Achter de wolken schijnt de zon, maar de zon kan ook tegen de wolken schijnen en dan zien die er ineens behoorlijk dreigend uit. Daar zit water in, wat ook inhoudt, dat buiten niet geklust kan worden. Of gáát worden, want vandaag even een pas op de plaats. Althans voor mij. Joke was gisteren begonnen het huis weer lekker fris te maken en is ook vandaag in de weer met het huishouden. Zelf besloot ik mijn elleboog de nodige rust te geven. En m´n linker knie. Die deed me gisteren en nu nog pijn en er zit zo te zien vocht in. Heeft dit allemaal te maken met leeftijd? Komen de gebreken? Beetje vroeg toch? Gebeld met de huisarts en daar kan ik woensdagmiddag terecht. Meteen ook met een fysiotherapeut gebeld in Tranås, want de sjuksköterska (verpleegkundige) gaf aan, dat het waarschijnlijk fysiotherapie zou worden en dat de huisarts er niet zoveel aan zou kunnen doen. Bij de fysio kan ik dinsdagmorgen terecht. Die had het meteen over acupunctuur. Nou, we zullen zien, als het maar helpt!
Joke begon vanmorgen met het bellen naar de belastingdienst. Via de blog van Gerrit en Johanna lazen we, dat Gerrit de belastingaangifte alweer gedaan had. In huize Leugs is dat altijd Joke “haar pakkie an”. Toen ik Joke ernaar vroeg schrok ze. “Maar we hebben helemaal geen bericht gehad van de Belastingdienst en daarmee hoeven wij geen aangifte te doen”. Gelukkig heeft Joke alles perfect digitaal geadministreerd en kon ze alles er binnen een paar seconden bij pakken. Nee, geen aangifte gedaan over het jaar 2018 en ook geen verzoeken ontvangen voor 2018 of 2019. De laatste aangifte was over van het jaar 2017, het jaar van de emigratie. We moesten toen een enorm stapel papier, een M-biljet, invullen en dat is afgehandeld. In 2018 en 2019 hoefden we alleen een keer het wereldinkomen op te geven.
Daarna werd het stil. “Oh jee… Hebben we iets vergeten? Heeft de belastingdienst iets vergeten? Moeten we straks over twee jaar aangifte doen? Zit er een boete op?” Allerlei vragen schoten ons door het hoofd, want de twijfel sloeg toe. Antwoord op onze vragen konden we slechts bij één persoon krijgen: een medewerker van de Belastingdienst. Na ruim 20 minuten aan de telefoon te hebben gewacht kreeg ze uiteindelijk een jongeman aan de telefoon. Die vertelde haar meteen, dat wanneer er geen verzoek was verstuurd, er inderdaad geen aangifte gedaan hoeft te worden. Toch keek hij voor haar nog even verder en zocht hij de gegevens erbij via het BSN-nummer. Een minuut later stelde hij ons gerust: wij hoeven géén aangifte doen. Goed bericht! We waren ondanks alles een beetje ongerust geworden over het “vergeten jaar”, maar onterecht: niets aan de hand.
Het voelde goed, dat mijn lichaam rust kreeg en daardoor bleef ik het maar kalm aan doen. Toch wil je wel bezig zijn en daarom zocht ik op het internet nog naar een golfplaten dak voor onze veranda. Die moet dit jaar echt vervangen worden. Er zijn ondertussen te veel gaten ingekomen en het lekt daardoor en uiteraard op de meest vervelende plaatsen: op de stoelen en tafels en net bij de deur bijvoorbeeld. We willen graag niet al te dure platen en daarmee werd het zoeken een uitdaging. Nee, nog niets gevonden… Uiteraard speelde ik een aantal spelletjes Wordfeud gespeeld met Jan uut Assen, dat is dagelijkse kost. Er werden nog een aantal mailtjes verstuurd. Onder andere naar mijn uitgever met een aantal vragen over het derde boek. We belden met mijn ouders in Hoogezand. Lezen heb ik ook nog gedaan. In een boek over hout. Het boek dat ik van Rob en Marijke had gekregen. Deze keer ging het over het stapelen van gekloofd hout. En we hebben het goed gedaan! Nooit had ik kunnen denken, dat er zoveel over brandhout te schrijven zou zijn. Het boek blijft heel interessant!
