Tijdens het ontbijt vraagt Heiko mij, of ik zin heb om vandaag weg te gaan en ergens te gaan picknicken. Natuurlijk wil ik dat! Leuk! Op mijn tegenvraag waar we dan heen gaan moet hij mij het antwoord nog even schuldig blijven. Maakt niet uit: verrassingen zijn altijd welkom! Voor deze bijzondere gelegenheid besloot ik, om een speciaal en bijzonder broodje te maken. Een margrietbroodje. Gewoon deeg, een uurtje laten rijzen, balletjes van draaien en in de vorm van een margriet op de bakplaat leggen, om het vervolgens nog eens twee uur te laten rijzen. Maar goed dat ik vroeg begonnen was, want anders hadden we het niet eens mee kunnen nemen! Nadat het een half uurtje in de oven had liggen bakken, konden we het precies om twaalf uur in de picknickmand stoppen. Timing…
Natuurlijk kon Heiko niet stil blijven zitten. Ondanks het feit, dat het vandaag “Nationaldagen” was. Deze Zweedse nationale feestdag wordt elk jaar gevierd op 6 juni. Het werd eerder gevierd als “Zweedse vlag-dag” en kreeg in 1983 de status van nationale feestdag. Tot dan toe was Zweden een van de weinige landen ter wereld, die geen officiële nationale feestdag had. Waarom de nationale feestdag gevierd wordt en wat er gevierd wordt? Veel mensen weten het antwoord waarschijnlijk niet echt. Zelfs niet in Zweden. Het antwoord op deze vragen is, dat er twee historische gebeurtenissen zijn te melden, waardoor het land deze feestdag heeft. Ten eerste werd Gustav Vasa op 6 juni 1523 tot koning van Zweden gekozen. In verband hiermee werd Zweden een onafhankelijk land met een eigen koning. De tweede gebeurtenis was op 6 juni 1809, toen de Riksdag, het Zweedse parlement, de regeringsvorm ondertekende, die de basis legde voor het moderne Zweden. Heerlijk, zo´n vrije dag…
Nee, niet voor Heiko. Die wilde nog even het gras maaien. Het was ook daadwerkelijk alweer behoorlijk gegroeid. Onvoorstelbaar eigenlijk. Of toch niet? Nee, het is waarschijnlijk gewoon de combinatie van het mooie weer met de gestrooide kunstmest. De tuinman deed lekker relaxed zijn werk, ongeveer anderhalf uurtje maaien. Beetje bij beetje, of in dit geval baantje bij baantje, werd het grasland weer korter en mooier. Maar plotseling werd de stemming gedrukt: er was sprake van een trieste aangelegenheid. Het eerste dodelijke ongeluk met een kikkertje is een feit. Heiko kon er niet tegen sturen of remmen… Het mag dan “maar” een kikkertje zijn, toch is het zielig om dat te moeten meemaken. Je wilt dat immers niet. Helaas is het hier niet te voorkomen met het grote aantal mini kikkertjes, dat dagelijks door het gras springt… Toch is het erg sneu…
Mooier nieuws! Sinds enkele maanden krijg ik de nieuwsbrief van uitgeverij “Grenzenloos” Magazine & Boeken. Ze geven informatie over het wonen, werken en leven in het buitenland. Het is een imprint van VanDorp Uitgevers, waar Heiko zijn boeken heeft uitgegeven. Een imprint van een uitgeverij is overigens een handelsmerk zonder zelfstandige uitgeverij. Toen ik gisteren weer een nieuwsbrief kreeg en even door de mail bladerde zag ik een bekende foto voorbij komen. Het was de voorkant van Heiko zijn boek “Van Droom tot Emigratie”, het tweede boek. Wat een leuke reclame. En toch blijft het nog altijd vreemd, wanneer je een van zijn boeken op het internet voorbij ziet komen. Of zoals in dit geval in een mail.
