Slideshow – Sneeuw in en rond Ödarp

 
Dat Heiko soms bij de groep “uitvinders” zou mogen behoren blijkt wel uit het volgende. Eergisteren moest onze tomte ruimte maken voor de sneeuwpoppen. De tomte, die Heiko had gemaakt van een paar boomstammen en dennentakken. Op zich niet zo bijzonder. Totdat ik de muts van de tomte wegpakte. Tot mijn verbazing stond er een lege pak slagroom op de bovenste stam. Op zijn kop. Dat was om de muts volume te geven. Ik moest er even smakelijk om lachen. Maar even later kon ik er nog harder om lachen. Heiko liet me namelijk vol trots zien, dat hij de dop met een schroefje aan de stam vastgemaakt had en toen het pak erop had gedraaid. “Zo kon hij er niet vanaf waaien!” Grandioos! Een top idee!
   
   
Heiko had het idee opgevat, om vanmiddag een wandeling te gaan maken. Waarheen wist hij nog niet. Dat we met de auto even ergens heen zouden rijden wist hij wel. Dit keer maar eens met de Hyundai. Die moest ook maar even weer een keer aan geslingerd worden. Toen moest Heiko hem eerst bijna zoeken. Er lag zeker een laag sneeuw op van rond de 15 centimeter. Misschien nog wel een paar meer. Het wilde er gelukkig vrij gemakkelijk af, maar het was wel heel pakket. Het vroor een paar graden en daardoor bleef de sneeuw droog. Het leuke is, dat op het moment, dat de auto schoon was, we besloten om even de heuvel tegenover ons huis op te lopen. Nee, daar hadden we de auto niet voor nodig… Alle moeite voor niets geweest? Nee, hoor, als we vandaag de auto niet gebruiken dan morgen of overmorgen wel. De Hyundai staat denk ik inmiddels wel al een week of drie stil, dus de hoogste tijd dat de motor weer eens gestart wordt en warm wordt.
 
Tijdens zijn schoonmaak-woede-momentje was Jikke bij hem in de buurt. Nee, Ebba bleef ook vandaag nog maar even binnen. Jikke daarentegen trotseerde de kou en liep achter het huis. In de hoge sneeuw. Arm beestje. Haar pootjes zakten er tot aan haar buikje in weg. Dat zal toch een koude buik moeten geven. Ondanks dat had ze nog wel oog voor alles wat er om haar heen gebeurde. Er viel een beetje sneeuw van een tak: “Oh! Wat was dat?” Na een poosje hield ze het toch maar voor gezien en sloop ze langzaam naar de achterdeur, om vervolgens via het kattenluikje naar binnen te gaan. Via het stookhok richting de warme kamer.
[slideshow_deploy id=’48074’]
Wij gingen juist op dat moment de kou weer in. Om een wandelingetje te maken. In eerste instantie om het huis. Eens even kijken hoe alles er daar uitzag, nu het onder een witte deken lag. Wat we te zien kregen viel ons niet tegen. Uiteraard maakten we een “paar” foto´s. Daarna liepen we rustig de heuvel op, naar het vakantiehuisje van de zussen uit Stockholm. Oh, die vergezichten! Leuk hoor! In de sneeuw zagen we trouwens op heel veel plaatsen sporen van diverse dieren. En van een paar laarzen! Omdat die van het paadje afgingen werden we nieuwsgierig en volgenden we de voetsporen. Wat een leuke route hebben we gelopen: over takken heen, onder takken door, over ijs (ergens liep daar zelfs een klein beekje), over rotsen om uiteindelijk weer op het pad uit te komen. Weer eens wat anders! De eigenaar van de voetstappen hebben we echter niet gevonden.

  
Thuis werden we door onze beide dametjes opgewacht. Die zaten in de kelderhal heel nieuwsgierig naar ons te kijken. Nieuwsgierig, want ze wilden natuurlijk weten hoe het buiten was. Jikke weet dat inmiddels, maar Ebba nog steeds niet hoor. En we gaan het haar ook niet vertellen. Ze was trouwens toch héél eventjes naar buiten geweest. Door het kattenluik van de achterdeur gegaan en eigenlijk meteen daarachter even gaan zitten. Vooral nerveus om zich heen kijkend. Wat zij heeft meegemaakt is toch wel van invloed geweest op haar idee over het buiten zijn. We hebben het er regelmatig over: is ze achtervolgd door een vos of ree, is ze uit nood in een boom geklommen, heeft die vreemde rode kater haar achtervolgd? Heel sneu, dat ze niet meer verder durft te gaan, want voordat ze twee nachten en twee dagen weggebleven is, was het een genieter van het buitenleven. Hopelijk komt dat nog weer terug.

Nadat we bijgekomen waren van de wandeling gingen we elk een kant op. Heiko ging weer aan het oefenen met darten. Hij geniet er nu weer meer van. Ten eerste omdat hij betere resultaten gooit naarmate hij weer vaker speelt. Ten tweede omdat het bord nu op een betere plaats hangt. En ik ging weer verder met het fotoalbum. Had ik mezelf niet al meerdere jaren beloofd, dat ik de foto´s meteen beter zou gaan sorteren? Meteen, in de zin van direct nadat ze van de camera op de laptop kwamen te staan? Volgens mij was ik dat alweer vrij snel vergeten. Ook nu zijn er weer veel te veel om uit te selecteren. Dit keer zelfs over de twintig duizend stuks! Dat is gemiddeld 1.750 foto´s per maand, 437,5 foto´s per week, 62,5 per dag! Dat is toch echt niet normaal. Natuurlijk worden er meer gemaakt van een wandeling of van de trip naar Nederland en die verhogen het gemiddelde uiteraard wel. Zei zij met het schaamrood rond haar kaken… Alleen zit ik nu met de gebakken peren: welke van deze ruim twintig duizend foto´s komen in het Jaarboek 2020? Ik moet ze dus weer allemaal bekijken.

Zoals in nagenoeg alle landen, worden momenteel ook in Zweedse provincies en gemeenten plannen opgesteld. Plannen voor het vaccineren van alle inwoners van Zweden. Vanaf de leeftijd van 18 jaar. Folkhälsomyndigheten, de Zweedse instantie voor volksgezondheid, had van de regering de opdracht gekregen om een ​​nationaal plan voor vaccinatie tegen covid-19 te ontwikkelen. De opdracht omvatte onder meer, dat ze een advies voor een prioriteitsvolgorde voor vaccinatie zouden uitbrengen. Dit advies is er en beschrijft welke groepen als eerste de vaccinatie aangeboden moeten krijgen. De aanbeveling is overigens een ondersteuning van de eigen beslissingen van de diverse regio’s en een basis om beslissingen te kunnen nemen onder verschillende voorwaarden. Het primaire doel van de vaccinatie in de eerste fase is om in een vroeg stadium de groepen te beschermen, die het meeste risico lopen om ernstig ziek te worden of te overlijden. Hieronder vallen mensen die in speciale bejaardenhuizen wonen of thuiszorg hebben. Daarna is personeel in de ouderenzorg, gezondheidszorg en ander verzorgend personeel dat dicht bij de mensen werkt aan de beurt. Vervolgens de rest van de bevolking. Volgens een onlangs gepubliceerd bericht van Jönköpings län, en later ook de gemeente Tranås, zal dat voor ons eind april, begin mei zijn.