[slideshow_deploy id=’44521’]
Het beloofde vandaag een mooie zonnige herfstdag te worden, althans na de middag. Misschien wel een van de laatste deze week. De komende week gaan de temperaturen omlaag én komt er regen. “Pluk de dag” was het gezegde dat bij mij opkwam en Heiko was het daar meteen mee eens. We dachten aan een wandeling en een picknick. Ook daarover waren we het snel eens. Toen kwam de vraag “Waar?” Er zijn mogelijkheden genoeg natuurlijk, maar ineens dacht ik aan de omgeving van ons oude vakantiehuisje Rolsberg, in Hällaryd, nabij het dorpje Skede. “Een heel leuk idee!” was Heiko´s reactie en zodoende reden we tegen een uur de oprit af en richting het zuiden. Naar Eksjö. Het was toen nog behoorlijk donker in de lucht. Zo erg, dat we het somber inzagen en twijfelden of we het droog zouden houden. Maar we gingen door! Heiko nam de route vanaf Eksjö via Bruzaholm, Hjältevad en Bellö naar Skede. Een route, die we drie jaar geleden vele malen hebben gereden en ons deze middag weer vele herinneringen deed oproepen. We waren het er beiden over eens dat deze route en deze omgeving toch ook heel mooi waren.
In Skede aangekomen kwamen er nóg meer herinneringen boven… “Zouden die Nederlanders daar nog wonen in dat grote huis?” “Weet je nog dat we daar bij de Hembyggsgård wafels hebben gegeten en bij toeval met een zus spraken van de oude eigenaar van ons vakantiehuisje?” “Dat we daar twee keer midsommar hebben gevierd?” “Weet je die mooie wandeling nog langs het prachtige beekje, waar we samen met Pantro hebben gewandeld?” “Dat we daar een vakantiehuisje hadden gehuurd waar de eerste letters zijn geschreven voor het eerste boek?” Ja, ja, ja, ja en ja! Allemaal erg leuk om dat weer op te halen uit ons geheugen. We reden het dorp Skede weer uit richting Vetlanda en kwamen al snel bij ons oude vakantiehuis en onze oud-buren Adolfsson. Precies daartegenover reden we een weggetje in, waar we al talloze keren met onze trouwe vriend Pantro hadden gewandeld. En met onze kat Åtta. Die liep op een gegeven moment hetzelfde rondje met ons mee. Prachtig! We reden verder het pad op en wezen tegelijkertijd naar het smallere paadje, dat we meestal inliepen, omdat in dat naastgelegen jonge bosje altijd elanden en reeën liepen. Tjonge, het was hier toch ook heel mooi! En de wolken? Waren nagenoeg verdwenen!
Bij een driesprong parkeerden we de auto en genoten we eerst van een kopje koffie met een, thuis reeds gesmeerd, broodje. We waren immers alweer ruim een uur onderweg. De zon was er inderdaad bij gekomen en we konden onze stoeltjes zo plaatsen dat we nog een glimp van de zonnestralen opvingen. Goh, wat zijn die jonge kerstbomen ondertussen flink gegroeid zeg! “Weet je nog, dat we op een avond dát padje een keer ingelopen zijn en dat het nagenoeg donker was toen we er weer uitkwamen?” Ja, dat wisten we beiden nog wel. Ik vind het namelijk niet zo leuk in het bos als het schemerig wordt of zelfs al donker wordt. Je ziet niets meer, maar hoort des te meer! Nadat de inwendige mens was bediend gingen we een stukje wandelen. Het was bekend terrein en daarmee wisten we precies waar we heen moesten lopen voor een mooi uitzicht. We werden niet teleurgesteld! De zon scheen vanuit het zuiden precies op ons uitzicht en dat gaf ons de kans om te genieten en natuurlijk een paar mooie foto´s te maken.
Ook hadden we een goed zicht op de berg achter ons oude vakantiehuis, de Rolsberg. Daar had zo te zien, behalve een paar omgewaaide bomen, nog geen kaalslag plaatsgevonden. Maar ja, vroeg of laat gaan alle bomen een keer plat voor de houtindustrie. We liepen naar de plek waar we heel vaak ´s avonds tegen het schemeren nog even heenliepen en waar we vele keren elanden hadden gezien. Nu was het nog te vroeg voor de koning van het bos, echter konden we wel constateren, dat het spotten van de elanden nagenoeg onmogelijk was geworden door de groei van de vele jonge dennenbomen. Het was een feest der herkenning en we maakten diverse foto´s van dit weerzien en we poseerden zelf ook een paar keer voor de lens. Leuk! Vooral met die zon erbij. Eenmaal terug bij de auto schonken we onze tweede kop koffie in. Daarna reden we in een rustig tempo het bos weer uit en probeerden we op de doorgaande weg een glimp op te vangen van ons oude vakantiehuisje. “Hé, die rechterzijkant is helemaal wit geschilderd! Zou het hele huis wit worden of is dit grondverf en wordt het gewoon weer faluröd overgeschilderd?” Waarschijnlijk dat laatste, want de voorkant en de linkerzijkant waren nog gewoon origineel. Er stonden twee auto´s op de oprit en daarmee konden we niet even ongemerkt ongegeneerd turen en gluren. Het blijft een mooi huisje en een mooie plek.
We lieten Hällaryd achter ons en reden de berg op richting Rösa en Sjunnen. Oh ja, die fantastische uitzichten richting Sjunnen. Ohhh…, wat was het hier ook fantastisch mooi! Aan het einde van de weg reden we Sjunnen binnen en zagen we tot onze verbazing dat de Sapa-Aluminiumfabriek geen Sapa meer heette, maar Hydro. Hmmm, een overname? Zoeken we nog op. Later zagen we in de plaats Vetlanda, dat ook de grote ijshal, de Sapa Arena was omgedoopt naar de Hydro Arena. Daar speelt de lokale ijshockeyclub hun wekelijkse wedstrijden. We reden verder de rondweg om Vetlanda op en stopten nog even kort bij de winkels Rusta en Öob. Die waren beiden tot zes uur open en zodoende konden we meteen even die paar dingetjes meenemen die we nodig waren. Dat scheelde weer een ritje naar Nässjö of Tranås. We vervolgden onze weg via een bosweggetje, om zo de eventuele drukte van ander verkeer te vermijden. Ja ja, drie of vier tegenliggers en wij vinden het al druk hier… Deze route hadden we minstens drie jaar geleden voor het laatst gereden en we verbaasden ons over de nieuwe wijk met allemaal witte huizen en over de nieuwe stukken grond, die ook inmiddels bouwrijp waren gemaakt. Vetlanda breidt uit! En snel ook!
Onderweg besloten we om in Aneby bij de pizzeria aan te gaan om onze favoriete menukeuze te bestellen: kycklingtallrik. Dat is een bordje patat met heerlijke malse stukjes kip en een lekker sausje erbij. Het was er niet druk, dus konden we coronaproof eten. Uiteindelijk waren we tegen half acht weer thuis en hadden we beiden een erg vol én voldaan gevoel. Dit was een leuk tripje met heel veel leuke herinneringen. ´s Avonds belden we nog met Heiko zijn ouders in Hoogezand en hoorden dat het daar gelukkig goed mee gaat. De nieuw aangemeten schoenen en nieuwe steunzolen bevallen prima en Heiko´s moeder kan daardoor alweer een stuk beter lopen. Met Heiko´s vader gaat het ook steeds een beetje beter. Hij krijgt langzamerhand meer energie en doet weer wat meer huishoudelijke klusjes ter ondersteuning van Heiko´s moeder. Heel positief en daarmee sloten we de zondag af.
