[slideshow_deploy id=’38308’]
Is het bij jullie ook van dat heerlijke lenteweer? Bij ons hier in elk geval wel. Al vele dagen achter elkaar. Soms is het ´s nachts nog behoorlijk frisjes en dan bedoel ik nog daadwerkelijk nachtvorst. Ook kan het in de ochtend somber zijn. Alleen in de loop van de morgen verdwijnen de wolken en komt de zon erbij. Genieten! Dit weer lokt je gewoon naar buiten en daarom werd de picknickmand maar weer onder het stof weggehaald. Na maanden van rust mag hij weer aan de slag. De mand is klaargezet. Echter stond er een te stevige wind, die ook nog een beetje koud aanvoelde. Te koud om ergens te gaan zitten met koffie en koek. Nou laten wij ons niet zo snel uit het veld slaan en daarom gingen we er toch even met de auto op uit. Zomaar rondrijden in de omgeving en dat was zeer zeker ook de moeite waard. We zagen zelfs een aantal reetjes onderweg en kraanvogels. Ook de ontluikende natuur was een lust voor het oog.
Al een paar dagen had ik het idee in mijn hoofd, om de veranda weer een beetje op te fleuren. “Lentefris” maken zeg maar. Nu stonden er alleen de witte tafel met bank en stoelen en de tuinset. En die waren bovendien ook nog eens flink vies geworden door de weersinvloeden. Er zat een stoffige laag op en een soort aanslag. Dát zouden we vandaag aanpakken. Na de middag maakte ik daarom een sopje en begon heel rustig alles af te nemen. Nou, en of dat was de moeite waard! Nadat de bank schoongemaakt was kon ik eigenlijk al wel weer een nieuw sopje maken. Toen alles schoon was werd de grote grijze kast geopend, om daar diverse spulletjes uit tevoorschijn te halen en de veranda daarmee een beetje aan te kleden. Tegen de tijd dat het zonnetje daar lekker begon te schijnen, het zal ongeveer drie uur geweest zijn, was ik klaar en kon ik op de veranda van een kop thee genieten. Ja, een goeie daad gedaan. Het fleurt niet alleen de plek op, maar geeft ook een fleurig gevoel in je hoofd!
Wat het werken buiten ook mooi maakte was het feit, dat er een geweldige afwisseling aan te pas kwam. Tijdens het schoonmaken keek ik zo af en toe over het land, tegenover het huis en op enig moment meende ik iets bruins op een steen te zien staan. “Ach, zal wel weer gezichtsbedrog zijn en zéker geen reetje…” dacht ik nog. Je ziet soms ook dingen, gewoon omdat je ze zo graag wilt zien. Ik ging verder, maar bleef de steen wel in de gaten houden. Plotseling bewoog er wel degelijk iets! Het was echter veel te ver weg, om te kunnen onderscheiden wat voor dier het nou exact was. Voor een reetje was het dier te bruin, want die dieren hebben nu nog hun wintervacht en dat is meer grijs, grauw. Daarbij kwam, dat hetgeen ik zag, niet zo hoog op zijn poten stond als een ree. Meteen de camera gepakt en goed ingezoomd. Wat ik zag?
Weer een prachtige vos! Zou het dezelfde zijn, als die laatst naast ons huis liep? Daarvan dachten een aantal, dat hij misschien gewond was, omdat hij zich overdag liet zien. De meeste (gezonde) vossen jagen immers meestal ‘s nachts en in de schemering. Toch heb ik ergens gelezen (en dat zal vanzelfsprekend op internet zijn geweest), dat hij in onverstoorde gebieden liever overdag jaagt. Dat deed deze overigens op dat moment. Hij stond namelijk stil, om ineens met vier poten tegelijk omhoog te springen. Daarna zag ik hem een poosje niet. Waarschijnlijk was hij op dat moment aan het eten… Hij eet trouwens bijna alles, terwijl de meeste van zijn “hapjes” bestaan uit kleine en middelgrote prooidieren.
