“Het sneeuwt in Nederland!” Dat was vanochtend waarschijnlijk het meest genoemd. Zowel op Facebook, als in het nieuws. Daar werd eveneens aangegeven, dat in heel Nederland op dat moment code oranje gold. Van familie kregen we ook al vrij vlot foto´s, waarop te zien was, dat Elise met haar man een wandeling maakte, waarbij Merle, Daan en Jelte op de slee zaten. Even later kregen we plaatjes van de kleinkinderen bij twee gigantische sneeuwpoppen! Een kleiner exemplaar sneeuwpop zagen we op een kiekje van Daniëlle, die met Noud eentje had gemaakt. Zo leuk om die blije gezichten te zien. Ze waren duidelijk allemaal blij dat het sneeuwde!
Vanmorgen zaten we in de kamer, nog even te bedenken wat we vandaag zouden gaan doen. Heiko was aan het scrollen op Facebook en zag daar een advertentie voorbijkomen op een van de groepen waar we lid van zijn. In dit geval was het de Facebookgroep “Aneby Anslagtavla”, het digitale prikbord van het dorp. Daarop worden items geplaatst, die betrekking hebben op gebeurtenissen in en rond de plaats Aneby. Zo blijven we, op afstand, toch een beetje op de hoogte van het reilen en zeilen binnen het dorp dat het dichtst bij ons ligt. De bewuste advertentie was van een ondernemer genaamd “SkärsjöHäst”. Er werden sleetochten aangeboden! Er lag nu, volgens de tekst in de advertentie, genoeg sneeuw om met een door een groot paard getrokken slee door de natuur te rijden (… glijden). Ohhh… dachten we: dát is leuk! De natuur is nu immers schitterend, daar hebben we al vele malen van genoten via een wandeling, alleen zou dit een keer een hele andere benadering van de natuur zijn.
We stuurden een mailtje en kregen vrij snel bericht. Ondertussen hadden we hun website gevonden en daar ook veel informatie vanaf kunnen halen. Zowel ´s zomers, als ´s winters bieden ze rondritten aan door het bos. ´s Zomers uiteraard via een kar op luchtbanden en nu met een slee. Op de vraag of ze vandaag nog tijd voor ons hadden was het antwoord “Ja”. Als we om 14:00 uur kwamen, konden we een ritje maken. Op de website stond, dat je kon kiezen voor een tocht van ongeveer vier uur, twee uur of een uur. Gezien het feit dat het vroor, leek het ons voor een eerste keer wel voldoende om een uurtje te gaan. Je zit immers de hele tijd stil en zo langzamerhand trekt de koude dan je lichaam in. We beantwoorden het mailtje met een bevestiging, dat we er om 14:00 uur zouden zijn en verheugden ons er meteen op. “Gaan we zomaar onverwachts een sleeritje maken, door besneeuwde bossen in een, voor ons, nieuwe omgeving”. Het bedrijf dat de ritjes verzorgt, ligt namelijk aan de zuidkant van Aneby, richting Jönköping. Niet zo heel ver bij ons vandaan, het zal ongeveer 35 minuten rijden zijn, maar daar wandelen we nooit. We trokken warme kleding aan, dezelfde als we aan trekken als we gaan wandelen en vertrokken op tijd.
Via de website hadden we het adres en de routebeschrijving gevonden en zonder problemen reden we naar de juiste plek. In het dorpje Bälaryd moesten we rechtsaf en vervolgens een hele lange laan achteruit, diep het bos in. Het bleek een laan van 3 kilometer lang te zijn. Aan het einde van deze laan, de enige laan die toegang tot het huis en de schuren biedt, zagen we paarden, een vrouw die een paard verzorgde en een brandende vuurkorf. De auto konden we ruim parkeren op een aangelegd parkeerplaatsje. Althans dat denken we dat dat het was, want alles was uiteraard ondergesneeuwd. We liepen het laatste stukje en maakten op coronawijze kennis met de vrouw die het paard verzorgde. Ze was de eigenaar en eveneens degene die ons door het bos zou laten glijden. Het was een hele spontane vrouw, die geen moeite had met een goed gesprek. We hoorden dat ze in Duitsland geboren was en in Berlijn had gewoond. Ongeveer dertien jaar geleden was ze met haar man naar Zweden verhuisd en we begrepen, dat de huidige locatie hun derde woning was. Hier hadden ze voldoende ruimte en konden ze ongestoord, dat wil zeggen, zonder ánderen te storen, hun grote hobby uitoefenen: het houden van paarden en ermee de bossen in gaan.
