We zouden gisteravond vis eten. Kabeljauw om precies te zijn. Voor het eerst op een andere manier klaargemaakt. Niet gekookt, maar deze keer eens gebakken. In de hoop, dat het zou smaken naar een “gebakken visje” van de visboer. Daarom nam ik nagenoeg hetzelfde recept als die ik had gebruikt voor de kibbeling. Onder andere meel, ei en bier. Ik doopte de rauwe vis in een mengseltje van meel, kruiden en bier, om het vervolgens in zonnebloemolie in de koekenpan te bakken. De volgende keer zal ik de moten vis wel iets dunner maken voor een betere smaak. Geserveerd met worteltjes en gebakken aardappeltjes kregen wij weer een heerlijk maaltje voorgeschoteld. Er bleef geen kruimeltje over van de kabeljauw. Dat is het beste compliment, die je als kok kunt krijgen. Toch?
Vandaag reed ik eerst om negen uur naar Tranås. Ik had namelijk een afspraak staan bij de kapper. Daar was ik op tijd en kon zodoende vooraf nog even de auto voltanken en een paar boodschapjes doen. Toen naar de kapper en wie trof ik daar? Onze buurvrouw en inmiddels vriendin, Britt. We babbelden even gezellig en daarna, uiteraard na de knipbeurt, reed ik nog langs de Lidl, om daarna met alle boodschappen linea recta terug naar huis te rijden. Daar zag ik Heiko aan het grasmaaien. Hé, het gaat echt alweer iets beter met zijn arm. En hij had ook wel weer zin om iets te doen. Toen hij me zag stopte hij meteen en gingen we samen de boodschappen opbergen én koffie drinken. Na de koffie ging ik nog even achter de laptop aan de slag en ging Heiko verder met grasmaaien. Gevolgd door het trimmen van de graskantjes. De afgelopen week had dat werk stilgelegen en met name de heuvel met het filteringssysteem zag er erg onverzorgd uit. Daarop groeit het gras snel. Nu ziet het er weer netjes uit.
Na de lunch ging ik even liggen. Ik was erg moe. Wellicht als gevolg van het feit, dat ik al vele nachten slecht had geslapen. Mijn lichaam gaf aan, dat het nu echt even moest. Al wil ik dat nooit. Overdag slapen zit niet in mijn systeem. Dit keer kwam ik er echter niet onderuit. Heiko ging naar de kelder om nog wat afvalhout in kleinere stukken te zagen én om de houtkachel te stoken. Toen ik twee uur later weer beneden kwam was Heiko ook binnen. Zijn arm voelde nog steeds goed aan, maar hij wilde het na een weekje rusten niet meteen forceren. Hij zat rustig te lezen. Het gekke is, dat ik verwacht had, na zo´n slaappauze uitgerust te zijn. Het tegendeel was het geval.
Zo dichtbij en zo´n fantastisch uitzicht. Vanavond, na het eten, reden we nog even een klein rondje met de auto. Juist: om te kijken of we ergens reeën en/of elanden konden spotten. We reden richting Tranås toen Heiko plotseling een weggetje naar links insloeg. Het was een paadje die behoorlijk dichtgegroeid was vanaf beide zijkanten. We waren er al vaak langs gereden en hadden al diverse keren gezegd, dat we daar ook een keer in wilden rijden. Het was er echter nog nooit van gekomen. Tot gisteravond! De bomen en struiken, die links en rechts van het grusweg stonden waren echter flink gegroeid en de uitstekende takken schuurden langs de zijkant van de auto. We reden stapvoets, om geen beschadigingen aan de auto te krijgen. De weg werd even later gelukkig breder. Echter de weg liep ook omhoog. Stijl omhoog! Gelukkig waren we met mijn auto en die heeft vierwielaandrijving. Dat bleek ook nodig. Met tractie op alle vier wielen reden we zonder problemen naar boven. De helling leek ons zeker 45 graden.
