Daar gaat ie weer! Eindelijk kon Heiko zijn oranje en reflecterende werkkleding weer aantrekken. Gistermiddag had Örtengren gebeld en gevraagd of Heiko vandaag kon en wilde werken. Jazeker wel. Na een dikke twee maanden hele dagen thuis zitten had hij daar wel zin in. Uiteraard is hij wel steeds met dingen bezig geweest, maar toch miste hij een bepaald ritme. “Oké, dan beginnen we om negen uur.” Kijk dát zijn nog eens werktijden. Zodoende stond Heiko op tijd op en trok hij de door Örtengren gesponsorde kleding aan. Vandaag nog zeker met thermo ondergoed, want het was nog minus zeven tot tien graden geweest vannacht. Om half negen reed hij de oprit af richting Tranås. Daar werd hij ontvangen met koffie. Hij had verwacht, dat zijn collega Håkan er ook zou zijn en dat ze samen op pad zouden gaan om bomen te snoeien, alleen Håkan was er niet. Vanochtend ging Örtengren zelf mee op pad.
Onderweg bleek wel, dat het nog steeds vroor en dat de aangereden sneeuw de weg omgetoverd had tot een ijsbaan. Gelukkig rijdt de Volvo op spijkerbanden en had Heiko geen last van glijpartijen. Dat gold niet voor iedereen. Onderweg zag Heiko namelijk duidelijke sporen van een auto, die naast de weg was gekomen. In de zachte berm of met sneeuw gevulde greppel. Op bovenstaande foto´s is duidelijk te zien, dat het dus ook wel eens mis kan gaan. Diepe sporen van autobanden in de sneeuw. Deze auto zal helemaal vastgezeten hebben en kon onmogelijk op eigen kracht weer op de weg komen. Hier is een sleepdienst aan te pas gekomen. Zeer waarschijnlijk is de auto zonder schade gebleven, want er is geen boom geraakt of een rots. Tja, een ongelukje zit in een klein hoekje. Even een seconde niet opletten en je zit in de zachte berm. Dan kun je slechts om hulp bellen en wachten tot die is gearriveerd.
Heiko was gelukkig veilig aangekomen en ging samen met zijn baas naar een adres net buiten Tranås. Daar stonden 25 fruitbomen die gesnoeid moesten worden. Of beter gezegd: flink uitgedund moesten worden. Deze bomen hadden de laatste jaren geen onderhoud meer gehad en waren volledig dichtgegroeid. Er moest behoorlijk gezaagd worden, om weer enig licht in de bomen te krijgen. Ze hadden nog wel veel opbrengst van de bomen, vertelde de eigenaar, echter waren de vruchten wel klein. “Ja, dat geloof ik best!” zei Örtengren. “Na onze snoeibeurt zullen de aantallen afnemen, maar het formaat toenemen.” Met z´n tweeën begonnen ze te zagen en te knippen. Een paar keer was Heiko trouwens zijn takkenzaag kwijt. Hij moest namelijk afwisselend een tak zagen en een ander takje knippen. Dan legde hij de zaag even op de trap. Als hij daarna de trap verplaatste en vergat dat de zaag er nog bovenop lag. Die viel tijdens het verplaatsen van de trap omlaag in de sneeuw en was hij daarna zomaar kwijt. Er ligt namelijk nog 25 centimeter sneeuw op de grond en de zaag verdween volledig daarin. De losse sneeuw viel ook meteen over de ontstane opening en de zaag was voor 100% uit het zicht verdwenen. Door met een afgeknipte tak in de sneeuw heen en weer te roeren vond hij de zaag terug.
Er werd flink tekeer gegaan in de bomen en rondom kwamen meer en meer takken te liggen. Ze hoefden dat niet op te ruimen had de eigenaar gezegd. Dat deed hij later zelf. Prima! Alhoewel het rond de middag nog slechts -1 was, was het ´s morgens nog wel een beetje koud geweest. Waar Heiko met name last van had waren koude voeten. De werkschoenen zijn namelijk niet heel erg hoog en door het lopen in de laag sneeuw, kwam er ook sneeuw bij de schoenen in. Dat smolt vanwege de warme voeten, waardoor die steeds iets minder warm werden. Sterker nog: de voeten bevroren zo´n beetje. Tegen twaalf uur hadden ze er drie uur opzitten en reden ze naar de zaak voor een kop warme koffie, een broodje en warme voeten. Na de middag zette Heiko het werk nog drie uurtjes alleen voort. De nieuwe snoeischaar met elektrische ondersteuning deed z´n werk overigens prima! Met veel minder armkracht kunnen de takken nu doorgeknipt worden. Hopelijk blijft Heiko daardoor een nieuwe tenniselleboog bespaard. Morgen kan hij verder gaan met deze mega klus, tenzij het sneeuwt of er meer sneeuw valt vannacht. Dat is namelijk wel voorspeld.
