Sinds wéken weer eens een spijkerbroek aan!

 
Een bijzonder momentje. Vandaag is het anderhalve week geleden, dat de hechtingen eruit kwamen. De nieuwe pleisters, die toen op de wonden werden geplakt, mochten er nu af! Eerst nog maar even onder de douche en dan… weg met die dingen! Nou, dat voelde wel even een beetje “griezelig”. Niet omdat de wonden open waren of zo hoor, integendeel. Ze zagen er heel mooi uit. Het voelde alleen een beetje onwennig. De pleisters waren een soort van bescherming en die ben ik nu kwijt. Wel had ik mezelf beloofd te proberen weer eens een andere broek aan te doen dan de joggingbroek. Die heb ik inmiddels bijna 3 maanden gedragen, althans thuis en daar had ik een beetje boele genoeg van. Een spijkerbroek werd het en ik kon hem inderdaad aan! De boord zit ver genoeg van de grote wond, alhoewel hij wel over twee kleintjes gaat. Over de navel en ietsjes meer rechts. Twee van de vier van de kijkoperatie. Die had men in eerste instantie gepland, maar door de ontdekte grote ontsteking moest dit worden gestaakt en gingen ze over tot de “grote” operatie. Het was later toch wel een heel goed gevoel, zo zonder pleisters. Weer een stapje dichterbij! Wel een gebakje “verdient” en nee, we hebben vandaag geen wafels gehad. Die was ik compleet vergeten…
 
Heiko had inmiddels zijn werkkleding alweer aangetrokken. Hij pakte de draad ehhh… de kwast weer op, die hij vrijdagmiddag aan het einde van de dag had weggelegd. Voor de binnenkant van de achterwand opende hij een nieuwe emmer met Faluröd verf. De laatste emmer. Het bleek genoeg te zijn. Vanmiddag tegen 15:30 uur was ook die emmer leeg en de achterwand Faluröd. Dat kon toen drogen, terwijl hij nog even naar Tranås reed. Zijn baas had gebeld en gevraagd of hij nog eventjes langs kon komen, om naar werk te kijken. Volgende week is Heiko het grootste deel van de week alleen in Tranås. Met vijf collega´s gaan ze naar Jönköping, om daar de tuin aan te planten van de nieuwste uitbreiding van het Ryhov Ziekenhuis. Heiko had aangegeven aan zijn baas, dat hij niet naar de grote stad Jönköping wilde. En al helemaal niet in de directe omgeving van een ziekenhuis. Uiteraard in verband me het coronavirus. We hadden samen al eerder besloten, om het risico beslist niet op te zoeken!

Hier op het platteland, zonder enig contact is het besmettingsrisico zéér klein. Maar in een grote stad… Nee, bedankt. Zijn baas had daar alle begrip voor en zodoende bemand Heiko het fort in Tranås. Maar omdat de baas zelf ook in Jönköping zit, moest hij Heiko wel van voldoende klussen voorzien. Nou, dat was geen probleem. Hij werd meegenomen naar een adres in Tranås waar zes hoge, grote bomen staan waar de toppen uitgezaagd moeten worden. Een klusje van ongeveer 4 dagen. Toen hij samen met zijn baas terug was bij de zaak nam hij voor mij nog twee gele bloemetjes mee. Alvast voor de komende paasdagen. Leuk toch? Ik heb nog nooit zo vaak een bloemetje van Heiko gehad als voordat hij bij deze hovenier met bloemenzaak ging werken. Heel fijn!
 
Ja, Heiko was gisteren ook nog even naar een paar winkels geweest in Tranås. Maar wat hij vergeten was te vertellen was, dat hij mij verraste met een paar schitterende foto´s. De eerste was van een gigantische stapel zomerhoeden. In diverse modellen en kleuren. Groen, wit, roze, rood, naturel. De vraag die Heiko mij erbij stelde was of ik erin geïnteresseerd was. Huh? “Voor carnaval?” was mijn reactie. Nee, want ik had het de afgelopen zomers vaker gehad over het feit, dat ik nog ooit graag een zomerhoed zou willen hebben. Dat wist hij mij te vertellen. Oh kee… Toen ik op mijn beurt hem een berichtje stuurde met de vraag of ze niet te hoog waren, kreeg ik even later een berichtje terug. Mét een foto, de tweede dus, waarop hij eentje op had gezet: geweldig! Wat heb ik gelachen! Met een bloedserieus gezicht had hij een foto gemaakt met inderdaad een zomerhoed op, midden in de winkel! Dat is toch lef hebben of niet? Na deze actie kon ik het uiteraard niet laten om hem mij eentje mee te laten nemen. Het is de naturel geworden. Nu maar hopen op een lange zomer met heel veel zon!

Om moe van te worden… We hebben nog twee dingen op Marketplace te koop staan: de kast uit de kamer en de vele dvd´s. Met enige regelmaat krijgen we de vraag of het aangebodene nog beschikbaar is en dan reageren we vanzelfsprekend zo snel mogelijk met “Ja, hoor!” Vaak wordt er daarna niets meer vernomen. Vervelend! Ook gebeurt het té vaak, dat men dan toch nog een paar vraagjes stelt (bijvoorbeeld of we de komende dagen thuis zijn) en daarna wordt het ook weer stil. Neem nou bijvoorbeeld gisteren. Iemand toonde interesse voor de dvd´s en vroeg wat onze uiterste prijs was. Om die dingen maar uit de kelder te krijgen had Heiko 35 euro genoemd. Dat vond de persoon goed en vertelde ons, dat hij ze wilde kopen. Op de vraag wanneer hij ze kwam halen werd geantwoord, dat hij vandaag zou komen. Je raadt het al… hij is dus niet geweest. We zijn al heel vaak zo “behandeld”.