Slideshow – Containers vertrekken uit Ödarp!

[slideshow_deploy id=’41244’]
Zoals bekend had ik vorige week woensdag contact met een man uit Eksjö. Via Facebook had hij aangegeven, dat hij op zoek was naar onder andere oude containers. Met deze man had ik kort contact via sms, waarin ik aangaf dat wij twee containers hadden waar we vanaf wilden. Hij had er belang bij en zou regelen dat iemand anders mij belde voor vervoer met een kraan. Mooi! Meteen de dag daarna zijn we begonnen met het leeghalen van de container, het vrijmaken van de buitenkant, het afkoppelen van de stroom, het verwijderen van de laatste balken van het dak dat over de beide beide containers zat en vervolgens met het weghalen van de houten buitenwanden. Plankje voor plankje… De man die me had teruggebeld, van het vervoer, zei dat hij in de loop van de volgende week (deze week dus) een auto langs zou sturen, om de containers op te halen. Prima, we zien de auto wel verschijnen. “Zal wel woensdag of donderdag worden”. Met het oog daarop hebben we toch even stevig doorgezet met het weghalen van de planken rondom. Stel dat ze toch maandags al voor de deur staan. Dat zal wel niet, maar toch… Donderdag begonnen, vrijdag verder gesloopt en zaterdag werd een verplichte rustdag in verband met de elleboog. Dat betekende dat gisteren de laatste lange houten wand eraf ging. Oefff! Goed dat we dat hadden gedaan, want vandaag om 08:45 uur reed er een grote vrachtauto met kraan en oplegger bij ons voor het huis. Dát hadden we niet verwacht! Meteen al op maandag en dan ook nog zo vroeg in de ochtend! Mooi! De man komt zijn afspraken vlot na. Heel fijn!

Daar stond ie dan. Zomaar ineens bij ons op de oprit. Een grote, zware rode vrachtauto van Assistancekåren, zeg maar het bergingsbedrijf van de Zweedse ANWB. De oplegger parkeerde hij op de weg en met de vrachtauto reed hij de oprit op. Ter plekke stelde hij de uitschuifbare poten uit en werd de vrachtauto een beetje opgetild. Daarna werd de hydraulische kraan uitgeschoven en het hijsoog voorzien van 4 lange kettingen. Tenslotte pakte hij twee stevige lange en brede banden. Die moesten voor en achter onder de container doorgehaald worden en daarna aan de kettingen gehangen worden. Maar, de beide containers zijn in de loop der jaren behoorlijk verzakt en zaten tot aan hun onderkant diep in het zand. Daar kreeg je geen strop onderdoor. Dat betekende graafwerk! Zowel aan de voor-, als aan de achterzijde moesten we de container een stukje uitgraven, zodat daarna de stevige banden eronderdoor konden. Dat kostte tijd, want het graafwerk werd ons uiteraard moeilijk gemaakt door de vele stenen in de grond. Tijdens het graven ontdekte ik, dat de kleine witte container zelfs nog verlichting had. Doordat alles zo enorm was verzakt, waren die lampen volledig onder de grond verdwenen.
  
Ruim een half uur later konden de banden eronderdoor en begon de achterste, witte container los te raken van de grond. Eerst even een klein stukje omhoog, om de mogelijkheid te krijgen om er een betonblok onder te leggen. Op een hoek van die container lukte het namelijk niet om eronderdoor te graven. Er zat iets in de weg. Zodoende moesten we die kleine witte container eerst even optillen, op een verhoging (in de vorm van een betonblok) leggen en daarna weer laten zakken om de band er nu goed en veilig onder te kunnen krijgen. Daarna ging het echt gebeuren en zweefde de kleine witte (onze oude houtcontainer) als een blaadje door de lucht. Moeiteloos manoeuvreerde de bestuurder van de vrachtauto en bediener van de kraan, de container door de lucht en achter op de auto. Toen die eenmaal op de auto stond klapte hij alle vier steunpoten weer in, liet hij de kraan in elkaar schuiven en reed hij achteruit naar de weg. Daar blokkeerde hij de weg volledig, om vervolgens opnieuw de steunpoten uit te draaien en de kraan weer uit te schuiven, om de witte container eventjes over te zetten op de oplegger. Een klusje van een kwartier misschien en gelukkig kwam er op dat moment slechts één auto langs die eventjes moest wachten.

Na deze actie werd de vrachtauto opnieuw de oprit opgestuurd en herhaalde het werk zich voor de tweede container. Daarvan had ik ondertussen de voor- en achterzijde uitgegraven, zodat de lange banden er meteen onderdoor konden. Een paar minuten later hing ook de grote container aan de kettingen, ongeveer vier meter boven de grond te zweven. Dat werd even onderbroken, omdat er voor het huis een auto toeterde. Het bleek onze overbuurvrouw uit Stockholm te zijn. Ze was deze week in hun vakantiehuis en de oplegger stond voor 75% precies voor de enige weg van en naar dat vakantiehuis. De buurvrouw wilde weg, maar kon er niet goed langs. Gelukkig heeft ze niet zo´n hele grote auto en kon ze op aanwijzingen van de chauffeur toch net tussen de achterkant van de oplegger en het greppeltje door. De tweede container was kwalitatief een stuk beter dan die kleine witte. Tja, het was alles of niets, dus moesten ze de oude witte ook meenemen. Volgens de chauffeur geen probleem: de man kon alles gebruiken. Onder de tweede container zaten twee grote, zware ijzeren balken van voor naar achteren, oftewel bijna 8 meter lang. Daarop stond die geparkeerd op de grond, zeg maar. Door verloop van jaren was dat in de grond weggezakt en was ook deze container schever en schever komen te staan.

Precies twee uur later stonden beide containers op de vrachtauto en oplegger. Beide containers werden met sjorbanden vastgezet en daarna vertrok de chauffeur richting Tranås, om via Sundhultsbrunn wegnummer 32 weer op te rijden richting Eksjö. Zo! Opgeruimd staat netjes. Daar zijn we mooi vanaf gekomen! Onze eerste gedachten waren, om alles in stukken te slijpen en naar de stort te brengen. Dat vele én zware werk is ons gelukkig bespaard gebleven. Met een tevreden gevoel dronken we er een kop koffie op. Wat zijn we hier blij mee!