Terwijl Heiko in Tranås bezig was, kreeg ik om kwart voor tien de schoorsteenveger op bezoek. Dat was keurig van te voren aangekondigd en zodoende hadden wij alles ook voorbereid. De pelletkachel had Heiko er vanochtend al voor weggepakt en zelfs de rookgaskanalen al voor de beste man opengelegd. Hij kon er zodoende snel en gemakkelijk bij. Ook het keukentrapje stond klaar. Op zolder hadden we het vloerkleed opgerold en aan de kant gelegd, alsmede het schilderij weggehaald dat aan de wand hangt waar de schoorsteenveger meestal even met zijn hand tegenaan leunt. En zijn hand is meestal zwart… Hij was slechts een paar minuten op het dak, om de zware kogel met de borstel door de schoorsteenkanalen te laten zakken. Daarna ging hij in de kelder alles schoonvegen en aan het stofzuigen. Alles bij elkaar is hij er denk ik maximaal 20 minuten geweest. We kunnen weer een half jaartje veilig stoken!
Op het moment, dat de schoorsteenveger kwam was ik net naar boven gegaan om het beddengoed te halen. Altijd lekker om weer in een fris bed te gaan slapen. Omdat hij zich beneden meldde, kon ik naar het stookhok om hem binnen te laten. Hij bleef namelijk rustig bij de deur staan wachten. Toen maar weer naar boven om het wasgoed op te halen, die vervolgens beneden in de kelder in de wasmachine gestopt werd. Naar boven om het bed op te maken. Met de schoorsteenveger weer naar beneden, omdat hij vragen had over de kachel en ik hem dit niet duidelijk kon maken zonder dingen aan te wijzen. Weer naar boven om het bed verder op te maken en ook meteen maar naar zolder, om alles daar op te ruimen. Ja, er zijn inderdaad een paar zwarte vegen op het behang gekomen, maar dat wisten we eigenlijk ook wel, toen we daar wit behang plakten hoor. In ieder geval ging ik daarna weer naar de kelder om de droger aan te zetten. De schoorsteenveger had inmiddels zijn klusje geklaard en was vertrokken. Nog even naar boven voor koffie, daarna weer naar beneden voor het strijken, alles in twee etappes naar boven gebracht en daarna besloot ik, om géén oefeningen meer te doen! Ik had inmiddels spierpijn van het traplopen!
Het is de laatste dagen al meerdere keren genoemd: vandaag is het semladag! Dat lekkere gebakje: zoet broodje gevuld met amandelspijs en (veel) slagroom. Maar deze kende ik nog niet: de hetvägg. Dat is namelijk de voorloper van de semla. Het broodje en zo is gelijk aan de semla, alleen deze werd met melk geserveerd. De hetvägg is bekend sinds de 18e eeuw en was toen een heet wigvormig broodje, dat werd gekruid met karwij (komijn) en geserveerd in een kom met warme melk. Dit werd overal in Europa gegeten, voornamelijk in de steden onder de rijkere mensen. De naam komt van het Duitse “heisse wecke”, wat hete wiggen betekent. De deksels van de moderne broodjes zijn vaak wigvormig, wat weer een kleine knipoog is naar de geschiedenis van het gebakje.
Zelfs vandaag de dag zijn er velen die graag genieten van de semla in een kom met warme melk. Er wordt wel eens beweerd, dat de Zweedse koning Adolf Fredrik op deze dag, de 12e februari in 1771, aan te veel hetväggar (meervoud van hetvägg) moet zijn overleden. In werkelijkheid stierf hij aan een beroerte na een enorme maaltijd. De maaltijd bestond uit oesters, kreeft, zuurkool en een hetvägg. Tja… De dood van de koning wekte echter sterke gevoelens op tegen dit gebakje. Men wilde zelfs zover gaan, dat Vastenavond moest worden verboden en “hetvägg in ballingschap moest worden gezet, nadat deze een koninklijke moord had gepleegd”. Gelukkig is dit niet gebeurd!
En alsof je aan een zoetigheid niet genoeg hebt is het vandaag ook nog eens “Pannkaks dag”, pannenkoekendag! Oorspronkelijk werd Pannkaks dag ontwikkeld als een manier om rijk voedsel zoals eieren, melk en suiker te gebruiken voor 40 dagen vasten. Min of meer gelijk aan de semla. In Zweden eet men traditioneel dunne pannenkoeken met bessenjam of appelpuree met slagroom of ijs. De pannenkoeken worden gevuld met deze lekkernijen, die vervolgens tot een rol worden gerold en gegeten met mes en vork. Pannkaks dag wordt overigens niet alleen hier gevierd, maar in veel delen van de wereld. Voornamelijk in Engelssprekende landen. In Engeland, waar het Pancake Day wordt genoemd, houdt men zelfs “pancake-races”: een soort hardloopwedstrijd met een pannenkoekenthema. De bekendste wedstrijd wordt gehouden in Olney, waar de deelnemers vrouwen moeten zijn, die in de stad wonen en die 18 jaar of ouder zijn. De wedstrijd gaat over het rennen van een 380 meter lange race en het “draaien” van een pannenkoek in een koekenpan bij de start en finish. Pannenkoeken dag is variabel, want het vindt jaarlijks 47 dagen voor Pasen plaats. Heb jij enig idee wat wij aten vanavond?