Ze spande het grote paard voor de slee. Het was een Noord-Zweeds paard. Dat is een paardenras dat in Zweden is ontwikkeld uit oude Scandinavische werkpaarden. Wat meteen opviel was, dat hij “schoenen” aanhad. De eigenaresse vertelde, dat het niet was voor de warmte, maar tegen het uitglijden. Grappig, want ik had nog nooit een paard met schoenen gezien. Nadat ook de eigenaresse zelf goed geïnstalleerd was en het paard stevig in de leidsels had, konden wij plaatsnemen. Het was een vier-persoons slee, alleen vanwege corona reed ze nu met maximaal twee personen uit één gezin. Voor ons lagen twee dikke dekens, die we over de benen konden doen, om te voorkomen dat we koud zouden worden. Verder stond er een boodschappenmandje op het bankje tegenover ons, waar een thermosfles met warm water in stond, twee kopjes en een paar bakjes met theezakjes en oploskoffie. Om iets over twee uur gaf ze het paard, dat Sigge heette, de ruimte om te gaan lopen.
Zonder enige moeite trok het edele dier ons in de slee over de besneeuwde paden. Geweldig, wat een ervaring! Onderweg vertelde de vrouw van alles over wat ze deden, wat er om ons heen te zien was en nog veel meer. Toen ze vroeg waar wij vandaan kwamen en het haar vertelden, bleek dat ze ons huis kende. Ze was er drie jaar geleden regelmatig met de auto en een aanhanger met twee paarden, langsgereden. Op weg naar de camping op Torpön, een schiereiland in het grote Sommen meer, waar ze voor campinggasten tochtjes met paard en wagen organiseerde. Ze had toen gezien, dat het huis te koop stond en vroeg zich toen al af wie het gekocht zou hebben. Nou, wij dus!
Na een half uur op de slee te hebben gezeten, stopte ze op een kruising en was het tijd voor koffie. Ze had overigens voor vertrek al aangegeven, dat de tochten momenteel maximaal een uur zouden duren. Puur omdat het gezien de temperaturen niet prettig is om langer stil te zitten. De koffie smaakte ons goed en vervolgens begonnen we aan de terugreis. In de sneeuw zagen we diverse sporen van verschillende bosbewoners. Ze wees ons op de sporen van een eland die het pad had overgestoken. Sporen van reeën, van een vos, van de hond van de buurman en van een muisje. Leerzaam hoor. Tegen kwart over drie waren we terug bij de stallen en koppelde zij het paard weer af. We spraken nog even verder, betaalden haar en liepen vervolgens terug naar de auto. Ze vond overigens dat we lef (!) hadden om de auto daar te parkeren waar we die hadden geparkeerd. Nou, lef… We konden uiteindelijk niet zien wat er onder de dikke laag sneeuw lag en het was voor ons een gokje. Maar, we hadden ook de grote tractor zien staan bij diezelfde parkeerplaats.
[slideshow_deploy id=’48442’]
We vertrouwden erop, dat die ons eruit zou kunnen trekken, mocht het niet op eigen kracht lukken. Dat bood ze ook meteen aan. Gelukkig bleek dat niet nodig. Dankzij de spijkerbanden hadden de wielen voldoende grip en konden we moeiteloos wegrijden. We waren vanmiddag een ervaring rijker en hadden hele mooie herinneringen gemaakt. Dit is iets wat we in de zomer ook best wel een keer kunnen gaan doen. En dan misschien iets langer? Op de terugreis namen we in een bos ook nog een kopje koffie, eentje van onszelf. We moesten wel even de benen weer strekken. Zo lang zitten, in de kou, doen we niet zo vaak en dat vonden de voeten en met name de tenen dan ook niet leuk. Door even een beetje te lopen kwam de circulatie weer op gang en daarmee kwam eveneens de warmte terug. Via Aneby, waar we de auto nog even voltankten, reden we daarna naar huis. Toen was het ondertussen rond vier uur. Je kon zien, dat het daglicht zich aan het terugtrekken was. Om half vijf waren we thuis en waren we blij met de tijdschakelaars, die we tussen de verlichting hebben, want nu was ons huis in ieder geval al aardig verlicht.