Toen ik hem goed wilde fotograferen had ik vaak takken voor de lens en natuurlijk stelde de camera zich daarop scherp. Daarom ben ik maar even naar de weg tegenover ons huis gelopen. Geslopen eigenlijk. Dat had achteraf niet gehoeven, want de wind stond naar mij toe en daarmee hoorde het vosje mij helemaal niet! Dat bleek ook wel, want hij bleef gewoon dat doen, waar hij mee bezig was. Ik kon gewoon uitgebreid foto´s maken. Wat een fantastisch dier. Al met al heb ik zeker een half uur van het dier kunnen genieten. Op een bepaald moment was hij er waarschijnlijk zat van en ging hij er als een haas vandoor. Of ging hij er juist vandoor vanwege een haas? Niemand zal het ooit weten.
Mooi weer trekt een mens naar buiten! Zo ook Heiko. Die ging zodoende na zijn werk nog eventjes… “Tja, altijd wel iets te doen hier. Deze keer ging ik alvast enige voorbereidingen treffen voor het leggen van de tweedehands vlonder. Aan één van de lange balken, die Riks en ik van de vlonder uit Tranås hadden opgehaald, zaten alle “schoentjes” nog. Schoentjes zijn de ijzeren profieltjes, die de balken dragen. Onder de vlonder komt namelijk een stevige constructie aan balken. Een lange balk van 6 meter aan de voorkant, een van 6 meter aan de achterkant en eentje in het midden. Daartussen komen de overige dwarsbalken van 4 meter. Die hangen aan de voor- en achterkant in die ijzeren schoentjes en in het midden rusten ze op een balk. Toen Riks en ik de vlonder demonteerden bij iemand in Tranås, konden we de lange balk met die schoentjes niet op een nette manier loskrijgen van de dwarsbalken.
Alles was zó goed verspijkerd, dat ons geen andere mogelijkheid bleef, dan de kettingzaag te hanteren. De paar centimeter van de dwarsbalk die in de schoentjes zat moesten we van alle dwarsbalken afzagen. En die restjes zaten nog steeds in de schoentjes. Als ik in het Paasweekend de vlonder weer wil gaan opbouwen, moeten die schoentjes leeg zijn. Vandaar mijn voorbereidende actie. De schroefspijkers kon ik er trouwens niet uitkrijgen met een klauwhamer, nijptijd of breekijzer, maar met een hamer en een beitel lukte het wél om de restjes hout kapot te tikken en in delen uit de schoentjes te verwijderen. Toen dat gedeelte klaar was, legde ik de balken alvast op de plek waar de vlonder ongeveer zou moeten komen. Grofweg bepaalde ik de plaats en legde ik een paar balken in het model van de vlonder. In overleg bepaalden we daarna de definitieve plaats, wat betekende, dat alles ongeveer een meter naar links gaat. Vrijdag ben ik vrij en wordt de klus vervolgd…”
Opnieuw werd ik door Heiko de vorige week verrast met een paar takken van een boom die hij had gesnoeid. Deze keer in het plaatsje Hestra. Behalve de grote appel- en perenboom stond er ook een kersenboom en daar moesten ook twee lage takken af. Die hinderden de bewoner bij het grasmaaien. Tja, en toen werden de uiteinden van die lange takken maar in de auto gelegd en voor mij meegenomen. Dit zijn weer hele andere knoppen dan de vorige die we op de vaas hadden gezet. Nu, na ongeveer een week, gaan de knoppen zich langzaamaan openen.
Op onderstaande foto is duidelijk te zien hoe de knoppen van deze takken zich inmiddels hebben ontwikkeld. Ik denk nog een paar daagjes en dan hebben we er hele mooie grote witte bloemen aanzitten. Echt een lust voor het oog en minstens zo mooi als een boeketje bloemen. Eerder zagen we eigenlijk nooit de schoonheid van de bloesemknoppen van een fruitboom, maar sinds hij bij de hovenier werkt en deze de door Heiko gesnoeide boomtakken weer in zijn winkel verkoopt, gingen onze ogen open. Leuke handel voor de baas. Het snoeien wordt door klant A betaald en de takken worden vervolgens nog eens door klant B en C gekocht. Slim hoor. Dubbele winst en toch op een eerlijke manier.
