Gisteravond, tijdens het eten, stelde Heiko voor om nog even een stukje rond te rijden. Niet te ver, even in de naaste omgeving. Kijken of we nog wild zouden kunnen spotten. Nou, daar ben ik altijd wel voor in! Om iets over zevenen reden we de oprit af richting Bordsjö. Vervolgens rechts het bos in. Het duurde niet lang voordat de eerste ree zich liet zien. Midden op de weg bleef hij staan. Net zo geïnteresseerd in ons, als wij in hem. Na voldoende foto´s te hebben genomen, waarvan ik de mooiste uiteraard uitkies, reden we verder en verdween de ree het bos in. Helaas moesten we na ongeveer honderd meter de auto in z´n achteruit zetten, omdat er een omgewaaide boom over de weg lag! We hadden geen andere keuze dan terug te gaan naar de asfaltweg en even verderop richting Aneby opnieuw een bospaadje te nemen.
[slideshow_deploy id=’51722’]
Als snel volgde daar ree nummer twee. Gevolgd door nummer drie, vier en vijf, die tezamen op een veldje langs de weg stonden te grazen. Daarna ging het snel. Een groepje van zes reeën op een veldje nabij Gransnäs, een groepje van vijf in de buurt van Askeryd en nog steeds hield het niet op. Om een lang verhaal kort te maken, bij thuiskomst, anderhalf uur later, hadden we in totaal 29 (!) reeën gezien. En, niet minder belangrijk, een fantastische zonsondergang over het Assjö meer. Werkelijk betoverend! Kortom: een zéér geslaagd ommetje! Bedankt, Heiko, je had weer eens een goed idee!
Elke keer als ik vanaf huis richting Aneby rijdt, over het “kronkelweggetje”, zie ik deze boom. Eigenlijk zijn het er twee: de top is van de een en de rest van de ander. Vanaf een afstandje zie ik er een dier in. De snuit is links heel duidelijk te zien. Daaronder zijn romp. Alleen ben ik er nog niet helemaal uit wát voor dier het is. Voor een hond heeft het een te lange “slurf”. Hmmm… Slurf… Nee, het lijkt helemaal niet op een olifant! Maar waar lijkt het dan wel op?
Tijdens onze opruimactie van het trollenhuisje, liep ik even met de camera in de tuin rond te kijken. Daarbij viel met op, dat er al meerdere vogeltjes gebruik maken van onze broedkastjes! Zo hangt er eentje aan de grote dennenboom, naast het trollenhuisje en die wordt al klaargemaakt door een stelletje koolmeesjes. Hoe leuk is dat? Ook die aan de onkruidboom, midden achter het huis, is bezet door koolmeesjes. Toen ik de dennenboom even op de foto zette, gewoon omdat ik dat wel een leuk en grappig beeld vond, zag ik dat deze boom “huilde”. Er lopen diverse stralen. Wat het is is me niet duidelijk. Er zijn geen takken afgezaagd of zo. Binnenkort ook dit maar eens opzoeken.
Waar ik niet naar hoefde te zoeken was water! Tjonge, wat is het daar, tussen het beekje en trollenhuisje, nát! De grond is op dat punt heel erg ongelijk en in alle kuilen stond water. Ik meende zelfs, dat er een beetje stroming te zien was. Heiko had het er al eens over gehad, maar dit verwachtte ik zeer zeker niet. Hopelijk hoeven we niet iets uit de houtstek te halen, want dan moeten de laarzen er wel bij aan. Ons beekje is in het bosje, als je voor het huis staat rechts, ook al helemaal buiten haar oevers getreden. En niet alleen vanaf onze “landsgrens”. Vanaf het buurdorp Västorp is te zien, dat het beekje ook daar behoorlijk breder is dan normaal. Ook geen wonder, dat het bij ons dan zo nat is!
Vanmiddag ging ik wederom even de tuin in. Het was immers mooi weer en dan is het binnen zitten bijna een straf. Eerlijk is eerlijk: het was nog behoorlijk frisjes. Het zonnetje deed wel zijn best om het warm te maken, maar de wind won… Die maakte het zo koud. Wat me eigenlijk nu pas goed opviel is, dat de tuin zo veel groter is geworden. Natuurlijk had ik eind vorig jaar wel gezien wat Heiko op de plek waar ´s winters de caravan stond alles vlak had gemaakt en zoveel mogelijk onkruidvrij. Het was me alleen nog niet opgevallen, dat het zó groot was. Er wordt binnenkort nog gras in het nieuwe gedeelte gezaaid en dan is het nagenoeg af. Mooi geworden!
