dieren, hoofdzakelijk reeën, die overgestoken waren. Bij de oude steengroeve parkeerden we de auto en maakten we een korte wandeling. We waren de eersten die “zo gek” waren om daar nu omhoog te lopen. Er lag zeker 35 tot 40 centimeter sneeuw op het licht hellend pad, wat het lopen erg zwaar maakte. Heiko liep voorop en baande zo een pad voor mij.
Op een bepaald moment zei hij, dat ik moest blijven staan, terwijl hij naar de bosrand liep. Naar een boom, die ver over het pad hing. Aha! Dat gaan we niet doen! Meteen deed ik een paar stappen terug en daarmee voorkwam ik, dat het sneeuw van de takken op mij viel. Die grapjas wilde het “even laten sneeuwen”… Eenmaal boven ontdekten we, dat het leuk was, alleen dat de zon alweer te ver achter de hoge bomen gezakt was. Daardoor werd de groeve niet meer voldoende verlicht. Jammer, maar helaas. We maakten slechts een paar foto´s ter plekke en liepen daarna weer terug naar de auto. Omlaag ging gemakkelijker dan omhoog, omdat het pad al gebaand was. Wel was het een paar keer glibberen.
In losse, droge sneeuw heeft je schoen wel grip, echter als de sneeuw aangetrapt is kan het hier en daar behoorlijk glad zijn. Het was op sommige plaatsen ijs! We bleven gelukkig wel op de been, alleen maakten af en toe wel vreemde bewegingen. We stapten weer in de auto en vervolgden de bosweg. We reden naar een plekje waar we ook al veel vaker met familie, vrienden en kennissen zijn geweest. Een plek waar je aan het grote Västra Lagern meer kunt zitten, bij een picknick bankje of op houten bankjes rondom een vuurplaats. Dat laatste deden we en daar namen we koffie met een stuk zelfgebakken cake. Zó rustig, zó stil en zó mooi… Fantastisch… Zucht…
[slideshow_deploy id=’48988’]
Direct bij thuiskomst hebben we het pakketje van Sietse natuurlijk uitgepakt. We hadden ons geduld en onze nieuwsgierigheid nu lang genoeg onder controle gehouden. Uitpakken! Sietse wilde ons gewoon een keer verrassen met een aardigheidje. We hebben veel contact, en over en weer leven we erg met elkaar mee. Als er geen corona was geweest, was hij allang weer een keer hier bij ons geweest en wij in Zuidbroek uiteraard. Voor mij had hij een paar extra warme thermo sokken in de juiste maat. Hoe wist hij mijn voetmaat nou hé?
Voor Heiko zat er een origineel houtsnijwerk-setje in het pakketje. Van Mora Kniv (kniv = mes). Wát een origineel cadeau! Hartstikke leuk. In het houtsnijwerkpakketje zat ook een voorbeeldje van een houtsnijwerkje, in de vorm van een Dalarna paardje. Tevens een klein boekje waarin stond hoe je zo´n Dalarna paardje zelf kon maken. Erg leuk! Binnenkort maar eens een geschikt stuk hout opzoeken en iets proberen. En ik heb de komende tijd geen koude voeten meer! We hebben Sietse hierna gebeld en hem hartelijk bedankt!