Wat ik deed, in de tijd dat het deeg moest rijzen en Heiko op de zitmaaier zat? Ik ging onkruid wieden. Nee, dit keer niet in een border, maar in de groentetuin. Daar is een paar weken geleden het een en ander gepoot en gezaaid, maar alles wat opkomt is onkruid. Die fantastische vogelmuur is hier favoriet. En we weten allemaal, dat als het niet wordt bijgehouden, de controle wordt overgenomen door die vogelmuur. De regie ben je dan volledig kwijt. Niet dit jaar! Niet in Ödarp! Al vaker had ik mezelf beloofd, dat ik het onkruid vaker zou bestrijden en die belofte kwam ik vanochtend na. Niet wachten tot het uit de klauwen loopt, maar er vooraan zijn.
Al tijdens het plukken van het onkruid, dat ik meteen in een emmer deed en later weggooide, merkte ik, dat er her en der toch al iets anders boven de grond kwam. Iets anders dan het onkruid. Het waren een paar aardappelplantjes, hele kleintjes. En nog kleinere plantjes van de rode biet. Het allerkleinst waren toch wel de sprietjes van de worteltjes! Die had ik bijna weggehaald! Nu het nagenoeg onkruidvrij is, is het duidelijker te zien, omdat ze in een rij groeien. Wat weer super om te doen. En nog mooier is te zien, dat er daadwerkelijk iets groeit. Het onkruid wieden was niet eens zoveel werk en daarmee is het iets wat met regelmaat gebeuren gaat. Controle houden en de groentes een kans geven.
Eindelijk: broodje was klaar, het gras gemaaid, onkruid uit de moestuin gehaald: we gingen picknicken! Heiko had er dit keer voor gezorgd, dat de mand gevuld werd. Hij had koffie gemaakt, alles mee voor een belegd broodje, koekjes, fris en zelfs een paar stukjes kaas en worst! Dat kon alleen maar een succesverhaal worden. Mis! We waren nog maar amper een paar honderd meter van huis, toen ik de buitenspiegel van de Volvo aan mijn kant heel erg zag trillen. “Dat is toch niet normaal?” Nee, dat was het inderdaad niet. Toen we gestopt waren en ik aan de spiegel voelde, vernam ik, dat hij wel heel erg los zat. We besloten, dat ik hem eraf zou halen, wat totaal geen moeite koste. De spiegel legden we op de achterbank. Die zou Heiko er ´s avonds wel weer aanplakken met dubbelzijdig plakband. We gingen met één buitenspiegel toch verder…
[slideshow_deploy id=’54370’]
Ondertussen had Heiko me verteld waar we naar toe gingen. Het zou een picknick worden aan een meertje. Het meertje, waar we een jaar geleden ook zaten met neef Sietse en tante Heiltje. Een fantastisch mooie plek met geweldig mooie herinneringen. Heiko legde me uit, dat we daarvoor richting Ödeshög moesten rijden. Hmmm… Oh ja? Geografisch ben ik een nul. Nou, misschien een o,5, maar niet veel meer. In tegenstelling tot Heiko. Die rijdt een keer een route en vergeet die niet weer. Ongeveer een drie kwartier later stonden we op de parkeerplaats bij het bekende meertje. Wat fijn om daar terug te zijn!
We waren niet de enigen overigens. Het mooie weer had meer mensen gelokt. Wij waren wel de enige die bij een picknickbank op een vlonder boven het water gingen picknicken. De anderen gingen een eindje verderop zwemmen! Brrr… Het water leek ons nog niet zo heel warm, echter daar trokken de Zweden zich niets van aan. Ze plonsden lekker in het verfrissende water. In hetzelfde water zagen wij trouwens een aantal vissen zwemmen. Het water was net helder genoeg. Een eindje verderop stond ook daadwerkelijk iemand te vissen. Na onze uitgebreide picknick, met het versgebakken margrietbroodje stapten we weer in de auto en reden we richting Ödeshög, om ongeveer 10 kilometer daarvoor linksaf te slaan richting Aneby. We reden via het dorpje Adelöv, met het bijzondere kruidenwinkeltje en staken daar de weg over van Tranås naar Gränna.