Toen ik daar de eerste bosanemoontjes in bloei zag staan werd ik vrolijk! Dat is toch zeker een teken, dat de natuur klaar is voor de lente. Ik weet nog, dat we verhuisden en bosanemoontjes mee wilden nemen. Maar goed, dat er geen ruimte meer in de auto was, want hier bloeien er heel veel! Naast deze bloemetjes vond ik nog meer bloeiende plantjes: de kleine (gele) hoefblad en de gewone dotterbloem (geen foto van, komt nog wel). Van de paarse weet ik de naam niet. Als ik zou moeten gokken: maarts viooltje? Daarnaast komen er blauwe druifjes boven de grond, alsmede de lelies, tulpen en volgens mij narcissen. Als die allemaal gaan bloeien wordt het kleurrijk in de tuin!
“Hé Heiko, wat doe jij nu dan?” Na de middag stuurde hij mij deze twee foto´s. Hij was géén bomen aan het snoeien. Nou ja zeg! Wat een verrassing. Nee, vandaag moesten er 45 coniferen gepoot worden. Zijn collega´s hadden gisteren een strook gras uitgegraven en in die strook zwarte grond moesten vandaag de coniferen komen. Alle 45 werden op 40 centimeter afstand van elkaar gepoot. In een kuiltje met turfstrooisel. Een klusje, die hij samen met collega Henrik deed. De eerder opgegraven graszoden werden naar de stort gebracht. Althans de eerste lading. Het kon niet in een keer op de aanhanger vanwege het gewicht. Toen de tweede vracht erop lag dacht Heiko even na: “Die graszoden kunnen wij wel gebruiken op het strookje gras/onkruid/mos/steen naast de oprit”. Daar wilden we zand op leggen en daarna gras inzaaien, maar zo kan het natuurlijk ook. En het wordt anders toch maar weggegooid. Zodoende kwam Heiko vanmiddag met een aanhanger met graszoden thuis.
Na het eten moest dat er natuurlijk wel af. De aanhanger moet morgen immers weer leeg mee terug. Zodoende ging hij na het eten tegen zeven uur nog maar weer naar buiten, om de aanhanger daadwerkelijk leeg te maken. En natuurlijk meteen de graszoden en het zand op de strook naast de oprit te leggen. Toen de aanhanger leeg was had hij precies een kant kunnen doen en een klein beetje aan de andere kant. Om de kans op overleven van het gras te vergroten, pakte hij nog even de tuinslang en spoot de graszoden, met daaroverheen een beetje verstrooid zand, nat. Tenslotte een beetje graszaad erover en klaar. Een uur later kwam hij weer binnen. Het was toen nog steeds licht trouwens. Hopelijk komt er binnenkort nog zo´n kans. Dan is de andere kant ook klaar.
Vanavond kwam er weer eens “iets bijzonders” op tafel. Ik had een stuk kassler gevonden en daar wilde ik wel eens een lekker recept bij zoeken. Meestal wordt het óf gebraden bij aardappels en groente óf gebruikt voor een pasta. Dit keer vond ik een recept met appel! De kassler werd in plakken gesneden en in een ovenschaal gelegd. Toen kon ik de ui fruiten en daarbij in de appelplakjes bakken. Dat had ik nog nooit gedaan, maar rook best wel lekker. Toen dat allemaal mooi van kleur was kon het over de plakken kassler worden verdeeld. Van de slagroom, melk en crème fraiche werd een papje gemaakt, die op smaak werd gebracht met peper, zout en kerriepoeder.
Dat kwam boven op de ui en appels. Als laatste werd er geraspte kaas overheen gestrooid en kon vervolgens ongeveer 20 minuten in de oven. Bij dit recept zou een pasta lekker zijn en daarom maakte ik er fusilli, de wokkels onder de pasta zeg maar. En omdat er verder geen groente in het recept voorkwam maakte ik er voor Heiko gemengde groenten bij en voor mezelf spinazie. Na een poosje begon het in de keuken al heel lekker te ruiken. En die geur was er ook nog, toen de kassler op tafel gezet werd. We wisten eigenlijk niet wat we moesten verwachten. De appel maakte het gerecht echter lekker “fris” en de smaak was prima! Maar of ik de volgende keer weer voor deze groenten kies betwijfel ik. Ondanks die “minder goede” keuze, hebben we er heerlijk van gegeten!