Ik vroeg Heiko op een gegeven moment te stoppen, zodat ik een foto kon nemen van hetgeen ik achter ons zag, maar dat vond hij geen goed idee. Stoppen op zo´n helling is vragen om problemen. We reden derhalve eerst helemaal door naar boven, waar de auto op een vlak stukje pad geparkeerd kon worden. Daarna liep ik een klein stukje terug om de foto´s te maken. Het werd al een beetje schemerig en de zon verkleurde de lucht en de wolken. Schitterend. En het uitzicht? Adembenemend mooi. Wát zaten we hoog! Tjonge jonge. Zó dicht bij huis en dan onverwachts zo´n mooi uitzicht. Richting het noorden konden we heel ver kijken en andere beboste bergtoppen zien liggen. Zweden, wat ben je toch een mooi land. Vorige week donderdag genoten we van een fabelachtige wandeling en nu dit weer. Na de fotoshoot reden we stapvoets verder en bleek dat de weg nog verder ophoog liep. We passeerden een schietstoel, van waaruit jagers op elanden en reeën jagen.
Eigenlijk wilden we nog wel even een paar foto´s maken vanaf die schietstoel, want die toornde werkelijk overal bovenuit. De weg naar die schietstoel toe was echter begroeit met vele brandnetels, frambozen- en bramenstruiken en Heiko had een korte broek aan. Dus nee, deze keer maar niet. We weten nu waar we een keer naar toe kunnen rijden, om mooie luchten en uitzichten te kunnen fotograferen. Op een gegeven moment splitste de weg zich. We kozen ervoor om rechtdoor te blijven rijden. Stapvoets uiteraard, want misschien springt er wel ineens een ree over de weg. Of een eland. Dat bleef ons helaas bespaard. Een klein stukje verderop kwam opnieuw een weg naar rechts. Dat was een teken! Daar moesten we in. We verlieten de grusweg en reden verder op een zandpad. Dat wil zeggen twee sporen en daartussen gras en onkruid, dat minstens 30 centimeter hoog stond. De onderkant van de auto werd gratis afgeveegd tijdens deze rit. Ook dit paadje liep omhoog en het onkruid tussen de beide bandensporen werd steeds hoger. Op een gegeven moment vond Heiko het welletjes. Om verder te kunnen rijden moesten we een ander type voertuig kiezen. Dit weggetje was ongeschikt voor onze Hyundai. Er zat niets anders op dan in zijn achteruit te schakelen en op de spiegels terug te rijden. Gelukkig heeft Heiko daar geen enkele moeite mee en kwamen we veilig op een plaats waar we konden draaien.
Terug naar de grusweg en ons pad vervolgen. Volgens Google Maps reden we volledig in de bush bush en was er helemaal geen weg waar wij reden! We konden dan ook niet controleren of dit weggetje uiteindelijk doodliep of tóch weer ergens op een grotere weg uitkwam. Keren op de weg was geen optie Meestal zijn er wel aan het einde van een weg lussen gemaakt, zodat je daar kunt keren. Dit soort weggetjes zijn namelijk aangelegd voor de grote vrachtauto´s, die omgezaagde bomen uit het bos moeten halen. Die kunnen dan aan het einde van een doodlopende grusweg of zandpad op een aangelegde grote lus keren en terug naar de asfaltweg. Dit grusweggetje bleek uiteindelijk door te lopen en weer uit te komen op de weg met nummer 1047. Oftewel de weg die voor ons huis langsloopt.
Op een open stukje grasland zagen we nog twee reeën lopen. Dat was ook alles voor vanavond. Nou ja alles? We hadden een schitterend uitzicht gehad daarboven. Wat een route! Deze komt zeer zeker op ons lijstje om een volgende keer met gasten te rijden. We waren tegen acht uur ´s avonds weggereden en ondertussen was het negen uur en al behoorlijk schemerig. Op een open stuk natuur was het nog licht, maar zodra je het dichtere bos inging zag je niets meer. De kans om wild te spotten was daarmee verkeken en de fotocamera kon weggestopt worden. We kozen ervoor om met een zeer tevreden gevoel weer terug te gaan naar huis.
[slideshow_deploy id=’43375′]