Daar ergens midden op het land stond iets. Wat we niet meteen konden herkennen. Het bleek een partij rotsen te zijn, die zomaar uit het niets omhoog waren geschoten. Bijzonder toch? Een klein eindje na de genoemde kruising, reden we rechts een zandpad op en vonden we een mooi plekje voor een mini-picknick met een gekoeld frisdrankje. Ook dat had Heiko geregeld middels een koeltasje. Op die rustige plek, weg van alles en iedereen, genoten we van het uitzicht, de stilte en een voorbij springende haas. Uiteindelijk was het half vijf toen we weer instapten en richting huis reden. Via het dorpje Aneby. Daar reden we langs de pizzeria, waar we af en toe een kipschotel met patat halen. Hmmm… Zullen we daar stoppen en een kipschotel bestellen? Doen we! Het was immers ook nog eens Nationaldagen! Het eten smaakte ons zoals gebruikelijk heerlijk en zodoende kwamen we met een goed gevulde maag weer thuis in Ödarp. Onze zondag en Nationaldagen waren goed gevierd!
Juist op het moment, dat Heiko de buitenspiegel er weer aanzette met dubbelzijdig plakband, reed er een prachtige, vuurrode oldtimer bij ons voor het huis langs. Heiko riep, dat hij zich al sterk moest vergissen, maar dat het volgens hem buurman Jörgen was, die het voertuig bestuurde. En warempel! Nog geen kwartier later kwam de oldtimer terug, remde vlak voor ons huis af, om vervolgens bij ons de oprit op te rijden. Wow! Wát een mooi ding! Een gigantisch brede auto, bijzonder laag en ook nog eens een cabrio! Ge-wel-dig! De buitenkant zag er perfect uit, geen krassen, geen roest, maar ook de bekleding zag er netjes uit. Wat een bezit!
Het bleek een Ford te zijn van 1964, dus bijna 60 jaar oud, met een acht cilinder motor. Wát een prachtig motorgeluid is dat toch! Vrrroemmm, vrrroemmm… Kippenvel. Jörgen is er met rechte erg trots op. Vorig jaar had hij al een keer genoemd, dat hij en Martina heel graag een oldtimer wilden hebben. Maar het geld was er niet voor, het zijn immers dure auto´s. Maar nu was het dan toch zo ver. Daar gaan hij en Martina vast en zeker vaak even mee cruisen! Erg leuk, dat hij spontaan even langskwam, om deze nieuwe aanwinst te laten zien. We spraken meteen af, dat we zeer binnenkort een keer zouden gaan grillen samen. Dat staat al lang op de agenda, maar corona gooide roet in het eten. Nu we zijn ingeënt gaan we het snel inplannen.
Tegen zes uur ´s avonds belden we traditiegetrouw met Heiko zijn ouders. Die hadden een rustiger weekje achter de rug, dan de week daarvoor. Toen hadden ze elke dag wel iets en dat was ontzettend vermoeiend geweest. De komende week zou het gelukkig ook niet zo druk voor ze worden. Alleen weet je het natuurlijk nooit zeker: soms krijg je zomaar visite… Het zonnetje was in Hoogezand nog niet zo vaak gezien dan hier, maar van Heiko zijn vader hoorden we, dat de voorspellingen stukken beter waren. Na dit uurtje babbelen waren we uitgeteld. Net als Ebba trouwens. Zij lag, vanaf het moment dat we thuiskwamen, uitgeteld op haar krabpaal, haar favoriete plekje. Wij ploften neer op de bank. Het was een mooi, warme dag vandaag, compleet met een leuk uitje!