Ondanks het gure weer ging ik nog even een “rondje tuin” maken. En vanmiddag ontdekte ik in de vijver ontzettend veel schaatsenrijders. Een schaatsenrijder is een insect van ongeveer een centimeter groot en heeft hele lange, dunne poten. Het bijzondere van dit beestje is, dat hij op water kan staan. Je ziet ze vaak op plassen, sloten of beekjes. Vooral als het water schoon is. Je zou verwachten, dat een insect met zulke dunne pootjes in het water zakt, maar dat gebeurt niet. Een eigenschap van watermoleculen is, dat ze elkaar behoorlijk sterk aantrekken. Ook aan het wateroppervlak, aan de bovenkant van het water. Zo sterk dat het lijkt alsof er een soort sterk vlies ontstaat. Men noemt dat oppervlaktespanning. Je kunt dat goed zien wanneer je naar de pootjes van de schaatsenrijder kijkt als hij op het water staat. Dat staan op water snappen we nu. Maar hoe loopt de schaatsenrijder? Of liever gezegd: “hoe schaatst hij?” Uit onderzoek is gebleken, dat hij niet zo zeer schaatst, maar meer roeit. We hebben dus eigenlijk “roeiers” in de vijver!
In een heleboel landen geldt een zogenaamde lock down, waarbij mensen in quarantaine zijn vanwege het coronavirus. Het is natuurlijk een stressvolle periode, maar midden in deze moeilijke tijden laat de natuur prachtige dingen zien. Eerder lazen we al over schildpadden die weer terugkeerden naar het strand en dat het water in Venetië helder is. En wellicht heb je het al gelezen: sinds 30 jaar zijn de toppen van het Himalaya-gebergte weer te zien! Zo bijzonder, maar begrijpelijk. De luchtkwaliteit in India is immers door de lock down enorm verbeterd. Nadat een groot deel van de industrie was stilgevallen en er minder auto’s op de weg waren, werd de lucht daar stukken schoner. Normaal gesproken hebben grote delen van India te kampen met veel smog. Dat belemmert uiteraard ook het uitzicht op het Himalaya-gebergte, in de noordelijke deelstaat Punjab. Toen de smog was verdwenen, konden de mensen de toppen van de berg ineens weer zien. In het gebied is sinds het begin van de lock down sprake van een goede luchtkwaliteit, zo blijkt uit metingen. In dezelfde periode vorig jaar was geen enkele dag sprake van een goede luchtkwaliteit. In de hoofdstad Delhi is de lucht flink schoner. Daar is de luchtverontreiniging met 44 procent afgenomen. Zelfs in Europa is de lucht nu veel schoner.
En wat te denken van dit prachtig fenomeen? Voor het eerst in 60 jaar (!) verlicht lichtgevende plankton een strand in Mexico. In Acapulco. Lichtgevende plankton licht de golven op. Het gaat om bioluminescentie en dat is het uitstralen van licht door organismen, een vorm van chemoluminescentie. Het komt voor bij bepaalde bacteriën. Eveneens bij diepzeebewoners, zoals vissen en dan vooral bij ongewervelden. Denk hierbij aan inktvissen, kwallen, koralen en plankton. Op het land kunnen verschillende schimmels en insecten licht geven. Hogere organismen gebruiken veelal symbiotisch levende bacteriën in speciale organen om licht te produceren. Het is niet helemaal zeker waarom het plankton na al die tijd nu wel zichtbaar is. Sommige mensen wijzen op het feit, dat het strand nu nagenoeg leeg is en dat er geen quads meer over het plankton rijden. Als je dit leest, dan moeten we ons toch realiseren, dat wij mensen ontzettend veel kapot maken. Zie eens hoe de natuur hersteld na enkele weken…
