Ach welnee, rust roest niet. Rust doet goed! Althans voor Joke wel op dit moment. Ze heeft wat dat betreft nog weer heel wat in te halen. Ruim een jaar geleden begon de ellende, met wisselende pijnniveaus. Hopelijk is hetgeen ze nu voelt de laatste pijnstoot van die vervelende ontstoken galblaas. Vandaag heeft ze veel gerust, maar tussendoor is ze toch ook wel even in de benen geweest. Het lijkt erop dat de urineblaas weer goed werkt, want de meeste wandelingetjes deed ze richting het toilet. Een goed teken. Het is trouwens net alsof de katten het ook aanvoelen dat Joke wel een beetje troost kan gebruiken. Op de foto ligt Jikke bij haar op schoot, maar even later is het Ebba die Joke gezelschap houdt. Heel lief.
Vanmorgen ben ik nog even naar de apotheek in Tranås geweest. We hadden vanaf het ziekenhuis namelijk een paar recepten (digitaal) meegekregen en die kon ik vandaag halen. Naast paracetamol met codeïne ook een pijnstiller, die vanuit een depot werkt en waarvan ze er slechts twee op een dag mag innemen. Verder een aantal morfine pillen voor de momenten waarop de pijn té erg wordt. Van het ziekenhuis hadden we al spuiten meegekregen tegen trombose. Die moet ze elke avond zelf toedienen. Hopelijk is dit alles voldoende om de eerste dagen met de ergste pijn door te komen. Het was overigens een prachtige zonnige dag hier in onze omgeving. Het had vannacht, voor ons geheel onverwachts, iets van 5-6 graden gevroren en dat betekende voor vandaag een mooie blauwe lucht en een heldere zon. Ideale weersomstandigheden om naar te kijken of om te gaan wandelen. Dat laatste doen we nog niet, maar dat komt wel weer. Onderweg naar Tranås kon ik in ieder geval nog wel een paar mooie beelden schieten voor Joke. Zo kon ze tóch een beetje meekrijgen hoe de wereld eruitzag vandaag.
Meteen na het wegrijden spotte ik in een weiland drie reeën. De afstand was te groot voor een mooie scherpe foto, maar die beestjes toveren altijd een glimlach op mijn en ons gezocht. We vinden ze erg mooi en zo lief. Jammer dat ze zo schichtig zijn. Ongeveer halverwege de route viel mijn oog op twee hele andere dieren. Ze zijn d´r weer: de kraanvogels! Yes, want dat is het teken dat de lente eraan komt. Geweldig. De volgende stap is dat overal de kleine witte bosanemoon gaat groeien en bloeien. En daarna zullen de berkenbomen als eerste hun blaadjes gaan ontvouwen. He, we hebben er zin in!
´s Avonds moest ik Joke voor het eerst een spuit geven tegen trombose. Elke avond tegen 19:00 uur, 8 dagen lang, moet ze zo´n injectie hebben. In het ziekenhuis hadden ze ons dat voorgedaan én we kregen een instructiefolder mee, waarin staat hoe je het moet doen. Zonder jezelf te verwonden. Bijzonder momentje. Heel voorzichtig werd de injectiespuit uit het kokertje gehaald en een beschermkapje van de naald verwijderd. Oei… Als ik haar maar geen pijn doe… Joke had zelf een huidplooi gepakt en toen ging het gebeuren: de naald in haar huid gestoken en langzaam de medicatie toegediend. Even de spuit nog laten zitten en daarna hem voorzichtig teruggetrokken. Alles ging goed en ze heeft niet meer pijn gehad dan dat de verpleging van het ziekenhuis het deed. Puh. Dan durf ik het morgen wel weer te doen.
